Samotność podczas epidemi - Netkobiety.pl

Cześć. Jestem za granicą z dwójką małych dzieci i z mężem z którym nawet już nie rozmawiamy, tak uzgodniliśmy. Znosimy się bo musimy. Nie mam tu znajomych, nie znam języka. Czy kwarantanna czy nie wszystkie jedno. Tracę grunt pod nogami. Jest mi bardzo źle. Tylko dzieci są moim szczęściem. Poza nimi nie mam nikogo. Więc spoko nie jesteś sama. pozdrawiam

Miałam podobnie i po części stąd powód wejścia na forum

U mnie ponad 10. Szukam nowych, bez sensu udawać i ciągnąć coś na siłe

I udało Wam się znaleźć nową przyjaźń przez internet? Ja jestem tradycyjna raczej i nie wiem czy mam na co liczyć

Z drugiej strony myślę że nad każdą relacją czy to miłość czy przyjaźń trzeba pracować. Nic nie jest nam dane takie jakie oczekujemy.
Obserwuję przyjaźń mojej mamy z koleżanką z LO. Ta relacja trwa 50 lat. Też miała lepsze i gorsze chwile. Ale cieszę się że trwa. Miło popatrzeć.

No tak rozumiem Cię. Ja na rodzinie polegać niestety nie mogę, rozmowy odpadają, ale może powiedz coś więcej o waszej relacji, dlaczego się popsuła?

To nie jest jeden konkretny powód. Kiedyś byłyśmy tolerancyjne. Teraz przy każdej rozmowie wychodzi różnica poglądów i zaczyna się przekonywanie że nie mam racji. Że powinnam inaczej wszystko zrobić.  Ale dochodzą też inne poważniejsze sprawy o których przykro pisać a których nie da się cofnąć. Jej świat różni się od mojego bardzo.  Zawsze się różnił. Ale kiedyś spostrzegałyśmy to jako coś fajnego. A teraz jak w krzywym zwierciadle.

To zupełnie jak w moim małżeństwie. A jesteśmy jeszcze młodzi. Wiesz, ludzie się zmieniają. I myślę że to niczyja wina. Dojrzewamy do różnych rzeczy, zmieniają się nasze poglądy, plany. Tak jak piszesz kiedyś pewne różnice były fajne, a po latach mogą być nie do zniesienia. Ja zarzekałam się ze zawsze... Teraz wiem, że pewne relacje zmieniają się na tyle że nie da rady już zawsze... To przykre. Wkładamy dużo wysiłku, chęci, a jednak coś się zaczyna i coś kończy. Jeżeli ktoś Ci coś narzuca, nie akceptuje, a dotego dochodzą inne sprawy to lepiej że to się zakończyło. Ja nie wierzę że w moim życiu pojawi się przyjaciółka, bratnia dusza jak Ania z Zielonego wzgórza:). Myślałam że idę przez życie z przyjacielem.. przeliczyłam się.

Ja mam nadzieję na przyjaźń. Nie wiem czy spotkam tą osobę przez internet. Ale ... znam przypadki poznania partnera ta drogą. To może przyjaciółkę też.

Tak poznałam swojego męża

Na zdrowie i na swoja sytuację obecną...nienawidzę osó które narzekają ale d... nie ruszą aby coś zmienić

Dzięki za radę.  Jestem tu nowa to nie bardzo jeszcze rozumiem co i jak. ☺

Mnie najbardziej razi, gdy głównym tematem rozmowy jest obgadywanie innych. Najgorszą rzeczą też, którą może zrobić „przyjaciółka” to wypomnieć ci rzeczy z twojego życia, które jej w tajemnicy powiedziałaś. Albo ona jest wtedy, gdy potrzebuje się wygadać. Potem znika, gdy u niej wszystko w porządku.
Szukam takiej dobrej przyjaznej duszy, ale czy taką spotkam? Nadzieja umiera ostatnia jak to się mówi...

