Granice prywatności w związku - Netkobiety.pl

Myślę, że Twoja reakcja była normalna. Nie czytasz jego smsow, nie grzebiesz w skrzynce tylko się martwiłaś. To on zachował się jak dziecko. Przecież mógł napisać, że potrzebuję chwili dla siebie i wszystko z nim dobrze. Trzeba być bez serca, żeby olać kogoś kto umiera ze strachu o nasze zdrowie.

Też do dziś nie potrafię tego zrozumieć

Co do tych 1200km...plan był taki żebym do niego pojechała na stałe. On chce mnie ściągnąć. Ja jednak mam wątpliwości.

Ile razy przez ten rok sie spotkaliscie?

Przeniesione z kolejnego wątku Autorki:

Jeśli związek polega przede wszystkim na ciągłym adorowaniu i czułych słówkach, to ja już temu facetowi współczuję.
Ile razy się widzieliście? Może przecież być tak, że facet czuje się nieswojo, kiedy  potrzeba ciągłego komplementowania i udowadniania Ci, jak bardzo Cię kocha, przekracza zdrowy rozsądek..Może lepiej, niech to okazuje za pomocą czynów a nie słów.

A więc...co do mojej potrzeby wiecznego adorowania. Nie jest tak. Zwyczajnie nigdy on tego nie robi. Nigdy nie mówi jesteś ładna, ładnie wyglądasz, nawet jak zmienię fryzurę, kupię coś nowego, ładnie się ubiorę. Chodzi mi o taką zwykłą potrzebę usłyszenia od faceta że mu się podobam. Ładna nowa fryzura itp. uważam że nie wymagam wiele.
Po kolejne pytacie jak wiele razy się widzieliśmy.
1 raz byłam u niego 8 dni.
2 raz on był u mnie 2 tygodnie.
1 raz ja u niego 4 dni.
1 raz on u mnie 5 dni

Wiem że to mało. Ale weźcie pod uwagę że oboje pracujemy. Codziennie piszemy, dzwonimy, jesteśmy ze sobą w kontakcie od rana do wieczora.
Teraz mieliśmy się spotkać na święta, na majówkę, jechać na 2 tyg wakacje. Ale oczywiście Pandemia wszystko zniszczyła.
On uważa że największym dowodem uczucia jest fakt że szuka dla nas mieszkania w Niemczech i chce żebym przyjechała na stałe do niego.
No i fakt że dzwoni i pisze i poświęca mi swój czas to dowód na "uczucie".
Faceci pewnie powiecie że szukam dziury w całym.
Ale każda kobieta chce czuć się czasami adorowana, komplementowana, usłyszeć coś miłego.
Co do tego że związek nie jest po to by sobie rekompensować brak ojca owszem to prawda. Ale moje zdanie jest takie że jeżeli otworzyłam się przed nim i przyznałam że tak jest to powinien troszkę mieć empatii i zwyczajnie spróbować coś od siebie dać więcej skoro jestem osobą której tego brak.
Sam przyznał że ma problemy z okazywaniem uczuć, że on okazuje je inaczej...
Zakupy, gotowanie, pomoc przy aucie...no ale to takie raczej oczywiste że facet powinien kobiecie pomóc w takich sprawach. W końcu my kobiety też dla was facetów robimy wiele. Ale sama pomoc przy aucie, zakupy, gotowanie, telefony, SMS...trochę mi mało. Brakuje mi takiej czułości.
Nie wiem czy to jest takie niezrozumiałe ?

Przez rok widzieliście się 4 razy, spędziliście łącznie ze sobą miesiąc. Nie uważasz, że to trochę mało jak na wielki związek i ogromną miłość?

Właśnie o to chodzi, że miłość to nie tylko słowa, ale głównie czyny i to wcale nie jest takie oczywiste, że on Ci pomoże przy aucie. Nie musi. Może. Robi to, bo chce, robi to dla Ciebie.

