Rodzina naciska, abym poznała jakiegoś faceta - Netkobiety.pl

Dziękuję Cyngli. Tak im powiem. Naprawdę układałam sobie w głowie jak im to powiedzieć,  ale coś mi nie szło.

Widzę, że twarda babka z Ciebie. Nie ma miękkiej gry z Tobą i dobrze. Muszę się nauczyć być bardziej chamska i mam dobrego nauczyciela.

Chyba faktycznie jestem za miła. Ale nie umiem tak chamsko do rodziców. Mam do nich zbyt duży szacunek. Boję się, że się obraża na mnie.

foggy napisał/a:

Profilaktycznie poczytaj jednak wątek rossanki 'mam 36 lst, pozbawcie mnie złudzen' - lata lecą szybko.

A to bycie z mężczyzną to jest jakiś przymus? Kobieta spokojnie da sobie radę bez, a ma tą przewagę że jak zechce, to może mieć dziecko bez faceta. Może nie jest to idealny układ, ale jak być z jakimś patolem, to lepiej już być samej.

Rin Trine napisał/a:

Lagrange napisał/a:

A to bycie z mężczyzną to jest jakiś przymus? Kobieta spokojnie da sobie radę bez, a ma tą przewagę że jak zechce, to może mieć dziecko bez faceta. Może nie jest to idealny układ, ale jak być z jakimś patolem, to lepiej już być samej.

Bycie z drugą osobą nie jest absolutnie żadnym obowiązkiem, ale autorce komentarza chodziło chyba o coś innego, nie mówiła o tym, że ktoś nie chce faceta i go nie ma, a reszta się czepia, tylko o sytuację, gdy kobieta jest sama, a nie chce być sama. Wbrew pozorom długotrwała samotność jest frustrująca, jeśli się jej nie chce. I o tym też mówił wątek rossanki. Rossanka założyła ten wątek kilka lat temu, jak jakiś czas temu go czytałam to nadal nikogo nie spotkała, a to przykre, bo widać, że chciałaby kogoś mieć

Niechciana długotrwała samotność jest frustrująca i dla kobiety, i dla faceta. Wiem jak to jest. Pierwszy swojego rodzaju związek z kobietą miałem dopiero ok. 30-tki.

Misinx napisał/a:

Rin Trine napisał/a:

Bycie z drugą osobą nie jest absolutnie żadnym obowiązkiem, ale autorce komentarza chodziło chyba o coś innego, nie mówiła o tym, że ktoś nie chce faceta i go nie ma, a reszta się czepia, tylko o sytuację, gdy kobieta jest sama, a nie chce być sama. Wbrew pozorom długotrwała samotność jest frustrująca, jeśli się jej nie chce. I o tym też mówił wątek rossanki. Rossanka założyła ten wątek kilka lat temu, jak jakiś czas temu go czytałam to nadal nikogo nie spotkała, a to przykre, bo widać, że chciałaby kogoś mieć

Niechciana długotrwała samotność jest frustrująca i dla kobiety, i dla faceta. Wiem jak to jest. Pierwszy swojego rodzaju związek z kobietą miałem dopiero ok. 30-tki.