A ja miałam tylko dwie przyjaciółki. Jedną z podstawówki przez 8 lat. I chociaż jeszcze później miałyśmy z sobą kontakt to była to zwykła znajomość. Mi b zależało na tej przyjaźni ale ona poznała nowe towarzystwo w szkole średniej  z nimi wszędzie chodziła chociaż mieszkały daleko. A my mieszkałyśmy po sąsiedzku na pięknej dzielnicy starej Warszawy. Czasem jeździłam z nimi ale zawsze czułam się jak piąte koło u wozu. A to że jeździłam z nimi to też była moja inicjatywa. Jak przestałam się dopominać to nikt mnie nie ciągnął.
Pod koniec szkoły średniej poznałam dziewczynę którą po roku też uznałam za przyjaciółkę.  I ta przyjaźń przetwała 25 lat ale miała kilka przerw. Przez te lata dzieliło nas wiele ale jednak coś też nas łączyło. Ale czuję że teraz to już koniec.
Te przyjaźnie które mnie spotkały to super doświadczenie. Żałuję że się skończyły.

I jeszcze media karmią nas informacjami o pandemi. Jakie będą skutki dla gospodarki krajów. Już sama nie wiem w co wierzyć. Ja jeżdżę do pracy i sceptycznie podchodzę do tej kwestii. Ale są u mnie w pracy osoby które najchętniej nie wychodziłyby z domu bo tak się boją. Są już dookoła mnie zwolnienia z pracy i są cięcia pensji. Znajomi zamykają małe firmy. Wyjazdy na majówkę odwołane i nie wiadomo co z wakacjami. To bardziej mnie dołuje.

Ja nie muszę mieć kontroli bo nie wierzę że można ją mieć nad swoim życiem. Ale staram się planować wiele rzeczy. I nie lubię gdy życie krzyżuje mi je. Np. Mój syn jeździ co roku do szpitala na turnus rehabilitacyjny. Trwa on 4 tygodnie a jak ćwiczenia przynoszą efekt można przedłużyć pobyt. Dwa lata temu zrezygnowałam z oddania go po sugestii obsługi szpitala że oni boją się że nie dadzą sobie z nim rady. Rok temu powiedziałam sobie dość.  Oni są od tego żeby dać radę.  I poszedł.  Bardzo się starał i chcieliśmy przedłużyć pobyt. Ale wypadek losowy że pani sekretarce zmarł ktoś bliski a tylko ona to ogarniała. No trudno. W tym roku wstrzymali przepustki do domu z powodu wirusa i tak tęsknił że nie udało się przedłużyć pobytu. I zaknęli szpital bo wstrzymano przyjęcia a mają tam tylko rehabilitację. Ja rok czasu czekałam na swoją rehabilitację i w marcu mi ją odwołali. I tak nam życie krzyżuje plany. Uprawianie sportu musiałam przerwać ze względów zdrowotnych. Z psem do lasu nie można teraz chodzić. Podróżować nie można.  Porządki zrobione. Co teraz? ☺

Też myślę że będzie ok ale jestem niecierpliwa. Nie lubię być zawieszona w bezczynności. Dziś się uczę języka. Od jutra do pracy.

Dziś w radio mówili że obecna sytuacja potrwa do końca października. Masakra. Z rana po świętach i po weekendzie taka wiadomość nie nastraja zbyt optymistycznie. Pracuję w branży turystycznej więc kiepskie perspektywy.

Kate74 podałam tę pozycję książkową jako przykład wspaniałej przyjaźni jaka była między Dainą a Anią tylko w tym celu i jeśli ktoś ma w swoim życiu taką osobę od serca to ma szczęście. Jest to coś co jest o wiele bardziej cenne niż kolejna para butów czy kolejny weekendowy wyjazd np chyba że w towarzystwie owej osoby. Powiem tak wiem to z autopsji że jeśli komuś zależy na drugiej osobie to nie przeszkodzi w tym dziecko mąż czy nadmiar obowiązków. Po prostu to lidzie sobie wiele rzeczy komplikują i ciągle wymyślają różne wytłumaczenia i w końcu skupienie się tylko na sobie czy swojej rodzinie powoduje że wiele znajomości nie przetrwa. To jest dość subiektywne ale znam osoby które mają bardzo dużo na głowie mogą nie mieć czasu na wyjścia do miasta czy zakupy lub cokolwiek innego na codzień ale dają znać o sobie można na nie liczyć a jeśli jest wolna chwilka to wpadają do siebie choćby na łyk kawy. To wszystko zależy od człowieka. A samotność to jedna z najgorszych wrogów dobrego samopoczucia. Bardzo trudno znalźć dobrą duszę ale myślę że są fajne osóbki które też czują się samotne ludzie muszą zacząć wyciągać do siebie ręce otwierać się na ludzi.

