Oddanie dziecka - Netkobiety.pl

Może nie była wtedy gotowa,  może wiedziała że nie ma warunków i dziecku lepiej będzie  z ojcem...  A może zapytać Ją wprost bo my tylko możemy spekulować

Ja po rozwodzie "oddałam" dziecko ojcu. Celowo piszę w cudzysłowie, bo dziecko nie jest rzeczą, by je oddawać. Ja po prostu pozwoliłam mu mieszkać z ojcem, bo szanowałam jego uczucia i wielkie przywiązanie do taty, potrafiłam wczuć się w jego ból rozłąki. A sama wiedziałam, że nawet mieszkając osobno, nigdy syna nie porzucę.

Wielki szacunek dla Ciebie.
Kiedyś toczyła się dyskusja u mnie w domu na ten temat, taka dla jaj, co bym zrobiła po rozwodzie z dzieckiem (a mamy dziecko autystyczne). Oświadczyłam, że zostawiłabym je u boku ojca, którego uwielbia, w domu, który zna i kocha od zawsze, przy czym starałabym się być obecna w jego życiu najbardziej, jak to tylko możliwe. Spojrzenie obecnych przy tej rozmowie uświadomiło mi, że ich zdaniem powinnam zabrać dziecko ze sobą, choćby miało przez to pozostać nieszczęśliwe i zaliczyć emocjonalny regres, bo matce NIE WOLNO opuścić dziecka.
Smutne, jak bardzo żądzą nami stereotypy i przyzwyczajenia.
————-

Autorko, jeśli porzucenie dziecka dla własnej wygody - myślę, że nikt tego nie popiera. Jeśli jednak były inne motywy i kierowanie się dobrem dziecka, to ja nie krytykowałabym.

Dzięki, Cyngli. Mało kto rozumiał moją decyzję, a ja wypłakałam wiele łez.
Koniec końców, syn, wówczas 12-letni, sam zapragnął do mnie wrócić i jest ze mną do dziś.

Ja też mam wiele szacunku do siebie, że dałam sobie z tym wszystkim radę.

Nigdy nie porzuciłam syna. Odwiedzałam go codziennie, zabierałam na spacery, rozmawialiśmy przez telefon. Zamieszkałam tak blisko niego jak się tylko dało.

Ale tu sytuacja jest inna.
Odleglosc między matka a dzieckiem bedzie 800km wiec nie sadze zeby wchodzily w gre jakiekolwiek spotkanie czy odwiedziny.
Dziecko w ciagu 3lat bedzie zmienialo 3 raz szkolę takze naprawde ciężko jest mi się doszukać korzystnych dzialan matki na rzecz dziecka .

A jaka jest Twoja rola w tej relacji?

A to ojciec nie jest równoprawnym rodzicem?.. Chyba coś mnie ominęło...

Nie do zaakceptowania dla mnie. Nie chciałabym znać dłużej takiego faceta. Uczy mnie życie nie oceniać, ale tu nie mam skrupułów. Co to za matka?!

Chyba dlatego że dawniej dziecko nie było istotne. Głos mieli dorośli. W tej chwili jest pajdokracja i chyba zgodzicie się - dzieci wystawiane są na piedestał, one dyktują rodzicom warunki, nawet gdy jeszcze nie mówią.
Przykładowo: gdy ja byłam mała to palili wszyscy dorośli, gdy my dzieci się bawiłyśmy. W pokoju było szaro od dymu. Teraz sobie kompletnie tego nie wyobrażam. Nikt nie pali przy dziecku, bo dziecko to świętość.
Albo gdy byłam z rodzicami u rodziny czy gdzieś, i było już późno a ja byłam marudna i śpiąca, to przytulałam się do mamy i spałam, ewentualnie kładziono mnie gdzieś na łóżku. W tej chwili gdy dziecko marudzi, impreza jest kończona a rodzice idą do domu.
No i inny przykład: dawniej nauczyciel był autorytetem. Jak dziecko dostało złą ocenę, to opieprz dostawało dziecko. Dziś jak dziecko dostanie złą ocenę, to opieprz dostaje nauczyciel.

Opisana przez Ciebie sytuacja miała miejsce u mojej koleżanki i to nie było tak dawno, bo dziewczyna ma 30 lat. Była pierwszym dzieckiem swoich rodziców i jej babcia zaproponowała córce że zabierze dziecko do siebie. Potem matka koleżanki urodziła jeszcze dwoje dzieci. Moja koleżanka całe życie wychowała się u dziadków, ma z rodzicami i rodzeństwem mocno sporadyczny kontakt. Dziś to mocno szokuje, mnie to też zszokowało. Ona sama zawsze udawała że to nic takiego, z uśmiechem mówiła że dziadkowie odciążyli rodziców. Tylko raz, gdy była pijana, powiedziała z wyrzutem że właśni rodzice ją oddali.

Znam tez kilka przypadków dzieci wychowanych przez dziadków, bo mama wyjechała zarabiać za granicę (np. mój ex). Z roku robiło sie np. 10 lat. Owszem, dzwoniła i wysyłała prezenty, ale... co to za matka? Co dziwne, mój ex nie miał tego nigdy mamie za złe. Kochał ją i szanował bardzo.