Psychika byłego kochanka - Netkobiety.pl

Marek8301 napisał/a:

Próbowałem i nie potrafię.
Może gdyby był zwyczajny koniec, "zostaje z mężem" to tak. Albo gdybym ja to zakończył.

Ciągle myślę czy mogłem zrobić coś inaczej.
Co się naprawdę stało.

Nawet nie wiem jakbym się zachowal, gdyby np teraz się odezwała..

Kilka lat po romansie a Ty dalej rozmyślasz,kompulsywnie analizujesz wspominasz dręczysz się obsesyjnie,szukasz przyczyn nie żyjesz tym co teraz jest porównujesz do tego co było.
Fakt długo to trwa  u Ciebie.
Miałem jak Ty romans z mężatką ,ja samotny singiel po przejściach przed 30 stką ona była młodsza romans w pracy trochę krócej bo niecały rok.
Podobne rzeczy słyszałem od niej,z początku nie mówiła o mężu potem różne sprzeczne ze sobą jakby niespójne,  z tym że dzieci nie mieli z mężem, ja na koniec odszedłem nie wyrobiłem z tym wahaniem podwójnym życiem w złudzeniach,fantazjach mrzonkach z czasem pojawiła się zazdrość o męża i porównywanie z nim, skoro on taki niedobry to czemu nie odchodzi od niego, czemu taka związana z nim dlaczego ja gorszy niepewny i czy się tylko zabawiła mną tak jak ja się nią zabawiłem robiąc dużo szumu w swojej głowie z tej niby wielkiej miłości, wzmacniając emocje, dół straszny po tych egzaltacjach i euforiach nie dałem rady, czekać ciągle i postawiłem ultimatum,jak Ty zmieniałem pracę,uciąłem kontakt dość radykalnie potem zaliczyłem jeszcze 2 nieudane" plastrowe" związki.Z 10 lat jej nie widziałem kiedyś spotkałem ją przypadkiem na chwilę i w przelocie .
Idź do psychologa po prostu sam tego obsesyjnego myślenia możesz nie opanować, to coś jak nałóg i stan po nim w notorycznym zawieszeniu, taki romans nie był dla Ciebie nie nadajesz się do tego widocznie słabe nerwy, a kochanka jak amfetamina albo speedball,sama abstynencja może nie wystarczyć wiele emocji do przepracowania,poczucie winy,uraz,rozczarowania,pretensji i wyrzutów, przekonań i oczekiwań do wymiany w Tobie.
praca nad odpuszczeniem sobie ,zamęczysz się tymi rozmyślaniami na początek zastanów się do czego Ci to potrzebne to zamęczanie się pytaniami i gdybaniem co by było jakbyś to albo tamto a ona to lub tamto zrobiła.
Wybacz sobie przede wszystkim żadna tam karma srarma jak myślisz o sobie tak się czujesz, nie lubisz się za bardzo jak na moje oko.Katujesz się i użalasz nad sobą pewne rodzaje smutku uzależniają, a gdzie szukasz ulgi i jak uciekasz od tego jak tłumisz uczucia i je regulujesz w krzywdzący dla Ciebie sposób.Sam tego nie ogarniesz masz dłuuugie zejście po romansie.Popełniłeś błąd ale masz prawo żyć i czuć się szczęśliwy, nawet jak się to komuś nie podoba ,olej osądy i oceny innych nic Ci nie pomogą,nie przysięgałeś mężowi, złamałeś być może własne zasady te głębokie dałeś sobie przyzwolenie na kłamstwa i udział w nich,napraw się ,samobiczując się i ciągle wspominając stoisz w miejscu.Nic tam wstecz nie zmienisz.Jej życie jej wybór nie Twoja sprawa.
Nie próbuj zrób coś dla siebie i się ze sobą tak nie cackaj odwal się od siebie zobacz się z dystansu swoją samooceną i poczucie wartości i od czego tak jesteś uzależniony ciągle.Czasu się jak wiesz nie da cofnąć nie da się też żyć przeszłością jak widzisz nie masz radości z tego co teraz a przyszłość marnie Ci się jawi.