Dokładnie. To wręcz może wpędzać nawet w kompleksy, bo zaczynamy się zastanawiać, czy z nami jest coś nie tak. Mam 23 lata, nie miałam nigdy chłopaka, ani większych doświadczeń w tej sferze. To nie tak, że bardzo wybrzydzałam, po prostu od zawsze obracam się w kręgu, gdzie chłopaki są mniejszością, a jak już są, to mało ciekawi
Teraz, jak jestem trochę starsza to umiem sobie z tym radzić. A tu pójdę na spacer sama, uprawiam sport, pójdę do pracy, pouczę się, ale jak byłam młodsza, miałam te 18-19 lat to byłam o to bardzo zazdrosna. Patrzyłam na wszystkich przez pryzmat jego partnera. Widząc pary na ulicy zastanawiałam się, co w sobie ma dana dziewczyna, że ten chłopak ją zechciał i porównywałam ją do siebie. Zastanawiałam się, co ma ona, czego nie mam ja. Wręcz plułam jadem. Nie wprost, ale no jak czytałam np. na fejsie jakieś wyznania o miłości to aż mnie skręcało i myślałam sobie, że jak laska może narzekać na chłopaka, niech się cieszy, że w ogóle go ma, bo ja tyle szczęścia nie miałam.
Teraz na szczęście mi się odmieniło. Cenię sobie spokój i ciszę. Doszłam do wniosku, że wszystkim tym dziewczynom chodzącym za rączkę z chłopakami po ulicach nie mam czego zazdrościć, bo patrzyłam tylko na to, że one kogoś mają, a tak na prawdę praktycznie żaden z tych ich chłopaków mi się nie podobał. Liczył się fakt, że one kogoś miały, a to błędne myślenie. Ja nie mogę się zadawać z kimś, kto mnie ani trochę nie interesuje. Na I roku studiów stwierdziłam, że dam szansę chłopakom z mojej uczelni, umawiałam się trochę na randki, ale i tak po czasie dziękowałam, bo no nic do takiej osoby nie czułam. Raz mnie chłopak pocałował, to zrobiło mi się wręcz niedobrze, bo no nie pociągał mnie w żaden sposób
Mimo że jest mi ze sobą dobrze, to czasem jednak czuję pustkę. Myślę sobie "nigdy nie byłam we Wrocławiu, ale bym pojechała zobaczyć to miasto" po czym po chwili dociera do mnie, że nie mam z kim jechać i jest mi z tym gorzej, bo samej nie lubię podróżować, bezpieczniej jest nawet z kimś. Czasem mam gorszy dzień i chciałabym z kimś pogadać, przytulić się. To jest chyba najgorsze w byciu samemu, że jak jest smutno i źle to nie można liczyć na wsparcie.
Dlatego niby jest mi ze sobą dobrze, lubię spokój, ale no jednak zauważyłam, że jestem niepewna siebie. Dużo osób mi mówi, że jestem na prawdę ładna, niczego mi nie brakuje, że jestem mądra i niby o tym wiem, bo dbam o siebie, uczę się dużo, ale w głębi duszy czuję się brzydka i głupiutka. Moja mama jest tym zszokowana. Raz mi nawet powiedziała "Kasia, jesteś ładna, mądra, z dobrego domu, a masz kompleksy jakbyś była z bardzo patologicznej rodziny"- nie chcę tu nikogo obrażać z patologicznych rodzin (z resztą to nie moje słowa tylko mamy), ale no kompleksów mam sporo. Codziennie tylko myślę, że to bym mogła poprawić w wyglądzie i tamto w zachowaniu. Tak więc no samotność na dłuższą metę wyniszcza człowieka, nawet sobie z tego nie zdajemy sprawy

Chyba Ciebie rozumiem i do pewnego momentu w życiu miałem bardzo podobnie z dziewczynami zawsze super kumpel ale nie "kochanek".
Co prawda na podwórku jak miałem 5-6 lat byłem takim "babskim królem" ale to dlatego że byłem najmłodszy a przewaga dziewczynek w moim wieku była miażdżąca chłopaki byli dużo starsi w wieku podobnym do mojego brata ,a ja miałem nawet trzy zony pod trzepakiem w piaskownicy podczas zabawy w dom.:)
W podstawówce to się trochę zmieniło tak do 6 klasy raczej nie interesowałem się zbytnio dziewczętami.
Potem to już z jednej strony marzenia o wielkiej pięknej miłości zakochaniu a z drugiej o zaliczeniu,zamoczeniu i "zerwaniu gwintu" (sorry z kolokwializmy)No i jeszcze moja własna presja bo ja nie byłem katolikiem byłem ewangelikiem to presja żeby byś świętszym od innych .
To się zmieniło jak poszedłem do LO wybrałem "grzeszną" drogę i zrobiłem o jeden krok za daleko ale to inna inszość .
Desperację i presję pod ciśnieniem sam sobie fabrykowałem to było przyczyną frustracji wchodzenia w dziwne związki i odczuwania,przeżywania  samotności w chory sposób.

