Problem z rozmową w związku. - Netkobiety.pl

Coś z twoim facetem jest nie tak. Jeśli ma tak ogromną wiedzę, to niech idzie wykładać ją na uczelni, albo w szkółce. Rozmowa - to dialog między dwiema osobami, nie monolog, oznacza, że raz jedna osoba mówi, a druga słucha, potem na odwrót. Niby banał, ale są ludzie dla których rozmowa to monolog i poczucie nieziemskiej mądrości na każdy temat i uwielbienie tłumów, sentencja zaczynająca się od "ale ja uważam, że..." obala wszelkie inne zdanie
Ludzie rozmawiają - o wszystkim i o uczuciach, i o kotlecie schabowym, i literaturze, i o specjalistycznych zagadnieniach w swojej dziedzinie... ale rozmowa zakłada wymianę myśli. Dam Ci najprostszy przykład - czasem dziecko potrafi zadać głupie pytanie w stylu dlaczego woda jest mokra, i nagle okazuje się, że dorosły nie  umie odpowiedzieć. Czy to oznacza, że nie warto rozmawiać z dzieckiem? Podobnie w twoim przypadku - jeśli jego nie interesuje twoje zdanie, to traci strasznie dużo wiedzy o waszym związku, życiu.

Tu masz racje. Nie raz sama w „odwecie” mówiłam mu, że mnie rowniez brakuje rozmowy, wymiany zdań itd., bo czasem jest to prawdą. Ileż można.
Na to slysze tylko, ze on już stracił zapał do rozpoczynania tematów ze mną, bo na wszystko odpowiadam tak samo, no nic innego mu nie powiem. Nic nowego, nic mądrego.
Zastanawiałam się czy problem nie polega na tym, że już mu się przysłowiowo „przejadłam”. Inaczej jest gdy na początku masz motyle w brzuchu i wszystko Ciebie interesuje a buzia się nie zamyka.. może to o to chodzi, choć w prost mi tego nie powiedział.
Powiem Wam, ze ciężko mi zobaczyc nas za rok czy dwa razem gdy codzienność będzie kulawa w rozmowę a ja nie chce brać tego sobie do głowy, bo nie uwazam się za osobę ograniczona.

olej go, skup się na znajomych, na "głupawych" pogaduchach z sąsiadkami... zobaczysz, że otrzeźwieje, cała ta mądrość zacznie się kisić w nim, jeśli nie będzie mogła ujść.

Próbuj nowych rzeczy, idź na jogę, na jakieś spotkania dyskusyjne, spróbuj się w nowej dyscyplinie - szycie, taniec, cokolwiek, pojedź gdzieś, pozwiedzaj, korzystaj z życia - będziesz miała o czym opowiadać, rozmawiać, jak nie z nim, to z innymi.

Nawet gdybyś była "głupia" cokolwiek to oznacza, to taką sobie wybrał kobietę, zakładam, że nie "zgłupiałaś" w ciągu 3 lat, tylko jemu zmienił się gust. Trochę tak jest, że w długich związkach, po pewnym czasie, znasz już wszystkie historię, wiesz jak druga strona zareaguje, ale to wcale nie świadczy o tym, że ktoś jest głupi.

ja umieram z ciekawości co to są za tematy w których autorka nie ma nic nowego do powiedzenia czy mogę poprosić o przykłady?
Czy jest to może temat co jest zdrowsze masło czy margaryna i żal że nie znasz najnowszych faktów??:D

Może on nie czuje się pewnie, przy sporo młodszej partnerce u boku? Musi Cię poniżyć, byś wiedziała gdzie Twoje miejsce. Dla mnie ten facet byłby do skreślenia. Chce Cię udupić w tej relacji niżej, na poziomie buta, byś mu czasem nie wyskoczyła, nie poszła do młodszego np. lub z jakiegoś innego powodu. Lub po prostu ma zaniżona samoocenę, wiec zaniża Twoja by się poczuć lepiej. By Cie zdominować. Niedługo całkiem zwiędniesz. To jakiś chory toksyk.

moim zdaniem to forma przemocy psychicznej- wmawianie ci, że jesteś głupsza. sama tak miałam, mam dwa mgr, dwie podyplomówki, zaczęłam doktorat. mój ex (też kilkanaście lat starszy) skończył edukacje na  inż. (nie miałam z tym problemu) a potrafił mi mówić, że jestem nudna i nie może ze mną porozmawiać na interesujące tematy. podczas gdy cała jego wiedza pochodziła z onetu i programów popularnonaukowych. dopiero po rozstaniu dostrzegłam, ze nie miliśmy o czym gadać bo to z nim nie było o czym gadać.