Pomysl co to za kobieta, która zdradza swojego męża. Jego okłamywała, Ciebie też oklamala. Na tej podstawie możesz twierdzić, że te jej piękne słówka również były kłamstwem. Ty żyjesz w jakiejś bańce, niewątpliwie idealizujesz ją i relacje z nia, wiadomo zakazany i niedostepny owoc smakuje najlepiej. Trudno konkurowac z ideałami. Gdyby ona była coś warta nie postapilaby tak wobec Ciebie i swojego męża. Manipulantka. A piękne słówka mozna pleść każdemu. Szanuj siebie i choćby z szacunku do siebie zapomnij o niej. Zastanów się co w niej tak wyidealizowales, która cechę, że stwierdziles, że żadna inna tego mieć nie będzie. Wgłąb się w to i zastanów czy faktycznie to jest prawda. A zapewniam Cię, że nie.

Marek8301 napisał/a:

Wolałbym konkretnie, spadaj zostaje z nim

Ależ ona Ci to powiedziała swoim zachowaniem. Jesli zawsze będziesz czekał aż ludzie wprost powiedzą Ci co myślą to będziesz miał problemy nie tylko w tym związku ale i w każdym kolejnym. Jeżeli ktoś nic nie mowi, ale zachowuje się jakby miał Cię gdzieś to oznacza, że ma Cię gdzies. Proste. Nie zawsze powie to głośno, bo z reguły jest to nie na rękę (możesz jeszcze na coś się przydać, poza tym po co wroga sobie robić; albo ktoś jest tchórzem). Więc odpowiedz masz jasna. Co takiego nie podoba Ci się w obecnym związku co było w tamtym?

gracjana1992 napisał/a:

Marek8301 napisał/a:

Wolałbym konkretnie, spadaj zostaje z nim

Ależ ona Ci to powiedziała swoim zachowaniem. Jesli zawsze będziesz czekał aż ludzie wprost powiedzą Ci co myślą to będziesz miał problemy nie tylko w tym związku ale i w każdym kolejnym. Jeżeli ktoś nic nie mowi, ale zachowuje się jakby miał Cię gdzieś to oznacza, że ma Cię gdzies. Proste. Nie zawsze powie to głośno, bo z reguły jest to nie na rękę (możesz jeszcze na coś się przydać, poza tym po co wroga sobie robić; albo ktoś jest tchórzem). Więc odpowiedz masz jasna. Co takiego nie podoba Ci się w obecnym związku co było w tamtym?

Tak ale nikt nie mówi wtedy o chorobie czy depresji.
po prostu znika bez slowa. Jak miała zabieg i 3 tygodnie się nie widzieliśmy to pisała codziennie

Nie ma tej adrenaliny, jest zwyczajnie. I nigdy nie będzie w normalnej relacji

Nie ma tej adrenaliny, jest zwyczajnie. I nigdy nie będzie w normalnej relacji
......

Nie o to chodzi. Była ciągła niepewnośc. Ciągle coś się działo. Dziewczyny po niej były szybko nudne. Stan cywilny nie ma tu znaczenia

Marku, często wspominasz o braku ciepła i bliskości w rodzinie i wynikających z tego kompleksach. Ja bym się pochyliła nad tym wątkiem Twojej wypowiedzi. Masz rację, zwracając na to uwagę, bo dzieciństwo, relacje w rodzinie, kształtują nas na resztę życia. Pewność siebie, poczucie własnej wartości, właśnie wtedy jest budowane. Ale do rzeczy. Może Ty jawiłeś się tej koleżance z pracy, jako biedny, łaknący uczuć chłopak i dlatego objęła Cię swoją „opieką”? W nas, kobietach, często drzemią całe pokłady instynktu opiekuńczego i tak reagujemy, na ludzi w potrzebie. Może poszło trochę za daleko i staliście się kochankami. Może i ona, na ten moment, potrzebowała bliskości innej osoby, bo z mężem się nie układało? Pewnie zauważyła, że zainteresowanie, którym Cię darzy, podbudowuje nieco też i Twoje „ego”. Ty, z kolei, bardzo pragnąłeś być kochany, potrzebny komuś, że zacząłeś ją i Wasz związek, bardzo idealizować. W pewnym momencie, ona zreflektowała się, że wszystko poszło za daleko, może w domu się poukładało i zaczęła się wycofywać. Miała na pewno świadomość, że dla Ciebie to będzie cios, bo znała Twoje nadzieje związane z układaniem wspólnego życia. Zrobiła to jednym, zdecydowanym cięciem, by nie wysłuchiwać Twoich racji i pretensji. W każdym razie, na moje oko, ona raczej od początku nie nastawiała się, na bycie z Tobą do końca życia. Może nie mam racji, w tym, co piszę, bo niewiele o Was wiem, ale coś takiego przyszło mi do głowy.

