Jak sobie radzic - Netkobiety.pl

Co myślisz o sobie zwłaszcza w trudnych chwilach jak coś ci nie wyjdzie? Czego oczekujesz od siebie? Czy lubisz siebie?

Staram się siebie akceptować aczkolwiek uważam że daje z siebie za mało, nie jestem zadowolona z tego jaka jestem matka, żona czy córka. Mogę więcej ale jestem zbyt leniwa żeby osiągnąć wyznaczone sobie cele. Co ciekawe mąż ostatnio powiedział że jestem sumienna, że jestem dobrą matka itd ale ja tego nie dostrzegam, wrecz przeciwnie.
Pracuje, ogarniam dom i dzieci, podłogi mi się nie lepia i dzieci brudne nie chodzą ale cały czas mam wrażenie że można lepiej można więcej. Zdaniem terapeutki (trafiliśmy na terapię z powodu naszej sytuacji w małżeństwie) jestem wobec siebie bardzo krytyczna ale nie sądzę żeby to wplywalo na moje poczucie osamotnienia..

Olinka dziękuję za ten komentarz, jest bardzo cenny i napewno się nad nim zatrzymam.. Pewnie problem tkwi we mnie bo coś mnie blokuje ale nie mam pojęcia jak ta blokadę znieść..

Myślę, ze to właśnie wpływa na twoje uczucie, że  jesteś samotna i opuszczona przez siebie samą, jesteś największym krytykiem samej siebie. Zostajesz w domu sama ze sobą i jedyne czego możesz się spodziewać od siebie, to "nie jesteś warta mojej pochwały, jesteś leniwa, za mało się starasz, mogłaś to zrobić lepiej, innym lepiej wychodzi niż tobie, zasłużyłaś na to co masz bo jesteś nic nie warta, chwalą cię? Robią to pewnie z litości, albo na odczepne.
Wyobraź sobie, że jedna z twoich przyjaciółek zaczęłaby cię traktować jak ty traktujesz siebie. Na każdym spotkaniu wytykałaby ci twoje "niedoróbki. Pewnie przestałaby być szybko dla ciebie przyjaciółką.
Przyjrzyj się swojej relacji z sobą samą, czy naprawdę tak chciałabyś być traktowana, czy bardziej działają na ciebie ciepłe słowa pochwały, odpuszczenie, wyrozumiałość, czy słowa pogardy i bat.

Ja od jakiegoś czasu czuję się podobnie. Też nie mam pojęcia co mi jest. Kiedyś tak nie miałam. Podejrzewam, że moj toksyczny partner (a raczej ex partner) podkopał mi poczucie własnej wartości i wpędził w doła. Chciałabym z tego marazmu wyjść, ale nie wiem jak. Przede mną mieszkanie samemu (nie pierwszy raz) i tym razem wyjątkowo bardzo boję się samotności.

Rozumiem. Tak naprawdę potrzebujesz się wygadać, wyżalić jak ci ciężko. Nie dziwę się po twoich doświadczeniach. To bardzo potrzebne by choć trochę zrzucić z siebie ten smutek.
Jeżeli chodzi o chwalenie siebie samego, to nie jest ono konieczne, wystarczy wyrozumiałość i zgoda na chwile słabości dla siebie. Wiadomo samotność dotyka nas w chwilach trudnych (nie jest sztuką być dobrym dla siebie w chwilach dobrych, radosnych). Wtedy gdy jest nam źle, warto powiedzieć sobie "rozumiem, że jest ci źle, zgadzam się na ten czas smutku, wiem, że go potrzebujesz i teraz nie potrafisz inaczej. Jestem z tobą. Pozwalam ci zrobić coś byle jak, bo wiem, że tylko tyle możesz bo wiem, że już nie masz siły. Pozwalam ci płakać". Nie ma sensu być dla siebie krytykiem, to nie daje żadnych korzyści, niczego nie buduje, nie poprawia humoru, nie sprawia, że jest nam lepiej. Wręcz przeciwnie niszczy nas i naszych najbliższych. Przytulam was SamotnaWtłumie i Sosenko.

Samotność nie jest brakiem ludzi dookoła tylko brakiem siebie samego.