wytrzymałość psychiczna - Netkobiety.pl

hmm, fajny temat

Nie radzę sobie w żaden specjalny sposób. Jestem po prostu dr Jekyll i mr Hyde. Większość ludzi, która mnie zna uważa mnie za ostoję spokoju, skałę, której nie da się wyprowadzić z równowagi. Owszem, jest to część prawdy ale druga jest też taka, że potrafię błyskawicznie eksplodować. Czasem myślę, że nie jest to złe, bo wentyl bezpieczeństwa się przydaje. Poza tym jestem chorobliwie nieśmiały, a to jest jak alkoholizm. Można nie pić ale alkoholikiem się jest. Znów mało kto z mojego otoczenia by powiedział, że jestem nieśmiały Jeśli chodzi o decyzyjność niewątpliwie cierpię na prokrastynację. Zawszę i wszędzie w pierwszym odruchu odłożę na później wszystko co się da.
Jak sobie z tym radzić? Ja wybrałem sobie taki zawód, gdzie po pierwsze muszę być na okrągło w kontakcie z ludźmi i jeszcze umieć ich przekonywać. Po drugie, jest to zawód, gdzie głównie co chwila podejmuje się decyzje. Jedna z pierwszych rzeczy jakiej muszą się nauczyć absolwenci w tym zawodzie, to umieć powiedzieć STOP i podjąć decyzję. Nie będzie to najpewniej najlepsza decyzja ever ale będzie najlepsza w tym momencie, bo będzie. Drugą rzecz jaką się muszą nauczyć, to przestać rozpamiętywać po czasie, że podjęli taką decyzję, a nie inną. Owszem, trzeba z tego wyciągnąć naukę na przyszłość ale tamta decyzja już zapadła, koniec i nie ma co drążyć tematu.
Kolejna rzecz. W moim zawodzie błędy popełnia się co chwila. Trzeba nauczyć się z nich wybrnąć ale też przyznać się do błędu. Zdarzało mi się nieraz, że znajdywałem błąd i to taki za grube pieniądze. Trzeba było coś z tym zrobić, a zgodnie z prawami Murphy'ego ukrywanie błędu nic nie da, bo najczęściej wyjdzie na jaw w najmniej korzystnym miejscu i czasie. Co z tym zrobić to już inna para kaloszy. Jeśli naraża to na koszty tylko mnie, to zbieram się i mówię - popełniłem błąd. Jeśli mój błąd obciąża też inne osoby, które uznają, że idziemy w zaparte, to idziemy razem w zaparte. Jednak przed kim trzeba mówię, że jest to moja wina. Nie jest to miłe ale długoterminowo lepsze. Ja nie znoszę kiedy mam coś na sumieniu. Wolę zamknąć temat i mam spokój.
Porażki. Radzę sobie Są różne oczywiście ale ogólnie porażki dają mi tzw. speeda. Wtedy na dopingu opracowuję plan wyjścia z sytuacji. Parę razy zdarzył mi się porządny dół ale w zasadzie, to nikt o tym nie wie bo kiedy docierałem do domu miałem już wszystko poukładane w głowie i plan naprawczy. Czasem sam się z siebie śmieję, że takie sytuacje stresowe są dla mnie czymś super, bo zasadniczo lepiej funkcjonuję w stresie. Niewątpliwie nieraz sam podświadomie, a czasem świadomie doprowadzam do sytuacji stresowej. Wtedy wszystko jest prostsze. Nie odreagowuje jakoś tych stresów. Na pewno nie alkoholem, tego od zawsze unikam.

Moja odporność psychiczna wynika z dystansu, który utrzymuję wobec siebie samej. Lata temu zdecydowałam się rozprawić z ułudami i zobaczyć rzeczywistość. Ta decyzja uratowała mi życie. Nie, nie, nie myślałam o strzeleniu samobója; podjęłam wówczas decyzję o życiu świadomym, niezgodnie z panującymi w środowisku standardami, jeśli były sprzeczne z mymi zasadami, o zaprzestaniu fałszywie pojmowanej szlachetności, o zakończeniu dążenia do bycia idealną w różnych rolach życiowych (tak, tak, skromność była mi nieobca ), nauczyłam się okazywać uczucia, zwłaszcza te "dobre", bo jakoś z okazywaniem złości i jej pochodnych kłopotów nie miałam, nauczyłam się prosić o pomoc.
Nie dałam sobie pozwolenia na popełnianie błędów, bo to mym zdaniem zwolnienie się z odpowiedzialności, ale przestałam katować się poczuciem winy, dzięki któremu zamiast korygować - jeśli się dało - albo niwelować niekorzystne skutki błędów, zajmowałam się... sobą (albo użalaniem, albo dokopywaniem sobie).
Z uzależnionej od opinii innych, ukrywającej swą nieśmiałość (Snack, witam w klubie) pod maską ostrej osoby, stałam się łagodną i pokorną, co nie znaczy, że klękam przed kimkolwiek.