Całe mnóstwo słów, za to bardzo niewiele czynów. Taki damski odpowiednik nawijania komuś makaronu na uszy.
Ludzie tego pokroju bywają szalenie przekonujący, bo w chwili, kiedy robią te swoje obietnice i zapewnienia - naprawdę w to wierzą.
To, czego brak, to jakakolwiek szansa na realizację owych obietnic w rzeczywistości - opuścić partnera, może walczyć o dzieci, potem te dzieci przyzwyczajać do nowego partnera, babrać się z rozwodem i podziałem majątku,tłumaczyć rodzinie i znajomym - tu trzeba heroicznej wiary we własne siły, żeby takie coś przeprowadzić.
Myślę, że ta kobieta naprawdę czuła do Ciebie bardzo wiele, ale nie była w stanie opuścić pewnej i bezpiecznej przystani - dla Ciebie.
Po prostu zabrakło jej wiary w Was, no i... stchórzyła. Otrzeźwienie przyszło, ale za późno, bo zdążyła zdradzić męża i skrzywdzić Ciebie.

Przecież w związku nie chodzi o te otoczkę, bo za 5, 10, 15 lat nie będzie jej i nie to będzie ważne, ale to jak się czujesz z tą osobą w prozie życia. Nawet jeśli poczatek będzie rodem z melodramatu to i tak w pewnym momencie (jeśli zwiazek przetrwa) zostaniesz z tą osobą "nagi" sam na sam. Wokół nie będzie fajerwerków. I sęk w tym żeby w tej sytuacji również ta osoba Ci się podobała, zebys nawet na kanapie przed tv czuł się szczęśliwy, bo jesteś z nią. Reszta to bajki.

Wiesz co Marek? Te jej teksty które tu przytaczasz na prawdę wyglądają jak żywcem wyjęte z poradnika jak wyrwać faceta. Jak jakieś tanie chwyty, czcze gadanie. Bardzo ładnie to Lovelyn podsumowała o tym makaronie na uszy.
Jak dla mnie to jedna opcja to spotkać się z nią i na własne oczy zobaczyć, że ma na ciebie wywalone. Może np. ma już kolejnego kochanka, lub rozpiła się albo jeszcze coś innego co pozwoli ci zakończyć ten rozdział. Druga opcja to jakaś praca z psychologiem. Sam możesz mieć problem się z tym uporać, bo to taka w pewnym sensie niespełniona miłość, może dręczyć do końca życia.

Widzę że autor chcę się poplawic w swoim nieszczęśliwym sosie i szuka publiczności, a nie wyjścia.. nie wiem czy to dobre miejsce, bo forum nie takich Werterow widziało. I nie takie cudowne kochanki

Widzę że autor chcę się poplawic w swoim nieszczęśliwym sosie i szuka publiczności, a nie wyjścia.. nie wiem czy to dobre miejsce, bo forum nie takich Werterow widziało. I nie takie cudowne kochanki

Jeśli głównym powodem Twojego cierpienia teraz jest to że dałeś z siebie 120 jak napisałeś procent i to że jak też napisałeś nie Ty zerwałales, a przy tym nie wyrażasz chęci szukania jej,  to chyba tak naprawdę cierpi Twoje miłość własna, co oczywiście nie znaczy, że mniej bóli.  Ale jak chcesz pójść dalej to sobie to wybacz, a jak szukasz stałej partnerki to nie szukaj wśród mężatek zwłaszcza z dziećmi.
Nie wybieraj też kobiet, które uważasz za mało interesujące, jak chcesz tylko seksu lepiej  uczciwe postawić sprawę. Bo takie związki na siłę  się rozpadną.

Pękło we mnie coś gdy zadzwoniła bym przypomniał kiedy mam urodziny. Powiedziała że przyjedzie ale nawet nie napisała życzeń. .

Marek8301 napisał/a:

A może coś jeszcze o czym nie wiem...