Rin Trine napisał/a:

Misinx napisał/a:

Niechciana długotrwała samotność jest frustrująca i dla kobiety, i dla faceta. Wiem jak to jest. Pierwszy swojego rodzaju związek z kobietą miałem dopiero ok. 30-tki.

Dokładnie. To wręcz może wpędzać nawet w kompleksy, bo zaczynamy się zastanawiać, czy z nami jest coś nie tak. Mam 23 lata, nie miałam nigdy chłopaka, ani większych doświadczeń w tej sferze. To nie tak, że bardzo wybrzydzałam, po prostu od zawsze obracam się w kręgu, gdzie chłopaki są mniejszością, a jak już są, to mało ciekawi
Teraz, jak jestem trochę starsza to umiem sobie z tym radzić. A tu pójdę na spacer sama, uprawiam sport, pójdę do pracy, pouczę się, ale jak byłam młodsza, miałam te 18-19 lat to byłam o to bardzo zazdrosna. Patrzyłam na wszystkich przez pryzmat jego partnera. Widząc pary na ulicy zastanawiałam się, co w sobie ma dana dziewczyna, że ten chłopak ją zechciał i porównywałam ją do siebie. Zastanawiałam się, co ma ona, czego nie mam ja. Wręcz plułam jadem. Nie wprost, ale no jak czytałam np. na fejsie jakieś wyznania o miłości to aż mnie skręcało i myślałam sobie, że jak laska może narzekać na chłopaka, niech się cieszy, że w ogóle go ma, bo ja tyle szczęścia nie miałam.
Teraz na szczęście mi się odmieniło. Cenię sobie spokój i ciszę. Doszłam do wniosku, że wszystkim tym dziewczynom chodzącym za rączkę z chłopakami po ulicach nie mam czego zazdrościć, bo patrzyłam tylko na to, że one kogoś mają, a tak na prawdę praktycznie żaden z tych ich chłopaków mi się nie podobał. Liczył się fakt, że one kogoś miały, a to błędne myślenie. Ja nie mogę się zadawać z kimś, kto mnie ani trochę nie interesuje. Na I roku studiów stwierdziłam, że dam szansę chłopakom z mojej uczelni, umawiałam się trochę na randki, ale i tak po czasie dziękowałam, bo no nic do takiej osoby nie czułam. Raz mnie chłopak pocałował, to zrobiło mi się wręcz niedobrze, bo no nie pociągał mnie w żaden sposób
Mimo że jest mi ze sobą dobrze, to czasem jednak czuję pustkę. Myślę sobie "nigdy nie byłam we Wrocławiu, ale bym pojechała zobaczyć to miasto" po czym po chwili dociera do mnie, że nie mam z kim jechać i jest mi z tym gorzej, bo samej nie lubię podróżować, bezpieczniej jest nawet z kimś. Czasem mam gorszy dzień i chciałabym z kimś pogadać, przytulić się. To jest chyba najgorsze w byciu samemu, że jak jest smutno i źle to nie można liczyć na wsparcie.
Dlatego niby jest mi ze sobą dobrze, lubię spokój, ale no jednak zauważyłam, że jestem niepewna siebie. Dużo osób mi mówi, że jestem na prawdę ładna, niczego mi nie brakuje, że jestem mądra i niby o tym wiem, bo dbam o siebie, uczę się dużo, ale w głębi duszy czuję się brzydka i głupiutka. Moja mama jest tym zszokowana. Raz mi nawet powiedziała "Kasia, jesteś ładna, mądra, z dobrego domu, a masz kompleksy jakbyś była z bardzo patologicznej rodziny"- nie chcę tu nikogo obrażać z patologicznych rodzin (z resztą to nie moje słowa tylko mamy), ale no kompleksów mam sporo. Codziennie tylko myślę, że to bym mogła poprawić w wyglądzie i tamto w zachowaniu. Tak więc no samotność na dłuższą metę wyniszcza człowieka, nawet sobie z tego nie zdajemy sprawy

