NIE MARNUJ ŻYCIA NAD UŻALANIEM SIĘ NAD SOBĄ - Netkobiety.pl

Rozkładałaś nogi przed obcym chłopem? Nieładnie. Niektórzy wyobraź sobie nawiązali emocjonalną więź zanim poszli do łóżka. Sprowadzanie romansu do bezmyślnego uprawiania seksu jest dość krzywdzące, choć nie odmawiam Ci - może dla Ciebie to była tylko taka rąbanka? Sama wiesz najlepiej.  Jak ktoś włożył w to emocje, kochał to i ryczy. Masz z tym jakiś kłopot? Jak dla kogoś to była bezmyślna rąbanka, to się śmieje i szuka kogoś do kolejnej rąbanki. Ja jak narazie tęsknię - za człowiekiem, za jego bliskością, za rozmową. W najmniejszym zaś stopniu za seksem.

Wydaje mi się, że mnie nie zrozumiałeś. Mój post miał  na celu, to żeby nie wulgaryzm sobie jescze bardziej psychiki, żeby dojsc do siebie. Myślisz, że ja za NIM nie tęsknie? Bardzzzzzzzzzzo. Wulgaryzm mnie wręcz. Leki troichę to wyciszyły to......Chodziło mi o aspekt psychiczny, jak poradzić sobie romansie

Drogie kochaneczki, że Was tak ładnie nazwę. Romans mojego męża rozpier...ił mnie i moje serce na milion kawałków. Na szczęście już prawie byłego, chociaż próbował i na głowie stawał, żeby było wszystko dobrze, ale nie potrafiłam. To nie wasza wina, nie Wy obiecywałyście wierność. Ja już mam to za sobą, nie czuje bólu, ani żalu. Próbuje sobie układać mój świat. Ale trochę mnie śmieszą te slogany o tęsknocie, lekach na uspokojenie, choćby przez wzgląd na biedne zdradzone kobiety, które tu zależą, a w tym momencie przeżywają najgorszy horror swojego życia. Ja szczerze wam współczuję, ale dla kogoś w samym środku piekła, to zwykłe kur.....wo.

Pantero nie kombinuj nie wszystkie leki są  dla wszystkich dobre i uniwersalne to raz
To co dobrano Librze to wcale nie musi dobrze i skutecznie pomóc Tobie
Naprawdę to poważna sprawa nie ma co eksperymentować na własną rękę.
Różnice nawet bardzo małe między waszymi stanami i organizmami są bardzo istotne.
Psychiatrzy też są rożni jedni z powagą się zajmują farmakoterapią inni wypisują na życzenie albo co tam pod ręką.
Właściwe dobranie leków to nie taka prosta sprawa jak się wydaje i wcale nie zawsze leki są konieczne ,ale jak się uprzesz to pacjent nasz pan/pani.

Czujesz ból i czujesz żal. Ocieka nimi każde słowo. Nawet "kochaneczki". Każdy ma prawo do swoich uczuć. Ty masz swoje. Ja mam swoje. Jak ktoś cierpi, to szuka pomocy. Jak cię bolą wpisy kochanek, to po kij tu wchodzisz? Wchodź do zdradzonych i tam sobie pomóż.
Śmieszy mnie takie podchodzenie do tematu. Oczywiscie twój mąż był cudem natury, aniołem w ludzkiej postaci, ale się zbiesił przez kochankę. Był jaki był, ciesz się ze masz go z głowy.

Nie, nie współczujesz - ale wiesz co? My tu nie wchodzimy po współczucie na forum. Po pomoc w wychodzeniu z toksycznej relacji, jaką jest romans. I choćbyś nie wiem jak nóżkami tupała, każdy będzie miał tu swoje przeżycia, uczucia i każdy będzie sobie jakoś radził. Tak jak potrafi. Kochałam z całego serca niewłaściwego człowieka. Bywa. Pora się z tego wyleczyć i nie powtarzać błędów.

A no kurde sie zdarza

NEOSPAZMINA

Dlaczego tak łatwo zdradzac i romansować  i dlaczego tak trudno walczyc o miłość i żar w prawomocnym związku.

Ja tam uważam, że osoba Z KTÓRĄ zdradzający zdradza też nie jest bez winy.
Tu się przedstawia je jako biedne, pokrzywdzone, bo on taki paskudny, nie zostawił żony, ona kochała, on kochał, ale był draniem. Ojej, rozpłakać się idzie nad biedą kochanki, która z własnej woli wbiła na trzecią w inną relację.