Serio będą Cię cieszyły wymuszone komplementy, które on będzie Ci mówił, żębyś mu nie jęczała do ucha? Twoje zdanie może sobie takie być, ale nie ma nic wspólnego z rzeczywistością, bo on wcale nie musi więcej od siebie dawać, żeby pokazywać empatię, bo Ty sobie wymyśliłaś, że jest Ci to potrzebne, bo tata Ci nie okazywał miłości. No sorry. To tak jakbym ja poszła teraz do supermarketu i powiedziała, że muszą mi dać duże puzzle za darmo, bo jak byłam mała, to mama mnie nie kochała i mi nie chciała kupować zabawek.

Nie ma czułości na odległość. To jest problemem. Pozbądźcie się odległosci to sama zobaczysz jak to wygląda.

Przytomności życzę.

Emotka? Daj spokój, masz więcej niż 20 lat. Jesteś przecież świadoma tego, że emotka wcale nie oznacza, że ktoś chciałby Cię teraz przytulić.
Można napisać, ale sama widzisz, że on jest typem, który takich rzeczy nie pisze. Rozwiązania masz dwa: albo to akceptujesz, albo tego nie akceptujesz. Nie akceptujesz to rzuć go i szukaj takiego, który Cię uderzy, ale potem zasypie masą komplementów i już będzie ok.

1. Zrobić porządek ze sobą.
2. Nauczyć się żyć z niezaspokojonymi w dzieciństwie potrzebami emocjonalnymi i nie żądać ich zaspokojenia teraz od innych osób. czasu nie cofniesz, nie będziesz już dzieckiem i nie dostaniesz tego, czego Ci brakowało w dzieciństwie.
3. Zacząć traktować innych z szacunkiem.

Zapytałaś, odpowiedziałam.
Napisałam, jak zawsze, to co myślę.

Z jednym Twym stwierdzeniem się zgodzę. Każdy jest inny.
Różnisz się od bohatera wątku, masz inne potrzeby. Uważasz jednak, że on - mimo że jest innym - powinien robić to, co Ty chcesz.

No tak racja. Czyny są ważne. Ale słowa także. Słowa kocham Cię, tęsknię, jesteś dla mnie ważna...rozumiem że jeszcze za wcześnie na takie słowa sądząc po tym ile się widzieliśmy na żywo.
Nie mniej jednak relacja trwa już rok, więc uważam że każdy już raczej potrafi określić swoje uczucia. Ciężko przez tą odległość. Ale właśnie napisał że chce przyjechać na 4 dni. Oczywiście jeżeli tylko się uda w związku z pandemią. Jakiś chociaż dobry znak. Doceniam że mimo wszystko przez ten rok czasu jest ze mną wirtualnie, uważam że nie ma innych kobiet w jego życiu (no nie mówię o koleżankach), dzwoni, pisze codziennie ...znosi też moje "humory" ...

Piszesz o swym związku. Tymczasem ten związek dopiero powoli zaczynacie tworzyć. Znacie się trochę (bo twierdzenie o rocznej znajomości jest mocno na wyrost), jesteście na etapie poznawania się, ale Ty oczekujesz, że jest to już właściwy moment do składania deklaracji. Ba, rościsz sobie prawa do informacji, które on chce zatrzymać dla siebie. Nie akceptujesz jego zachowań, a jego czyny uważasz Tobie należne. Uważasz, że w imię... (no właśnie, czego?) ma podporządkować się Twej wizji relacji. Nie widzisz, bądź nie chcesz widzieć, że będąc osobą spragnioną emocji oczekujesz, żeby Twój potencjalny TŻ będzie niefrasobliwym bankierem: dawał, bo Ty potrzebujesz. To, czy on ma z czego "wypłacić" i czy chce tego, jest dla Ciebie nieistotne.