Nauczyłam się stawiać czoła swym lękom, strachom. Najpierw od mądrych ludzi usłyszałam, później w książkach napisanych przez innych mądrych przeczytałam, że uciekanie przed lękiem nie ma sensu, że warto stanąć, odwrócić się i przyjrzeć mu się dokładnie, rozłożyć go na czynniki pierwsze, że pomocnym jest działanie, nie zaś - w tym momencie -zajmowanie się sobą i swymi przeżyciami. Wzięłam to sobie do serca i przekonałam się, że zmiana perspektywy i zobaczenie zamiast czubka własnego nosa innych ludzi, znakomicie zmniejsza a nawet likwiduje lęki.

***
Przypomniałam sobie, co znakomicie poprawiło mą odporność psychiczną.
Podczas medytacji "spostrzegłam" napis "Zwolnij". Zrobiłam to, zaczęłam faktycznie dbać o siebie, o swój sen, o odpoczynek, o sprawianie sobie przyjemności, o ładowanie akumulatora. Po latach stwierdzam: "To jest TO".

Dla mnie jedną z inspiracji była baśń Sobotnia Góra. Gdy byłam jeszcze nastolatką bardzo pomogła mi nie przejmować się ludzkim gadaniem, różnymi lękami będącymi w mojej wyobraźni, nauczyła dążyć do obranego celu. Bo gdyby Jasiek obejrzał sie za siebie lub uległ pokusom, nie zdobyłby żywej wody tylko zamienił się w kamień.
Obecnie radzę sobie inaczej , czar baśni uleciał ale na prawdę czerpałam z niej wiele siły.

Jest jeszcze coś takiego jak nastawienie do życia i wszystkiego wokół. Był taki film z Melem Gibsonem, gdzie bohater przez niego grany słyszy myśli kobiet. Jedną z pierwszą rzeczy jaką zdradził kumplowi z pracy było "stary, one się ciągle czymś zamartwiają!" No i nie wiem jak z ogółem kobiet ale moja kobieta ciągle się o coś zamartwia. O zdrowie dzieci, o ich przyszłość, czy sobie kiedyś poradzą, no tysiąc zmartwień co dzień na karku. Teraz miałem taki incydent i miesiąc spędziłem na łażeniu po lekarzach, którzy mnie nakłuwali, wkładali do jakichś strasznych maszyn i takie tam Ona mnie ciągała po tych lekarzach, przez ten miesiąc spać nie mogła, jeden chodzący stres. Ja siedziałem w internecie na stronach sklepów albo jeździłem po sklepach, bo szukałem nowego ciucha i paru gadżetów do wypadów w teren. Nawet nie będę pisał co kupiłem Pytam się - o co ci chodzi? Młoda jeszcze jesteś, dasz se radę jak mnie szlag trafi. Każdy kiedyś umiera więc nad czym tu deliberować? No i takie mam ogólnie podejście do wszystkiego, to znaczy zakładam, że będzie co ma być więc po co się tym zamartwiać

U mnie to klasyczny szpagat. W życiu zawodowym bywam jak ruski czołg i ciężko przerobić mnie na psychiczny złom. Im trudniej, tym staję się bardziej harda i "impregnowana". Zupełnie nie koresponduje to z moim wyglądem, jak twierdzą znajomi. W innych sferach bywam emocjonalną rozwielitką, nadwrażliwcem, powichrowańcem, odmieńcem, dzikusem i żyję z układem nerwowym na wierzchu. Ot, taki chodzący oksymoron ; - )))

zależało mi na podbiciu tematu, gdzież bym unikowo bierne strategie włączać chciał

w moim przypadku to akurat całkiem inny biegun, niż płacz, lament, itd, chodź nie raz łzy miałem przyjemność doświadczyć mają moc

był czas że definiowałem i szukałem, chciałem posiąść coś co właśnie wyobrażałem sobie jako odporność psychiczną, dziś zdecydowanie skłaniam się do elastyczności emocjonalnej, jako alternatywy to Twojego zwrotu

