Czekanie na miłość... - Netkobiety.pl

Prawdę mówiąc miłość przyszła do mnie sama, bo nigdy nie miałam specjalnego parcia na związek. Ktoś tam się pojawiał i znikał, ktoś mi się podobał, to o niego pozabiegałam lub odpowiedziałam na zainteresowanie moją osobą, ale kiedy po jakimś czasie okazywało się, że to nie ten, z szacunku dla jego uczuć relację kończyłam. Wokół mnie zawsze dużo się działo, miałam fajną paczkę przyjaciół, spore grono znajomych, dlatego nigdy nie czułam się samotna, co być może stanowiło o tym, że nie czekałam z niecierpliwością na wielkie uczucie. Ono - jak wspomniałam - samo przyszło i to w sposób oraz w momencie, kiedy się tego zupełnie nie spodziewałam .

Nie tylko w miłości się spełniamy i nie tylko miłość stanowi o tym, czy jesteśmy w życiu szczęśliwi, radośni i czujemy sens tego co robimy. Człowiek zadowolony, uśmiechnięty na co dzień emanuje zupelnie inną, dobrą  energią i nie tworzy wokół siebie barier, których inni nie forsują z różnycjh powodów. Wtedy łatwiej o kontakty z ludźmi i o miłość także.

Pewnie, że czasami szczęściu trzeba pomóc, wyjść z domu, znaleźć sobie jakieś hobby gdzie łatwo o kontakty z innymi. Jednak nie można sprawiać wrażenia desperacji, bo wtedy przyciąga się nie te osoby, które chciałoby się poznać i mamy efekt inny od zamierzonego.
Ludzie, którzy czują się zupełnie puści w środku bez miłości, partnera, którzy czekają na dopełnienie jak gwiazdkę z nieba, to właśnie osoby, którym prawie ze 100% pewnością związki nie wyjdą.

Ja wierzę w to, że miłość przychodzi niespodziewanie i niezależnie od tego, czy jej chcemy czy nie. Dlatego warto na nią poczekać i nawet to czekanie jest fajne.

Aleś  dała temat .... ale wlasnie na cos czekam i sie nudze, wlazlam na to forum znowu :)Ale  w sumie zgadzam się akurat z Twoim zdaniem,  pewna pula ludzi zostanie sama, nie każda potwora i nie każdy potwór znajdzie kogoś.

Mało tego, tu kompletne  nie ma znaczenia, czy będziesz otwarta na świat,  wesoła,  starala się otaczać ludzmi, spełniała na wolontariacie czy kolejnym hobby.  Jest pełno ludzi smutnych, nie towarzyskich, Na różnych życiowych zakrętach,  w tarapatach,  którzy nie pracują nad sobą,  nie mają jakiś zainteresowań,  są do tego złośliwi,  albo marudni, skąpi,  roszczeniowi - i takie osoby też pewnego dnia sobie kogoś znajdują i to wcale nie kogoś kto jest tylko na zasadzie, aby tylko mieć kogoś,  byle kogo.

Sądzę,  po latach , że to przypadek, albo ślepy los,  to się zdarzy albo i nie. A to, że będziesz bywać wśród ludzi, zajmować się następnym kursem, szukać w sieci, udzielać się towarzysko-to nie ma nic do rzeczy. Bo możesz kogoś poznać w przykładowym spożywczaku. Albo chodzić na milion zajęć, pracować nad charakterem i nikogo nie poznasz do życia.

Co mogę powiedzieć po latach? Ze najlepiej o tym nie myśleć,  bo człowiek tylko wariuje, a zbytnie walkowanie tego na forum nic nie rozwiąże,  bo na to nie ma przepisu. Owszem, można się czasami wygadac, oby nie za często,  ale padną tu rady wyjdź do ludzi, zapisz się jako wolontariusz do szpitala, może kurs hiszpańskiego,  wieczorki dla singli, bądź uśmiechnięta,  pomocna i otwarta i tak dalej. To kompletnie nic nie daje. Jeden pozna a inny nie. I nie będzie tu miało znaczenia ani styl życia,  ani charakter. Wokół,  pełno par, gdzie nie mają oboje specjalnych zainteresowan, wychodzą tylko do pracy i sklepu,  gdzie tam jakie kursy czy wycieczki, a i tak mają siebie nawzajem. Tu nie masz reguły,  może z być doktorem na uniwersytecie i urzędnikiem na poczcie, singielką,  albo rozwodką z dziećmi,  możesz mieć 25 albo 45 lat,  mieć sto zainteresowań,  albo oglądać jedynie  brazylijskie seriale i obgadywac sasiadki, nie wiedzieć gdzie leży Paryz, możesz być miła,  empatyczna, pomocna, dowcipna albo odwrotnie złośliwa,  wymagająca,  krzykliwa  i leniwa - i wśród tych wszystkich osób cześć będzie miała partnerów,  a część będzie samotna, tak to działa.