***
bagienni_k-u

Jeśli Autorce tak bardzo przeszkadza ten brak czułości i adoracji, to raczej tego nie wymusi na kimkolwiek. Ktokolwiek czując na sobie presję, raczej nie będzie pałał entuzjazmem przy wyrażaniu uczuć, najpierw musiałby sam od siebie czuć, że robi coś miłego dla ukochanej osoby. Facet nie jest zbyt wylewny i pewnie nie należy specjalnie do wielkich wyjątków. Osobiście na jego miejscu nie czułbym się swobodnie okazując  Autorce tyle upragnionych doznań po tak krótkim okresie czasu. Czego tutaj wymagamy? Aby ludzie , którzy OSOBIŚCIE widzieli się zaledwie KILKA razy, wzajemnie sobie obiecywali cokolwiek, aby jedna strona od drugiej wymagała na wyraz rozwiniętych deklaracji, radykalnej zmiany w zachowaniu drugiej strony czy nadmiernego otwierania się przed innym, kiedy być może jest na to za wcześnie( biorąc pod uwagę Wasz kontakt twarzą w twarz). Nie wiem, czy i jak się facet zaangażował, ale ciężko mi pojąć, jak to można dokonać, widząc codziennie tylko czyjąś twarz na ekranie lub słysząc jej głos. Gdybyście nawet byli blisko i widzieli się regularnie, to potrzeba do otrzymywania ponadprzeciętnej dawki czułości, miłych słów czy okazywania emocji mogłaby faceta mocno zniechęcić. Nikt go tutaj nie zna, ale wygląda na to, że dla niego takie zachowanie jest raczej niekomfortowe.

Niepokojące jest to, co się obserwuje  coraz częściej, czyli właśnie stawianie znaku równości miedzy kontaktem telefonicznym/internetowym a osobistą relacją. Potem ktoś twierdzi, że związek oparty o rozmowy czy czat, trwający nawet rok czy dłużej jest zdrową i trwałą relacją.  W końcu ludzie obdarzają uczuciem raczej fizyczne osoby a nie ich głosy, odbicia na ekranie itp..

Kwiatuszku, zapytam wprost, ale po co, po co szukałaś sobie partnera 1200km dalej. Pandemia wielu osobom pokrzyżowała plany, niestety. Ale w dalszym ciągu spędzanie ze sobą jednego miesiąca w ciągu całego roku to bardzo, bardzo malutko i właściwie nie wiem czy można tu mówić realnie o jakimś uczuciu.

Pandemia wszystkim pokrzyżowała plany, dlatego warto się teraz wstrzymywać od wszelkich wyjazdów. Zastanawia mnie tylko, dlaczego akurat trzymasz się kurczowo tego "związku", skoro tak bardzo nie odpowiada Ci jego charakter.
Mówiąc szczerze, mając swego czasu konto na portalu randkowym, z wielu wymagań kobiet było często spotykane to, aby partner mieszkał maksymalnie w promieniu 100-150 km. Dlatego dziwię się szczerze i podziwiam ludzi, żyjących ze sobą na tak dużą odległość, podtrzymujących znajomość poprzez telefon czy Internet. Akurat mam znajome młode małżeństwo, które przez jakiś czas, przed ślubem mieszkało od siebie 400 km, ale widzieli się raz na tydzień, w najgorszym wypadku raz na 2 tygodnie. Chociaż najważniejsze było raczej to, że się po prostu dobrali. W Waszym wypadku widać, że nie wszystko gra.

Kwiatuszku 1900 . Pozwolę sobie nie zgodzić się z większością przedmówców. Pomijając kwestię ojca /niepotrzebnie użyłaś tego argumentu/, masz prawo do tego aby być adorowana, masz prawo do tego aby czuć się bezpiecznie i szczęśliwie. Masz wątpliwości? Bardzo słusznie, ja je też mam. Przeczytaj uważnie co napisała Ci Cyngli i Ela210.

Wiesz, problwm jest taki, ze jak ktos jest 1200km dalej to sie za nim nie teskni, bo nie ma kiedy stworzyc na zywo więzi, zeby potrm tesknic.