Trudno uwierzyć, że żyjesz z tym człowiekiem 5 lat. Popadasz w kompleksy, chodzisz na paluszkach, żeby nie narazić się bucowi i jeszcze twierdzisz, że jest prawie idealnie. Na czym więc opiera się Wasz związek; na seksie, wspólnych zakupach i pokazywaniu się razem na siłowni? Po za tym służysz mu jako obiekt do dowartościowania się w dość paskudny sposób.
Zastanawiam się jak on zachowuje się w towarzystwie, (chyba bywacie gdzieś razem?) czy faktycznie tematy w których się wypowiada są dla Ciebie tak niedostępne, jak inni odnoszą się do niego, bo na temat "o życiu" to każdy może wygłosić swoją opinię, bez względu na poziom wiedzy i wykształcenia.

Kataryna_90

Facet ma problem z szacunkiem do ludzi. Dochodzisz do dobrych wniosków. Niech znajdzie sobie jakąś tam czterdziechę piątkę albo sześćdziesiątkę nawet i na zdrowie.

Powiem Ci, że ja tak nie uważam. Zawsze staram się dbać jak najlepiej o dom, partnera o rodzine ale należy pamiętać by być „Panią własnego życia”. Od zawsze mama mi to powtarzała i swoim dzieciom też to przekaże. Trzeba dbać o siebie i pamiętać o równowadze. Bardziej chodzi mi o to, że próbuje wszystkiego by jakoś ta rozmowa powstała, by jakoś go do niej zachęcić, sprowokować. Czasem mam wrażenie, że to on jest milczkiem.. ale przy innych wyglada na takiego głodnego tej rozmowy. Buzia mu się nie zamyka; wciąż opowiada, zagaja. Czesto przerywa. Może szuka poklasku w swoich przeżyciach; tak teraz mnie naszło..

Myśle o tej emocjonalnej pustce i może być to racja. Ta cisza kiedyś była miła, wtedy rozumieliśmy się wzrokiem, wiedzieliśmy co znaczy uśmiech, co znaczy być i nie rozmawiać. A teraz mam wrażenie, że im dłużej milczymy tym za kilka dni usłyszę, że nie mamy o czym mówić i to jest moja wina.

Zapytałam go nawet ostatnio, bo po prostu nie wytrzymałam. Pytam: „słuchaj, a jakie to tematy poruszają 40sto latkowie, o których ze mną nie możesz rozmawiać”?
No to tak;
-rozmawiają o życiu, mają jakieś doświadczenia ze związków, rozwody, dzieci
- gdzieś podróżowali, coś widzieli, gdzieś byli,
- najbardziej imponują mu te koleżanki, które mają swoje biznesy, swoje zajęcia i pracują dla siebie
(Wybaczcie, ale ja zawsze bronię swojego zdania! I uwazam, ze mi lepiej jest odpracować swoje pdzyslowiowe 8 godzin i być spokojna bez żadnych zmartwień o firmę, ZUS itd!)
Wydaje mi się, że gdyby z tymi 40sto latkami przebywał na codzień to rowniez by się znudził, bo już nikt tak emocjonalnie by nie reagował na wzajemnie opowieści.
Fakt, skończyłam studia i pracuje. Poznaliśmy się jak miałam 24 lat; z reguły wyjeżdżaliśmy gdzieś razem, podjęłam prace. Chciałam mieć takie zwyczajne spokojne zycie, jak rodzice czy znajomi. Jak normalni ludzie. Mieć prace, mieć kochanego człowieka przy boku, myśleć o przyszłości. Żyć i cieszyć się życiem. Jeździć na wakacje, czasem gdzieś wyskoczyć. Korzystać z tego życia. A tu mam wrażenie, ze ta codzienność mu nie odpowiada, ze powinnam czasem tańczyć na rzęsach..
Choć bardziej zaczynam się skłaniać ku temu, że to ja mu się znudziłam. Stad ta cisza. Nienawidzę ciszy właśnie dzięki niemu.

