Przyjaciel mojego faceta - Netkobiety.pl

Czyli w takim razie powinnam się rozstać z moim chłopakiem? Żyć własnym życiem i możliwe że drogi z moim przyjacielem nam się skrzyżują?
Jego związek jest skazany na klęskę (ponieważ rozstawali się już 4 razy, ona zawsze mówiła, że nie jest w nim zakochana, teraz na pokaz chce naszej paczce znajomych udowodnić - ze już tym razem jest i wysyła nam ich wspólne zdjęcia) i jego związek można powiedzieć jest dziecinny i nie jest poważny.
Zdaję sobie sprawę że to już emocjonalna zdrada, ale wiem, że nic w życiu nie jest gwarantowane i to że rozstanę się z chłopakiem nie oznacza że kiedykolwiek będę z przyjacielem w związku, ponieważ skazani bylibyśmy na lincz ze strony wszystkich znajomych i ludzi wokół nas.

Warto się jednak zdecydować na coś, bo wyglądasz, jakbyś chciała jednego i drugiego. Skoro jego związek jest taki beznadziejny, to niech sam zakończy ten etap w życiu( jeśli tylko sam sądzi tak samo).
Ale co z Tobą? Widać, że coś Cię trzyma przy obecnym partnerze pytanie tylko co? Bo skoro się od siebie oddalacie a jednocześnie z tamtym łączy Was coraz więcej..Z obecnym to chyba tylko znudzenie i przyzwyczajenie, bo ciężko uwierzyć, że przez tak długi czas nie dostrzegałaś niby tego, co teraz Ci w nim zaczyna przeszkadzać..Niechęć do "nudy", stałości i codzienności sprawia, że nagle niby zaczynasz tak
dobrze dogadywać się z tamtym chłopakiem. Może warto przedyskutować ze swoim obecnym te palące kwestie, które niby Was tak różnią.
Z opisu wynika, jakby ten obecny facet miał dwa różne wcielenia: wtedy, te kilka lat wcześniej  i teraz.

Oczywiście nie zdradziłabym fizycznie mojego chłopaka. Bym zakończyła związek i weszła w inny. Wiem, że to jest tak że mój przyjaciel jest w związku z moją koleżanką bo nie może być ze mną. Bo ja jestem w długoletnim związku z jego przyjacielem.

A z tymi znajomymi to chodzi mi po prostu o to, że czy jeżeli mój przyjaciel i ja rozstalibyśmy z naszymi partnerami i za jakiś okres czasu chcieli być razem to czy ma to szanse? ze względu na naszych wszystkich znajomych i byciu nie fair w stosunku do naszych przyjaciół (mojej koleżanki i jego przyjaciela)

Skoro sama jeszcze nie wiesz czego chcesz, to może pierwszą rzeczą będzie dogłębne przemyślenie właśnie tego problemu. Inaczej skrzywdzisz kilka osób ze swojego najbliższego otoczenia, które są dla Ciebie
ważne. Nie jesteś w stanie w żaden sposób popracować nad swoim związkiem, tak aby te braki jakoś uzupełnić czy też naprawić? Pytanie czy w ogóle jeszcze cokolwiek czujesz do swojego obecnego partnera
i jak on widzi Waszą relację? Niech najpierw ten przyjaciel się określi, czy sam chce trwać w swoim wątpliwym związku a potem zastanów się czy dalej chcesz cokolwiek z nim budować i wtedy otwarcie powiedz obecnemu partnerowi, co czujesz.

A jeżeli ja przetrzymam, a o nie? I potem będę tego załować, że rozwaliłam swój długoletni związek. Sama nie rozumiem, czy chcę się rozstać ale boję się że będzie mi źle samej i to jest po prostu coś typu ''jest dobrze, jak jest, po co coś zmieniać, jak może być gorzej''?

Z moich chorych myśli czuję, że ja chcę się rozstać- bo myślę, że zaraz byłabym z przyjacielem chociaż wiem, że to nie będzie możliwe niedługo albo wcale.

Ale po prostu on myślal zawsze, że nasz związek jest idealny. I teraz nie wiem czy moje rozstanie dałoby mu iskierkę nadziei, że on też zdecydowałby się rozstać ze swoją dziewczyną.

