Mój partner nie chce dziecka - Netkobiety.pl

Powiedziałabym, że to bardzo racjonalne podejście i się z nim zgadzam.

Najprawdopodobniej Twój narzeczony ma takie spojrzenie na sprawę nie od dziś. Dlaczego wcześniej nie zakomunikowałaś mu, że chcesz mieć dzieci? Chyba trochę się nie poznaliście jak na osoby które planują ślub.

Twoje hormony są o wiele bardziej racjonalne , niż irracjonalna ewentualne niechęci, awersje lęki i obawy Twojego chłopaka a dyskusja to tylko odwlekanie w czasie tego tematu.
Nie wiem czy da się kogoś do czegoś zmusić można rozmawiać,przekonywać,ale ten temat to jest albo tak albo nie nie można mieć pół dziecka tu nie ma jakiegoś kompromisu jego odpowiedzi to uniki bo raczej nie chce o tym rozmawiać  wcale.Nie musi chcieć może nie dorastać do bycia ojcem
Jeżeli faktycznie nie chce mieć dziecka i ma w przewadze więcej niechęci z różnych przez niego znanych powodów to raczej może się to nie zmienić A Ty masz prawo chcieć dziecka i w tym momencie robi się pat lub czekanie na to kto ulegnie lub ustąpi.

Problem w tym, że osoba, która ulegnie, prawdopodobnie się unieszczęśliwi. Jeśli jedno bardzo chce, a drugie bardzo nie chce, to nie ma dobrego rozwiązania. Z drugiej strony nie można wykluczyć, że narzeczony Autorki za jakiś czas jednak nie zechce zostać ojcem. W końcu u mężczyzn też, nawet pomimo początkowego sprzeciwu, z czasem pojawia się chęć posiadania potomka czy po prostu pełnej rodziny.

W tym temacie nie ma kompromisów. Osoba, która ulegnie, będzie nieszczęśliwa i niespełniona. Jeśli Ty chcesz mieć dzieci, to powinnaś poszukać sobie kogoś, kto również będzie chciał je mieć w przyszłości.

Skakałabym do góry z radości, że spotkałam takiego faceta :  p

Ozłociłbym taką kobietę, która cały czas, twardo obstaje przy całkowitym braku chęci do posiadania dzieciaków..  A w tej sytuacji. No cóż, kompromisu nie ma, jak to wcześniej niektórzy już powiedzieli..

To jest taki typowy przebieg zdarzeń. Najpierw wielka miłość, a potem wielki zawód, z którym Autorka musiała przyjść na forum. Zapewne spodziewała się wielkiego wsparcia i współczucia.
No i własnie. Najgorzej jak ktoś powie prawdę. Wtedy zaczyna się urabianie pod siebie.

Ale warto znać siebie na tyle, żeby pewne fundamentalne sprawy o sobie wiedzieć. No chyba, że weszli w związek w baardzo młodym wieku. Chociaż przed zaręczynami byli ze sobą jakiś czas, to dziwne, że tego nie wiedziała. Tak czy siak dobrze, że to wyszło teraz a nie po ślubie.

Myślę, że taka rozmowa o dzieciach nawet na pierwszej randce nijak się ma do przyszłości. To jeszcze zależy ile jesteście w związku i ile macie lat, ale moim zdaniem ludzie się zmieniają i ich podejście też. Kiedy byłem z moją ex oboje stwierdziliśmy, że nie chcemy mieć dzieci. Jednak wchodząc w związek miałem jakies 22 lata więc to zrozumiałe. Po 6 latach moje podejście trochę się zmieniło i zacząłem się zastanawiać nad posiadaniem dzieci, jednak w międzyczasie związek się rozpadł. Podsumowując chodzi mi o to, że ludzie mogą zmienić zdanie nawet w tak poważnych sprawach, wiec planowanie rodziny na pierwszych randkach moim zdaniem nijak się ma do przyszłości.

Jesteś zażenowana formą, w jakiej to powiedział, czy samym faktem?