Jestem otwarta na takie spostrzeżenia, bo mogą one być prawdziwe. Sama rozwiązania nie mogę znaleźć. Naprawdę nie rozumiem jak można zarzucić komuś, ze nie ma się z nim o czym rozmawiać? Przecież z każdym człowiekiem się da. Każdy coś robić, pracuje, uczy się.. otacza go coś.. można o wszystkim.
Tylko dla niego to wszystko to nic, to za mało. Codzienność to za mało, nie jest ciekawa.
Zazwyczaj mówi tak: „ a co ty mi możesz powiedzieć, znowu te same zdania”
I tak się kończy. Ja już wtedy odpuszczam, bo naprawdę po tylu razach spływa już to po mnie. Opowiadam mu o dniu, o jakiś tam planach, o tym co na przyszłe wakacje mozemy zrobić itd., ale to jest jakby za mało. Pod komentarz odmruknięcia.
Im więcej staram się odpisać tym bardziej dochodzi do mnie, że coś nie gra..

I powiedz mi proszę, bo Twoja sytuacja brzmi podobnie do mojej (choć ja mam tylko magistra ale staram się i dużo czytać i rozmawiać na każde tematy ale nie z nim) czy jesteś w nowej relacji i czy ten ktoś nie zarzuca Ci, ze jesteś za przeproszeniem nudna, a rozmowa z Tobą jest pusta i nie na poziomie.
Chodzi mi chyba o potwierdzenie tego, ze ze mną jest wszytsko w porządku tylko zaczynam się w tym zatracać.
Myśle, ze pierwsza lepsza koleżanka by mi zaraz zwróciła uwagę, że coś jest ze mną nie tak. Nie unikam ludzi a wręcz przeciwnie..

Przyznam Ci się że napisałem to z własnego osobistego doświadczenie różnica polega na tym że miało to miejsce po kilku miesiącach znajomości z moją obecną żoną oboje w przeszłości mieliśmy przejścia innego typu co prawda i ja chyba bardziej byłem porąbany oboje równolegle byliśmy na terapiach przez jakiś czas mieliśmy mnóstwo tematów niestety ja nie miałem dosyć moja żona chciała jak Ty po prostu być w z związku rozwijać wzrastać ot tak zwyczajnie bez górnolotnych rzeczy i teraputyzowania bez napinki pogadać o pierdołach i żyć ja chciałem się mądrzyć wyraźnie przegiąłem  i zacząłem traktować ją z góry i leczyć ją  zbiegło się to z ciężkim okresem w jej pracy i była zmęczona zaczęła też gadać o sobie że jest nudna uratowało mnie i nas to że pokłóciliśmy się poważnie pierwszy raz tak na poważnie rozstanie wisiało na włosku ja poleciałem na swój mityng i zaczęłam się użalać po spotkaniu lubiłem się spotkać i pogadać ze znajomymi dostałem ostro po łbie i po ryju od nich ( w cudzysłowie) bo na tych mityngach nie udziela się
zwrotów oceniających za to po już można na terapii również podobnie zwrócono mi uwagę że mój wpływ jest toksyczny zaczynam rządzić od tamtej pory zwracam uwagę ana swoje mądrowanie i mój wpływ na żonę szczególnie uważnie .Żona nieco po tym miała podobne obserwacje i wątpliwości jak Ty i mówiła o takiej blokadzie właśnie .Było to ponad 20 lat temu ale dobrze to pamiętam to jeden z takich zakrętów w naszym związku.

To prawda. Ale on wtedy tego nie pociągnie dalej, nie doda nic od siebie.
Przerabiam teraz taki naprawdę głęboki kryminał;-) próbowałam ostatnio wszystko mu streścić by jakoś go zainteresować ( bo książka jest naprawdę super) no to stwierdził, ze naprawdę chorzy ludzie czytają kryminały. Rece mi opadają. Nie komentuje już niczego co czytam.
Zdania typu „uwazam ze” rowniez często pozostają skwitowane „ a co Ty możesz wiedzieć jak nigdzie nie byłaś i nic nie przeżyłaś”.. odpuszczam.
Aczkolwiek to co piszesz myśle, że odpowiada większości społeczeństwa i w taki sposób ludzie budują relacje z każdym czlowkiem. Ciężko mi trafić naprawdę by go jakoś zainteresować. Choć sama nie wiem czy jeszcze chce go czymś zainteresować. Bo może tracę czas i dla kogoś innego nie musiałabym nawet o takim czymś myśleć.
Naprawdę ludzie są tak różni, że głowa mała co w kim drzemie.