Jak widzisz hardtosay matura to była bzdura i wcale nie żaden egzamin .:)
To co teraz przezywasz i te wszystkie pytania wątpliwości to prawdziwe dojrzewanie i szkoła życia.
Nie zadowolisz wszystkich w koło.
To nie są chore myśli to normalne jak coś się zmienia najpierw jest zagubienie.
Żeby stwierdzić co będzie potrzebujesz niestety odciąć się bardziej od przyjaciela wtedy zobaczysz co się z Tobą dzieje i jak walczysz ze sobą.
Strach przed byciem samą jest irracjonalny faceci nie znikną ze świata ,a przymuszanie się na siłą do bycia za wszelką ceną w związku jest rodzajem desperacji ,niezależność i samodzielność w zaspokajani niektórych potrzeb emocjonalnych jest ważna szczęście zależy do Ciebie a nie od kogoś.
Istnieje szansa że teraz niechcący w zamęcie i chaosie z emocjami będziecie nieświadomie z przyjacielem psuć swoje związki bo ciągnie was do siebie bardzo tak się dzieje a próbowanie i staranie się jest pozorne zależne zbyt od zachowania waszych partnerów to takie robienie czegoś po to żeby się nie udało żeby potwierdzić i udowodnić coś .
Istnieje też prawdopodobieństwo że przyjaciel mimo wszystko chce Ciebie wciągnąć w romans opowiadając ci rzeczy które Ci pasują o swojej dziewczynie może sam nie do końca jest jeszcze tego świadomy ale to też się zdarza ludziom w każdym wieku.
Rozumiem ze ciężko się rozeznać co najpierw nastąpiło czy wypalenie Twoich uczuć w związku z chłopakiem  czy zbliżenie do  przyjaciela albo obie rzeczy na raz się zbiegły.To pokaże czas i to co zrobisz i jakich wyborów w związku z tymi facetami dokonasz.

Wiem, że nie mogę i nawet nie chciałabym tak żyć. Ale po prostu wcześniej się nad tym tak nie zastanawiałam, tylko po prostu żyłam. A odkąd pojawił się bodziec- w postaci przyjaciela mojego faceta te wątpliwości zaczęły narastać i się wykształcać. Z jednej strony widzę się w przyszłości,  z drugiej nie. Czy powinnam zacząć rozmawiać z nim o tym?
Nie chcę żeby wyszło tak że rozstałam sie z chłopakiem dla naszego przyjaciela, z którym i tak nic z tego nie będzie. Sama też nie wiem czy chcę się rozstawać. Też zastanawia mnie czy jeżeli on pierwszy rozstanie się ze swoją dziewczyną to czy nie będzie to dla mnie łatwiejsze? Bo wtedy on (tak uważam) znowu odezwie się do mnie ze swoimi problemami. Wiem, że to jest takie nie w porządku i to jest najgorsze. Że zdaję sobie z tego sprawę. Bo z jednej strony chcę ratować związek, a z drugiej myślę o przyjacielu.

Widzisz w gruncie rzeczy wiesz co zrobić ,zacznij jeżeli jeszcze czujesz coś do chłopaka z nim właśnie rozmawiać i nie bój się sprzeczek, kłótni ,konfliktów.
Najlepiej takie sytuacje załatwiać z partnerem można dojść do ładu i porozumienia bez pośredników..
Szukanie pocieszenia, zrozumienia i wypełniaczy tego czego brakuje nam w związku u płci przeciwnej, często kończy taki związek.
Przyjaźń damsko męska jest możliwa, ale pod warunkiem że oboje macie udane związki a w waszym wieku to jeszcze dochodzi to że najzwyczajniej ciągnie was do czegoś innego i nowego bo nie bardzo macie punkt odniesienia.
Może być też próbą unikania rozwiązywania konfliktów związkowych coś jak ucieczką w inny świat bardziej niby przyjazny intymny ale z boku, taki odświętny pełen wzruszeń z rozmów i wyżalania się na partnerów czasem ,bo taki świat "alternatywny" pozbawiony jest  uwikłań codzienności z partnerami,to trochę jak znieczulanie się a wiele rzeczy w związku wymaga rozmów wysiłku uzgodnień bez otoczki i chmury pewnych emocji towarzyszących zauroczeniu kimś innym.Czasem z partnerem ciężko się rozmawia po prostu, zwłaszcza kiedy fala fascynacji pierwszego zakochania się zmienia i wydaję się że mija.