Cóż, mam mało popularny zapewne pogląd na takie sprawy i uważam, że żadna kobieta nie powinna się brać za zajętego faceta, choćby ten nie wiem jak bardzo pokazywał, że kocha. Zajęty? No to wywalić go z orbity i jasno mu powiedzieć dlaczego. Gdyby ludzie przez zwykłą głupią solidarność z własną płcią potrafili sobie odpuścić ludzi w związkach byłoby nam o niebo lepiej.
Sorry dziewczyny, to, w czym jesteście teraz i jakie emocje Wami rządzą to jest całkowicie Wasza wina. Zrobiłyście sobie to na swoje własne życzenie. Mam nadzieję, że przynajmniej będą z tego jakieś wnioski.

Niekoniecznie u żonatego jest dramat po wysypaniu zdrady. U -"mojego" - miodowe miesiące. Żona się stara, fruwa na uszach, a żonaty zachwycony polepszonymi warunkami małżeńskimi.
Ja się zbieram z podłogi. W sumie powinnam czuć satysfakcję - bo tak pomogłam
Ale jedyne co czuję to żal za spotkaniami. Choć same spotkania byly super, dawały złudzenie związku... przez kilka godzin czułam się dla niego naprawdę KIMŚ. A potem on sobie szedł i wszystkie te fajne uczucia znikały. Zostawała tragiczna tęsknota ale jednak z perspektywą jakiegoś tam spotkania w niedługim czasie, i telefonu...
Teraz jest tylko tęsknota. Przeogromna. I już nie wiem za czym tęsknię - czy tylko za nim, czy za wyobrażeniem o nim, czy za emocjami, których tak naprawdę nigdy przedtem nie mialam?
Usiłuję nie myśleć, ale to trudne. Moje myśli wciąż są przy nim. I zajęłam się tym o czym mówisz... pracą. A jednak  płaczę po nocach, w dzień też, emocjonalnie sobie średnio radzę.
Choć są dni, kiedy cieszę się, że mam to za sobą, bo przecież romans bolał... bo kochasz, a nie możesz z tym kimś niczego robić, nigdzie pójść, wciąż musisz być w ukryciu, schowany przed światem, jak syf w pokoju.
Ale jednak wciąż dużo dni z tęsknotami, smutkiem, tysiącem myśli - "co by było gdyby" i "dlaczego jestem gorsza, choć tyle czasu miałam mówione, że jestem spełnieniem jego marzeń?"
Nigdy się już nie dowiem co było prawdą, a co kłamstwem - i to też rozwala. Są dni, kiedy ponad wszystko pragnę zniknąć. Wneriwia mnie moja rodzina, wypytująca  co się dzieje. Bo przecież im nie powiem. Resztę życia chciałabym spędzić leżąc w pozycji embrionalnej na podłodze. Totalny syf.
Jestem singielką z dzieckiem. Dopóki ono jest ode mnie zależne, szanse na stworzenie nowego związku są nikłe. Małe są szanse na znalezienie faceta na tyle dojrzałego, by w pełni zaakceptował nie swoje dziecko... na to stać tylko kochającą kobietę - by pokochać dziecko swojego partnera. Faceci ponad wszystko wielbią swoje geny i obawiam się, że nie ich dziecko nie zaskarbiło by ich sympatii. Tak myślę. Zresztą nawet Hrefi, gdzieś tan to poruszałeś na swoim wątku.

Ale co z tego, ze to nasza wina? To coś zmienia? Te emocje od tego nie znikną. A wygadanie się pomaga to "ogarnąć". Co w zamian? Mam.pić? Skoczyć z mostu? Są emocje to szukam pomocy. Dziwni jesteście z tym odmawianiem komuś prawa do przeżywania tego co przeżywa. Idąc tym tokiem myślenia można by mówić osobie zdradzonej, że sama jest sobie winna bo nie dbała o związek albo wzięła sobie za partnera dupka.
Emocje są jakie są. Trzeba je przeżyć. A grupa wsparcia pomaga. Bicie piany to właśnie takie mądrości jak "sama jesteś winna". Ani se to w oko wsadzić, ani w tyłek. Prosi autorka o radę, to się je radzi a nie zasypuje kocopałami w stylu "a dobrze ci tak" albo "masz co chciałaś". Paslawek jakoś nikogo po głowie nie głaszcze ani nie chwali tylko obiwktywnie i konstruktywnie doradza. Od tego chyba jest to forum? A dzielenie ludzi na lepszych czy gorszych i odmawianie komukolwiek przeżywania emocji jest durne do granic możliwości.