Zależało Ci na niej wiec dlatego w porę zareagowałeś i coś ze sobą zrobiłeś. Wyszło Wam to na dobre. Tutaj on uważa, ze wszystko dla niego jest w porządku. Nie porozmawia o tym z kolega, bo przecież by mu korona z głowy spadła. Ale mamusi przez telefon potrafi powiedzieć, ze nie ma o czym ze mną rozmawiać i ze brakuje mu rozmowy na poziomie.
Ja naprawdę nie potrafię zrozumieć co oznacza rozmowa na poziomie. Co to jest? Przecież ja mu ani nie ubliżam, ani nie jestem pesymistka ani nie rozmawiam z nim ironicznie. Nie potrafię tego zrozumieć ani ogarnąć co się pod tym kryje. To może być jakaś blokada tak jak mówisz, ale nie wiem skad by się wzięła.. jednak na pewno się to pogłębia. Darzymy siebie uczuciem, choć zastanawiam się czy można kochać kogoś, z kim nie masz o czym porozmawiać bo to nie Twój poziom? Bo to nie takie doswiadczenie? ..

Autorko, facet poniża Cię, znęca się można powiedzieć nad Tobą psychicznie - tak czy nie? Jakie uczucia pojawiają się w Tobie w związku z tym?

Owszem, warto popracować nad relacją, ale wtedy, gdy to odnosi jakiś skutek, gdy obie osoby chcą i potrafią się dogadać. Gdy wciąż walisz głową w mur, uważam, że lepiej odpuścić.
Z nieudanego małżeństwa wyniosłam jedną naukę: ważniejsze od bycia w związku jest, jak się w tym związku czujemy, czy nam dobrze, czy wciąż musimy zaciskać zęby i pracoooować, haroooować, wciąż coś w sobie i drugiej osobie poprawiać. Stanowcze nie takiemu podejściu! Mam czuć, że mi z tym człowiekiem po drodze, że jest jakiś komfort psychiczny.
Mam nadzieję, że nie zostanę źle zrozumiana, bo przecież nie o to mi chodzi, by zupełnie niczego od siebie nie wymagać.
Mam wrażenie, że ten Twój facet coś sobie w głowie pozakładał i próbuje realizować jakiś własny "program", scenariusz, do którego Ty masz się dopasować. Uważam, że to niezdrowe.
Zdumiewa mnie często, jak zadaniowo ludzie podchodzą do relacji. Jak się starają być najlepszym "towarem". Przecież nie o to chodzi, przecież rozwijamy się dla siebie. Jeśli interesuję się literaturą, to dlatego, że to mnie fascynuje, a nie po to, by komuś wydać się interesującym rozmówcą.
Co jeszcze? Rozmowy nie muszą być wielkim intelektualnym wyczynem. Znam osoby, które nawet o myciu podłogi potrafią opowiadać ze swadą - i takie rozmowy osobiście lubię najbardziej ; pozbawione snobizmu i nadęcia.
Mnie, na przykład, dzisiaj PP opowiadał o swojej babci, która była dla niego ważną osobą, a zaczęło się od jakiejś banalnej uwagi wypowiedzianej przeze mnie.
Zawsze będę pamiętać zdanie Joanny Godeckiej, takiej psycholog publikującej na Sympatii: miernikiem jest Twoje własne samopoczucie. Ja z  PP czuję się bardzo dobrze i nie zmieniają tego nawet zdarzające nam się spory. Po prostu ta relacja nie jest dla mnie toksyczna (mimo, że PP święty nie jest) w przeciwieństwie do poprzedniej - małżeńskiej. Jest normalnie i to jest cudowne.