Szczerosc wobec siebie i szczerosc wobec wszystkich w okolo siebie jest najwazniejsza.
Gdyby ta szczerosc byla to i by sytuacja byla prosta. Chlopak by wiedzial o Twoich przemysleniach i uczuciach i moglby wybrac co chce. Bylaby konfrontacja.
Przyjaciel by wiedzial tez.
Bo ja narazie Twoja relacja z przyjacielem jest wieksza niz z partnerem dlatego, ze Twoj partner i Ty nie wiecie o sobie wszystkiego. Cos przed partnerem ukrywasz, wiec po coz taki zwiazek? Jezeli wiesz, ze po wyznaniu tego zauroczenia on by Ciebie zostawil... To na czym oparty jest ten zwiazek i z KIM on jest w tym zwiazku?
Ty jestes osoba, ktora w tej chwili przezywa takie uczucia i to jest dla Ciebie duzy dylemat... Podczas gdy Twoj facet nie ma pojecia, ze to przezywasz i nie wie kim jestes i w kogo sie zmieniasz.

Gdyby ludzie nie decydowali o wszystkim poprzez strach to byloby to wszystko byloby bardzo proste i jasne i oczywiste.

Dwie rzeczy z tego opisu, ktory tutaj podalas przypominaja mi poczatek mojej relacji z mezem.
Tez przyszla mi do glowy taka mysl, ze gdybysmy poznali sie w innym czasie to bysmy byli para. Ze jestesmy w zlym czasie.
To dalo mi do zrozumienia i zauwazylam, ze cos sie tam emocjonalnie dzieje.
Z kolei zostalismy, szczegolnie ja, zlinczowani przez nasze otoczenie.

No i przyszedl anderstud i obdarł całą tę przyjaźń z romantyzmu.
Jest, jest za co.

W sposób piękny opisujesz swe rozsterki uczuciowe.Moim zdaniem wiązanie się z jednym partnerem od drugiej klasy liceum jest błędem. Żeby zrozumieć życie i to co od niego się chce potrzebne jest doświadczenie.Wcześniej czy później jego brak negatywnie wpłynie na twoje przyszłe życie rodzinne.Właśnie czas nauki ,owe krótkie związki i rozsterki pozwalają te doświadczenie pozyskać.Znaleźć swoje miejsce i priorytety.Podświadomie czujesz teraz że coś ci umyka i nie wiesz sama co z tym zrobić ,bo albo zranisz partnera ,albo będzie to źle odebrane w otoczeniu -rodzina ,przyjaciele ....Póki czas spróbuj wszystkiego ,zacznij od rozmowy z partnerem.Jego wady które teraz są do zaakceptowania za chwilę będą odczuwalne coraz bardziej.Moim zdaniem wasz związek nie ma szans przetrwania.Jest zbyt wczesny i idealistyczny.Ma zbyt słabe podstawy.Wcześniej lub później któreś z was pójdzie w bok nadrobić owe braki w doświadczeniu uczucia z innymi ludzmi.Oby nie po powiedzeniu sobie sakramentalnego tak ,lub pojawieniu się potomstwa.No nie wiem ,tak to widzę.

Nie wiem czy dobrze się rozumiemy, mi nie chodzi o to że ja chcę i MUSZĘ być w związku. Po prostu mam obawy przed tym, że jeżeli się rozstanę mogę tego żałować. Z moim chlopakiem mieliśmy ostatnio kryzys- i stwierdziliśmy, że się rozstajemy, ale po długich rozmowach stwierdziliśmy, że będziemy się starać i pracować nad naszym związkiem. Może i jest lepiej i widzę poprawę, ale wciąż zastanawiam się czy to nie jest po prostu ciągnięcie czegoś na siłę...