Może doszła do wniosku, że jednak nie nadaje się na kochankę?
Choroby, problemy, nieoczekiwane komplikacje, zazwyczaj mocno przewartościowują życie człowieka i ustawiają je na powrót we właściwych torach...

Zwracam się do Was z moim problemem. Problemem, który już dawno nie powinien istnieć. A jednak....

Kilka lat temu miałem romans z mężatką. Oboje ponad 30 lat
Trwał on ponad 2 lata. Miała 2 małych dzieci, 2 i 8 lat. Mimo tego co mówiła na samym początku i w trakcie romansu, nie odeszła od męża . Znajomość zaczęła się z jej inicjatywy w pracy. Zaczęła flirtować ze mną po jednej z kameralnych imprez firmowych.

Wszedłem w to wierząc ( naiwnie jak się okazało ) że odejdzie od niego , skoro tak postanowiła nim zaczęliśmy się spotykać . Upłynął termin kiedy miała to zrobić i nic. Upływały kolejne miesiące i nic. Co jakiś czas rozmawialiśmy o tym i wtedy zawsze padały słowa:

Jesteś mi pisany,
Czuję że mogę spędzić z Tobą resztę życia,
Jeśli wszystko będzie ok to nie będziemy musieli się już ukrywać ,
nie wiem co robić, nie chce krzywdzić dzieci,
dobrze że jesteś,
cierpliwości bo jestem ciężka.

Jako pierwsza wyznała zakochanie itd. mimo że źle czułem się z tym że nie odchodzi , nie postawiłem jej ultimatum. Jakby podświadomie czując jak to się skończy.
Spędzaliśmy dużo czasu razem , także w ramach pracy, poznałem młodsze dziecko. Niemal codziennie kontakt telefoniczny. Choć weekendy i wieczory osobno. Było z kilkanaście wieczorów wspólnych. I tak się kręciło

Po około półtorej roku dzieci zaczęły częściej chorować . Ona dużo rzadziej widywać ze mną. Doszła do tego blokada z jej strony na sex klasyczny. Duże zmęczenie, twierdziła ze seks mógłby dla niej nie istnieć. Kontakt telefoniczny co kilka dni. Z czasem smsy o problemach, braku chęci życia itd. i tak nie widzieliśmy się 3 miesiące.
Wariowałem ale nie miałem co zrobić.

Po 3 miesiącach SMS że ma depresję, bierze leki , nigdy nie była normalna i czasem tak ma. Po kilku tygodniach przyszła do mnie, rozmawialiśmy o chorobie, pracy itd. Znów nie potrafiłem postawić ultimatum. Powiedziała że wpadnie po weekendzie. Nie przyszła. Zaczęły się smsy co kilka tygodni bym się nie martwił, że musi ogarnąć itd.
Martwiłem się . Ostatni SMS, napisała ze jutro zadzwoni. Nie zadzwoniła a ja już nie miałem siły pisać kolejny raz.

Zyje bez niej. Od tamtej pory nie mam znaku życia od niej. Nie wiem czy żyje, czy choruje. Na pozór wszystko ze mną ok. Zmieniłem pracę, mieszkanie. Miałem inne kobiety. Obecnie w związku. To pozory. I tu przechodzę to meritum mojego postu.

Mimo że minelo kilka lat , ciągle jest w mojej głowie. Zmieniłem pracę, mieszkanie , nie mam wspólnych zdjęć, pamiątek. Znaku życia od niej ani o niej. Mam i miałem po niej inne kobiety , które były wolne, szczere itd. a mimo to jej osoba ciągle jest. Są pojedyncze tygodnie bez niej a potem wraca. Sni mi się jakby była w moim obecnym życiu, pracy. Znała obecna partnerkę itd.

Moje obserwacje
Wszedłem to też dlatego, że czułem się w życiu samotny. Przed nią tylko jeden związek na odległość .w dzieciństwie brak bliskości z rodzicami.
Pewnie też dlatego nie potrafiłem postawić ultimatum

Ciągle analizuje czy zrobiłem wszystko co trzeba czy czegoś nie zrobiłem

Nie wiem czy żyje i czy choruje.
Niewiedza jest najgorsza

To ona zakończyła relację. Ego cierpi

Nigdy nie powiedziałem jej wprost tego jak się czuję. Sporo dusiłem w sobie mając wzgląd na jej dzieci. To ciągle siedzi we mnie.

