Jak żyć? Co dalej z moim małżeństwem. - Netkobiety.pl

Przykro mi to napisać, ale Twoje małżeństwo jest doskonałym przykładem na to, że:
- nacisk na ślub się nie sprawdza (dlaczego napisałaś "ślub oczywiście po jej namowie"?);
- ludzie, którzy o siebie nawzajem i o związek nie dbają, szybko oddalają się od siebie;
- spontaniczność jest ważna, zaś nadmierne planowanie może zabijać radość ze wspólnie spędzanego czasu;
- swobodny seks, przede wszystkim bez poczucia wstydu własnego ciała, jest ogromnie ważny, jego brak partnerów szybko od siebie oddala;
- obiadki, czyste koszule i mieszkanie nie są żadnym gwarantem dobrego związku, zresztą inne wartości są o niebo ważniejsze;
- dziecko NIE jest lekarstwem na sypiącą się relację, a zwykle dzieje się wręcz przeciwnie - partnerzy oddalają się od siebie coraz bardziej.

Popełniłaś, w zasadzie oboje popełniliście, mnóstwo błędów, sama ze sobą i w swoim związku czujesz się wyraźnie źle, zastanawiasz się co z Twoim małżeństwem dalej, ja z kolei zadam Ci pytanie jakie podjęłaś kroki, aby coś zmienić na lepsze?

Oczywiście, że terapia może pomóc, ale pod warunkiem, że oboje będziecie do tego pomysłu przekonani. Jestem zresztą ogromną zwolenniczką takich rozwiązań, tym bardziej, że nawet jeśli w jej trakcie dojdziecie do wniosku, że Waszego małżeństwa nie da się uratować (zawsze należy brać to pod uwagę), to terapia pozwoli Wam łatwiej przejść przez proces rozstania i rozwód.

Jeśli jednak oboje chcecie tego małżeństwa, a mówicie o rozwodzie głównie dlatego, że czujecie, że oddaliliście się od siebie, to nauczycie się ze sobą właściwie komunikować, sygnalizować własne potrzeby, w sposób konstruktywny ze sobą rozmawiać, reagować na to, czego oczekuje i co mówi partner. To nie stanie się z dnia na dzień, ale jeśli postaracie się, będziecie na siebie uważni, to od nowa zbudujecie bliskość, pojawi się radość z przebywania ze sobą, to z kolei powinno przełożyć się na dobry seks.

Spróbować na pewno warto, tym bardziej, że z potencjalnym rozwodem zawsze zdążycie.

Wymusiłaś na nim ślub, bo TY chciałaś. Potem użyłaś dziecka, by jeszcze bardziej go do siebie przywiązać. Dopięłaś swego. Facet pewnie by chciał, ale nie odejdzie. Złapałaś go - czego jeszcze wymagasz od niego? Żeby był w tym układzie szcześliwy? Troche za wiele.

Bez przesady dziewczyny. 2011 poznanie, 2012 slub, a dziecko dopiero urodziło się w 2018 roku.zreszta temat dziecka to tez temat rzeka. Był ze mną problem. Poltora roku zabiegałam o to by zajść w ciążę i warto było!

-----------

Czemu napisałaś, że nie odejdzie?

-------------
Nie pisz, proszę, postów jeden pod drugim – łamiesz w ten sposób regulamin. Jeśli chcesz coś do swojej wypowiedzi dopisać, użyj funkcji "edytuj", która znajduje się po prawej stronie każdego z Twoich postów.
Z góry dziękuję i pozdrawiam, Olinka

W momencie w którym wymusiłaś na nim ślub, na dobrą sprawę nie znaliście się jeszcze. Przecież 10 miesięcy od poznania do ślubu, to rosyjska ruletka. Wiadomo, że rewolwer wypali i kogoś zabije, to tylko kwestia czasu.
Potem po kilku latach życia w kryzysie i w emocjonalnym dystansie, wymusiłaś na nim dodatkowo poczęcie dziecka.
Czy Twój mąż może w ogóle o czymkolwiek decydować w Waszym związku? Czy ma cokolwiek do powiedzenia i może podejmować poważne życiowe zobowiązania wtedy, kiedy on czuje się na nie gotowy, a nie wtedy kiedy Ty go tego zmuszasz?
Wiadomo, że rodzicielstwo to wspaniała sprawa, ale dla osób, które pragną dziecka i świadomie się na nie decydują. Jednak kiedy to tylko jedno z partnerów dąży do rodzicielstwa i wymusza na drugim podjęcie tak ważnej decyzji - kończy się tak jak w Waszym przypadku.

Wasze rozstanie i rozwód są tylko kwestią czasu. Cierpliwość i wytrzymałość emocjonalna Twojego męża to czynniki, które zadecydują o tym, kiedy dojdzie do rozstania.
Moim zdaniem nie ma opcji CZY się rozstaniecie, a jest wyłącznie kwestia KIEDY to się stanie.

