Potrzebuję pomocy, ale tak się tego boję... - Netkobiety.pl

A ja czegoś tu nie rozumiem.
Dlaczego endokrynolog nie leczy u ciebie także cukrzycy?
Przecież od tego jest. Trzustka jest gruczołem podobnie jak tarczyca i leczy to endokrynolog.

Edytuję po uwadze czujnej Lady Loka. Trzustka i tarczyca nie są hormonami tylko gruczołami.

Dobry lekarz widząc otyłą pacjentkę od razu powinien mieć podejrzenie i cukrzycy i zlecić odpowiednie badania, zastosować leki.
Jeśli twoje wyniki cukru na czczo są w okolicach 140 to już masz cukrzycę.
I jak się nie ogarniesz to przeczytaj sobie jakie są powikłania nieleczonej cukrzycy.
Też mam cukrzycę, biorę leki doustne i insulinę długodziałającą w zastrzyku.
Jednak same leki to za mało, musi być odpowiednie żywienie.

Tak, masz rację trzustka ani tarczyca nie są hormonami. Gdy to pisałam to akurat miałam niski poziom cukru i nie myśli się trzeźwo, takie bzdury się wypisuje.
Moja wypowiedź zasługuje na miano "Biologicznej Bzdury Roku na  Forum"

Każdy endokrynolog powinien umieć leczyć cukrzycę i inne choroby gruczołów dokrewnych.
Jeśli chodzi do endokrynologa to nie musi iść do lekarza pierwszego kontaktu.
Przy poziomie cukru jaki ma autorka śpiączka cukrzycowa jej na razie nie grozi. Gorsze są spadki cukru do poziomu poniżej 70.
Czy cukier odkłada się w rękach, traci się w nich czucie i grozi to amputacją? Muszę sprawdzić.
Raczej nie widziałam cukrzyków z amputowanymi rękami.
Ale z nogami jak najbardziej są. Z powodu tzw. stopy cukrzycowej.
Cukrzyca powoduje też problem ze wzrokiem, coraz gorzej się widzi.

SenWiktorii - po prostu zadbaj o siebie, nie użalaj się i nie rozpamiętuj co rodzice robili, nie robili, itd.
Na pewno nie wyleczy cię to, ale pomoże - zacznij normalnie, zdrowo odżywiać się, zacznij się więcej ruszać na świeżym powietrzu. Na pewno pomoże Ci, oczywiście nie wyleczy w magiczny sposób, ale i tak codziennie coś jesz, więc zadbaj by było to zdrowe, na pewno musisz wychodzić na spacery z dzieckiem, skorzystaj z siłowni na świeżym powietrzu, czy przygarnij sobie pieska, z którym będziesz chodzić na spacery.
Strach przed lekarzem, jeśli mi się zdarza leczyć, to bardziej mnie przeraża system, chodzenie od jednego, do drugiego, a wszędzie kolejki i wyczekiwanie, a sami lekarze? co w nich strasznego?

No ale to po co właściwie tutaj piszesz, skoro Ty sama nie chcesz wyzdrowieć?
Jak nei chcesz, to nikt Ci nie pomoże. Nikt za Ciebie nie będzie się stosował do zaleceń lekarzy. Diagnoza? Przecież widzisz swoje wyniki. Widzisz się w lustrze. Ty wiesz, że masz cukrzycę, otyłość, chorą tarczycę i wysiadające nerki.

Wiesz, wyjścia masz właściwie dwa. Albo zaczynasz się leczyć, albo Twoje dziecko będzie sierotą. Albo ktoś z Twoich bliskich przejrzy na oczy i wystąpi o przymusowe leczenie Ciebie, jak zaczniesz zagrażać swojemu życiu.

Wbrew pozorom tych wizyt i lekarstw wcale tak dużo nie będzie. Przede wszystkim musisz ogarnąć poziomy cukru. Idź nawet do lekarza pierwszego kontaktu, zleci Ci badania i będziesz mogła sobie to ustabilizować. Jak cukier będzie w normie, to nerki i pęcherz też powinny się poprawić, o ile nie będziesz zwlekać i nie doprowadzisz do trwałych uszkodzeń (swoją drogą jak rozwalisz sobie całkowicie nerki, to w takim stanie, w jakim jesteś teraz i tak nie dostaniesz przeszczepu, na dializę Ci się pewnie nie będzie chciało iść, więc będziesz leżeć w łóżku i zwijać się godzinami z bólu). Potem odwiedź dietetyka, na fundusz też powinni jacyś być, dostosuj dietę do swojego stylu życia, zacznij odżywiać się dokładnie tak, jak Ci dietetyk rozpisze. To Ci pomoże i z cukrzycą i z tarczycą.
Moje wyniki TSH po miesiącu zdrowego odżywiania przestały wariować i są wreszcie w normie, a też miałam za wysokie bez względu na to, jakie dawki leków brałam.

Przy okazji powinnaś odwiedzić lekarza psychiatrę i powiedzieć mu o swoim samopoczuciu, żeby dostać skierowanie na terapię u psychoterapeuty.

To ciągle nie jest dużo badań i dużo wizyt.

Zawsze się dziwiłem ludziom, którzy się nie chcą leczyć. Oczywiście mowa o tych osobach, które wiedzą, że mają złe wyniki. Póki nic się nie dzieje, często zwyczajnie ciężko znaleźć czas na lekarza. Natomiast w momencie, kiedy ewidentnie wyniki badań wskazują na złą a nawet ciężką sytuację, to co musi się stać, aby się udać do lekarza? Aż zaczniemy umierać?
Skoro mi coś dolega, to się zastanawiam co jest tego przyczyną. Dolegliwości, ból czy dyskomfort powodują stres i obawę, że coś się może dziać. Zatem czy ważniejsze jest usunięcie tego błędu czy wieczne zamartwianie się, że coś tam się usłyszy, co niekoniecznie może być taką tragedią? Myślę ,że dużą rolę odgrywają tutaj niestety realia naszej służby zdrowia, gdzie nieraz trzeba czekać na terminy do przyjęć u specjalistów.
Akurat miałem kiedyś i mam do dzisiaj stały kontakt z wieloma lekarzami. Wiem, że jedyną drogą żeby się wyleczyć czy stale kontrolować swój stan zdrowia, nikt za mnie tego nie zrobi Ścieżka jest nieraz długa i kręta, ale kto powiedział, że będzie prosto? Nie obyło się bez kolejek, specjalistów, szpitali, operacji, chemioterapii, konsultacji, badań, brania leków itp. Zwyczajnie trzeba sobie to wpleść w życie i codzienne obowiązki.
Od lekarza rodzinnego przez diabetologa aż po dietetyka - z cukrzycą trzeba jakoś sobie radzić, jak i ze wszystkim. Skoro czujesz, że to jest największy problem, to może zacznij od tego.