Czy można nie potrafić kochać? - Netkobiety.pl

Chodzi o jakiś magnetyzm, żeby ciągnęło mnie do tej drugiej osoby. Tak, zebym tęsknił, miał ochotę zrobic ,,wszystko" dla drugiej osoby, tak abym czuł że związek to coś co mnie uskrzydla. A ja tego nie mam i nigdy nie miałem.

Ale wiesz, że to wszystko w każdym związku po pewnym czasie mija?
Ty szukasz motylków, emocji, porywu serca i to jest ok, ale w początkowej fazie związku. A potem przychodzi przyzwyczajenie, akceptacja, stabilizacja i dopiero wtedy tak naprawdę możesz powiedzieć, że kochasz. Kiedy chcesz z tą osobą być kiedy jest źle, kiedy jest chora, kiedy jest dobrze, ale kiedy nie ma już właśnie rzucania wszystkiego. Po prostu jest wspólne życie z blaskami i cieniami.

Wariatem nie jesteś spokojnie jesteś trochę wytworem czasu i czasów ,sumą przeszłości świadomie i kompletnie nieświadomie masa ludzi tak ma jak Ty.Przeszłość ma dla Ciebie prawdopodobnie niesamowite znaczenie a w pamięci i podświadomości masz sorry pierdolnik totalny stąd też takie projekcje na przyszłość i lęki, tak naprawdę to co się z Tobą dzieje w związkach to nic nadzwyczajnego zaczynasz odkrywać być może, że żądasz i rościsz od innych czegoś co jest niemożliwym do otrzymania przez Ciebie - wypełnienie słynnej pustki i Twoich subiektywnie odczuwanych przez Ciebie braków w Tobie.Zdobyć posiąść kogoś to zmyłka sztuczka ego właśnie oczekiwania że coś będzie na stałe a konsekwencją są rozczarowania i odpływ powierzchownych emocji uczuć zainteresowania.
Przyczyn szukaj w sobie w tym  nawet nie egocentryzmie tylko z lekka egotyzmie, gdzieś kiedyś coś się stało i to nie jedna rzecz że masz takie przekonania i oczekiwania w stronę związku,kobiet,nastawienia, wyborów,postawy czyli też  Ciebie i ,dlatego stajesz się coraz bardziej neurotyczny,sfrustrowany porównując się z innymi  robisz sobie już pętlę .
Myślę że to ostatni dzwonek (potem może być jeszcze trudniej choć nigdy nie jest za późno) i szansa do przepracowania zrobienia porządku,z przeszłością ,własną wartością i samooceną i takie tam.
Wyjściem jest terapia choć jak napisałem wcześniej prawdopodobnie wcale nie jesteś szaleńcem i nie jesteś szczególnie zaburzony ale wystarczą niewielkie nawet rysy i to że nie jesteś doskonały i idealny ( nie musisz być i nie będziesz nigdy) żebyś nie uzyskał pewnych zdolności ,które możesz w każdej chwili zacząć rozwijać najlepiej na początku z kimś przez samopoznanie i układanie zaakceptowanie siebie a to nie jednorazowa deklaracja to procesy i albo coś zrobisz ze sobą albo dalej będziesz marudził użalając się nad sobą stając się z roku na rok coraz bardziej zgorzkniałym człowiekiem raz będziesz chciał zadowolić innych a jednocześnie mając nierealistyczne oczekiwania od innych, możliwe że uzależniasz się od pewnych ,emocji a jałowość uczuć ich płytkość to objaw nie przyczyna znieczuliłeś się i stępiały,odrętwiały uczucia pewne ich rodzaje może nawet chorują przez to tłumienie i zamienianie przemocą wymuszanie ich na sobie za wszelką ceną .Dobrze coś pozmieniać teraz w życiu żeby precyzyjnie rozpoznać konkrety,wzorce,znaczące wpływy  a potem ćwiczyć się w zmianach myślenia i odpuszczaniu sobie.

Generalnie rodzice się kochają i kochali. Jednak czas mojego dorastania to okres, kiedy ni ebylo za bardzo pieniędzy i masa frustracji ze strony rodziców, która była wylewana na mnie. Myślę, że moj epoczucie własnej wartości jest kiepskie.

