koniec znajomosci z facetem, nie wiem jak mam zyc - Netkobiety.pl

Na pewno są ludzie, którzy się ze mną nie zgodzą i mają do tego prawo, lub są też tacy, którym mimo wszystko wyszło, ale wg. mnie nie da się budować, i żyć na odległość, ze sporadycznym odwiedzaniem się na okoliczności. Bez rozmowy w 4 oczy każdy lekki problem może stać się wielką górą, której nie można przejść. Dodatkowo kłótnie przez telefon potęgują się, narasta złość i łatwo wypalić coś czego potem można żałować. No i zawsze jest ta nieufność.
"Jesteście ze sobą" niby 4  lata, ale wygląda na to, że kompletnie się nie znacie. Nie wiecie jak wyglądałby wasz związek po miesiącu mieszkania razem. Nie wiecie ile jeszcze rzeczy wam w sobie będzie przeszkadzało jeśli musielibyście przebywać w swoim towarzystwie nie dalej niż 5 metrów od siebie.  Nie chcę Cię martwić, ale jeśli takie problemy to norma, lepiej zwyczajnie sobie odpuścić. Mniej czasu stracisz na coś co i tak nie ma racji bytu, a i wcześniej wrócisz do formy emocjonalnej.
Wiadomo, że przyzwyczajamy się do siebie, do drugiej osoby, że myślimy o niej i jest bliska naszemu sercu ale w tym przypadku to tylko wirtualny związek.
Życzę wytrwałości w trudnych chwilach

Izzie_Stevens napisał/a:

maydayovsky napisał/a:

Na pewno są ludzie, którzy się ze mną nie zgodzą i mają do tego prawo, lub są też tacy, którym mimo wszystko wyszło, ale wg. mnie nie da się budować, i żyć na odległość, ze sporadycznym odwiedzaniem się na okoliczności. Bez rozmowy w 4 oczy każdy lekki problem może stać się wielką górą, której nie można przejść. Dodatkowo kłótnie przez telefon potęgują się, narasta złość i łatwo wypalić coś czego potem można żałować. No i zawsze jest ta nieufność.
"Jesteście ze sobą" niby 4  lata, ale wygląda na to, że kompletnie się nie znacie. Nie wiecie jak wyglądałby wasz związek po miesiącu mieszkania razem. Nie wiecie ile jeszcze rzeczy wam w sobie będzie przeszkadzało jeśli musielibyście przebywać w swoim towarzystwie nie dalej niż 5 metrów od siebie.  Nie chcę Cię martwić, ale jeśli takie problemy to norma, lepiej zwyczajnie sobie odpuścić. Mniej czasu stracisz na coś co i tak nie ma racji bytu, a i wcześniej wrócisz do formy emocjonalnej.
Wiadomo, że przyzwyczajamy się do siebie, do drugiej osoby, że myślimy o niej i jest bliska naszemu sercu ale w tym przypadku to tylko wirtualny związek.
Życzę wytrwałości w trudnych chwilach

Zgodze się z tobą jako osoba żyjąca z partnerem w związku na odległość przez ok 2 lata. Zazwyczaj widywaliśmy się 1-2 razy w tygodniu (zawsze cały weekend). Ale pomimo, że nam sie udało to owszem były kłótnie o pierdoły, i oczywiście są one zawsze i w każdym związku, ale niemożność wyjaśnienia ich w 4 oczy w przeciągu kilku godzin sprawiało, że narastało to napięcie między nami. Największe problemy z komunikacją mieliśmy do roku czasu, potem też nauczyliśmy się komunikować ze sobą.
Ale autorko ten związek, wg mnie, nie ma przyszłości. Wy macie problem z komunikacją a to ZAWSZE jest podstwa.

