Nieuświadomiony strach przed bliskością. - Netkobiety.pl

Amethis dziękuję za słowa otuchy.
Straciłam najlepsze lata, na znalezienie wartościowego partnera, mam wrażenie. Choć sama nie widziałam wtedy wartości w sobie (dopiero ją odkrywam w terapii), co wyklucza poznanie takowego. Jeszcze dobijam się jakimiś socjologicznymi artykułami, o doborze partnerów, w kontekście biologicznym. I co tu dużo mówić, lubicie młode. Trudno wam się dziwić. Mimo, że odkrywam coś czego wcześniej w sobie nie widziałam - empatia, charyzma i wiele innych fajnych cech, to czuje się jak produkt po upływie wartości do spożycia. To pewnie wynika z tego, że niegdyś pusta w środku, grałam wyglądem. W domu mnie tego nauczono. Wygląd jak jedyna wartość kobiety. Ciężko porzucić to głęboko zakorzenione przekonanie. Choć rozumowo myślę coś innego. I tak chyba we mnie jeszcze grają - stare przekonania, niejako narzucone przez ojca tyrana, a moje własne uczucia i przemyślenia.

Mam duże doświadczenie w sprawach damsko męskich, ale nie w miłości. Tu jestem zielona. Dla mnie to święty gral. Pierwszy etap zuroczenia przechodziłam na kilkanaście różnych sposobów. Młode kobiety przychodzą do mnie po porady randkowe.

Kurczę ale bym chciała mieć długi związek, być dla jednej osoby, zbudować rodzinę. Postaram się, może jeszcze nie wszystko stracone.

Misinx udało Ci się jednak z kimś związać. To aż szok, przy tym co było. Znasz powód swojego strachu przed bliskością? Skąd to się wzięło?

Ja pierwszy raz trafiłam na normalnego faceta, parę miesięcy temu. Zakochany po uszy, akceptujący mnie taką jaka jestem. Był blisko cały czas. Teraz ja zamieniłam się w tych facetów, którzy mnie odrzucali. Teraz ja odrzucam. Przeganiam. Za bardzo przeraża mnie, że facet mógłby mi dać to o czym pragnę - rodzinę, być może dziecko. Ja się zupełnie w tym odnaleźć nie umiem. Nie wiem co z TYM począć. Odrzuciłam go więc, i przeżywam horror, mam regres w zdrowieniu. Przeżywam rozstanie. No cyrk na kółkach.

A rzuciłam go, bo stwierdziłam, że ja go nie kocham. Czy to prawda? - nie wiem.

Lady Loka, terapeutka mówi mi, że żaden facet nie dorówna moim wymaganiom, więc już sama nie wiem czy go na prawdę nie kocham, czy tylko nie chcę bo się boję lub bo nie przystoi do mojego wyobrażenia. Ale wydaje mi się, że rzeczywiście nie kocham, ale przywiązałam się dość mocno i przeżywam rozstanie jak każdy normalny, kto miał uwagę, a już nie ma i z powrotem jest sam.

Przede wszystkim ma być chemia. A tu jej nie czułam od początku. Jest introwertykiem a ja lubię energicznych ekstrawertyków. No mógłby jeszcze prowadzić auto, być chętny do roboty, żyć po partnersku i mieć fajną charyzmę

Lady Loka, podobno coś w tym jest, że powinnam odpuścić wyobrażenia i być otwartym na to co los ciekawego przyniesie. Naturalnie muszę uważać na dewaluację mężczyzny.

Chciałabyś:
- atrakcyjnego, charyzmatycznego, aktywnego towarzysko ekstrawertyka, z pracą, prawkiem i nowoczesną wizją związku.

A wzięłaś sobie:
- niepociągające cię, spokojnego introwertyka z małymi potrzebami towarzyskimi, bez prawka, bez pracy, wymagającego aby kobieta robiła na swojego patriarchalnego pana i władcę.

Żeby tylko się nie udało i potwierdziło Twoją opinię na temat związków. Czy coś w tym stylu?
Dobrze rozumiem?

ps.
Przecież ten zestaw cech to jakiś absurd. Chyba, że to wszystko to takie typowe babskie niedopowiedzenie . Więc na "żywo" to i Grey by się nie załapał.

Bo dla tych z małymi ambicjami będziesz spełnieniem marzeń bo oni w kwestii związku też nie mają większych ambicji, a chemia się nie rozbudza jak jej nie ma na początku.
Szukaj dalej i nie zgadzaj się na półśrodki!

U mnie w życiu tej bliskości po prostu nigdy nie było. Rodzice, a zwłaszcza matka preferowali tzw. zimny chów. W relacjach z płcią przeciwną byłem zawsze tylko na etapie "przyjaciela", "kolegi", "powiernika". W pewnym sensie stałem więc latami w miejscu i coraz bardziej zapadałem się w sobie. Ale największe trzęsienie ziemi paradoksalnie pojawiło się właśnie dopiero wtedy, kiedy ktoś wreszcie się mną zainteresował. Zamiast się tym cieszyć wpadłem w przerażenie. Istny koszmar. Ciągłe wołanie w głowie "uciekaj", "to nie dla ciebie" itd. W tamtym okresie chyba najbardziej pomogła mi terapia. Udało mi się jakoś pokonać ten strach. Ale nie wszystkie problemy zniknęły. Niestety po jakimś czasie okazało się, że moja obecna żona też preferuje "zimny chów". Możliwe, że podświadomie szukałem u kogoś tego co już znałem, mimo, że pragnąłem czegoś innego.

Abstrahując całkowicie od tego, czy ten obecny facet z którym się spotykasz jest wart zainteresowania czy nie, to obawiam się, że w każdym przypadku będziesz szukać tego co Ci nie pasuje, żeby mieć wymówkę do nie związania się. Nie będziesz tego robić świadomie. To będzie reakcja obronna.

"święty gral"

Święty potocznie - unikając odpowiedzialności, bezradny, nie biorący odpowiedzialności, coś co trzeba pielęgnować, itd itp

Grał - coś nie dostępnego, nie określonego, wyobrazeniowego

Czy przypadkiem mimo umiejętności, poradnosci, wybierasz takie egzemplarze nie modyfikowalne?

Które z okazji dystansu wyuczone go, idealnie wpasowuja się w Twój lek przed bliskościa, są w dokładnie tej samej odległości emocjonalnej?
Z daleka wiele spraw wygląda idealnie, problem w tym że to pozwala nic nie widzieć

Już o dokonywaniu decyzji nie wspomnę