Jakich pięknych lat, skoro czujesz się gruba, nieatrakcyjna, brzydka, bardzo samotna, zaniedbywana, mąż jawnie Cię odtrąca mówiąc wprost, że się do Ciebie nie zbliży, a próbę rozstania podejmował już w dwa lata po Waszym ślubie. Ty dodatkowo wprowadziłaś do Waszej relacji swojego ex partnera, z którym podjęłaś korespondencję, którą utrzymujesz z nim od kilku miesięcy, o czym mąż się dowiedział.
Myślenie życzeniowe to jedno, ale nie ma powodu, aby zakłamywać rzeczywistość.
Jak mogły to być dla Ciebie piękne lata? Jaki to niby cud taki związek?

Myślę, że jedyną szansą dla Was jest podjęcie terapii dla par, praca z psychologiem, mediacje.
Nie jesteście już w stanie sami przepracować tych problemów, błędów i niechęci.
Tylko, że tu jest jedno ALE. Skorzystanie z tych form pomocy musi odbyć się za obopólną zgodą. Czyli Twój mąż również musi dostrzec tę konieczność, musi chcieć się zaangażować w ratowanie Waszego małżeństwa.
Nie możesz w żaden sposób go do tego zmuszać, czy przekonywać.
Tu nie chodzi o to, żeby to - jak napisałaś - "jakoś posklejać, poskładać, pozlepiać". Nie chodzi o to, by małżeństwo i rodzina funkcjonowały "jakoś".
Takie prowizoryczne działania to tylko przedłużanie stresu w jakim żyjecie oboje od lat.

Ja mam w sumie jedno pytanie.
Dlaczego namawialas go na slub tak wczesnie i dlaczego do niego doprowadziłaś WIEDZĄC, że dla niego to jeszcze nie ten czas?

No wytrzymaliście 8 lat. Ale zdrowe małżeństwo by nie określiło swojego życia słowem "wytrzymaliśmy", bo to samo w sobie pokazuje, że szału to tam nie było.

Wiem, że nie będzie łatwo, wiem, że go kocham, wiem, że nawaliłam na całej linii, sama siebie nie poznaje, chciałabym, żeby było dobrze, zapisałam nas na terapię, kiedyś nie chciałam o tym słyszeć, teraz wiem, że sami sobie nie poradzimy, ostatnia deska ratunku. Boje się, że to jednak za poźno...

Zdrowe małżeństwo nie rozmawia o rozwodzie. Dlaczego go namawiałam,  nie wiem - ja tego chciałam. Teraz pewnie bym mu dała czas  do namysłu. Wtedy nie mieliśmy nic - tylko siebie, chciałam, żebyśmy zawsze byli razem.

Nie wymuszę na nim próby ratowania tego małżeństwa, wiem już o tym, ale mam ogromną nadzieję, że podejmie świadomie tą próbę.

Nigdy wcześniej nie kontaktowałam się z byłym. Kiedyś mąż powiedział, że on czasem pisze, ze swoją była - nie sprawdzałam tego, nie mam dostępu do jego telefonu. Nawet mówił, że chętnie by się z nią spotkał i dowiedział co u niej. Były dobrze wiedział, że mam męża, nigdy nie wspomniałam, ze się nam nie układa. Czasem gadaliśmy o pogodzie, o tym jak się jemu w życiu poukładało, czasem powspominaliśmy stare czasy - nic więcej. Nie dążyłam do jakichś spotkań, romansów itd.

Koniczynko, zastanów się nad tym, dlaczego ciągle podejmujesz próby wybielenia się i zrzucenia z siebie odpowiedzialności. Bo robisz to ciągle.
Na razie mamy, że nie Twoja wina, okoliczności, zły mąż, we flirtowaniu z byłym w sumie nic nie było ...

Kilka postów wyżej pisałaś o tym, że rozmowy z byłym partnerem były dla Ciebie próbą dowartościowania się.
Teraz piszesz, że nic w tych rozmowach nie było, tylko wymiana informacji o pogodzie.
Pierwsze słyszę, żeby kogoś dowartościowały smsy o pogodzie!
Dodatkowo reakcja Twojego męża dobitnie wskazuje na to, że w tych wiadomościach musiało być znacznie więcej, niż to tu przedstawiasz.
Nikt się nigdy jeszcze nie rozwiódł z powodu smsów o treści, że dzisiaj słonko, a wczoraj deszcz ...

koniczynka866,
zamiast zmierzyć się z przyczynami rozstania, marzysz o nadziei. Nie wiem, czy jest nadzieja. Wiem, że póki drugą osobę traktować będziesz jako swego żywiciela emocjonalnego, to żadna bliska relacja nie jest możliwa.

Robienie z siebie bidusia ("To moja wina, to ja powinnam...") do niczego dobrego nie prowadzi, litość ani poczucie winy nie jest dobrym budulcem.