Pamiętam te emocje. Ciągło się to latami i wpychało coraz bardziej w "ciemną dziurę". Zawsze miałem dobre relacje z płcią przeciwną. Lepsze, niż z kolegami. Ale "szklanym sufitem" było dla mnie bycie co najwyżej przyjacielem, kolegą, powiernikiem itd. Gdy chodziło o coś więcej to koleżanki wybierały innych. Ciężko mi to było zrozumieć. Winę szukałem w sobie. Poczucie wartości spadało na łeb i na szyję. W czasach studenckich razem z paczką kumpli jeździliśmy w wakacje pod namioty i zawsze było tak, że to oni mieli jakieś powodzenie, a ja byłem takim outsiderem. W końcu było już tak, że absolutnie wszyscy z mojego otoczenia byli w parach. Zaczęły się śluby. Na wesela chodziłem sam. Na wszelkie imprezy sam. Masakra jak sobie o tym teraz pomyślę. Z czasem to życie towarzyskie zaczęło zamierać. O seksie to w ogóle mogłem sobie wtedy tylko pomarzyć. I tak naprawdę to najgorsze jest w takim tkwieniu w "dziurze", że z czasem człowiek naprawdę zaczyna się tam urządzać. Przynajmniej mentalnie. Czujesz się w tym źle, ale z drugiej strony czujesz strach, żeby z tego wyjść.
Ty naprawdę jesteś dopiero na początku drogi i to tylko kwestia czasu jak ktoś Cię znajdzie. Nie pogłębiaj swoich kompleksów.

A co do rodziny to mnie kompletnie nie naciskała. Ten temat w ogóle jakby nie istniał. Trochę mnie to z czasem dziwiło, ale było też na rękę. Dopiero po wielu latach mama mi mówiła, że się zastanawiali z ojcem czemu jestem sam. Podejrzewali, że jestem z jedną z moich znajomych. Ojciec miał też podejrzenia, że jestem gejem

Rin trine Oczywiście, że kwestia bezpieczeństwa to jest osobna sprawa. Tylko też nie dajmy się zwariować, co innego wyjazd do takiego Wrocławia, co innego podróż po Europie a co innego spływ Amazonką czy treking po Azji Środkowej. Nikt chyba nie będzie kwestionował tego, że łatwiej podróżować w kilka osób, bo łatwiej sobie można poradzić z trudnościami logistycznymi. Tylko czy to musi być koniecznie partner? Nie można wojażować w grupie znajomych czy wspólnie z Kolegą/Koleżanką? Pewnie tak, tylko czasami mam wrażenie, że chęć podróżowania staje się pretekstem do starania o związek. Ja sam lubię ludzi, towarzystwo przyjaciół czy znajomych. Miło jest się spotykać razem, coś wspólnie robić, ale to wszystko. Nie muszę i nie chcę dzielić swojego życia z kimś...Nigdy z powodu samotności nie nachodziły mnie żadne ponure myśli czy wątpliwości na temat mojej "normalności". Doszedłem do wniosku, ze żyję przede wszystkim dla siebie, więc to co robię ja, jest najistotniejsze.
Jeśli chodzi o wesela, to raczej nie idę na takie, na których nikogo nie znam poza młodą parą. Zawsze jest tak, że znam spoor osób, których często nie widuje i zwyczajnie idę na takie wesele, żeby z nimi się spotkać. A to, czy jestem sam, czy z kimś nie ma już żadnego znaczenia, mogę nawet siedzieć przy stole cały wieczór, chociaż z reguły tak nie bywało..