Nie mam biologicznego dziecka. Nigdy nie chciałem mieć i już raczej na pewno mieć nie będę. Ale mam dziecko adoptowane (syn żony). Są więc różne drogi. Ważne, żeby się po prostu dobrać odpowiednio pod tym względem. To są kwestie fundamentalne, które muszą być przegadane odpowiednio wcześniej.

Powiem szczerze, że jestem zaskoczony, że tak wiele Pań tutaj nawet nie chce słyszeć o dzieciach..:) Co nie zmienia faktu, że o takich sprawach warto rozmawiać odpowiednio wcześniej.

Dla mnie normą jest chyba że jeszcze przed zaręczynami omawia się takie sprawy jak to gdzie będziemy mieszkali, czy planujemy dzieci oraz jakieś plany przynajmniej na pierwsze lata wspólnego życia. "Jakoś to się ułoży i jakoś to będzie" to nie najlepszy sposób. O środkach antykoncepcyjnych nawet nie wspominając.

Ja uważam odwrotnie Matematyczna większość par, owszem, ma dzieci, ale dla mnie to nie nie znaczy, że chęć posiadania potomstwa to kwestia ustalona domyślnie przez sam fakt bycia w parze.
Stanem  defaultowym jest nieposiadanie dzieci, więc to partner, który dąży do powołania kolejnego istnienia powinien podejmować temat i uzgadniać go z drugą stroną.

Autorka zapewne założyła z góry, że skoro jest para to muszą być i dzieci. Tak samo było z faktem, że skoro on z nią jest, to znaczy, że na pewno marzy o tych dzieciach..

To nie jest tak,, że każdy z nas budzi się i danego dnia wie czy chce dziecko czy nie. Wiem po sobie jak to jest. Przez bardzo długi czas w swoim życiu otwarcie mówiłam, że nie chcę mieć dzieci, nie lubię ich, nie czuje powołania itp. Poznając mojego obecnego męża na początku były tematy o dziecku, i podtrzymywałam swoje zdanie, wiedząc że on chce mieć. I będąc ze sobą coraz dłużej jako para ten temat powracał, ale bez nalegania. Przyszedł czas i spodobała mi sie myśl bycia matką i posiadania potomka właśnie z nim.

Dla mnie naturalnym jest, że jesli ktoś jest minimalnie choćby odpowiedzialny i dopuszcza seks to dopuszcza też ewentualność (choćby minimalną) ciąży. Ciąży znaczy dziecka.

Poza tym, uśredniając, tak jak pisali przedmówcy, statystyczna para chce dzieci. Nie zwalnia to jednak z rozmowy z druga połówka i zadawania pytań pozornie oczywistych.

Jeśli Twój narzeczony nie chce, Ty chcesz, to źle się stało, że nie omowiliscie tego wcześniej. Jeśli w grę nie wchodzi zmiana poglądów, trzeba się rozstać jak najszybciej a z następnym chłopakiem wcześniej poruszyć te tematy niż po zaręczynach.

Na marginesie, znam przypadek gdzie mężczyzna zadeklarowany przeciwnik dzieci po rozstaniu ze swoją przeszło 10 letnia partnerką (bez ślubu, rozstanie bo zrobiła się zbyt religijna i chciała slubu), poznał następna, młodsza i po kilku miesiącach ślub, następnie dziecię.

Ta pierwsza dziewczyna była już wtedy zbyt wiekowa żeby układac sobie życie z kimś innym i planować dziecko.

Z uwagi na pandemię lekarza zalecają powstrzymanie się od prokreacji.
Dla własnego i dziecka dobra.
Nie wiadomo jak wirus działa na płód a więc lepiej nie ryzykować.

Nie no, ja się zgadzam, że dialog to podstawa, zresztą jak wspomniałam wcześniej, sama trąbiłam o niechęci do posiadania dziecka mocno zawczasu.