myślę sobie, że podstawą w kierunku radzenia sobie, jest po pierwsze dopuszczenie do siebie, że właśnie sobie nie radzę to taka oczywista oczywistość

kiedyś miałem tu wątek swój, opis jak sobie nie radziłem, generalnie w skrócie

spotkanie się z uzależnieniem, niedojrzała relacja, masa problemów, ostatnie 4 lata, rozwód , od dwóch lat alienacja rodzicielska, zmiana zawodu, w wieku 39 lat, zmiana o 180 stopni kierunku życiowej kariery w kierunku pomocy psychologicznej

utożsamiam się z życiowym podróżnikiem,raczej nie potrzeba zbyt wiele wspominać, jak czuję się wewnętrznie taki człek, gdy stoi w miejscu gdy brak mu narzędzi, gdy wyobrażenia i to co pod nimi schowane, staje się sufitem własnych perspektyw

jadłem z różnych piekarni już chleb, po to aby zrozumieć i doświadczyć jaki smak lubię

spłaszczę trochę tą odporność psychiczną, do samooceny, do wystawienia się na ocenę lub wyobrażenie oceny przez innych, generalnie do umiejętności brania odpowiedzialności za siebie, stawania za sobą, w dalszym tle self love, zadowolenia, spełnienia, poczucia decyzyjności sprawczości, w szerszym kontekście dorosłości emocjonalnej połączonej właśnie z pełną akceptacja swoich słabych stron,

dorzucę taki obraz jeszcze, w przenośni, że każda konstrukcja, jaka by nie była piękna, duża, co tam sobie tutaj można wyobrazić, każda bez wyjątku jest zależna od najsłabszego jej elementu

życie pokazało mi, udowodniło bólem wręcz, że moje słabe strony są moimi największymi skarbami, wiesz takimi co się chowa, nie chce pokazać, a przychodzi czas, że niosą, motywują, dają kopa gdy już nie są zależne ale też nie są głuche na czyjeś o nich zdanie

ciągle cię uczę siebie, ciągle mnie życie zaskakuje, w takiej sytuacji nie ma mowy o niezgodzie na popełnienie błędu, na destrukcyjnej postawie w ocenie takich zdarzeń w życiu

bardzo wiele wniosło, do radzenia sobie ze sobą, bo to tak naprawdę wniosło wiele w ocenie, nauka czym jest percepcja, jaką ja mam, którymi kanałami jakie potrzeby idą,

dzięki, temu idę z ciekawością, wręcz dziecka otwartościa, tam gdzie nie poszedł bym wczęśniej, między ludzi którzy na mnie wcześniej działali w różny sposób

mam świadomość że każdą emocję trzeba przez siebie przepuścić, a próby omijania, czy też trzymania nie potrzebnego kończą się źle
dlatego też odporność dziś kojarzy mi się z byciem odpornym na ...

ja nie jestem odporny, jestem autentyczny, otwarty, dbam o swoje potrzeby na poziomie który daje mi bezpieczeństwo, jak czuje wewnętrzne nie czuje zagrożenia z zewnątrz

jest masa haseł rozwojowych, jest masa tricków, cała jednak nauka płynie z doświadczenia, jeśli któreś nie służy szkoda je wzmacniać, a doświadczenia innych są tylko mirażem z którego coś można ale nie trzeba brać
doświadczenia które między racjonalnością a emocjonalnością tworzy pomost

myślę że każdy, człowiek powinien, zainteresować się tak zwaną higieną emocjonalną, i relacja potrzebuje takiej wymiany i przestrzeni, i relacja ze samym sobą

jest bardzo wiele teraz popularnych sposobów, metod, wyścig w necie o klienta, obiecanki czegoś, co można tak naprawdę samemu,

największa nauka płynie z nie radzenia sobie, i stosunku do tego, od małego dziecka przecież to działa

