Szczęśliwe małżeństwo po latach? - Netkobiety.pl

Motyle w brzuchu przemijają. Jednak nie są one jedyna oznaką szczęśliwego związku. Można być i w późniejszym etapie równie a nawet bardziej szczęśliwym.

Pytanie tylko czego szukasz. Chwilowego uniesienia po "swędzi" czy też czegoś dojrzałego

Proza życia jest najlepsza, bo to ona odsiewa ziarno od plew. Stąd to oczywista bzdura, że zabije każde małżeństwo. Zabije słabe małżeństwo. W myśl zasady "co cię nie zabije, to cię wzmocni". Natomiast fakt, wspólne zamieszkanie może dla niektórych stanowić szok. Konfrontacja namiętności i motylków z gazami puszczanymi przez ukochaną czy zaszczanym kiblem przez ukochanego. No bo ile można się powstrzymywać?

Kurcze, pierwszy raz sie zgodze ze Snake
Lata malzenstwa rzeczywiscie weryfikuja wiele spraw. Nie ma dzikiej namietnosci i spijania z dziubkow non stop ale sa inne bardzo wazne rzeczy. Troska, zaufanie i taka dojrzala milosc, ktora nie musi sie wcale wyrazac w ognistych wyznaniach i bukietach róż tylko np tym, ze jak on idzie po chleb do kupuje mi ot tak dobre ciacho, zebym miala do kawki, mimo ze sam jej nie lubi i nie pije:) Takie codzienne, proste gesty albo przyjemnosc z samego lezenia obok siebie w ciszy.
Nie oznacza to oczywiscie, ze czasem nie mam ochoty go zagryzc gdy mnie wkurzy na maxa

Namiętność, wieczne emocje, iskry i spijanie sobie z dzióbków - wszystko to moim zdaniem może być podstawą dobrego związku, ale raczej dla ludzi między 15 a 18 rokiem życia. Brak zrozumienia i świadomości, że życie( nie tylko sam związek) to właśnie owa proza życia, problemy i codzienne sprawy z NIEWIELKĄ domieszką uniesień, sprawi, że każdy prędzej czy później zderzy się brutalnie z ziemią. Tych wszystkich cudownych chwil i motylków nie da się znieść na dłuższą metę a lepiej o trwałości relacji świadczy chyba fakt, jak potrafimy sobie radzić z wyzwaniami i problemami, które nas trapią.

Używasz wielkich słów.
Trzeba być szaleńczo zakochanym? Brak szaleństwa równoznaczny jest z nieudanym związkiem? <pytania retoryczne>

I jeszcze jedno.
Można kochać/być zakochanym i... nie zdecydować się na wspólne życie.
Można nie kochać i żyć razem, a po latach stwierdzić, że i miłość była, i związek bardzo udanym.

Przykładanie szablonu, upychanie życia w wymyślone ramki, gwarantuje frustrację.

Jeśli mam napisać o sobie, a właściwie o nas, to przez całe małżeństwo oboje się zmieniamy, ale też pracujemy nad związkiem, by dopasować się do coraz to nowych okoliczności. Mieliśmy lepsze i gorsze dni, sprawdziliśmy się w przeróżnych sytuacjach, czasem bardzo trudnych, przeszliśmy przez poważny kryzys, kiedy to ode mnie zależało co dalej, ale do dziś oboje jesteśmy sobie wzajemnie najbliżsi i to przy mężu czuję się tak dobrze i swobodnie, jak przy nikim innym.

My weszliśmy już w fazę przywiązania, miłości dojrzałej, ale obok wciąż jest namiętność, potrzeba emocjonalnej bliskości, przebywania ze sobą razem. Nauczyliśmy się wzajemnie rozpoznawać swoje potrzeby, szanować odmienności, cieszy nas to, co mamy i głównie skupiamy na sobie, a nie na tym, by mieć więcej i więcej.
Mamy świadomość tego, że syn lada moment wyfrunie z gniazda i wtedy będziemy mieć tylko siebie i to, na co sami sobie zapracowaliśmy. Staramy się sobie wzajemnie podobać, wciąż gotuję, co mąż lubi, chodzimy ze sobą na randki, zupełnie bez okazji dostaję kwiaty, żeby podgrzać atmosferę w sypialni kupuję ładną bieliznę, mąż po wszystkim nigdy nie zasypia. To jest ważne, by nie odpuszczać, ale też pozostać sobą i nie udawać kogoś, kim się nie jest.