Hrefi - piszesz, że mieliście ciągła ochotę na siebie,ale tym właśnie rządzi się romans, nie jest to nic wyjątkowego. Wiadomo, że jak spotykacie się na 3 (albo ileś tam) godziny, a potem wracacie, aby ochłonąć to na następnym spotkaniu znów emocje mogą pójść w górę. W normalnym związku, gdzie przebywa się ze sobą codziennie po wiele godzin (i nocy) to az tak wielka namiętność załóżmy utrzymywałby się przez pół roku, a romansie trzeba to wszystko podzielić i rozłożyć i mogą wyjść z tego nawet 4 lata silnej facynacji. Generalnie romams to iluzja i 40% tej namiętności wynika z dogodnych warunków by ta mogła się rozwinąć, niż z "niesamowitej więzi" jaka łączy kochanków.
Nie wszyscy zdają sobie z tego sprawe i później piszą wiersze do szuflady, gdzie tak naprawdę nie ma nad czym wzdychać.

Lady Loka szukam i szukam w tym, co tu już zostało napisane (w tym wątku) i za diabła nie widzę żeby ktoś pisał o winie męża/zony/kochanka/kochanki/Tuska/pani sąsiadki/czy innych osób.
Ty ani nikt inny nie musi mnie pocieszać. Ani na mnie pluć, serio. Wątki takie są zakładane nie po to aby ktoś głaskał po głowie, tylko aby ktos, kto był w tym emocjonalnym syfie i jest być może już dalej na drodze wychodzenia z tego, pokazał drogowskaz. Którędy iść, żeby wyjść. Bo zeby już nigdy nie wchodzić w coś takiego, to raczej każda/każdy z nas wie.

Dokładnie. Dodatkowo śmieszne jest, że kochankowie "tak się kochają", wyją po nocach do księżyca, ale jeśli przychodzi czas konkretnych kroków (przecież TAKA miłość się nie zdarza) to jednak cieple kapcie są ważniejsze. To jednak ten kredyt, no i te pogorszenie warunków finansowych są ważniejsze... I nagle cała banka mydlana wzniosłych uczuć pęka.

gracjana1992 - Wiesz już nawet pomijając kredyty itp rzeczy a pozostając przy motywie miłości. Wydaje mi się że przede wszystkim wtedy okazuje się jak bardzo oboje kłamali. Nagle okazuje się że mąż wcale nie bił i nie pił a żona jednak nie odmawiała seksu i nie była taką zouzą.

[post poniżej poziomu forum, wyraźnie naruszający zasady]