Czyli z Twojej perspektywy wychodzi na to, że wybieram nieodpowiednie dla mnie kobiety do związku ? Każda z mich dziewczyn mówiła, że brakuje jej czułości, że jestem zimny i w sumie kobiety czują się przy mnie jak koleżanki, a nie partnerki życiowe.

Czułości nie da się okazać na siłę. okazujemy ją gdy ją czujemy i gdy sami czujemy się bezpiecznie w układzie.
Ja osobiście uważam.że każdy nosi w sobie taką potrzebę.

Nie chodziło mi o to, że On nie spotyka odpowiednich kobiet, które jak za dotknięciem czarodziejskiej różżdzki sprawią, że otworzy się jego serce.
Chodzi o to, że On wybiera takie, przed którymi- nie z ich winy- bo mogą to być fajne dziewczyny- nie otwiera się, trzyma się na dystans- bo są na tyle od niego różne np.
I tak jak pisałam, wg mnie nie każdy otwiera nam bramki. Nie widzę a przynajmniej tego nie opisał,   chęci szukania ekscytacji czy efektu znudzenia, często opisywanego na forum, nie ma co na siłę go tam wrzucać.

Ja uważam że skoro nie przytrafiło się do tej pory, to się nie przytrafi. I nie chodzi o niedojrzałość czy niskie poczucie winy.
Myślę że niektórzy nie są zdolni  do takiej stricte miłości o jakiej się słyszy/czyta. Ty miłość widzisz jako pewnego rodzaju "cierpienie", niewiadomą, pogoń za marzeniem. Rozpakowany prezent przestaje cieszyć. Wydaje mi się że całkiem sporo ludzi tak może mieć, tylko oficjalnie o tym nie mówią. Dlaczego tak szybko zdradzają.

Niestety taką mądrość zyskujemy z czasem i chyba siłą porównania..Nie wiemy czy autor mieszka z kimś, chyba że nie doczytałam..
A widzę że mieszkają rok.. cóż wniosek nasuwa się sam..
Ciekawe z czyjej i inicjatywy to zamieszkanie?. W każdym razie program ucieczka już się odpalił..

To będzie teraz spowiedź

Znalazłem akurat ten fragment, który wydaje mi się ważny.

Widzisz Autorze, nie zamierzam Ci tutaj udowadniać, że jest coś z Tobą nie tak. Zapewne jesteś normalnym facetem, który ma po prostu swoją wizję wspólnego życia. Pewne sprawy są dla Ciebie ważniejsze niż inne.
Ze mną jest podobnie, tylko mam dokładnie odwrotnie. Cenię sobie w relacjach międzyludzkich wzajemne wsparcie, zaufanie, pomoc, stabilizacja, wspólne przezwyciężanie problemów - jednym słowem czyny, dojrzała relacja. Natomiast te etapy początkowe wydają mi się zupełnie nieatrakcyjne. Nie jestem zbyt wylewny a okazywanie uczuć, miłych gestów a tym bardziej czułe słówka to coś, co mi naprawdę ciężko przychodzi. Może nie tyle ciężko, co czuje się z tym niezręcznie, mam wrażenie, że to wszystko jest sztuczne, wymuszone i takie zbyt teatralne. Co by się nie dało, to zawsze wolę to okazać czynami niż słowami. A tak się składa, że dla kobiet ta sfera życia jest szalenie ważna, nie zamierzam żadnej umyślnie krzywdzić i wprowadzać w błąd. Dlatego nie chcę robić nic na siłę, udowadniając sobie, że jednak się da doświadczać radości czy satysfakcji z pewnych emocji. Nie mówię akurat o innych blaskach czy cieniach bycia w związku,, bo to tez jest ważne, ale widzę to, co raczej nie pozwoli zbudować czegoś poważniejszego, bo prawie zawsze będzie pozbawione tego zasadniczego pierwiastka, którego druga strona pragnie czy wręcz pożąda.
Sam się czuje dobrze i wręcz wygodnie w takiej sytuacji, nie widzę zatem zupełnie powodu żeby to zmieniać. Uświadomiłem sobie to niedawno, bo wcześniej oczywiście próbowałem jakoś działać, będąc przekonanym, że przecież sfera uczuciowa musi przynosić szczęście. Stało się jednak inaczej. Nie uważam się poza tym za  zamkniętego w sobie, introwertycznego nerda. Z ludźmi łatwo nawiązuje kontakt, mam sporo znajomych i przyjaciół, ale wszystko jest OK, póki relacja pozostaje na stopie koleżeńskiej czy przyjacielskiej. Każdy aspekt znajomości na tym poziomie, wspólne spędzanie czasu ,spotkania, różne zajęcia dają mi satysfakcję, ale jak tylko pomyślę o czymś takim jak np wspólna kolacja, trzymanie się za ręce i patrzenie sobie w oczy, szeptanie czułych słówek lub tez takie żartobliwe droczenie się zaczynam się czuć nieswojo.
Nie szukam w sobie żadnej winy, bo nie widzę jej w sobie. Dlatego Ty też się nie obwiniaj. Jeśli chcesz osiągnąć cel, do jakiego dążysz postaraj się znaleźć, to czego brakowało w Twoich związkach. Wygląda na to, że były tam pewne cechy wspólne.