Niemniej mąż się śmieje, że u nas nie ma czasu na nudę, bo jesteśmy jak to włoskie małżeństwo - czasem lecą wióry, ale żyć bez siebie nie umiemy. To fakt, oboje mamy silne charaktery i są sytuacje, kiedy życia nam to niestety nie ułatwia. Na ten moment uważam, że w związku chyba najważniejsze jest, by wzajemnie się szanować, umieć ze sobą rozmawiać, chcieć spotkać się w połowie drogi, zamiast wzajemnie o coś oskarżać czy przypisywać drugiemu złe intencje, posłuchać i usłyszeć co mówi. To naprawdę działa i procentuje.

Pisząc o tej pracy w związku mam na myśli, że trzeba sobie komunikować potrzeby. Bo w moim małżeństwie nie rozmawiało się, tzn. ja mówiłam, a on (jak na końcu wyjaśnił), w domu nie został nauczony rozmów, więc nie rozmawiał.
I trzeba mieć czasem czas dla siebie, spotykać się ze sobą. Bo ja wciąż o to błagałam, a on nie miał czasu bądź chęci. Czułam się jak wdowa, zanim ostatecznie powiedziałam, że nie chcę z nim żyć. No i minęło 5 lat, nie żyję z nim, mieszkam i stałam się samodzielną osobą.
Ja po prostu nie wiem jak żyją inni ludzie i czy na prawdę można szczęśliwie żyć ze sobą po latach.
Ja tez myślałam, że zakocham się po ślubie. Robiłam co mogłam, aby ten normalny dom był. Pamiętałam o jm, ale nie czułam z jego strony tego samego. Po prostu pracował. I wracał spać. Emocjonalna pustynia ze mną i z dziećmi.
Dobrze, że napisałam ten temat. Widzę, że jeszcze nie zwariowałam. I że musze wierzyć w lepszy świat. Bez tego ta cała moja przeprawa nie ma sensu.

Tak, w biznesie.
Wydaje mi się, że wiem co wiem. Ale czasem mam wątpliwości po wysłuchaniu opinii innej osoby. I wtedy szukam Was na forum. Chce wiedzieć co Wy powiecie. Bo przecież to co wiem jest tylko moją opinią(przekonaniem) wyciągniętą z przeszłych doświadczeń.

Lata obserwacji pokazują mi, że z tą miłością bywa różnie, a i tak najważniejszy dla związku jest wzajemny szacunek. To on jest podstawowym fundamentem, który wszystko spaja nawet wtedy, gdy coś się sypie albo w coś wątpimy. Bez miłości można żyć ze sobą całkiem harmonijnie i szczęśliwie, bez szacunku wydaje się to prawie niemożliwe. Choć oczywiście wersja idealna zakłada posiadanie pakietu .

To swoją drogą .
Chodziło mi głównie o zwrócenie uwagi, że bez miłości można tworzyć całkiem udany związek - ludzie w końcu dokonują różnych wyborów, ale szacunek musi być, przynajmniej moim zdaniem.

Dziewczyny, nie kochałam jm w dniu ślubu. Robiłam wszystko by go pokochać w małżeństwie.
Wstydziłam się być jego żoną i należeć do jego rodziny.
Ale byłam z nim.

Szacunek mówicie musi być i wystarczy.
A jak położyć się z nim do łóżka i bez uczucia uprawiać seks? Oddawać się z szacunku?
Robiłam to, bo jedyne co komunikował o swoich potrzebach, to była potrzeba seksu ze mną. Wszystko inne było nie w kręgu jego zainteresowań. Aby był spokój, robiłam to. Choć było nieprzyjemne.
Czuję do siebie i do niego wstręt.
Wiem, powinnam wtedy po prostu odejść, z szacunku do niego.
Nie znalazłam sposobu.
Zawsze słyszałam, że powinnam z nim żyć. Bo dom, rodzina, śluby, kościół.
Od rodziny, że wymyślam, głupia jestem.
Więc nie wyobrażam sobie żyć ze sobą z szacunku, bez uczucia.
Jedyne co przychodzi mi do głowy, to z szacunku odejść.
Dobrze, nie szanowałam go. Wiem.
Nie zrobiłam tego. Nie potrafiłam. Nie wiedziałam jak.
Dziś myślę, upokarzałam siebie dla pozorów. Siebie tez nie szanowałam.
Takie moje przemyślenia.