Na forum czytałam,  że jak jesteś zadowolona z życia,  tak ogólnie,  to na pewno się ktoś znajdzie. Czasem się znajdzie ale nie dla wszystkich. Bywa i tak, że ktoś  jest niezadowolony, bo coś tam,  bo nie taka praca, bo nadwaga,  bo choroba, bo nie ma pieniędzy,  albo  do kompletu nieciekawa sytuację w życiu  (może długi,  może brak przyjaciół,  może problemy w rodzinie , może ma nawet lekka depresję,  może popija,  albo ogólnie jest w kiepski momencie zyciowym) a i tak pewnego dnia ktoś się zjawia ot tak. I jest z tą osobą, która jest marudna, ma kłopoty i dołek życiowy. 

To jest taki traf no i odpowiednia osoba. Dlatego trzeba się z tym pogodzić,  że czasem może nie wyjść i im szybciej się z tym pogodzić,  tym będzie CI łatwiej.  Oczywiście nie wiem tego,,Szeptem, może jestes w tej grupie, która za miesiąc kogoś już pozna, skąd mam wiedzieć,  ale właśnie takie gadanie, że każda potwora.... nie nie, każda. No tak bywa i nie nie poradzisz.

Ależ każda. Tylko nie jest powiedziane, że każda potwora reflektuje...

To przecież pisze. To się znajdzie, albo nie znajdzie, przecież nie robiłaś anonsów w gazecie, na sympatii, nie zapisywanie się na siłownię,  boks, gdzie dużo facetów,  nie poszłaś na kurs dajmy na to spawania, nie prosiłaś znajomych, aby dali znać,  jakby ktoś wolny się pojawił,  po prostu Pomocnik "znalazl" się pewnego dnia , choć znałas go od dawna i tak wyszło. Dlaczego nie wyszło z Meczowym,  albo z tym panem, co to z nim na kawie kiedyś byłaś,  albo jeszcze z innymi? Bo to nie było to i tamtych nie chciałaś. Tego zechcilas, ale nie na zasadzie aby tylko jakiś był, ale Ci z nim dobrze (tak przynajmniej wyczytalam). Nie zmuszalas  się do niego. I tak ma być. A nie na zasadzie, jakikolwiek się pojawił i mnie Piegowatą  chce, to muszę już z nim być.

Też coś mam ale o mężczyźnie. Znajomy zakochał się w wieku 20 paru lat, następnie był ślub z wielkiej milosci a rok potem dziecko, nie pamiętam,  miał może 25 lat, żona tak samo. Niestety sielanka trwała krótko,  zaczęły się niesnaski, nie wiem o co poszło finalnie, ale gdy dziecko miało może ze  3 lata, para się rozwiodła,  on się wyprowadził. Po rozwodzie miał coś jak załamanie nerwowe, zaczal pić, palić,  w zasadzie w tamtym okresie tylkopracował,  a po pracy siedział w domu i pił,  albo palił naprzemiennie.  Trwało to rok albo i nawet dwa. Nic tylko robota,  a po robocie zaszywanie  się w domu, albo koledzy. I pewnego dnia okazało się,  że klatkę obok wprowadziła się sąsiadka. Samotna. Widywali się na papierosku  na własnych balkonach.  Aż raz ona go coś poprosiła do zrobienia w domu. Potem zrewanzowala  się ciastem. I tak dalej i tak dalej. Skończyło się tak, że razem zamieszkali, pobrali się,  mają 2 dzieci. Od tamtego czasu minęło już dobrych 15 lat. On w momencie jej poznania był w głębokim dole na dodatek nie w glowie mu było szukanie kobiety. Aha on już od dawna nie pije, jakby co. Na szczęście w alko  nie popadł. Z tamtego bloku juź się dawno wyprowadzili,  nawet zdążyli wybudować.

A ja uważam, że to o wiele częściej wybór niż nam się wydaje.
Gdyby nie wybór, już dawno złapałabyś kogokolwiek, bo nie wierzę, że pies z kulawą nogą na Ciebie nie spojrzał.

Ross, nie miałam na myśli rozwiązań. Odniosłam się do przysłowia o potworze i amatorze
Nie ma chyba osoby, którą nikt, ale to nikt się nie interesował, tyle że nie każde zainteresowanie musi być odwzajemnione. I tu właśnie mamy wybór.

