Załamanie po rozstaniu - Netkobiety.pl

Witam.Bardzo mi przykro,że partner z Tobą tak szybko zerwał i tak gruboskórnie się zachował.Na do dodatek straciłaś pracę,miałaś jakieś zajęcie,miałabyś jakąś odskocznię,by tyle nie myśleć.Ale niestety takie rzeczy się niestety zdarzają i trzeba jakoś iść do przodu.Odnośnie partnera na Twoim miejscu starałabym się nie myśleć więcej o nim.Trudno,skoro podjął taką decyzję to nic nie zrobisz.Do miłości i do związku nikogo nie zmusisz.Zajmij się sobą,może masz jakieś zainteresowania,może gdzieś wyjedź.Postaraj się znaleźć nową pracę.A na pewno z czasem poznasz jakiegoś wartościowego faceta.Pozdrawiam

Wybaczcie mi offtop.

John.doe80 za ten obrazek dałabym Ci lajka

Pewnie mi się dostanie po uszach, bo wymyślam jakieś dziwadła i tworze idealny świat. Ale trudno.
W życiu często jest tak, że nic nie dzieje się przypadkowo. To co się stało powinno być traktowane przez Ciebie jako lekcja. Inni ludzie traktują nas tak jak potrafią, tu nie ma się co zastanawiać, bo to ich problemy.
Ale odnośnie Twojego zachowania, odnosi się wrażenie, że twój świat i twoja uwaga obracała się wokół tego faceta. Gdy on tak szybko zerwał relację, byłaś w szoku, bo straciłaś to wszystko, czym żyłaś. Twoja uwaga dalej była skupiona na nim, no bo nie było nic innego. Twój świat odszedł razem z nim.
Warto zastanowić się przed wejściem w inny związek nad swoją atrakcyjnością, skupić więcej uwagi na sobie, szukać swoich mocnych stron. Z biegiem czasu z całą pewnością wszystko się ułoży, znajdziesz pracę, pewnie pojawią się też mężczyźni. Ważne jest to, żebyś Ty wtedy dzięki temu co się stało, była innym, dojrzałym człowiekiem, znającym swoją wartość.

Jeśli nawet to rozstanie w jakikolwiek sposób źle na niego wpłynęło, to być może usiłował zwyczajnie udawać. Wiedząc, że masz dostęp do tej grupy, chciał pokazać, że to wszytko go nie ruszyło..?

Otóż to

Autorka dodatkowo złapała doła z uwagi na utratę pracy, więć może to dodatkowo pogłębia chwilowy kryzys... Dlatego Autorko każdy człowiek musi sam sobie radzić, musi się nauczyć cieszyć się z życia poza związkowego, bo nie żyjemy z partnerem w obligatoryjnej symbiozie..
trzeba chyba wyrzucić z siebie te wszystkie obrazy wpajane nam przez media i filmy, gdzie właśnie dwie osoby to dwie połowki owocu, które nie mogą bez siebie żyć..
Partner jest uzupełnieniem życia a nie jego częścią