Wiesz, ja od miesięcy siedzę i analizuję. Ten romans zaczął się przecież nie w dniu pierwszego spotkania, tylko dużo wcześniej. U mnie - jak tak pomyślę, to jakoś rok wcześniej było powolne zagadywanie, budowanie zaufania, powoli, powoli puszczają mury zwątpienia - zaczynasz dostrzegać, czego ci brakuje. Zainteresowania drugiej strony, zrozumienia, poczucia bycia ważną, bycia dla tej jednej osoby "w centrum"... na ile to wszystko była prawda, na ile moje własne projekcje? Sama nie wiem. W ramiona drugiej osoby pcha cię to, co cię pcha w ramiona każdego człowieka który jest dla ciebie ważny i dla którego czujesz się ważny. Potrzebny... narazie mam takie myśli - że nigdy więcej nie będę się czuła tak ważna dla żadnego mężczyzny. Jakbym wszystko co było dobre w moim życiu miała już za sobą.
Czy ja tęsknię za człowiekiem który rzeczywiście istnieje, czy za kimś kogo nie ma, bo sama nadałam mu te cechy za którymi tęsknię?
Myślę też o tym czego brakowało mi w moim życiu i czego wciąż brakuje, skoro mimo swoich wcześniejszych zasad (czyli zajęty=niedostępny) weszłam w to, w co weszłam. Jestem pewna, że to co się stało, mogło się stać tylko z tym konkretnym człowiekiem bo - wierzcie sobie lub nie - wchodziłam w tę relację z ogromnym ładunkiem emocjonalnym, może jeszcze nie miłością, ale zakochaniem. Po czasie zaczynasz się zastanawiać ile w tym, co słyszysz jest prawdy i czy dla niego to jest to samo co dla ciebie. Te rzadkie początkowo refleksje natychmiast zostają pożarte przez emocje. Wiem, że gdybym tylko kierowała się rozumem, bez emocji - nic by z tego nie wyszło. Ale kierowałam się emocjami, jak pewnie 95%innych kobiet. Nie kalkulowałam, nie myślałam na początku o przepaści, w którą taka relacja prowadzi, choć przecież musiałam wiedzieć, że dziecko może być tylko wygodną wymówką nie do obalenia.
Cóż... nie orientuję się w relacjach damsko - męskich. Mam za sobą az dwie - byłe małżeństwo i romans. W każdej z tych relacji dawałam z siebie 300% normy, wierząc że to wystarczy, by się udało. Efekt był taki, że moje  starania dla nikogo - ani dla ex męża, ani już ex kochanka nie miały żadnej wiekszej wartości. Teraz jestem tylko zmęczona, a jedyne co jeszcze mogłabym światu ofiarować, to własne zwłoki za ileśtam lat.

To już było nie raz na tym i innych forach do bólu wałkowane.
Dobrowolna decyzja wybór umówienia się "na kawę " to jakby (umowne nie czepiać się liczb proszę ) jedna czwarta zdrady emocjonalnej to już trwa  i jest w toku to nie jest już początek ta "pierwsza kawa". Przyzwolenie zostało dane wcześniej
Postrzeganie zdrady tylko jako jeden punkt jest moim zdanie błędem, zdradzanie i romans jest rodzajem procesu relacji.
Ma wiele punktów jest jednak punkt krytyczny  - moim zdaniem ,do pewnego momentu stosunkowo łatwo się jeszcze z tego wycofać jeżeli jednak przekroczy się ten punkt to uruchamia się inny stan świadomości, nie trzeźwy,obsesyjny,przymusowy( jak np koksie lub amfie) a wtedy to już żadną siła woli  i rozumem nie da się wytrzeźwieć za cholerę. W pewnych momentach te działania mają straszliwe choć nie natychmiastowe, konsekwencje już w innych wątkach też o tym było nie raz nie dwa.Rozpoczęta reakcja musi mieć swoją reprodukcje musi się rozłożyć,wybrzmieć, kosztuje to organizm i psychikę ogromny wydatek energii powodując coś jak  kaca, zejścia,skręty rozdrażnienie,dołek  i inne po jakimś czasie i różnie to przebiega powodując chęć powtórzenia haju przeszkody na drodze do tego powodują amok też to różnie wygląda u rożnych osób niektórzy kryją się znakomicie z tym nie do rozpoznania dla zdradzonego który nawet nie wie czego szukać i się spodziewać .U zdradzającego wszystkie chwyty są już dozwolone przez niego bo "cel uświęca środki" dlatego wyrachowanie,kłamanie podłość i wszystko inne jest w użyciu mniej lub więcej znaczenia celu jest ogromne spycha sumienie do ciemnego niechcianego kąta do tego stopnia że się nie ma z sumieniem kontaktu .
Czy jest to usprawiedliwieniem zdrady nie nie jest, nie jest też okolicznością łagodzącą i stawianiem osoby zdradzającej w pozycji jakiejś szczególnej pod ochroną i z przywilejami bo się zauroczyła/zakochała- stwierdzam fakt jak nie mieliście romansu to nie wiecie o co biega nie zrozumiecie działania "przymusowego".
"Apelowanie" do sumienia może być nieskuteczne podobnie wywoływanie poczucia winy ocenianiem  nie trafi się do osoby w trakcie romansu i jeszcze przez pewien czas po nim .
Powiedzenie "uważaj bo się potkniesz" jak już ktoś leży jest bez sensu .
Dla mnie w dalszym ciągu świadoma (mniejsza o definicję) ,dojrzała,szczęśliwa ,pogodzona ze sobą , mądra niezależna i samodzielna w myśleniu i przezywaniu emocji ,uczuć osoba nie wchodzi w romans .Kto taki jest zawsze i wszędzie i o każdej porze ?Jedni są inni nie są  i tyle.
Natomiast matura ,wiek ,inteligencja nie gwarantują tego ludzie się zdradzają bo są jacy są .Wiem że wszyscy powinni być niemal święci i doskonali ,ale nie są nawet Ci bliscy co przez lata byli w związku z nami.Odwieczna tragedia ciągle ktoś chce spróbować jak to jest na sobie.Ciekawość i tajemnica też dodatkowo nakręcają i mają swój pokrętny urok.
Odruch związany z  instynktem to co nieświadome to to "wpadł mi w oko" potrafi uruchomić całą lawinę nieszczęść jeżeli popełni się błąd/decyzję podążania za pożądaniem i rozwijania go .Dlatego romanse są takie niszczące i niebezpieczne dla wszystkich  chociaż początek wygląda niby niewinnie.