O to właśnie chodzi. Plus do tego jeszcze jak ktoś już wspomniał, postawa roszczeniowa względem "partnerek" aby to one się starały
i dostarczały niezbędnych emocji, o które tutaj się rozbija, a nie o żadne tam bycie w jakimś związku i kochanie kogokolwiek.
Fajny jest początek, etap fascynacji nieznanym, doświadczanie nowego, a przy okazji miło jest połechtać ego i podregulować samopoczucie,
ale kiedy pierwszy haj mija i relacja przechodzi w fazę "związku" wtedy zaczynają się już nudy i coraz częściej nachodzą natrętne myśli

- a co jeśli gdzieś tam, nie wiadomo gdzie, czeka na mnie coś lepszego z jakimś kimś innym, kogo nigdy nawet nie poznam...

No a potem to jest już z górki, rusza maszynka do wytwarzania problemów z tyłka i szukanie pretekstu, żeby wymiksować się z układu.

Barti, a sprawiało Ci kiedykolwiek przyjemność robienie czegoś dla drugiej osoby? Może być dla rodziców, że na przykład chciałeś sprawić im przyjemność w dzieciństwie i wysprzątałeś całe mieszkanie, albo wiesz że Twój przyjaciel albo przyjaciółka marzyli o czymś i udało Ci się to dla nich zdobyć i byłeś z tego powodu przeszczęśliwy... znane Ci są takie emocje? Jeśli tak to przyjrzenie się im może być dobrym punktem wyjścia do próby zrozumienia o co chodzi w miłości. A jeśli nie, to chyba polecam terapie (albo chociaż testy osobowości, żebyś wiedział co jest grane).
To nieprawda, ze ludzie niezdolni do miłości nie mają takich dylematów, tzn. że psychopaci nie zadają takich pytań - oni też widzą, że coś im umyka - coś, co widzą, że powszechnie dostarcza ludziom przyjemność i potencjalnie mogłoby dla nich również okazać się korzystne (i niestety dokładnie w takim klimacie swoje dylematy opisuje autor). Ale oczywiście ma się to nijak do faktycznej potrzeby kochania i bycia kochanym.
Myślę, że musisz sobie autorze uczciwie odpowiedzieć na pytanie czy brak czułości dla partnerek wynika z lęku przed jej okazywaniem czy raczej absolutnego wewnętrznego braku potrzeby takowej i jesli rzeczywiście takiej potrzeby brak to byłoby kulturalnie z Twojej strony, gdybyś poinformował o tym partnerkę i pogodził z faktem, że zwiazki nie są Ci absolutnie do niczego potrzebne.

Ktoś wcześniej napisał, że masz zaniżone poczucie własnej wartości i ja tez tak uważam. Po prostu starasz się o dziewczyne tak długo, dokąd myslisz że ona jest kimś wyjątkowym, dla ciebie nieosiagalnym. Gdy jednak ona okaże ci zainteresowanie i swoją atencję, przestaje być dla ciebie ideałem, bo jak ideał i ktoś wyjatkowy może zainteresować się kimś tak nieważnym i zwyczajnym jak ty? To po prostu sprzeczność i wtedy zwyczajnie gaśnie w tobie podziw i chęć adoracji dla niej. Staje się dla ciebie zwyczajna, podobna do ciebie. Dlatego tylko dziewczyna która kopnęła cię w doope doczekała się swoistego ołtarzyka w twoich wspomnieniach. Ona jedna była nieosiągalna, więc lepsza i ważniejsza od wszystkich innych w tym od ciebie, warta twojego wysiłku i pozostanie  kimś o kogo warto było się starać i zabiegać.

