Moja mama nie potrafi mówić o uczuciach - Netkobiety.pl

Ty chcesz być inna i starasz się, ale mama wyraźnie nie odczuwa takiej potrzeby. Zamiast usiłować przerabiać ją na "ciepłą, sympatyczną" osobę, pozwól jej, by była sobą. Ona taka po prostu jest, że trudno przychodzi jej okazywanie uczuć, co nie znaczy, że gdzieś w środku ich nie ma. Rzeczywiście taki wzorzec mogła wynieść ze swojego domu, a że przez lata go utrwaliła, to przypuszczalnie czuje się niekomfortowo, kiedy ktoś usilnie namawia ją na zachowania, które nie są dla niej naturalne.

Z drugiej strony naprawdę uważasz, że takie wymuszone wyznania i pochwały mają wartość? Ty postępuj tak, jak czujesz, ale nie czuj się odpowiedzialna za to, że babcia swoich wnuków nie przytula i nie chwali. Ona ma do tego prawo, nawet jeśli sprawia Ci to przykrość.

Oj, przerabiam to na terapii i powiem Ci jedną rzecz...
Pokochaj w sobie swoje wewnętrzne dziecko i zaopiekuj się nim. Wtedy przeszłość przestanie się liczyć, postawa matki przestanie boleć.
To naprawdę działa.

Myślę, że nie zawsze trzeba słyszeć o uczuciach, żeby wiedzieć, że rodzic nas kocha. Tak się teraz zastanawiam i nie przypominam sobie, żeby mój tata kiedykolwiek mi powiedział, że mnie kocha. Nawet nie za bardzo przypominam sobie żeby mnie tak typowo przytulał, całował itp. Natomiast wiem na pewno, że mnie kochał i ze byłam jego kochaną córeczką. Po prostu okazywał tę miłość chodząc za mną na spacery, czytając mi cierpliwie książeczki, zabierając mnie do swojej pracy, pokazując mi i tłumacząc mi otaczający nas świat.
Tak czytając Twojego pierwszego posta zastanowiło mnie to, że nie przeszkadzała Ci ta powściągliwość mamy dopóki koleżanki nie wspomniały, że u nich było inaczej...

Dziękuję za wszystkie rady. Nie uważam, aby wymuszone wyznania i pochwały miały wartość, absolutnie. Wiem, że mama oczywiście ma uczucia i na pewno kocha mnie i dzieci. Jest mi tylko przykro, że nie potrafi nam tego powiedzieć.
Moje wewnętrzne dziecko...pewnie gdzieś tam jest. Nie pomyślałam o nim w ogóle. Zapewne zaakceptowanie przeszłości i postawy mojej mamy by pomogło. Spróbuję ale już wiem, że łatwo nie będzie.

Chyba muszę to wszystko przemyśleć. Ja też miałam zimny chów ale potrafię powiedzieć co czuję bo uświadomiłam sobie, że właśnie tego mi brakowało będąc dzieckiem. Najwidoczniej moja mama nie doszła do takich wniosków wychowując nas. Poza tym została sama z dwójką dzieci mając zaledwie 22 lata (ja miałam 1,5 roku a brat pół roku) bo jej mąż wyjechał i niegdy nie wrócił. Może to też miało wpływ na to, że musiała być twarda i dać sobie w życiu radę... Jestem dumna z mamy właśnie dlatego, że pomimo samotności wychowała mnie i brata na normalnych ludzi.
Powściągliwość mamy mi nie przeszkadzała do czasu aż usłyszałam, że mogło być inaczej, czulej, przyjaźniej, cieplej. No cóż, nie pozostaje mi nic innego jak zaakceptować sytuację. Uczę moje dzieci mówienia o uczuciach. Słyszałam kiedyś jak moja córka powiedziała "babciu kocham cię"  a moja mama powiedziała "ja ciebie też". Dlatego jest nadzieja, chociaż mama sama nie jest wylewna to może wnuki ją zmiękczą? Kto wie...