Jesteś Natalio w bardzo podobnej sytuacji, w jakiej była moja córka w kwietniu ubiegłego roku.
Rozstała się ze swoim chłopakiem, z którym była w związku ponad 5 lat, musiała się wyprowadzić, ponieważ mieszkali razem w mieszkaniu jego rodziców, a dodatkowo pod koniec miesiąca dostała wypowiedzenie w pracy - z powodu likwidacji sklepu w którym była zatrudniona - wraz z odmową zapłaty odprawy.
I tak w krótkim czasie, jej życie przewróciło się zupełnie i musiała mierzyć się z wieloma negatywnymi zmianami.
W ich związku było wiele sygnałów na to, że chłopak mojej córki nie jest do końca uczciwy i wierny, ale kiedy ona próbowała poruszać ten temat, słyszała, że jest idiotką, wariatką i że wymyśla sobie problemy.
Teraz - po czasie - okazało się, że jak najbardziej miała rację ufając swoim przeczuciom i swojej intuicji. Chociaż bardzo cierpiała i na zasadzie prawa serii dopadło ją mnóstwo problemów w jednym czasie, teraz już wie i widzi, że tamten związek nie rozwinął się w kierunku, w którym oboje byliby w nim szczęśliwi. Mówi, że widzi, że ten związek nie był dla niej dobry.
W ciągu 2 miesięcy znalazła nową pracę, nowe mieszkanie i wraz z pomocą moją, mojej mamy, swojej siostry - zabrała wszystkie swoje rzeczy i przeniosła je do nowego mieszkania.
Kiedy opłakała już najgorszy okres straty i rozpaczy i zaczęła wychodzić do ludzi, okazało się, że nie może opędzić się od adoratorów, a chłopcy prześcigają się w umilaniu jej życia i robieniu przyjemnych niespodzianek.
Na swoje urodziny dostała na przykład od jednego ze swoich kolegów (grafika) okładkę Vouge ze swoim zdjęciem oprawioną w piękną ramkę.
Powoli, ale konsekwentnie zaczęło do niej docierać, że można żyć w inny sposób i można radzić sobie z problemami.
Mimo tego, że krwawiło mi serce, kiedy patrzyłam na jej sytuację, i uwierz - najchętniej wzięłabym na siebie cały jej ból - to miałam nadzieję, że nie wróci do niego.
Dzisiaj, po kilku dobrych miesiącach od tych wydarzeń - ma inną pracę, gdzie wiem, że jest bardzo ceniona, a dowodem na to jest choćby druga już podwyżka jaką otrzymała.
Wynajmuje pokój,m żeby nie zamęczać się opłatami za samodzielne mieszkanie, które pochłaniały większą część jej zarobków. Sprzedała część swoich rzeczy, które nie były jej obecnie potrzebne. Przechowuje drobne pamiątki od byłego chłopaka w pudełeczku, do którego nie zagląda. Cieszy się czasem jaki może spędzać z przyjaciółmi i koleżankami, podróżuje - właśnie wróciła z Londynu.
Nie muszę chyba dodawać, że były chłopak już od dawna siedziałby na jej wycieraczce gdyby znał jej aktualny adres. I zasypuje ją prośbami o rozmowy, o kontakt, przeprosinami i wyjaśnieniami.
Mimo tego, że początkowy okres po rozstaniu był dla niej naprawdę koszmarny, okazało się, że warto było to przetrwać.
Czego i Tobie życzę staniesz na nogi, zobaczysz. To czego potrzebujesz, to po prostu czas i życzliwe wsparcie Twoich najbliższych - czego Ci serdecznie życzę.

Trudno, co się zobaczyło, to się nie odzobaczy, ale nie ma też powodów do tego, żebyś się tym dręczyła.
Nieważne, czy on robi (pisze) to na pokaz, czy naprawdę jest taki zadowolony z siebie i ze wszystkiego. Jego sprawa.

Tym bardziej się cieszę, że zdążyłam Ci powyżej napisać o podobnej sytuacji mojej córki. No wypisz wymaluj Ty teraz. Ona została dosłownie z niczym, bez chłopaka, bez dachu nad głową, bez pracy i bez grosza.
Jej chłopak został - w mieszkaniu, miał swój samochód, pracę którą lubił i ich wspólne grono znajomych, z którymi się bawił, imprezował i wyjeżdżał.
Teraz jednak, on stracił fajną pracę w wyniku zamknięcia firmy w której pracował. Utył do ponad 100 kg. W mieszkaniu siedzi sam, większość znajomych od imprezowania po krótkotrwałym zrywie wróciła do swojej codzienności, w której każdy z nich ma pracę, dziewczynę i różne zobowiązania.
Nic co się stało nie jest Twoją wyłączną winą, a za rozpad związku ponosisz co najwyżej - współodpowiedzialność, a nie wyłączną winą.
Pamiętaj, że czas wszystko to zweryfikuje, i że obecna sytuacja jest tylko wynikiem obecnych problemów. Na pewno nie zostaniesz na zawsze w tej czarnej dziurze.
Bardzo dobrze, że możesz korzystać z pomocy psychologa, to bardzo ważne.

To jest jak najbardziej normalne i naturalne, że tak się poczułaś. Masz prawo do takich uczuć i emocji.