Trochę się z Tobą nie zgodzę, bo znam przypadki gdzie ludzie są ze sobą od szkolnych, licealnych lat. Wiadomo tych przypadków nie ma milion, ale jednak występują takie pary i mają się naprawdę dobrze.
Ale odnosząc się do Twojej wypowiedzi, uważasz, że powinnam nabrać doświadczenia będąc z kimś innym, innymi, ponieważ bycie z jednym partnerem od młodzieńczych lat do końca życia, nie mając porównania jest złe? Po prostu zawsze mi było dobrze tak jak było i żyliśmy z dnia na dzień. Na razie nie mamy się tak naprawdę o co martwić- bo priorytetem są studia. To nie jest tak, że się wcale nie dogadujemy się  i źle ze sobą czujemy, tylko po prostu, po głębszych rozmyśleniach nie wiem czy obydwoje widzimy siebie razem w przyszłości.

Jak już pisałam wcześniej życie to sztuka wyborów.
Masz dwa wyjścia
Zostać z facetem dla wygody i z przyzwyczajenia ( bo sama piszesz, że się nie dogadujecie) w ciepelku, bezpiecznej przystani, ale bez uczucia i ciągnąć taki jałowy związek. Z doświadczenia wiem, że to emocjonalna miernota i na dłuższą metę wyniszczająca.
Odejść w nieznane, ale może lepsze jutro , czy to z tym przyjacielem czy po prostu przed siebie. Ryzykowne, ale jak to mówią : kto nie ryzykuje....
W tej sytuacji chcesz trzymać dwie sroki za ogon, tylko może się zdarzyć,  że obie ci się wymkną.

Jasne, fascynacja to może być za każdym razem. I oczywiście wiem, że motyle opadają w każdym związku z obojętnie jaką osobą, tylko po prostu uważam, że ja sama nie powinnam się zainteresować jego przyjacielem ani on mną. Skoro obydwoje jesteśmy w związkach. Ale obydwpje nigdy nie mieliśmy tak, żeby dogadywać się z kimś tak dobrze i po prostu być do siebie takim podobnym. Nie miałam tak z żadnym innym wcześniejszym chłopakiem, ani z moim obecnym.
Dlatego teraz zastanawiam się, czy coś mi nie umyka, a raczej ktoś i czy w tym przypadku jeżeli mamy być razem to i tak kiedyś będziemy.

Na to pytanie to nikt nie jest mi w stanie odpowiedzieć, musielibyśmy po prostu spróbować. Wiem, że oczekujemy od życia i samych siebie tego samego, ale oczywiście to na tym się kończy bo nie wiem jakby to było.

Takie, że niektóre zachowania są dla mnie niezrozumiałe, że wiele rzeczy nie potrafi zrozumieć. Nie interesuje go też wiele spraw, nie ma pojęcia takiego ogólnego o życiu, bo chyba nigdy nie miał jakiś problemów, bo żyło mu się zawsze dobrze. Mój chłopak próbuje mnie teraz więcej słuchać, bo zawsze było tak, że słuchał ale nie ze zrozumieniem.
Nie ma on po prostu takiego odruchu zapytania co u moich rodziców, dziadków. Gdzie jest mi to po prostu potrzebne, bo ja zawsze o to pytam, tak zostałam wychowana i chciałabym żeby po części tez interesował się moją rodziną. On ciągnie przeważnie do swojej rodziny. Potrafi nie złożyć życzeń swoim najbliższym, bo uważa że nie jest to najważniejsze. A dla mnie jest to taki ludzki odruch, zapytać co u kogoś się dzieje, zainteresować się. Nie chcę żeby wychodziło że jest on typową definicją egoisty, bo tak nie jest. Jest dobrym człowiekiem, ale mam wrażenie, że nie ma pewnych zachowań, które chciałabym, żeby miał. Oczywiście nie ma idealnych ludzi- i mi samej wiele brakuje. Ale nawet jego przyjaciele mówią, że on się wieloma sprawami nie interesuje, że wolą pogadać ze mną i że rozumieją bo po prostu ma taki charakter.
Ja też to zawsze rozumiałam, bo nie wiedziałam, że ktoś może zachowywać się bardziej tak jak ja. Jeżeli chodzi o pocieszenie, to ja staram się jak najbardziej poświęcić mu wtedy uwagę, a on podnieść na duchu jakoś za bardzo nie umie. Po prostu mam wrażenie że od początku związku nie określiłam swoich potrzeb, nie chciałam jakoś nad tym pracować, bo wmawiałam sobie że taki ma charakter. I wiele kwestii nie da się po prostu przepracować.
Ja też jestem mam wrażenie bardzo atencyjna i romantyczna i czasem po prostu wolę porozmawiać z przyjaciółmi ponieważ oni mnie zrozumieją.