Tamta praca niezależnie od niej, była lepsza od każdej następnej

Kolejne związki były normalne , tam rollercoaster emocji

Nie chodzi mi o rady jak wrócić itd.
Tylko jak zrozumieć jej zachowanie wtedy oraz moje wtedy i dziś.
Pomóżcie bo nie chce dalej krzywdzić siebie i innych. Zyje jakbym wegetował. Czuję że tamtej pracy i jej osobie poświęciłem 200%. I że od tamtej pory nie ma we mnie energii by efektywnie żyć...
Odpowiem na każde  pytanie co do ww relacji. Chcę to rozłożyć na czynniki pierwsze i zrozumieć. Zrozumieć i uratować siebie

Czasem myślę, że to karma za wejście w ten związek. I nie uwolnie się nigdy.

Marek8301 napisał/a:

Zwracam się do Was z moim problemem. Problemem, który już dawno nie powinien istnieć. A jednak....

Kilka lat temu miałem romans z mężatką. Oboje ponad 30 lat
Trwał on ponad 2 lata. Miała 2 małych dzieci, 2 i 8 lat. Mimo tego co mówiła na samym początku i w trakcie romansu, nie odeszła od męża . Znajomość zaczęła się z jej inicjatywy w pracy. Zaczęła flirtować ze mną po jednej z kameralnych imprez firmowych.

Wszedłem w to wierząc ( naiwnie jak się okazało ) że odejdzie od niego , skoro tak postanowiła nim zaczęliśmy się spotykać . Upłynął termin kiedy miała to zrobić i nic. Upływały kolejne miesiące i nic. Co jakiś czas rozmawialiśmy o tym i wtedy zawsze padały słowa:

Jesteś mi pisany,
Czuję że mogę spędzić z Tobą resztę życia,
Jeśli wszystko będzie ok to nie będziemy musieli się już ukrywać ,
nie wiem co robić, nie chce krzywdzić dzieci,
dobrze że jesteś,
cierpliwości bo jestem ciężka.

Jako pierwsza wyznała zakochanie itd. mimo że źle czułem się z tym że nie odchodzi , nie postawiłem jej ultimatum. Jakby podświadomie czując jak to się skończy.
Spędzaliśmy dużo czasu razem , także w ramach pracy, poznałem młodsze dziecko. Niemal codziennie kontakt telefoniczny. Choć weekendy i wieczory osobno. Było z kilkanaście wieczorów wspólnych. I tak się kręciło

Po około półtorej roku dzieci zaczęły częściej chorować . Ona dużo rzadziej widywać ze mną. Doszła do tego blokada z jej strony na sex klasyczny. Duże zmęczenie, twierdziła ze seks mógłby dla niej nie istnieć. Kontakt telefoniczny co kilka dni. Z czasem smsy o problemach, braku chęci życia itd. i tak nie widzieliśmy się 3 miesiące.
Wariowałem ale nie miałem co zrobić.

Po 3 miesiącach SMS że ma depresję, bierze leki , nigdy nie była normalna i czasem tak ma. Po kilku tygodniach przyszła do mnie, rozmawialiśmy o chorobie, pracy itd. Znów nie potrafiłem postawić ultimatum. Powiedziała że wpadnie po weekendzie. Nie przyszła. Zaczęły się smsy co kilka tygodni bym się nie martwił, że musi ogarnąć itd.
Martwiłem się . Ostatni SMS, napisała ze jutro zadzwoni. Nie zadzwoniła a ja już nie miałem siły pisać kolejny raz.

Zyje bez niej. Od tamtej pory nie mam znaku życia od niej. Nie wiem czy żyje, czy choruje. Na pozór wszystko ze mną ok. Zmieniłem pracę, mieszkanie. Miałem inne kobiety. Obecnie w związku. To pozory. I tu przechodzę to meritum mojego postu.

Mimo że minelo kilka lat , ciągle jest w mojej głowie. Zmieniłem pracę, mieszkanie , nie mam wspólnych zdjęć, pamiątek. Znaku życia od niej ani o niej. Mam i miałem po niej inne kobiety , które były wolne, szczere itd. a mimo to jej osoba ciągle jest. Są pojedyncze tygodnie bez niej a potem wraca. Sni mi się jakby była w moim obecnym życiu, pracy. Znała obecna partnerkę itd.