Czuję, że jest we mnie zbyt dużo niezależności czy indywidualności Niby nie mam porównania, ale wtedy, kiedy prawie w te związki wchodziłem, czułem właśnie jakby coś się wokół mnie zaciskało. Nie muszę mieć pocieszenia, wsparcia czy troski od kogoś innego. Zamiast poczucia szczęścia widzę w związkach raczej same ograniczenia. Poza tym dzieci to chyba ostatnia rzecz na tym świecie, której chce się dorobić...Może to zbyt powierzchowne, ale takie jest moje odczucie.

pasławek Możesz rozwinąć myśl? Chętnie odpowiem

bagienni_k napisał/a:

Hm, nie wiem, może w takim razie dziewczynom trudniej się gdzieś wybrać samym. Natomiast jeśli chodzi o bezpieczeństwo, to sama przyznaj, że jeżdżenie po Polsce to nie jest jakaś wyprawa w nieznane. Z czasem, to fakt, bywa różnie, chyba że akurat ma się kontakt z osobami o podobnym trybie życia Jeden przypadek znam, który akurat wprawił mnie w zdumienie: moja znajoma sama pojechała na ponad 2 tygodnie do Amazonii Płynęła statkiem parowym z Belem do Manaos Jak to zobaczyłem to stwierdziłem tylko jedno :szacun
Popatrz, to jesteś rozchwytywana jednak, skoro zapraszają Cię na imprezy, na których prawie nikogo nie znasz Zwyczajnie nikt obcy mnie nie zaprasza na wesela a na samej imprezie znam z reguły przynajmniej połowę ludzi
Akurat przeszedłem przez parę luźnych znajomości, które można nazwać "przedzwiązkowymi". Widzę też i obserwuję znajomych. Zawsze jakoś czuję się dziwnie, mając wrażenie, że związek to zawsze jakaś forma ograniczenia. Zatem mój wybór, co do bycia singlem to raczej decyzja podyktowana obserwacją, że coś mi tutaj nie pasuje i nie chcę się w to angażować. Dlaczego? Na podstawie tego, co widzę i co z reguły wiąże się z wspólnym życiem i wspólnymi decyzjami. Czuję, że jest we mnie zbyt dużo niezależności czy indywidualności Niby nie mam porównania, ale wtedy, kiedy prawie w te związki wchodziłem, czułem właśnie jakby coś się wokół mnie zaciskało. Nie muszę mieć pocieszenia, wsparcia czy troski od kogoś innego. Zamiast poczucia szczęścia widzę w związkach raczej same ograniczenia. Poza tym dzieci to chyba ostatnia rzecz na tym świecie, której chce się dorobić...Może to zbyt powierzchowne, ale takie jest moje odczucie.