Raczej z takim podejściem nie stworzysz szczęsliwego związku, chyba że jakiś toksyczny w którym będziesz wciąż czuł się odrzucany. Moim zdaniem powinieneś pomysleć o terapii.
Znalezienie przyczyny oraz szukanie rozwiązania dla problemów powoli ci lepiej siebie zrozumieć i odnaleźć w relacjach z innymi.

Prezenty w sumie niczego nie dowodzą, bo można je robić w celu uzyskania jakiegoś efektu.
Znalezienie terapeuty jest dobrym rozwiązaniem, bo na forum ciężko poznać przyczyny takiego zlodowacenia: czy nie potrafisz, czy jesteś zblokowany- czego Ci życzę, bo można odblokować. To, że chcesz nad tym pracować to jak napisała Magda jest na plus.
Opcja Husky jest skrajna..
Jak wygląda takie rozstanie: co mówisz partnerkom?

Gdzie wy wszyscy widzicie te "porywy"  jak autor pisze o lekkim zauroczeniu na początku. Chyba raczej On jest w ogóle emocjonalnie wyciszony i mało co go rusza.

Jeśli nawet nie chodzi o rodzaj emocji czy aspekt w związku, który sprawia Autorowi przyjemność a o intensywność samych emocji, to tym bardziej ciężko wróżyć pomyślność w jakichkolwiek próbach stworzenia relacji z kobietą. Skoro Autora cieszą jedynie początkowe wzloty a cała reszta pozostaje mu obojętna, to ciężko będzie kogoś znaleźć, kto byłby z Autorem szczęśliwy. Musiałbyś, jeśli chcesz i masz taką wolę, przepracować to na terapii.

Czy potrafisz rozmawiać z aktualną partnerką o uczuciach? Co robisz, gdy jest temat Was, tego co dalej?

Nie potrafię. Mówię że chce być z nią. Czy kocham? Nie wiem. Zależy mi na niej, ale nigdy do żadnej nie czułem czegoś więcej. Na pytanie co dalej odpowiadam, że chce być z nią, ale ze jestem chyba kiepski w okazywaniu uczuć i ułomny jeśli chodzi o uczucia (kochania)

Idź się lecz człowieku do specjalistów, bo chory jesteś. A na forum NIKT nie da Ci odpowiedzi lub rozwiązania. Strata czasu!

Niestety, temat wygląda na kolejną "gimbazową" prowokację.

Niestety, tacy na tym forum już zostali.

Bo jak się banowało normalniejszych, to tak jest.

Sami dziwacy tu piszą.

Barti, wg mnie Ty wcale nie chcesz się naprawdę zakochiwać. Bo to są problemy, codzienność, nuda - boisz się tego no i unikasz zobowiązań. A miłość TO JEST zobowiązanie - i to wielkie. Dlatego wybierasz takie, a nie inne kobiety, lubisz czuć że one za Tobą szaleją, kochają ale sam tego im nie okazujesz. Wolisz trzymać dystans.
Znam podobnych mężczyzn - nigdy się nie ustatkowali i są starymi kawalerami w dorywczych związkach z coraz młodszymi dziewczynami. To mili i ciekawi ludzie, ale kompletnie niedojrzali po prostu. Kobiety na dłuższą metę nie cenią sobie takich jako partnerów na coś poważnego.

34 lata a zachowujesz się jak dzieciak, chłopie nie patrz na kobiety przez pryzmat seksu to ci nic nie da. To jest dobre ale na chwilę budzisz się i co dalej ? Lata lecą zmarnowałeś swoje szansę, kobiety które się podobają każdemu z nimi nic nie stworzysz. Ludzie którzy chcą być zauważalni i idealni, nigdy nie są szczęśliwi ciągle czegoś im brak. Stały związek to dla nich wyrok wyznanie. Dobrze że widzisz swój błąd, szkoda że tak późno....Szukaj kobiety normalnej, najlepiej dwa lata starszą od Ciebie. Szybko Cię ułoży i zrobi człowieka. Życie trzeba traktować na poważnie nie na skróty.