Uważam też jednak, że ludzie mają prawo oczekiwać, że te - powiedzmy - informacje z gatunku mniej powszechnych na temat partnera, jego poglądów, planów itp. otrzymają od partnera z jego inicjatywy, żeby wiedzieli, na czym stoją i mieli wybór. Inaczej to kojarzy mi się z takim "nie mówiłem, bo nie pytałaś", a to jest tym bardziej absurdalne, im mniej popularne to wychodzące na jaw podejście do czegoś tam. Bo np. pani jest w świeżym związku z panem i okazuje się nagle, że pan ma dziecko z poprzedniej relacji. Czy pani może się oburzyć, że tego nie powiedział, czy powinna pomyśleć, że wina jest wspólna, bo ona też o to nie pytała? Albo czy np. to ja mam obowiązek wypytać mężczyznę o istotne choroby, o to, czy nie zastanawia się nad zmianą płci, czy nie zamierza rzucić pracy i żyć na moim utrzymaniu po wspólnym zamieszkaniu, czy planuje do końca życia mieszkać z rodzicami, czy nie jest aseksualny itd.? Czy jednak mogę oczekiwać, że mnie o tym poinformuje, zwłaszcza jeśli jego plany nie podlegają negocjacjom?

Wydaje mi się, że większość z tych danych, o których mówicie, to informacje dość istotne, przynajmniej z punktu widzenia przyszłego wspólnego życia dwojga ludzi. A taką niewątpliwie jest kwestia posiadania potomstwa Zakładanie, że ktoś ma dokładnie takie samo podejście jak my, jest czystym egoizmem czy też ignorancją. Brak jakiejkolwiek rozmowy na ten temat skutkuje potem takimi właśnie pytaniami, jak " nie pytałaś/łeś to nie mówiłem/am". Akurat przy omawianiu podejścia do dzieci, bardzo często osoba , która z jakiś względów nie chce ich mieć, spotykając się z zupełnie przeciwnym zdaniem partnera, jest potem w emocjach określana jako nieodpowiedzialna/niedojrzała/nieudacznik itp. A wystarczyło na ten temat zwyczajnie porozmawiać...

Jak dla mnie - nie bo czy nie warto omówić kwestii chorób na które cierpimy? Dziecko- czy chcemy i ile? Ewentualnego zapatrywania się na inne orientacje/zmiany płci/zboczenia (kiedy coś już jest? Czego bezwzględnie nie akceptujemy?)? W końcu kwestie rodzinne, finansowe i badania na choroby weneryczne. I wiele innych.

Wszystko jest do obgadania. Każda z takich rozmów coś wnosi i może być istotnym czynnikiem żeby jednak się rozstać ( część z tych rzeczy jest właśnie w najnowszych formularzach dla narzeczonych w Kościele. Widocznie ktoś w Kościele pomyślał że wierni mogą o tym czy tamtym nie pomyśleć i nie pogadać ). Takie rozmowy pozwalają się poznać i albo zbliżyć albo uznać że ta druga osoba to może i połówka ale nie dla mnie. Nie trzeba ani do ich przeprowadzenia się zaręczac, sypiac ze sobą ani nawet już być parą.

Mam siostrę, która nigdy nie chciała mieć dziecka. Gdy kiedyś spotaklismy się w "rodzinnym gronie",  siostra, jej mąż, ja oraz  moja chyba wtedy 6 - letnia córeczka, byłyśmy obie bardzo przejęte i bardzo chcialyśmy dobrze wypaść, a jej nieszczęsnej zdarzyło sie podczas obiadu upuścić ździebko buraczków na obrus, no i  nasłuchałam się; Że nie umiem wychowywać dzieci, że dzieci są pasożytami, że nic z nich nie ma tylko trzeba na nie łożyć , a ja nawet swojego nie nauczyłam widelcem i nożem jeść.. etc.

Od tamtej awantury przy stole nie rozmawiamy z siostrą.

Tylko szwagier nie podzielał zdania swojej żony i od jego spotkania z nami, bardzo polubił moją córkę.

I wciąż musial ukrywac tę swoją przychylność.. Do końca swoich dni, aż nie umarł.