Moje uzależnienia i agresywny chłopak - Netkobiety.pl

Witam, mam 21 lat i studiuję, właśnie jestem w trakcie pisania pracy, do której coraz bardziej nie chce mi się podchodzić. 8 miesięcy temu zaczęłam spotykać się z chłopakiem. jest to związek a odległość, rozmawiamy codziennie przez telefon. Nie podobało mu się we mnie to, że palę, lub podpalam. Wiedziałam, że dla mnie to nie będzie większy problem, żeby nie palić na co dzień, więc powiedziałam, że postaram się z tym skończyć. Początki były ciężkie, zdarzyło mi się zapalić raz a dwa tygodnie czy podczas jakiejś kłótni. Problem w tym, że jego pytania o palenie, zaczęły po czasie powtarzać się codziennie. Bywało, że żeby się nie kłócić, po prostu skłamałam, po czym on wmawiał mi, że to moja wina, bo ja kłamie i jestem kłamczuchą, tłumaczyłam, że to nie dlatego, że chciałam kłamać, przecież się przyznałam, chodziło tylko o to, że nie chciało mi się słuchać kłótni. Po pewnym czasie zaczęłam bać mówić cię cokolwiek, bałam sie mówić, że się napiłam alkoholu, on oczywiście wywierał taki nacisk, że przyznałam się a o nazywał mnie kłamczuchą. 8 miesięcy związku to ciągłe kłótnie, przestałam palić - czepiał się o wszystko inne. Chciałam wyjść do kina, nie (tylko dlatego, że on jechał na następny dzień do szkoły, a ja miałam rozmawiać z nim przez telefon dłużej). Bywały również sytuacje zazdrości, ponieważ musiałam odbyć obowiązkowy wf, no i zapisałam się na zajęcia, na których był mój były, nie chciałam się przenosić, ponieważ byłam na nim z koleżankami, a o nim wcześniej nie wiedziałam. Awantury miałam wtedy do samego rana, przed samymi wycieczkami, potem niestety musiałam chodzić po górach od 7 do 15-17 a w ciągu tych godzin, ciągle mi dokuczał. Uspokoiło się (chociaż ciągle o byle co, były awantury). Nie paliłam dwa miesiące, dzień w dzień miałam pytania, czy nie paliłam i nie piłam i czy przysięgam na śmierć matki. Ile razy miałam już dość i o tym mówiłam, tworzyła się następna awantura. Ostatnia sytuacja zdarzyła się niedawno i jak na razie jest najgorsza, ze wszystkich. Był grill, więc chciałam się napić. Ja korzystając z jego konta (mieliśmy swoje hasła, on ciągle ma moje) zobaczyłam, że jego kolega napisał "wy*****e w typiare" a on nie powiedział mu nic, nie wspominając, że jego koledzy wyzywali mnie nie raz. Zwróciłam mu uwagę co było kłótnią na 3h, którą zwalił na mnie. Podczas grilla wydzwaniał ciągle, żeby zrobić mi na złość. Napiłam się, na nieszczęście przyszła koleżanka i uznałam, że nic złego, skoro nie paliłam tyle czasu i zapale z nią. Następnie wieczorem rozwinęła sie kłótnia, zaczął wyzywać moją siostre od [k**w, dz***k, szmat itp więc ja w ramach zemsty zaczęłam w ten sam sposób mówić na jego matkę (mniejszymi słowami, raz wymsknęła mi się k***a, z racji tego, że ma dużo dzieci nazwałam ją inkubatorem - nie odbierzcie tego źle, szanuje kobiety, które mają dużo dzieci, po prostu było to w nerwach, za słowa, które usłyszałam). Wyzywał, też mnie od ździr idp. Oczywiście, wiedziałam, że nie powinnam, na 2 dzień przeprosiłam, ale on ciągle wyzywał siostrę, bo ja wyzwałam jego matkę, za to, że w taki podły sposób wyzwał ją. Nie dochodziły argumenty, że też nie powinien. Dal mi zakazy, koniec napicia się, fajek, koleżanki. Następne dni byłam już na tyle załamana, że nie chciało