Moj maz byl moim przyjacielem, a nie mojego faceta. Taka byla roznica.
Lincz byl bo ludzie wspolczuli mojemu bylemu, ktory bardzo widowiskowo rozpaczal, bo zostawilam go dla mojego przyjaciela.

Ja myślę, że do momentu wypowiedzenia sakramentalnej przysięgi, pojawienia się dzieci wszystkie roszady są dozwolone. Ten czas chodzenia ze sobą, nażeczeństwa, czy wspólnego mieszkania jest czasem próby, poznawania się  i decyzji, czy ze sobą wytrzymamy i jeśli mamy obiekcje jest to czas na podjęcie stosownych decyzji.Wiem, że to byłego partnera boli, ale po ślubie, dzieciach boli znacznie bardziej i wywracane jest życie nic nie winnym dzieciom.

Ale popatrz na to realnie. Ty już rozważasz zerwanie ze swoim facetem. Czy będziesz żałować? Pewnie na początku tak. Ale to nie jest wyznacznikiem tego czy warto zrywać czy nie warto. W momencie, w którym rozważasz całkiem realnie związek z kimś innym, to już mentalnie wychodzisz ze swojego obecnego. I choćby po to, żeby być ze sobą fair warto przemyśleć to, czy dalej chcesz być ze swoim partnerem.

edit.
Przeczytałam, jakie masz problemy z obecnym partnerem i uważam, że doszukujesz się problemów na siłę i próbujesz wsadzić go w jakiś swój schemat zamiast zrozumieć, że on jest całkowicie odrębną jednostką wychowaną inaczej niż Ty i nie dasz rady zmienić wszystkiego.
Bo sorry, ale czepianie się o to, że on nie zapytał, co tam u Twoich rodziców? Przecież to śmieszne. To, że Ty jesteś wychowywana tak, żeby o to pytać nie oznacza, że inni ludzie też są. Przykładowo mnie by do głowy nie przyszło, żeby kogoś wypytywać o to, jak tam u jego dziadków. Zupełnie. Ba, czasami nie zapytam moich przyjaciół jak tam u ich żon i wcale nie uważam, żeby to była oznaka złego wychowania. Życie. Ty natomiast szukasz dziury w całym zamiast zaakceptować to, że się różnicie i to, że są takie rzeczy, których nie obejdziesz. Bo co Ci z tego przyjdzie, że on się mechanicznie nauczy pytać przy każdej okazji?

Też tak myślę.

To jest fatalna opcja. Nie powinnaś uzależniać swojego życia od tego co zrobi jakiś pan. Tu nie chodzi nawet o egoizm tylko o to, że ty sama powinnaś wewnętrznie się dowiedzieć co czujesz do dotychczasowego partnera niezależnie od tego jakie decyzje podejmie ten drugi. Dlaczego? Dlatego, że przeczekiwanie w związku jest tak jakby brakiem szacunku do tej drugiej osoby, która mogłaby zamiast w tym tkwić układać sobie życie z kimś kto go naprawdę kocha. Po kilku latach związku należy się facetowi uczciwość bo odejście do innego jest bardzo, bardzo przykre... niektórym ludziom ciężko się jest pogodzić z czymś takim wiele lat a żal uniemożliwia powrót do normalnego życia.

Odnoszę wrażenie, że jesteś uczciwą osobą o dużej wrażliwości wewnętrznej, natomiast ten pan kolega chce mieć ciastko i zjeść ciastko mówiąc, że kocha ale do ciebie też coś czuje - no tekst mistrzowski po prostu. Odetnij się od jego amorów i swojej fascynacji i sprawdź czy rzeczywiście dobrze się czujesz z obecnym partnerem i czy widzisz was za ileś lat. Jeśli nie, najlepiej było by zakończyć to, póki możesz zrobić to uczciwie.

Jeszcze mały pees - brak zainteresowania twoją rodziną przy wiedzy, że ci na tym zależy może być oznaką, że on też cię tak naprawdę nie kocha. To może być objaw braku zaangażowania. Zatem być może oboje chcielibyście ten związek zakończyć....