"Wiesz, problwm jest taki, ze jak ktos jest 1200km dalej to sie za nim nie teskni, bo nie ma kiedy stworzyc na zywo więzi, zeby potrm tesknic"

Nie zgodzę się z tym. Spędziliśmy ze sobą 2 tygodnie dzień w dzień pod rząd (święta, sylwester) i nikt nie wmówi mi że nie można tęsknić za tym by znowu się spotkać.

Tylko dlaczego ten aspekt przyjacielski związku wydaje się być dla Ciebie tak mało ważny? Nie sądzisz, że to właśnie on przede wszystkim decyduje o trwałości relacji? Mówić sobie można wiele, ale słowa raczej nie podtrzymają związku między ludźmi tak bardzo, jak czyny. Poza tym ludzie, którzy się kochają okazują sobie tą miłość często przez te praktyczniejsze aspekty..
Tak, czy inaczej facet nie jest wylewny, ale nawet gdyby był bardziej skłonny do okazywania uczuć, to zastanawiam się jak można je okazywać komuś, kogo się tak rzadko widzi. Mówiąc inaczej w trakcie trwającej rok znajomości i ciągłej rozłąki ma tęsknić za człowiekiem, którego praktycznie nie znam, bo nie zdążyłem tak naprawdę się z nim zapoznać dobrze przez ten czas. Także nawet osoba, która z chęcią okazuje partnerowi uczucia może się czuć niezręcznie, kiedy ma się z tego wywiązywać po tym, jak widziała się z partnerem kilka razy..

Masz dwie opcje:
1. Zmieniasz partnera na takiego jaki ci odpowiada
2. Olewasz jego wady i uczysz się z tym żyć
opcja 3 on się dla ciebie zmienia i zaczyna grać pod twoje dyktando - to się nigdy na dłuższą metę nikomu nie udało, nie wierz w te legendy o facecie, który się zmienił z wielkiej miłości do kobiety

Ja mam taki egzemplarz w domu i dzieki bogu bo nie lubie otrzymywac komplementów. Możesz spokojnie go puścić w obieg singli, znajdzie sobie dziewczynę co doceni i brak wylewności. Ty za to możesz znalezc związek z kimś kto odpowiada tobie i wszyscy będą szczęśliwi, chociaż może w tej chwili wyjade ci sie to najgorszym możliwym wyjściem.

Tak czy siak, więcej tego faceta nie widzisz, niż widzisz. Tęsknisz za jakimś swoim wyobrażeniem na jego temat i desperacko się upierasz, ze masz faceta, a to jest tylko jakiś obcy człowiek, którego widziałas kilka razy. Równie dobrze mogłabyś się podkochiwać w ładnym chłopcu z plakatu.

Uważam, ze on ma zdrowsze do tego podejście i nie jara się znajomością internetową (głównie).

No ale przecież nawet w najzdrowszej relacji, na początku, jeżeli oboje partnerów pracuje i nawet mieszka w tym samym mieście to nie da się spotkać częściej niż raz/dwa razy w tygodniu, czyli ciągle widzi się mniej, niż się ze sobą nie widzi i nie rozumiem, jak ma to utrudniać w rozwoju uczucia.

W ogóle pojazd po autorce wątku, że ma potrzeby związane z werbalizacją emocji są dla mnie niezrozumiałe. Po co mi jakiekolwiek czyny skoro potrafię zadbać o siebie sama? Partner jest potrzebny właśnie do KOMUNIKACJI i nie bez powodu psycholodzy biją na alarm, że jeśli takowej nie ma, to związek szwankuje. Do czynów mogę sobie zatrudnić sprzątaczkę, wezwać taksówkę, lekarza albo hydraulika, partner jest mi potrzebny wlaśnie do KOMUNIKOWANIA czułości, nie rozumiem co w tym złego, że autorce tematu przeszkadza brak dokladnie tego zasobu...