Mam dwie bliskie przyjaciółki. Trwa to wiele lat, ale poznane już w życiu dorosłym. Jedna z nich mieszka w tym mieście i mimo, że nasze historie są bardzo różne, ona dwójka dzieci, ja nie mam dzieci, zupełnie inne charaktery, podejście do życia. Ona ze mną też nie pójdzie na fitness, bo nie lubi, basen- nie ma czasu- nieważne, chodzę tam sama- ale to nas nie dzieli, nie ma większego znaczenia, jest między nami pewna więź, która trwa mimo wszystko.
Druga przyjaźń też zawarta w życiu dorosłym- wyjątkowa, bo poznałyśmy się przez pewne czasopismo, dzieli nas pół Polski- to jest dziewczyna, na którą mogę liczyć zawsze. Na pewno mocno ją idealizuję, bo nie widzimy się zbyt często, ale to taka prawdziwa bratnia dusza.
Dla mnie testem przyjaźni jest to co się między nami dzieje gdy jest trudno. Poczucie, że jestem dla nich ważna, że razem ze mną czekały na wyniki badań, że nigdy nie zlekceważyły moich problemów- dla mnie to jest bardzo ważne.
Myślę i czuję, że zawsze warto szukać, warto być otwartą na ludzi, bez względu na to ile mamy lat i jakie doświadczenia za sobą.

Hej mi również bardzo miło was poznać. Moja historia też niestety nie jest usłana różami, nie sądziłam, że nawet kiedyś wypowiem się na forum, ale może warto zrobić krok do przodu i się odważyć a może ktoś to przeczyta ja również jestem samotna podczas tej epidemii i okropnie cierpię. Rozstałam się po 6 latach bycia z chłopakiem i to uczucie, które jest teraz we mnie jest nie do opisania, każdy mówi, że głowa do góry, że widocznie to nie była ta miłość i tak powinno się stać ale to do mnie nie dociera, nie ma dnia żebym nie płakała za nim, ciągle myślę a on na każdym kroku pokazuje mi jak głęboko ma mnie i moje uczucia, ciężko żyć z myślą że ktoś kto jest dla wszystkim ma mnie gdzieś, może on mnie nigdy nie kochał, wszystko możliwe albo taki charakter człowieka. Przyjaciółki mam dwie jedna taka prawdziwa od serca ale mieszka w innym kraju i możemy tylko pisać ze sobą, druga niestety nie traktuje mnie chyba tak jak ja ją, bo przy pierwszej lepszej okazji olewa mnie dla innych i naśmiewa przy pierwszej lepszej okazji, życzę wam dziewczyny żebyśmy wszystkie były szczęśliwe i żeby to wszystko przez co teraz przechodziły były tylko wspomnieniem

Samotność jest wtedy kiedy człowiek jest niezrozumiany, niekoniecznie wtedy kiedy jest koronowirus. Na pewno fajnie mieć przyjaciółkę.

Hej
Też tak czuję. Czasem trzeba zamienić słowo z kimś obcym żeby poznać inny punkt widzenia. Obracając się ciągle w tym samym otoczeniu nie mamy o nim pojęcia. Ja to zauważyłam będąc na tym forum. Pozdrawiam wszystkich którzy zajęli głos i coś mi udowodnili  ☺

Że nie każdy ma takie zdanie jak ja - w dużym uproszczeniu. Że nie każdy myśli tak jak ja. Niektórzy myślą tak jak ja myślałam kilka czy kilkanaście lat temu. Co osoba to inne zdanie. ☺

Może poprawa pogody sprawiła że mamy lepsze samopoczucie. U mnie osobiście jest lepiej . Robi się zielono. Kwitną krzewy. Super. Mogłoby popadać trochę. Całe lato przed nami. Gorzej by było na jesieni