mi się dosłownie nic. Powiedziałam, że napiłabym się czegoś, siedząc i oglądając filmy. Oczywiście, zaczęła się jazda, bo OBIECAŁAM NA ŻYCIE MATKI PRZECIEŻ. Już nawet nic powiedzieć nie można. Ja nie chciałam też się tak dawać, więc kupiłam dwa piwa, paczke fajek (chociaż tyle nie paliłam, to przykro mi było, że tak to zmarnuje). Pokłócił się ze mną następny raz, że czemu kłamie, że się nie napiłam, a co ja miałam powiedzieć? Zrobił awanture, że poskarżyłam sie komuś (zmieniłam hasło na fb, niestety konto zostało na jego przeglądarce a on kłamał mnie sam, że to nieprawda, podczas gdy sprawdziłam historie korzystania z konta, to się potwierdziło). Cała zapłakana, zadzwoniłam po koleżankę, która u mnie była zaraz. Na odchodne mówi mi, że powiedziałam mu, że to on się zaraz skończy i ma spi******ć. On nie jeden raz w ciągu dni powiedział mi s*******j, w*******j pustaku itp. Pustakiem jestem zazwyczaj jak zwrócę mu uwagę na coś co mi się nie podoba. Rzuca obelgami, że jestem głupia i wg. Ok, może nie powinnam tak mówić, ale ja już byłam zdenerwowana w takim stopniu, że nawet tego nie pamiętam. Chłopak doprowadził mnie kilkukrotnie, do stanu jakiejś nerwicy, zakazami i tym wszystkim. Doszło do tego, że zaczęłam się kaleczyć, bić. A ja dalej prosiłam go wczoraj cały dzień o to, żeby był, a on oczywiście wyzywał. Mówiłam mu, że ja nie potrzebuję używek i wg, ale nie można mi zabraniać, bo ja nienawidzę zakazów, to on dalej. Powiedział mi, że jego kolega zapytał, czy powrót do wulgaryzm związku. Potem mówił mi, że jak przyjedzie do Polski pójdzie się nachlać z kolegami (ja nie mogę normalnie, bez ukrywania a potem ryczenia napić się z koleżankami, rodzina itp) mimo, że ja w Polsce czekam na niego po kilka miesięcy, żeby zobaczyć się z nim jedynie tydzień. Nie wychodziłam przez okres tych 8 miesięcy z domu, ostatnio jak zaczęłam sie buntować wynikły te dwie sytuacje. Tak to wyszłam może w ciągu tego czasu z 10 razy. Jak nie mniej. Wydawało mi się, że jak ktoś kogoś kocha, to chce się zobaczyć tylko z tą jedną osobą, a nie spędzać czas z kolegami, którzy wyzywają jego dziewczynę. Jak odpowiedziałam, na temat tego jednego kolegi, który powiedział o zj*****o związku, zaczął wyzywać siostrę, która też była w tej sytuacji postronna. Czasami zastanawiam się, czy to wychodzi z domu, czy brak szacunku do wszystkiego i wszystkich bierze się z tego, że u niego w rodzinie jest tak, że ojciec odzywa się tak do matki, że on uważa, że ma tak być? On powiedział, że to ja jestem toksyczna, ale kiedy tylko powiedziałam to o tym jego koledze, zaczął drążyć przez następne pół godziny, ponownie doprowadzając mnie do płaczu. Powiedział, że jestem p*****a, no i mam sp******ć. Tego samego dnia mówiąc mi też, że mnie kocha. To nie jest tak, że on ciągle wyzywa, wmawia mi też, jak to bardzo mnie nie kocha. Ale zauważyłam, że kocha mnie tylko do czasu, kiedy nie powiem swojego zdania. Bo od razu zaczyna się wojna. Ja mu niczego nie zabraniam, pewnie nawet nie miałabym do tego prawa. Nie wiem, czy to we mnie jest problem? Ja już piszę tutaj z bezradności. Nie mogę się nawet nikomu wyżalić, bo on mówi, że robię trójkąty. Nie mam sił do tego. Mam nadzieję, że nikt na mnie nie zdołuje jeszcze bardziej, bo może to rzeczywiście problem we mnie, że zachowuje sie jak głupia.