Napisałeś o koncepcji „częściej się nie widzi, niż widzi” więc w tym kontekście przytoczenie co tygodniowego spotakania wydało mi się uzasadnione. No i informacja autorki o 2 tygodniach mieszkania razem w zestawieniu z takim właśnie co tygodniowym spotkaniem ciągle imo wypada dobrze.

Oczywiście, że nie samą milością człowiek żyje, ALE w kontekście relacji partnerskiej właśnie prawie tylko tym (+przyjaźń, ale do samej przyjaźni to mam właśnie przyjaciôł) i nie wiem jak można to postrzegać inaczej. Chęć kupienia mieszkania nie jest dla mnie ani trochę atrakcyjna bo mieszkanie mam, ale mówienie „kocham Cię” choćby i 100 razy, i owszem, atrakcyjne jest.
Serio, nie rozumiem o co chodzi z tymi wszystkimi czynami, tzn o kant d wszystkie te czyny, jeśli bazowej czułości nie ma. Ale może to ja jestem dziwna (w każdym razie w pełni rozumiem autorkę).

tu był nieregulaminowy link i został usunięty przez moderatora

Kwintesencja tego o co mi chodziło !

Autorce chodzi właśnie o coś takiego i w pełni się z tym utożsamiam: "Ważne jest także okazywanie sobie uczucia, czułości tak na co dzień. Wypowiadający się na ten temat uczestnicy badania mówili tu o "buziaku na dzień dobry", "buziaku na pożegnanie i na powitanie po przyjściu z pracy". Ważna jest także taka obecność fizyczna, dotykanie się nawet przelotne. Wspólne spanie czy spożywanie posiłków. Bycie razem - jak to określali.
- Jesteśmy już 10 lat razem, a nie przejdę obok niej obojętnie - mówi o swojej żonie Adam. - Żebym jej choć nie musnął od czasu do czasu, dał buziaka. Czasem ją złapię w pasie i przytulę tak spontanicznie. Ona też mnie podszczypuje, pogładzi po głowie, da całusa w czoło, oprze rękę na moim ramieniu, jak coś robię na komputerze. To jakoś tak nam naturalnie wychodzi, że mimo upływu lat ciągle jest nam siebie mało.
Ta bliskość fizyczna odgrywa bardzo ważną rolę, jednak moi badani wcale nie mówili tu o namiętnym seksie czy gorących pocałunkach, które na ogół są ważnym elementem na początku każdego związku". Nie ja to wymyśliłem, ale w pełni się z tym zgadzam i tak postępuję. Dwoje ludzi w związku cokolwiek byśmy przez to nie rozumieli nie powinno być jedynie chłodnymi kłodami lajkującymi i serduszkującymi do znajomych i nieznajomych, funkcjonującymi obok siebie i uaktywniającymi się jedynie w wyuzdanym seksie upatrując w tym apogeum miłości cokolwiek byśmy przez to również nie rozumieli. Zresztą punkt widzenia zależy od punktu siedzenia, jednemu pasuje, to innemu tamto...

Wiesz tylko tak szczerze mówiąc to w dzisiejszych czasach ja sobie potrafię jechać do mechanika, zapłacić i auto mieć naprawione. Od mechanika miłości nie potrzebuje tylko od niego. Auto mogę sobie sprawić sama. W tej kwestii akurat jestem samowystarczalna. Czemu tak ciężko niektórym tutaj pojąć że ktoś ma potrzebę miłości dostawać nie tylko w 1 jezyku. Doskonale znam te 5 języków. Uważasz że tylko jeden (uczynków) wystarczy? Naprawi mi auto i już mam być szczęśliwa? Koleżance z pracy też pomoże przy aucie i co ją też kocha???

Każdy język miłości świadczy mimo wszystko, że raczej( chyba) partnerowi na kimś zależy. Ty zdaje się wykluczasz, że Twój partner darzy Cię uczuciem, mimo że to okazuje na swój sposób. W każdym razie, wszystko wskazuje na to, że w dużym stopniu on nie jest w stanie zmienić swojego podejścia.