Zazdrosze Ja zawsze po jakiejs wiekszej awanturze chcialam spotkania na zywo. On niestety wolal pisac, bo twierdzil ze spotkanie nic nie da. Po klotni zazwyczaj chcial swietego spokoju a we mnie wszystko narastalo bo chcialam jak najszybciej sie dogadac, wyjasnic.

kara02 napisał/a:

Izzie_Stevens napisał/a:

Zgodze się z tobą jako osoba żyjąca z partnerem w związku na odległość przez ok 2 lata. Zazwyczaj widywaliśmy się 1-2 razy w tygodniu (zawsze cały weekend). Ale pomimo, że nam sie udało to owszem były kłótnie o pierdoły, i oczywiście są one zawsze i w każdym związku, ale niemożność wyjaśnienia ich w 4 oczy w przeciągu kilku godzin sprawiało, że narastało to napięcie między nami. Największe problemy z komunikacją mieliśmy do roku czasu, potem też nauczyliśmy się komunikować ze sobą.
Ale autorko ten związek, wg mnie, nie ma przyszłości. Wy macie problem z komunikacją a to ZAWSZE jest podstwa.

Zazdrosze Ja zawsze po jakiejs wiekszej awanturze chcialam spotkania na zywo. On niestety wolal pisac, bo twierdzil ze spotkanie nic nie da. Po klotni zazwyczaj chcial swietego spokoju a we mnie wszystko narastalo bo chcialam jak najszybciej sie dogadac, wyjasnic.

Nie doczytałam, może tego nie ma, ile km was dzieli. W naszym przypadku to mój mąż dążył do wyjaśnień, ja jestem bardziej uparta i zawzięta ale dzięki niemu uczę się innego postępowania. Jak żyliśmy na odległość ja jeździłam do niego autobusem (ok 60km). Pamiętam, że była taka sytuacja że pokłóciliśmy się (o jakieś bzdety)jak byłam u niego, on potem odprowadził mnie na przystanek i pojechałam. I tak go to dręczyło że ja jestem smutna że wsiadł w auto i ruszył za mną aby mnie dogonić w połowie drogi, wyjaśnić sytuajcę a potem odwieźć

kara02 napisał/a:

Spotykalismy sie, jezdzilismy do siebie na noc. Po jego magisterce mielismy myslec o zamieszkaniu razem. Oczywiscie jesli pojawialy sie klotnie, to te spotkania byly wstrzymywane bo on nie chcial rozmowy na zywo o problemach.. Przy ostatnim zerwaniu tez wszystko bylo w klotni i emocjach, wtedy zaproponowalam rozmowe za 2 tygodnie, po tych dwoch tygodniach uslyszalam ze nie czuje juz tego co ja, ze nie kocha. Pozniej zauwazyl, ze piszę z kims innym, po dwoch tygodniach zaczal blagac i przepraszac, plakal do sluchawki mowil ze ja przeciez wiedzialam ze on zyc beze mnie nie moze, ze jak moglam uwierzyc w to, ze mnie nie kocha, chcial spotkania wtedy i rozmowy. Na zywo dogadywalismy sie swietnie, nikogo nie udawalam. Wiem tez, ze jestesmy ze soba zzyci i wiem tez, ze tak jak piszesz nie wiemy jak by to wygladalo gdybysmy musieli ze soba przebywac, mieszkac.

Przy ostatnim zerwaniu nie bylo jednak takich slow, ze nie chce mnie znac, ze mu na mnie nie zalezu, albo twierdzenie, ze on nie chce miec ze mna kontaktu bo bedziemy dla siebie obcy a ja bede mu patrzec na ręce. Ze teraz ma miec cale zycie zje***? Nie pisal wtedy, ze czuje obrzydzenie jak do niego wypisuje ciagle i nie daje spokoju. A ja po prostu nie wiem, czy to NAPRAWDE koniec, czy po prostu jak zwykle w nerwach to wszystko..
Nie mam siky wstac z lozka, zrobic herbaty. Czuje, ze musze sie zmuszac do wszystkiego.. A on? Siedzi caaale dnie przy grze i rozmawia przez komunikator z kumplami. Gdy pisal ze mną nie siedzial az tyle, teraz po prostu są to cale dnie.. Funkcjonuje normalnie, twierdzil ze mu nie brakuje tego kontaktu bo nikt mu glowy nie suszy i tak mu lepiej. A ja czuje ze wszystko mi sie wali.

