Mężczyzna po rozwodzie samotnie wychowujacy córkę - Netkobiety.pl

Głowa do góry. Rób swoje, opiekuj się córką najlepiej jak potrafisz, nie zapominaj o sobie. Będą chwilę smutku, zwątpienia, ale uwierz mi, wszystko się ułoży, także dla Ciebie wyjdzie słońce.
Jestem o tym przekonana.

Szukałem już na nie jednym portalu randkowym zostając jedynie nagie zdjęcia i propozycje sponsoringu od paru kobiet a jak się tylko dowiedziały o tym, że mam córkę to był koniec kontaktu.

Nie, mówimy o Edarling, samotne serca, buziak.pl, Badoo, sympatia itp

Spokojnie, głowa do góry. Wiem że masz utrudniony start jak chodzi o poważny związek, ale jeszcze przyjdzie czas, zobaczysz
Jesteś super mega wartościowym facetem , tego się trzymaj , związek może nie teraz, może za pół roku a może za 5 lat. Warto czekać i się nie poddawać
Teraz zajmij się sobą i córeczką

Dokladnie moja córeczka  jest naprawdę kochanym dzieckiem mało tego sama mi dziewczyny szuka ostatnio w autobusie jak jechała z moją mamą to zagadywała do jakiejś dziewczyny co tam jechała akurat. Jeżeli chodzi o kobiety z dzieckiem to próbowałem ale z tego co widzę to one szukają akurat faceta bez dziecka albo wzdychają do swojego byłego na taki przypadek też już trafiłem niestety.

Właśnie o to chodzi staram się żeby mała była szczęśliwa, żeby jej niczego nie brakowało ale sam nie jestem szczęśliwy bo samotność mi nie służy.

Wiesz łatwo się mówi jak sama jesteś w szczęśliwym związku, w mojej sytuacji jest to dużo trudniejsze, ciężko mi się skupić na innej kwestii jak wszyscy znajomi i przyjaciele kogoś mają są szczęśliwi a ja cały czas jestem sam, a jedyne co słyszę to to, że się kiedyś znajdzie ta druga osoba a widzę, że jest inaczej.

Wiem, że nie przeżyją ja też mimo swojego wieku spotkałem kilka kobiet po rozwodzie, związki te szybciej się skończyły niż się zaczęły ale nie ułatwia mi to w żaden sposób tylko bardziej dołuje, bo jeżeli jeszcze ma się takie osoby w gronie przyjaciół, które chcą w jakiś sposób pomóc, gdzieś wyjść razem itp to jest łatwiej A tak mi nikt z nieba nie zleci.

No niestety tak jest albo trafiłem na takie co nie akceptują małej albo na takie co same mają dzieci szukają faceta bez dzieci albo najpierw mówią, że kogoś szukają a potem sie okazuje, ze wzdychaja do swoich byłych takich przypadków miałem sporo.

Nie ze mną wszystko ok, doprecyzuje chodzi o to, że facet ją rzucił a ona cały czas chciała by z nim być ale jednocześnie szuka innego faceta żeby zapomnieć a cały czas żyje tamtym związkiem, mam nadzieję, że teraz wyraziłem się jasno.

Nie wiem, czy to Ci pomoże, ale ja np. zawsze miałam alergię na mężczyzn szukających drugiej połówki. Może trochę dlatego, że sama nigdy partnera nie szukałam, może przez to, że to kojarzy się z tym, że facet nie chce mnie, tylko jakąś-partnerkę, a mi się zdarzyło po prostu spełnić wymagania, ale przede wszystkim dlatego, że taką chęć znalezienie drugiej połówki, co by sobie mężczyzna nie myślał, bardzo widać. I wtedy nie było szansy na poznanie znajomego, ewentualne rozwinięcie koleżeństwa i - być może - jakieś zaiskrzenie, bo wiedziałam, że ze strony takiego pana znajomość została już niejako zdefiniowana. Znaczy, on szuka dziewczyny, więc wchodzimy od razu w fazę testów, czy to się może udać. Biorąc pod uwagę, że to krótko znany pan, a ja nigdy nikogo na siłę nie szukałam, żeby mieć chęć testowania, nie byłam nigdy zainteresowana rozwijaniem takiej relacji - bo i po co? Poza tym ta potrzeba znalezienie się w związku zawsze była dla mnie trochę odpychająca - dużo bardziej interesujący wydają mi się ludzie, którym dobrze samym ze sobą, sami są szczęśliwi i nie potrzebują do tego drugiej połówki. To jest, nie wiem, bardziej atrakcyjne?
No i jeszcze jedno - ta świadomość, że ktoś szuka, rodziła zawsze we mnie coś w rodzaju potrzeby zadeklarowania się (z którą, owszem, walczyłam, ale to nie ma nic do rzeczy). Skoro wiem, że facet zastanawia się, czy nadawałabym się do związku z nim, to automatycznie to widzę. A z nim się oczywiście na tym etapie w związku nie widzę. Więc właściwie wolę go spławić, skoro już od razu wiem, że mnie nie interesuje. Mężczyzna, który nie szuka, nie sprawia, że od razu przychodzi mi do głowy potencjalny związek, więc - być może - z czasem ten związek zacznie mi do głowy przychodzić sam z siebie. Ot, na przykładzie: jestem w szczęśliwym związku, ale gdybym zaraz po poznaniu mojego partnera wyczuła, że szuka drugiej połówki, że brakuje mu jej do szczęścia itd., to na pierwszą propozycję spotkania usłyszałby uprzejme, ale bardzo zdecydowanie "nie".
No i tak sobie myślę, że pewnie więcej kobiet może mieć podobne odczucia. A w Twoim przypadku dochodzi do tego dziecko - podejrzewam, że tym poszukiwaniem związku możesz je bardzo łatwo spłoszyć, tym łatwiej, im szybciej to wyczują. Bo nie dość, że od razu wiedzą, o co chodzi, to jeszcze dochodzi natychmiast wizja wejścia nie w związek a od razu w szczęśliwą rodzinkę. To dużo. A może przynajmniej część z nich nie miałaby nic przeciwko, gdyby poznała Cię tak normalnie, wiesz, bez wizji związku czyhającego za rogiem.