Nie mówię tylko o wycieczkach w Pl, mówię ogólnie, że jakbym chciała jechać za granicę to tylko z biurem podróży, bo bezpieczniej po prostu
Dziewczynom? Akurat mam problem, żeby się z chłopakami umówić, bo większość moich kolegów z uczelni wraca co tydzień do domu i nie da się umówić np. w piątek wieczorem na pizzę, bo zaraz po piątkowych wykładach pędzą na pociąg i do domów (nie, nie mają dziewczyn, pędzą do rodziców w wieku dwidziestuparu lat)
A wyprawa do Amazonii super Zazdroszczę
Tzn nie jestem rozchwytywana. Wychodził za mąż syn koleżanki z klasy mojej mamy. Nasze rodziny się znały, więc traktowali nas jak krewnych, ale nie byliśmy rodziną, więc nie znałam nikogo, kto tam był, bo nie mieszkaliśmy w tym samym mieście
Doskonale Cię rozumiem w sprawie zaangażowania
Mam to samo tylko z dziećmi. Samo bycie z kimś nie jest zobowiązujące, ale dzieci już tak. Nie mam pojęcia, dlaczego ludzie chcą mieć dzieci. Nigdy nie czułam chęci posiadania dzieci a im jestem starsza tym mam nawet większy wstręt do nich. Denerwują mnie. Nie widzę żadnych pozytywów posiadania dzieci: masz mniej czasu dla siebie, musisz dziecko uczyć się zachowywać, jak się nie umie zachować albo palnie coś głupiego to się wstydzisz, koszty utrzymania są duże, nie masz pewności, czy np. w wieku nastoletnim nie będzie miało okresu buntu a później czy się nie obrazi na ciebie- czytałam na fejsie kiedyś wyznanie kobiety, że razem z mężem mieli syna. Podkreśliła MIELI, bo zaraz po studiach w wieku 26 lat po prostu ich olał, przestał się odzywać i przyznała, że straciła tylko nerwy i pieniądze i drugi raz by się na dziecko nie zdecydowała. A ja jestem introwertykiem tzn lubię towarzystwo, ale lubię się czasem zamknąć w pokoju i mieć święty spokój, a przy dziecku jest to niemożliwe. A trzeba zaznaczyć, że większość obowiązków z dzieckiem spada przeważnie na kobiety, bo to one są w ciąży, rodzą, karmią, one przechodzą te wszystkie nieprzyjemności. Wiele kobiet na necie pisało, że poszły przedterminowo do pracy, bo nie mogły wytrzymać zamknięte w domu. Ja dodatkowo prócz wstrętu do dzieci mam ogromną tokofobię- strach przed ciążą i porodem i to taki paniczny. Przykładowo nigdy bym się nie zgodziła na poród naturalny. Jakby facet chciał mieć dziecko to tylko prywatna klinika i cięcie cesarskie, innej opcji nie ma. Tylko potem jeszcze karmienie piersią- też bym tego nie chciała. Pominę też fakt, że no szkoda mi mojej sportowej figury, na którą wiele lat ciężko pracowałam. Niby jak się zdrowo odżywia i ćwiczy w ciąży to można wrócić do formy, ale rozstępy są genetyczne i nie zniwelują ich ćwiczenia, tylko medycyna estetyczna, koszt kilka tyś zł. Jedna dziewczyna napisała, że przed dzieckiem miała kaloryfer, po porodzie brzuch jest flakiem, a wątpię, że skoro wcześniej ćwiczyła to nagle zapomniała, jak to się robi. Wiem, że to brzmi egoistycznie, dlatego uważam, że nie powinnam mieć nigdy dzieci choćby dla ich własnego dobra, no bo co to za matka, która nie chce rodzić naturalnie, nie chce karmić cyckiem, boi się o swoją figurę, woli iść biegać niż na spacer z dzieckiem. Po prostu to nie dla mnie.
Obawiam się, że jeśli będę chciała mieć w przyszłości fajnego faceta to on na pewno będzie chciał mieć dzieci, bo wydaje mi się, że większość facetów jednak dzieci mieć chce. Natomiast ja? Najlepiej podam przykład jak to wygląda z mojej perspektywy: mam w rodzinie dwóch kuzynów, braci. Jeden- Marcin ma fajną wyluzowaną żonę; drugi- Maciek ma taką paniusię ą ę. Maciek z żoną mają dziecko. Marcin i jego żona nie, mimo że są małżeństwem jakieś 8 lat. Moja mama nawet powiedziała, że biedny Marcin, nie ma dzieci, a głupi Maciek ma szczęście. A ja to widzę odwrotnie. Zazdroszczę Marcinowi, że razem z żoną się tak dobrali, że nie mają dzieci. Przecież rodzina to nie tylko dzieci obowiązkowo. Można iść przez życie w dwójkę
A ja z roku na rok dzieci coraz bardziej nie lubię. Moja korepetytorka z angielskiego ze mnie żartowała w liceum, że mi się odwidzi. I co? Mam rocznikowo 23 lata i dzieci nie lubię jeszcze bardziej niż wtedy. Mało tego. Ta moja tokofobia nasila się z roku na rok. Na samą myśl, że mogę być kiedyś w ciąży oblewa mnie pot. Ostatnio coraz częściej myślę o tym, żeby w przyszłości podwiązać sobie jajowody (w Pl jest to zakazane, ale za granicą nie robią problemów), bo aż mi słabo, jak pomyślę o rodzeniu dzieci, zmianie pieluch.
Tylko no boję się, że jak znajdę fajnego faceta to ten koniecznie będzie chciał mieć dziecko