To wygląda  jakby ciągle uciekał. Powiedz sama, czy jeśli by mu zależało, to odcinałby się? On woli kumpli, gry... Jesteś ewentualnie jakimś dodatkiem, ale nie widzę tu czegoś poważniejszego. Jeśli się kocha, to nie mówi się "że chyba jednak nie" kiedy jest gorsza chwila. To wszystko technicznie nie  trzyma się kupy.
Sam liznąłem tego tematu i to jako osoba, której zależało za bardzo. Tu nie ma się co walić, bo z tego co piszesz widzę, że nigdy nic nie było. Na pewno nie z jego strony. Ot zwykła znajomość na wypełnienie pustki, ewentualnie od czasu do czasu kiedy już się widzicie, kumpela do radosnych uniesień łóżkowych. No inaczej tego nie widzę.

Tez mialam takie przemyslenia, ze "dodatek" On mi na to, ze jesli by tak bylo, to nie uzeralibysmy sie ze soba przez ostatnie pol roku. Ja juz sama nie wiem... Moze on nie potrafi inaczej? Poznalam jego rodzinę, on moją. Moze cos to dla niego znaczy, ale go przerasta, nie wiem naprawde. On za kazdym razem sie odcina jak jest kryzys i nie daje sie go rozwiazac, tym razem mam wrazenie ze juz na zawsze, za duzo takich zlych slow padlo.. Wszystko mogloby byc inaczej, gdyby dalo sie spotkac w cztery oczy, on jednak NIE CHCIAL "to nic nie da" Denerwowalo mnie to, ze siedzi do 24 i gada z kumplami, prawie dzien w dzien. Mowię do niego ,ze jak on to sobie wyobraza jakbysmy mieszkali razem, ze tez by siedzial na grze i gadal z kumplami? On mi na to "ale przeciez nie robilbym tego przy tobie tylko w innym pokoju" To jest straszne, ze on siedzi tam sobie cale dnie jakby nigdy nic i ma silę na pogaduszki przez tyle godzin, a mi sie zyc nie chce.. Mi chyba zalezy wlasnie za bardzo Ja sobie nie wyobrazam tego wszystkiego, wszystko mi sie z nim kojarzy..

Widzę siebie w przeszłości,  no może bez tych gier komputerowych, bez wyrzutów i kontroli...  Ale wszystko  inne bardzo podobne.  Przechodziłam przez coś takiego 4 lata. On co chwila zrywal  z drobnych powodów,  wszystko  później mi się z nim kojarzyło.  Ja bardziej chciałam od Niego,  walczyłam. 
Z perspektywy czasu  mówię,  to był  dupek  tak jak Twój.  Niedojrzaly dupek.  Nie warto.  Odpuść,  nie czekaj  na niego...  Wiedząc jaki jest,  chcesz tak cale Zycie spędzić?
Z mojej oceny,  nie warto. 

Czas jest Twoim najlepszym teraz przyjacielem,  tylko musisz mu zaufać i się oddać w tą przyjaźń. Zaufaj  mi

Ps, od tego wszystkiego minęło hmm 5-6 lat i on teraz biega za mną i pisze,  mimo,  że ja już nie chce i cieszę się że tak się stało.  Spotkałam kogoś  wspaniałego,  Ty też będziesz jeszcze szczęśliwa

A ja go trochę rozumiem. Kontrolująca dziewczyna, która nawet na odległość sprawdza, co facet robi i dzwoni mu z pretensjami, że powiedział, ze idzie na zajęcia (żeby mieć od niej spokój), a przecież zajęć nie ma. Jeszcze do tego dochodzi to, że go wcześniej zwyzywałaś, potem zerwał i trzeba było to tak zostawić jak było.
Kontrolowanie kogoś i to jeszcze na odległość nie rokuje dobrze. Gdybyście byli bliżej siebie, kontrolowałabyś go jeszcze bardziej? Wymagałaś od niego rzeczy, których on Ci dać nie chciał. Może nie umie, może nie chce, rozmawianie o problemach to ciężka rzecz i po prostu trzeba się tego nauczyć. Ty chciałeś nie wiem jakiego zaangażowania, a 4 lata w związku na odległość to bardzo dużo. Wchodzi rutyna, wchodzi nauczenie się, że żyje się samemu i że tej drugiej osoby wcale obok nie ma, kiedy jest potrzebna. To działa destrukcyjnie na relację.

Daj teraz spokój, bo już nic z tego nie będzie. A jak masz żyć? Normalnie. Dokładnie tak jak żyłaś wcześniej, tylko ten czas, który poświęciłabyś na sprawdzanie, co on robi, poświęć na coś innego.