Trochę rozumiem Autora, bo w tym wieku może rzeczywiście brakować bliskiej osoby, jak przez długi czas było się związanym z wieloletnim partnerem.
Jednak takie spaecjalne nastawianie się może tylko przynieść skutek odwrotny do zamierzonego. Tą potrzebę i parcie na związek wyczuwa się z daleka - działa to wybitnie odstraszająco. Jeśli ktoś zacznie nas naciskać, osaczać, cżłowiek czuje, że zbyt szybko traci pewną prywatną przestrzeń, w której prawawdopodobnie czuje się swobodnie.

Najgorsze jest to, że taka zdesperowana osoba zupełnie nie widzi tego, jak właśnie owa desperacja z niej wychodzi. Nic chyba nie jest tak bardzo widoczne, jak właśnie uporczywe parcie na bycie z kimś i to nastawianie  i nakręcanie się z góry na to, że kolejny/a kandydat/ka będzie tym/tą jedynym/ną. Osoby nieuświadomione dziwią się potem, że im ciągle nie wychodzi, zaś owo uzależnianie szczęscia i poczucia wartości od partnera odbija się nie tylko na jednej stronie ale i obu.

Mam. Ale związałam się z kimś, mając lat niespełna 27, czyli w momencie, w którym większość znajomych była już często w wieloletnich związkach, po ślubie itd. I zupełnie mi to nie przeszkadzało, nie wpływało na to, jak oceniałam swoje życie. Po prostu nikogo nie szukałam, było mi dobrze jak było. Różnica jest taka, że ja zaczęłam myśleć o związku w kategorii czegoś pożądanego, kiedy zaczęło mi na kimś zależeć. Jeżeli takiej osoby nie było, wizja związku wydawała się zwyczajnie odpychająca, bo przecież dobrze mi samej, mam to zmieniać, bo...? I dla kogo? Przypadkowego faceta, który się mną zainteresował? Bez sensu.

No i chyba najważniejsze, czyli to, co pogrubiłam. To właśnie dla mnie byłoby problemem w Twoim nastawieniu. Jak rozumiem, nie piszesz o długiej znajomości, w której nagle - po obu stronach - coś zaiskrzyło. Raczej: poznałeś dziewczynę i się spotkaliście... A Ty już patrzysz na nią w kategoriach "moja przyszła dziewczyna"?! I już masz z tego tytułu jakieś oczekiwania względem niej? Ja bym uciekła. Więc, odpowiadając na Twoje pytanie, zupełnie nie przeszkadzałoby mi, gdyby ZNAJOMY (tak, znajomy, a nie - na litość boską - przyszły facet!), opowiadał mi coś o swojej byłej. Nawet o tym, że jest super. Przecież na razie jest tylko znajomym, niech gada o czym chce, zresztą mówienie o byłych pozytywnych rzeczy bardzo doceniam, bo takie coś jest bardzo rzadkie. No ale to właśnie dlatego, że ja nigdy nie patrzyłam na każdego samca jak na nawet potencjalnego partnera, więc nie istnieje powód, dla którego miałoby mi to przeszkadzać. Tematy dzielą się na nudne i interesujące, nie ma niewłaściwych.

No i w ramach bonusu, skoro już i tak wspomniałam o swoim związku... Na samym początku, po tym, jak poznałam mojego partnera (znamy się jakieś 5 - 6 lat, ale widywaliśmy się raczej tylko "przy okazji", wspólne grono znajomych, tylko zawsze jakoś tak wychodziło, że lądowaliśmy gdzieś na uboczu i po prostu gadaliśmy; razem jesteśmy od 1,5 roku), też zdarzało się, że opowiadałam coś o facetach. Bo i czemu nie? W końcu to był tylko znajomy, do którego, owszem, ciągnęło mnie, ale przecież nic między nami nie było. Jak rozumiem, powinien stwierdzić, że jego przyszła partnerka nie może takich rzeczy mówić, i odmaszerować? Cóż...