Moja mama mnie wykończy - Netkobiety.pl

Cześć! Niedawno skończyłam 18 lat i można powiedzieć, że jestem głupią nastolatką, która nie ma prawdziwych problemów, ale ten jest konkretny. Nie wiem, czy główny powód leży we mnie czy w mojej mamie. Ma ona 44 lata i jest w 7 miesiącu ciąży. Kocham ją nad życie i nigdy bym jej nie zamieniła, ale od kilku lat powoli zaczynam mieć jej dość. Jestem najstarsza, oprócz mnie jest jeszcze 12-letnia siostra. Tata pracuje w Norwegii i nie ma go na codzień. Zawsze czułam, że to ja muszę go w jakiś sposób zastąpić, bo mama ma słaby kręgosłup i większość prac jest dla niej zabroniona. Mieszkamy na niewielkim domowym gospodarstwie, kilka kur, dwa psy, dwa koty, pole uprawne (nie za wielkie), i ogromny ogród, bo moja mama kocha kwiaty. Dom też jest duży. Moja mama ogólnie nigdy nie miała łatwo w życiu, było ich dużo w domu, ojciec ich bił, jej mamę katował. Moja mama była druga z rodzeństwa, między nią a starszym bratem jest rok różnicy. Od małego słuchałam historii o jej zniszczonym dzieciństwie i bardzo jej współczułam, nadal współczuję. Kiedy dorosła wyjechała za granicę do pracy, wysyłała pieniądze, sprzątała toalety, itp., itd. A jej brat, który wyjechał z nią, kłamał rodzinie, że wszystko co dostają od mojej mamy, dostają od niego (notabene jest on moim chrzestnym, ale od komunii z nim nie rozmawiam, ani go nie widuję). Zawsze była takim kozłem ofiarnym, a kiedy wróciła do kraju, wszyscy się na nią wypieli. Potem związała się z moim tatą. Zaszła w ciążę, wzięli ślub i pojawiłam się ja . Całe życie, jak tylko byłam niegrzeczna, wysłuchiwałam co ona musiała robić w moim wieku, ile musiała pracować, jak to jej było ciężko. Ciągle powtarza mi, że wszystko co osiągam w życiu, to tylko dzięki niej. Moi znajomi spotykają się, robią co chcą, a ja odkąd pamiętam miałam być w domu o 20, ciągle pod telefonem, a jeśli spóźniłam się minute, miałam w domu armagedon. Nigdy mnie nie biła, ale za to wykańczała mnie psychicznie. Krzyczała, potrafi wkurzyc się o najmniejszą błahostkę. Jej największą bronią jest szantaz emocjonalny, to jest takie okropne. Zawsze była drażliwa, nie można jej było powiedzieć, że coś się mi nie podoba, albo w ogóle, bo się zaraz wkurzała tak, że ja pewnie na innym kontynencie było słychać. Boli mnie to, że to zawsze inni muszą wyciągać do niej rękę na zgodę, a ona nigdy nie przeprasza, tylko wiecznie się obraża. Teraz przygotowuję się do matury, chce zostać lekarzem, to zawsze było moje marzenie. Mamy zdalne nauczanie, dostajemy mnóstwo zadań, notatek, ale też sama się dużo uczę, chce zdać jak najlepiej, żeby pokazać jej, że potrafię sama coś osiągnąć. A ona się wkurza, że pomagam jej w gospodarstwie tylko popołudniami. Wzdycha tylko i się wkurza, że jestem nierobem, itp. A cały czas pomagam, wstaje wcześnie rano, żeby otworzyć kurom kurnik (nigdy nie chciałam mieć kur, to jest jej wymysł), biegam po podwórku z psem, wracam do środka, robię śniadanie, zanoszę jej do łóżka (a ona potem nie potrafi nawet włożyć naczyń po sobie do zmywarki), sprzątam dom, podczas słuchania lekcji na czacie i w końcu, codziennie wychodzę na zewnątrz i plewie jej wszechobecne kwiatki, bo ona jest w ciąży i nie może. Naprawdę staram się ją zrozumieć, ale nie potrafię. Dzisiaj na przykład, wkurzyła się o to, że jak jej siostra przyjechała, to jak mama zaczęła opowiadać o strasznych kolejkach przed sklepami, że trzeba czekać i że się nie chce czekać. Powiedziałam wtedy, że kto czeka ten czeka, a inni siedzą w samochodzie i czekają (chodzi o to, że wczoraj byłyśmy na zakupach i ja stałam w kolejce przed sklepem, a ona stwierdziła, że nie ustoi i czekała w aucie, ja rozumiem, ciąża i te sprawy), ale powiedziałam to w żarcie, wszyscy zaczęli się śmiać, ona też. A potem jak ciotka pojechała, to ona do mnie z krzykiem, że jak chce się pośmiać z matki, to żebym sobie wymieniła, bo ona sobie nie życzy. I teraz się do mnie nie odzywa. Doatsalam dzisiaj okres i jestem bardziej emocjonalna niż zwykle i już po prostu nie daje rady, chce mi się płakać, bo już mam tego wszystkiego dość. Co ja mam zrobić? Proszę, pomóżcie, bo ja już nie mam pojęcia co robić. Jak próbuje z nią rozmawiać to jest jeszcze gorzej, więc to odpada. Może to we mnie leży problem? Moja mama jest dobrym człowiekiem, po prostu czasem przesadza.