Moje obserwacje
Wszedłem to też dlatego, że czułem się w życiu samotny. Przed nią tylko jeden związek na odległość .w dzieciństwie brak bliskości z rodzicami.
Pewnie też dlatego nie potrafiłem postawić ultimatum

Ciągle analizuje czy zrobiłem wszystko co trzeba czy czegoś nie zrobiłem

Nie wiem czy żyje i czy choruje.
Niewiedza jest najgorsza

To ona zakończyła relację. Ego cierpi

Nigdy nie powiedziałem jej wprost tego jak się czuję. Sporo dusiłem w sobie mając wzgląd na jej dzieci. To ciągle siedzi we mnie.

Tamta praca niezależnie od niej, była lepsza od każdej następnej

Kolejne związki były normalne , tam rollercoaster emocji

Nie chodzi mi o rady jak wrócić itd.
Tylko jak zrozumieć jej zachowanie wtedy oraz moje wtedy i dziś.
Pomóżcie bo nie chce dalej krzywdzić siebie i innych. Zyje jakbym wegetował. Czuję że tamtej pracy i jej osobie poświęciłem 200%. I że od tamtej pory nie ma we mnie energii by efektywnie żyć...
Odpowiem na każde  pytanie co do ww relacji. Chcę to rozłożyć na czynniki pierwsze i zrozumieć. Zrozumieć i uratować siebie

Czasem myślę, że to karma za wejście w ten związek. I nie uwolnie się nigdy.

Kilka lat? Człowieku nie przerażaj mnie... 0 kontaktu a mimo to wciąź masz ją w głowie? Chyba zacznę sobie organizować miejscówę w Tworkach...

Trochę się ostatnio rozczytuję w literaturze dotyczącej manipulacji. W romansie masz typową choć niezamierzoną  (niekiedy) manipulację typu push and pull. Kiedy kochanek/kochanka przebywają ze swoim legalnym partnerem - jest odpychanie. Kiedy z Tobą, masz przyciąganie.  Taki rollercoster zaplata na Twojej szyi emocjonalną smycz. Stajesz się więźniem swoich emocji i swoistym podnożkiem tej drugiej osoby. Stąd Twoje obsesyjnie myśli. Gdybyś sam to zakończył- siedziałbys teraz na forum i płakał, że odesłałeś w niebyt  miłość swojego życia. Nie możesz po prostu uznać, że to ona (choć nie wprost) wszystko zakończyła? Ghosting taki.
Żaden normalny związek nie dorówna "jazdom" romansu i - jeśli mam być szczera, to całe szczęście. Bo co fajnego jest w przemykaniu pod ścianami, kryciu się z uczuciami? Co dobrego jest w samotnych nocach i w myśleniu, źe osoba którą kochasz, kładzie się obok legalnego partnera? No nic.
Kochasz osobę, której nigdy naprawdę nie poznałeś. Nie widziałeś jej dzień w dzień przez 365 dni w roku.  Trudno konkurować z wyidealizowaną iluzją. Z duchem. Z postacią z jakiegoś przedstawienia...
Daj sobie szansę na normalne życie. I nie strasz, bo aż mi niedobrze na samą myśl, że M będzie siedział w moim mózgu do końca świata...

Tak się wtedy poczułem dlatego chciałem poważnie pogadać ale nie miałem już jak..

Autorze, nawet budząc się w środku nocy pamiętam kiedy kochany przeze mnie człowiek ma urodziny.

A jak ma się trudne życie, kłopoty, dzieci itd., skądś trzeba czerpać paliwo do takiego życia. Czerpała z Ciebie. Po to, by tym życiem żyć i w nim być. Czasem uciekała do Ciebie odpocząć, czasem miała dość i wtedy wydawało jej się, że z Tobą może mieć życie inne.
I jeszcze coś. Widać nie byłeś wtedy gotowy na zwykłe życie w związku, bo gdybyś był gotów, nie zajmowałbyś się niedostępną kobietą.
Chciałeś emocji, dawała je.
Późniejsze kobiety emocji nie dawały, tylko z Tobą były i to już nie było to.
Gdyby teraz przyszła do Ciebie, zamieszkała, też by Ci się znudziła. Bo nie byłoby już tęsknoty, niepewności, tajemnicy, rozstań i powrotów, czekania itd.
Pragniesz silnych doznań, jazd do góry i na dół.