Co mi przeszkadzało kochać jm?
Większość z tych rzeczy odkryłam po ślubie. Znałam go ledwie pół roku, przyjeżdżał w sobotę i niedzielę. Nie zdążyłam dowiedzieć się prawie nic.
Były dwie sytuacje, które mnie rozdrażniły w nim i nawet pokłóciłam się bardzo i wywaliłam z domu rodzinnego. Odkryłam, że jestem w ciąży. Jestem DDA, chciałam aby ktoś zabrał mnie z tego domu. Dla córki w ciąży nie było szans i przyzwolenia. I jm zabrał mnie do siebie. Tym mi zaimponował, nie powiem.
Był szybki ślub, dziecko, potem drugie i trzecie. Wpadłam w wir życia. Wszystko sama od początku. Pytałam go na początku, czy dom traktuje jak hotel, bo wpada jedynie na noc. A on pracował, biednie było. Tyle, że po pracy wolał iść do mamy, babci, ciotki. I spać ze mną.
Odkrywałam dzień po dniu gdzie jestem i co to za rodzina. Alkohol, przemoc, kryminał, patologia, bieda, brud. Mój jm skończył jedynie 6 klas podstawówki(w tym 3 razy powtarzał klasę), potem poprawczak i zakład karny. Oczywiście za niewinność. Jak go poznałam był już po tym wszystkim, mieszkał w domu, w tej patologii.
Wyciągałam go z domu, z rodziny, z tej wsi. Az wyszedł na ludzi. Wybudowaliśmy się, doszliśmy do jakiegoś poziomu.
Jak siłaczka.
Wychowałam go. A chciałam partnera.
Są rzeczy których nigdy nie zmienił. Ciągnie go do rodziny, jest agresywny, kłótliwy,nie rozmawia tylko wulgarnie krzyczy, nie nawiązał więzi z dziećmi i nie dał mi oparcia. Plusy takie, że jest bardzo pracowity i nie pije.
Nie zdołałam go pokochać i nie zdołam. Czas pokazał, że przy nim czuję jedynie lęk. Również lęk przed odejściem od niego.
Aż do teraz.

Fajnie przeczytać czasami coś takiego, wśród tylu wątków o zdradach, oszustwach, wypaleniu czy znudzeniu i tym wiecznym dążeniu do doskonałości.. Pozostaje pogratulować

Przepraszam, że piszę post pod postem, ale nie wiem jak zrobić, aby połączyć to w całość.
Autorze, czy sądzisz, że to długoletnie małżeństwo udało się Wam, bo dobrały się odpowiednio dwie osoby? Skąd wiedziałeś, że to ta właściwa? Zwątpiłeś kiedyś w to? Jaki był początek?

My ledwie 24 , ale ja już teraz małżonkowi powtarzam, że nawet nie wie jakie szczęście go spotkało, że tyle lat z nim wytrzymuję .

Rety! Ile optymizmu. Ja też tak chcę...

Rozwaliłeś mnie z tym myśleniem. Padłam ze śmiechu. Lubię Cię jeszcze bardziej   Raczej myślisz często, bo co chwila widzę Twój mądry wpis na forum
Ale z jednym zgoda - myślenie to ciężka robota, trzeba się skupić.

Szczęśliwe są takie długoletnie związki, które są zawierane z dobrych powodów: miłości i wzajemnego szacunku. Oczywiście, nikomu nie gwarantuję, że coś się nie stanie, partner się nie odkocha, albo nie spadnie apokalipsa, ale mają one o wiele większą szansę niż te zawierane bo: mama głowę suszy, chce się mieć dziecko (nieważne z kim), boi się samotności, koleżanki się już ohajtały albo z domu trzeba uciekać.