W moim przypadku to nie lęk jest wrogiem, bo najpierw tatko robił mi Spartę w domu, a potem drużyna żeglarska pomogła w kształtowaniu woli i pewnych   użytecznych cech charakteru. Jednak dziwna mieszanka niepewności względem podjętej strategii działań, brak siły przebicia i nieumiejętność rozwiązywania konfliktów oraz ognisty temperament sprawiają, że czasem  bardzo wiele tracę. Odporności nie wzmacniam, bo ostatnie lata przyniosły tyle rozmaitych wydarzeń, że samo to podziałało jak hebel na moją psychikę. Publiczne wystąpienia to niemalże moja codzienność i nauczyłam się dość szybko przenosić światło z siebie na materię, którą tej publiczności wykładam i właśnie to, mnie samej, pozwoliło uwolnić się od tremy, niepotrzebnych blokad i obaw jak wypadnę i czy w czasie wystąpienia przypadkiem się nie przejęzyczę, czy nie pójdzie mi oczko  albo czy się nie wyrypię na śliskiej podłodze przed całym audytorium. W takich sytuacjach pomaga mi też poczucie humoru i ogromna wdzięczność za to, że mogę dzielić się z innymi tym, co dla mnie ważne, interesujące i co zwyczajnie lubię.

Według mnie wszystko zaczyna się od świadomości, akceptacji swej niedoskonałości i własnych braków, miernoty, niespełnień, parszywych zachowań, brzydkich wad, a z drugiej, silne przekonanie o tym, co w człowieku stanowi moc, wartość i co czyni go tak osobliwym. Dodatkowo poczucie wolności i wyszarpnięcie się z objęć rozmaitych konwenansów, o których wspomnina Wielokropek pozwalają widzieć siebie takim, jakim się jest i... nie zwariować : - )

Podstawa to akceptacja i zrozumienie swoich słabości. Agresja, to podstawowa reakcja obronna. Jeśli reaguje się agresywnie, to daje się znać wszem i wobec, że nie czujemy się pewnie.

Jeśli masz na myśli atakowanie samego siebie to owszem. W odniesieniu do innych nie jestem agresywny. Nie lubię się kłócić.
Łatwiej zrozumieć i akceptować swoje słabości, kiedy na drugiej "szali" widzi się coś co to równoważy, albo nawet przeważa na plus. Ja natomiast mam coraz większe wrażenie, że kompletnie się nie nadaję do życia i coraz trudniej jest mi robić dobrą minę. Pamiętam jak jedna nauczycielka w liceum kiedyś powiedziała, że ja sprawiam wrażenie jakbym miał coś mądrego do powiedzenia. I teraz nieraz się zastanawiam, czy ludzie myślą, że jestem beznadziejny, czy mądrzejszy niż jestem. Obie te myśli mnie przerażają, bo czuję się pusty. Ludzie do mnie coś mówią, a ja nie rozumiem o co im chodzi i boję się zapytać, żeby nie wyjść na całkowitego idiotę.

Czas nie jest dla mnie cenny. Nie czuję się specjalnie przywiązany do życia, więc nie żal mi, że mija. Zbliżam się powoli do 50-ki, a czuję mentalnie jakbym miał dużo więcej. Co by się stało w najgorszym scenariuszu ? Są różne warianty najgorszego scenariusza. Nie mam się w sumie czego uczepić w życiu. Czuję się beznadziejny jako mąż, jako facet, jako pracownik, jako ojciec (a raczej ojczym).

Dla własnego dobra zrezygnuj z wiecznego oceniania wszystkiego w kategoriach 'łatwo-trudno', ten nawyk skutecznie niweluje wszelką motywację. Zrezygnuj też z robienia tzw. dobrej miny, innym ona do niczego nie jest potrzebna, Tobie - szkodzi.

Co ludzie o Tobie myślą? Odpowiedzią kilka zdań o mnie. Kiedyś mądra osoba na tak zadane przeze mnie pytanie powiedziała,  że... nic, są zajęci swoimi sprawami. W pierwszej chwili oburzyłam się, później zalałam łzami robiąc z siebie "sierotkę Marysię". Po pewnym czasie odczułam ulgę: nie muszę udawać, zmierzę się z lękiem. Okazało się, że byłam najgorszym swym wrogiem.

Uświadom sobie swe zalety, bo masz je, zacznij je doceniać i zakończ deprecjonowanie siebie, swych umiejętności i możliwości.

Misinx, problemem jest więc nie to, że nie masz zalet, ale Twe kłopoty ze wzrokiem.

Zacznij zapisywać opinie innych o Tobie. I przyjmij, że ludzie nie mają powodu, by Cię oszukiwać a ich opinia do niczego Cię nie zobowiązuje. Moim zdaniem jesteś odważnym człowiekiem, bo na publicznym forum zdecydowałeś się napisać o sobie.

poszukaj zatem w sobie przyjaciela, we dwoje dacie spokojnie radę z wrogiem

z pozytywnych stron tego wierzenia/nie wierzenia I W CO jest takie hasło "powiedz ludziom prawdę i tak Ci nie uwierzą" na tym spokojnie dalej można jechać, spokój miód malina

wzrok samo korektę przejdzie

wyboru

Chodzę już od wielu lat. Tak się składa, że nawet w tym tygodniu byłem.