Żeby to było tylko to
"Zasada dwóch gałęzi" to  jeden z elementów całego "systemu zdrady"występujący w pewnych typach romansów.

Każdy ma pewnie inny motyw uzewnętrzniania na takim forum. Moim głównym celem było poradzenie sobie z szalejącymi emocjami. Współczucie? Co to da? Niepotrzebne mi i spychające mnie do roli ofiary, którą przecież nie jestem.
Jest źle. Momentami tragicznie. Bezsenne noce, senne dni. Właśnie wstałam, musiałam odespać. Po odespaniu jest nieco lepiej. W nocy leżę w cichym pokoju i czuję nasilający się łomot serca.  Przez głowę przewala się tysiące myśli, ale to przecież nic.
Bo... czy ja coś straciłam? Ułuda, miraż - nic nie straciłam. W dłuższej perspektywie zyskam spokój. Kiedy? Trudno powiedzieć.

Skoro jednak Ty poradziłaś sobie po zdradzie, to i ja sobie poradzę po czymś, co w zestawieniu ze zdradą jest zwykłą pierdołą. Nic tak naprawdę nie miałam -  a zatem co tracę?
Dajesz, Range, nadzieję, za co jestem Ci bardzo wdzięczna.

Nie potrafię się jednak wyzbyć myśli, że oto straciłam miłość swojego życia. Że nikt już tak mnie nigdy (to prawdopodonie iluzja, bo mnie przecież nie kochał) nie pokocha i ja już nikogo tak nie pokocham.
Koniec.
Finito
Game over.

Nigdy nie rozumiałem o co chodzi z tym szukaniem szczęścia w sobie a nie na zewnątrz. Kojarzy mi się to tanim coachingiem. Przecież człowiek, a zwłaszcza kobieta, to istota mocno społeczna o ogromnych potrzebach bliskości z drugim człowiekiem.

No i ciekawe jak wy będzie szukać tego szczęścia w sobie w samotności kiedy ciało aż się prosi o dotyk, bliskość, seks. Gdy człowiek nie ma z kim podzielić się emocjami, wrażeniami. Naprzyklad  wyjazd na weekend w góry nie jest opcją ciekawą bo z kim? Dziecko to nie to samo.

Hrefi, czuję się trochę wywołana do tablicy, więc Ci trochę temat przybliże. To nie jest tani coaching, tylko próba zrozumienia siebie i swoich emocji i lęków. Wydobycie ich, przepracowanie tych pomijanych, ukojenie  i zamknięcie. Bardzo dokładnie opisales swój romans i swoje rozterki, przyznam czytałam z zaciekawieniem. czy zastanawiałeś się dlaczego to się stało? Może i tak.  może nawet twoje działania były powodowane nie tylko stojacym w pionie członkiem, ale czymś co tkwi głębiej? Nie musisz mi odpowiadać, odpowiedz sobie

Ps. Muszę bo się udusze
Oczywiście, że dotyk i bliskość mężczyzny jest dla kobiety czymś czego się zastąpić nie da, tylko wiesz, nie za wszelką cenę, po prostu.
Z reszta zawsze można wyskoczyć w weekend na disco, gdzie wielu młodych, przystojnych facetów tylko czeka na kobiety pragnące dotyku

Kobieta istota społeczna, ale nie perpetum mobile.. Jak ktoś wyssa energię to trzeba ją uzupełnić, ze swojego środka..