P.S. No i w ogóle, jeśli ten facet nie ma z Tobą tematów, to po cholerę Ci zawraca głowę?
A może jemu dobrze jest jak jest i to nie on potrzebuje rozmawiać? Nie wszyscy lubią gadać, byle gadać. Może to problem tylko dla Ciebie? A jeśli tak - to po cholerę jesteś z nim (przepraszam za "cholerę", ale lubię czasem trochę ekspresji)?

Bo może lubi mieć kogoś do kopania?

Kataryna, to, że Twój partner potrzebuje kogoś zdewaluować, żeby może samemu poczuć się lepszym, to dla mnie jeszcze jest do przeżycia. Pół biedy. Każdy z nas jest trochę narcystyczny, więc uznałabym pewnie na Twoim miejscu, że facet jest nieco za bardzo nadęty, ale ponieważ pod maską narcyzmu stoi niestabilna samoocena, wynikająca z wewnętrznego postrzegania siebie jako osobę niepelnowartościową i potrzeby udowadniania sobie i innym, że jest się lepszym niż to wewnętrzne przekonanie, to raczej uznałabym to za nieszkodliwą wadę charakteru, bo przecież wiem, ile jestem warta, co wiem i ile sobą reprezentuję. Nawet jak ten nieco nadęty facet potrzebuje czasem sobie ponarzekać na mnie. No i pewnie ma on zalety, które tę wadę mogą zneutralizować.
Jednak jest inna sprawa, która w perspektywie czasowej skazuje związek na niepowodzenie, o której wspomniałaś w zacytowanym powyżej fragmencie. To brak zainteresowania ze strony Twojego partnera światem Twoich przeżyć. On zdaje się nie być zainteresowany tym, kim Ty jesteś, co Ciebie porusza, co stanowi dla Ciebie znaczenie. Jakby potrzebował Ciebie tylko jako opakowanie. Bez zainteresowania tym, co jest w środku, jaka jest Twoja wrażliwość, czym żyjesz. Jakby nie ciekawiło go to, jaka jesteś, bo masz spełniać przypisane Tobie funkcje, bawić pana interesującą rozmową i pewnie jeszcze masz jakieś przydatne dla niego funkcje, ale cała reszta chyba niezbyt go interesuje. Nie tyle jesteś nudna, co on nie jest zainteresowany Tobą jako człowiekiem całościowo.

PS. Poszukaj sobie w necie zasady udanego związku Gottmana, to facet, który przez dziesięciolecia badał związki i to, co czyni je udanymi i sama zobacz do jakich doszedł konkluzji :-)

Dokładnie.

Powiedz powiedz. A najlepiej, serio, odpuszczaj ten związek, bo

twój facet jest burakiem. Nic chyba nie poradzisz, taki typ.
Możesz próbować go zbijać, nawet w towarzystwie, ale czy sama chcesz wikłać się na takim poziomie?

zapewniam Cię, że z Tobą jest wszystko w porządku, jak i ze mną. Byłam nudna tylko dla niego. Dla innych facetów jestem ciekawa i interesująca.

Facet do odstrzału, i to natychmiastowego. Amen.

facet prymityw. NO ale...
zapewne jak mu motylki buzowały w brzuchu, nie miał ochoty z toba rozmawiać, miał inne priorytety;) poznałam raz takiego - druga rozmowa przez sieć , a ten mi nawijał o przytulaniu w namiocie ( był kwiecień, zimny, )  a na moje uwagi, że ledwo się znamy i o przytulaniu z obcymi typami nigdy nie marzyłam, odparł" no o czym , mam z tobą rozmawiać, o cenach masła?"   - może trafiłaś na taki egzemplarz

teraz zrozumiał, że poza seksem kobieta powinna być bardziej do niego dopasowana, a tu zonk - wybrał sobie Ciebie, i choć na początku było cacy, teraz widzi coraz wyrażniej, że nie macie nic wspolnego

albo
tą chamską metodą( motylki umarły ) usiłuje Cię sklonić, byś sama zerwała kontakt, bo się znudziłaś

albo
faktycznie lubi sprowadzać do parteru i poniżać bo( miałabyś za dużo i ciekawszych rzeczy do powiedzenia ; nudzisz go, bo on wcale nie chce rozmawiać a i seks mu się znudził ;  ma taki charakter,że czuje się najmądrzejszy i najwspanialszy czegokolwiek  i jakakolwiek kobieta by nie robiła)