Aktualnie tylko farmakologia. Ale na psychoterapię też długo chodziłem. Aktualnie jest słabo z pieniędzmi.

Ja, odkąd pamiętam, podchodziłam do trudnych sytuacji jak do rzeczy oczywistych. Zdarzyły się, trzeba przez to przejść i iść dalej. Czasem następowały wahnięcia (śmierć syna zbiła mnie na chwilę z tego toru), ale generalnie, do tej pory właśnie tak mam. A trochę trudnych sytuacji w moim życiu już się wydarzyło. Czasem, kiedy czuję się zmęczona, szukam pomocy np u psychologa. Ostatnio wyładowuję negatywne emocje w trakcie ćwiczeń fizycznych, a w sezonie wiosenno-letnim przekopuję działkę wzdłuż i wszerz Podobno przez znajomych jestem postrzegana, jako niewyczerpany wulkan energii, a nawet ktoś nie całkiem normalny, kto zawsze musi być w ruchu Coś w tym jest. Na pewno pomaga mój optymizm i przekonanie,że nie ma sensu martwić się na zapas, bo i tak dostaniemy po tyłku ze strony, z której nie spodziewamy się ataku.

siedzę trochę w rozwoju, od jakiegoś czasu już, w ramach kontaktu ze sobą
rozwijałem samoświadomość, wierząc iż to że będę wiedział co skąd i dlaczego, czym to jest, uwolni mnie da poczucie bezpieczeństwa, kontroli, przewidywalności itd itp

tak naprawdę cała ta wiedza, jest niczym przy wewnetrznym braku zgody na doświadczanie siebie, ciała i odczuć, myśli i ich wpływowi

można naprawdę dużo wiedzieć, być dobrym obserwatorem, przewidywać, budować strategie
jednak jeśli to będzie bez autentycznego wejścia w sytuacje/zdarzenie w życiu, na spięciu, w odrzucaniu odczuć np z ciała jakie towarzyszą, w moim rozumieniu będzie tylko kopiowaniem zachowań innych ludzi, wizji, złotych rad

dzięki temu, np pozwalam sobie na przepływ, nie trwam tyle w stresie, wchodzę i wychodzę, nie racjonalizuje sobie już zracjonalizowanych spraw, przyjemnie się zaskakuje chociażby tym iż nie wszystko jest tym samym, mam możliwość odczuwać to co z zewnątrz, płynie z tego bardzo wiele informacji

poza tym tematyka Lowen-a to głównie tematyka, pracy z ciałem, zrozumienia i przywrócenia energetyki ciała

gdzieś też dla mnie, to uogólnienie do tekstu, że emocjonalność i racjonalność powinna być w jakiejś formie balansu, mającej tendencje do równego poziomu

myślę że nei trudno jest zauważyć, sytuacje gdzie np przygotowuje się ktoś do czegoś ważnego, na każdy wariant jest przygotowany, i OK nie zależnie jak to coś wypada, ciało potem musi odreagować, było w ciągłym napięciu

o czym takim, piszę w rozumieniu, oporu przed doświadczaniem a zapełnianiu tego większym poziomem świadomości
czym innym jest dla mnei powiedzieć, czuję to i to, a wejść w to i w pewnym sensie pokierować

Próbowałeś w ramach NFZ-u?

Jedno z drugim wydaje się być powiązane.

każdy pomysł na siebie, zwłaszcza że jest pomysłem, przy odpowiednim nastawieniu jest obarczony ryzykiem porażki, a więc i emocjami, sęk w tym że może być tak samo przy odpowiednim nastawieniu i wkładzie własnym, obarczony ryzykiem WYGRANEJ

dużo sprawniejszym wydaje się nie podejmować ryzyka, bo to w pewnym sensie daje poczucie kontroli i bezpieczeństwa,
jednak skutecznie odcina od doświadczeń, różnorodności, doświadczania życia, co za tym idzie nauce i jakiejś formie realizacji i posuwania się do przodu, samozadowoleniu