Każde, ale to każde nasze postępowanie jest wyborem. Tak uważam.
Wyborem było, że męczyłaś się z niechcianymi facetami, wyborem jest, że dziś się na takich nie decydujesz.

O edytowałaś 
No meczylam się z nimi bo, jak wcześniej mówiłaś,  nie wierzyłas, że niemowląt mieć kogokolwiek -myślałam tak jak Ty i umawiałam się z kimkolwiekl
Mo oczywiście,  po latach jestem mądrzejsza i nie umawiam się z osobami, które widzę,  że mnie męcza  albo źle się z nimi czuje i myślę,  że wolałabym robić coś innego w tym momencie,

Czy bierna postawa dobrze rokuje? Chyba tak nie jest, chociaż wiele zależy od tego, w jakich realiach człowiek się porusza. Ciężko jest spotkać kogoś dla siebie, jeśli jest się np nauczycielka albo gdy pracuje się w równie hermetycznym i sfeminizowanym środowisku. Większe szanse na spotkanie kogoś mają kobiety, które pracują z mężczyznami. Wiele zależy też od tego czy kobieta ma jakieś konkretne zainteresowania, które wyganiają ją z domu, czy ma dużo znajomych i generalnie czy sama jest na tyle komunikatywna, że budzi zaufanie i chec do rozmowy z nią w zupełnie nowym i obcym dla niej środowisku.
Czasem trzeba chyba pomoc losowi.
Ja osobiście nie wierzę w jakieś przeznaczenie. Na coś takiego jestem za bardzo pragmatyczna.

Właściwie to masz rację. Ja przecież też dokonałam swojego wyboru, rezygnując z innych znajomości na rzecz tej, której co prawda nie wypatrywałam z utęsknieniem, ale jednak dałam się temu uczuciu ponieść bardzo świadomie.

Tak, zgadzam się z Tobą w zupełności, że można być wesołym, optymistycznym i zadowolonym ogólnie z życia, i się starać i bywać i wychodzić i otaczać ludźmi - a i tak nic z tego nie wyjdzie w sensie poznania "tego kogoś". A można być introwertyczką wychodzącą tylko do sklepu (jak ja hihi) a i tak poznać kogoś, np. kuriera doręczającego do drzwi paczkę. Nie ma reguły jednak. I ja to wiem i wcale nie czekam Rossanko, tylko żyję sobie po swojemu. Jeśli coś takiego komuś przypasuje - fajnie. Nie - to nie.

Temat założyłam z ciekawości, jak czują / myślą o tym inni. Ja swoje wiem, nie czekam na żadne porady. Ale miło Was poczytać.

Czekanie nic nie da.....trzeba szukać. To proste, im więcej osób się przewinienie, tym większa szansa trafienia na tego właściwego. Tu statystyka działa. Można trafić od razu, a nieraz trzeba przebrać cały zbiór

To tak jak w tym dowcipie o totku i Panu Bogu.
Gdy rozległ się głos z niebios....."człowieku, kup kupon! Daj mi szansę!"

Właśnie, po latach rozmyślań, poszukiwań, obserwacji znajomych i godzin spędzonych tutaj na wałkowaniu tematu stwierdzam, że nie ma reguły i utartych schematów, ani sposobów, po prostu albo się przydarzy albo się nie przydarzy. Jedynie co mogę dodać, to nic nie zakładać z góry i mieć świadomość, ze wszystko się może zmienić w jednej chwili że tak powiem.

No cóż, temat rzeka

Jeszcze w młodości, podobnie jak zapewne większość ludzi tutaj, marzyłem o stabilnym związku, pełnym miłości i zaangażowania. Ciężko było mi wyobrazić sobie, że nie będę miał kogoś z kim będę spędzał czas. I jakoś tak nagle w pewnym momencie mi przeszło. Przestało mi tak bardzo zależeć, aby kogokolwiek znaleźć. W każdym razie nie odczuwam teraz szczerze takiej potrzeby, nie mam aktualnie parcia na związek, i jakoś czuję się w pełni usatysfakcjonowany będąc w obecnym stanie "singielstwa" Człowiek zajmuje się zupełnie innymi sprawami a w wolnym czasie pochłaniają mnie zajęcia, których wykonanie nie wymaga obecności innych osób. Co więcej, widząc innych, którzy wręcz emanują swoją miłością, bliskością i czułością, będąc spełnionymi w swoich relacjach, nie odczuwam jakoś specjalnie smutku, zazdrości czy żalu.
Zatem nie szukam specjalnie ani aktywnie, nie mam jakiegoś ciśnienia

Samo się przytrafia. W ogóle czekanie na coś - pachnie to jakimś dziwnym fetyszem.