bez tego bezsilność, bezradność, bezsens będzie przybierać różne formy lęków

które można spokojnie uciszać różnymi formami substancji jak i czynności

z podobnego koła wychodziłem, tyle że mi było bliżej do monopolowego, kto by tam po lekarzach chodził i po co przecież to tylko we mnie myślenie, taki mój skarb był

im dłużej się w tym kole tkwi, tym bardziej wzmacniają się przekonania które go bronią, potem to już walka ze samym sobą,

skoro się nie umiałem zmierzyć z czymś na zewnątrz, cierpiałem, w konsekwencji walczyłem ze swoim cierpieniem,

to naprawdę potrafi na ziemi położyć

jeśli kasy nie ma, to nie można uzależniać od braku jej swojego zdrowia psychicznego, NFZ i jesteś w grze dalej, co oznacza długie terminy? czy to że na pierwszą wizytę się długo czeka? czy może coś innego

Czy Twoja bliska rodzina, wie o lekach ?

oj tu się potrzebuję odezwać być duże uogólnienie, osoba która się "nie wystawiała" pierwsze co to dostanie porządnie " po mordzie" i tego się boi w dużej mierze, bo pod skórą to czuje, i to jest realne

może próbować naiwnymi torami iść, ale konsekwencje i brak przygotowania skutecznie pokażą/ zweryfikują, tak czy tak wróci się do czarnej d

trochę w czarne d, siedziałem

tak samo jak jest jedna teza dość mocno wzmacniana, która do tego samego w moim odczuciu prowadzi, a która jest zasłoną braku umiejętności pracy z druga osobą, głosi że jeśli zmiana nie następuje, to ta osoba jest nie gotowa, i nie upadła dostatecznie nisko, aby pomoc przyjąć i aby pomoc przyniosła zmianę,

jakoś nikt nie bierze wtedy odpowiedzialności, że może pomoc były do DDD nie podobna, oczywiście będą dowody na to i na to, każda sytuacja jest indywidualna, co wydaje się brakiem nie osoby sięgającej po pomoc( z uwagi pozycji w której przychodzi) a osoby jej udzielającej (braku posiadania tego:)

wielu magików jedzie właśnie na tychże brakach, strategiach, jak i potrzebach psychologicznych

co się dzieje jeśli człowiek sam nie wie jak sobie to dać, nie ważne jakie są przyczyny?
ano, sprawia to że idzie to tego kto w najbardziej ujmujący sposób je "sprzeda",

to ja napiszę, tak

osoba o której rozmawiamy, ma bardzo wielki potencjał, siła jego cierpienia, jest miarą nie uwolnionych możliwości mam sposób aby to przekuć w siłę, wtedy będzie mogła iść przez życie jak burza, żadnych granic, same możliwości, o których wcześniej nawet nie śniła, a i podziw otoczenia nie będzie miał możliwości do zatrzymania, specjalnie ciut to przerysowuje

a już poważniej, wydaje mi się że wiele osób nie potrzebuje terapii, psychologa

czasem wystarczy zdrowa relacja,
czasem można kogoś mądrego posłuchać,
czasem wystarczy normalnie wprost zapytać/poprosić
jak wszędzie metoda małych kroków, błędów wniosków

przecież dorosła osoba nie będzie odbierała tego źle, że ktoś się z czymś zmaga i chce to rozwinąć, ba
myślę że szacunek i uznanie, czasem kawałek doświadczenia czyjegoś, jak najbardziej autentyczny dostanie,  to będzie pomoc

sęk w tym, że można długo siedzieć w sobie w ten sposób, z wielu powodów, nawet środowisko/rodzina będą wzmacniać trwanie w przekonaniach, która mają gwarantować nie naruszalność czarnej D

a to już, idealne pole do frustracji, irytacji, nie spełnionych marzeń i oczekiwań, czarnowidztwa

no i oczywiście druga pułapka młodzieńczej części osobowości, że jak zrobię to i to, to już znikną te wszystkie sytuacje i będzie kraina mlekiem i miodem płynąca,

będzie spokojnie w tych miejscach w które włożyliśmy wysiłek,

nie jest to gwarancja jednak żadną spokoju, dopóki wchodzą w grę czynniki zewn. połączone z  marzeniową/roszczeniową, wyobrażeniową oceną

doświadczenie tego jednak daje, może dać, naprawdę z całkiem innej półki wiedzę z ta wiedzą można juz zdecydowanie w bardziej komfortowej formie, iść przed siebie

ponów jeśli możesz, do  maila w profilu nie mam już dawno dostępu, podmieniłem w profilu na działajacy