Stosunek żony do niepełnosprawnych dzieci - Netkobiety.pl

Zapytaj co zrobiła by z Tobą w razie niepełnosprawności/choroby? Takie rzeczy musicie ustalić przed slubem I założeniem rodziny chociaż to też nie do końca się sprawdza, u mnie było mówione ze w razie czego chore dziecko to nie problem a po pół roku tatusia przerosło i zwial.

Poważna jesteś? Nie dość ze dziecko chore to jeszcze zostanie polsierota?  Masz pojęcie jak trudno wychowuje się niepełnosprawne dziecko?

No to niech nie ma dzieci z zona jezeli musi zakladac, ze dziecko urodzi sie chore. Proponujesz rozwod z powodu (prawdopodobnie) niewielkiego ryzyka chorego dziecka?

Mam pojecie jak trudno wychowuje sie dziecko niepelnosprawne, dlatego bym takiego dziecka nie chciala.

Tak jak napisalam powyzej. Moze byc to strata zycia, jezeli ktos sie w tym nie odnajduje. Dla mnie to bylaby totalna marnacja mojego zycia, a dla kogos innego olsnienie i odnalezienie sensu.
Dla zony autora najwyrazniej tez jest to wlasnie marnacja taka, stad mowi to co mowi.

Na Twoim miejscu porozmawiałabym z żoną poważnie i szczerze.
Powiedz jej, jakie jest Twoje zdanie w temacie i obserwuj reakcję.

Nie każdy jest do tego zdolny

Często tak jest, również w moim przypadku. Nie pracuję, by być przy dziecku i w razie kłopotów na jego każde zawołanie (syn ma ZA), za to mąż robi czasem po 10-12-14 godzin. Wszystko ma swoje plusy i minusy...

Wiele osob chore dziecko oddaje do osrodka jakiegos. Nie koniecznie ze zrzeka sie praw. Zalezy tez jak chore jest to dziecko.
Nie wiem co przysiega malzenska ma z tym wspolnego i nie wiem co jej wlasna potecjalna choroba ma z tym wspolnego?

I dokładnie to przezywam.

No właśnie empatii do dzieci kompletnie nie widzę u żony.
Gdziekolwiek jesteśmy jak przysiada się gdzieś obok para z dzieckiem to moja żona od razy chce się ewakuować.
Czy to w kościele czy w parku, w pizzeri itp już nie raz była sytuacje że odsuwaliśmy się gdzieś na bok tylko ze względu, że dziecko było gdzieś obok.
Żona zawsze mówiła, że się boi czyiś dzieci że są nieobliczalne itd ale ze swoim to będzie inaczej itp.

Też nie chce stawiać losu na loterii i liczyć na to, że w magiczny sposób ciąża zmieniały by podejście mojej żony do dzieci.
Zwłaszcza ze mam przypadek w rodzinie gdzie brat kocha za mocno bratową.
Wszyscy wiedzieli ze nie nawiedziła dzieci itd. Brat ślepo wierzył ze ciąża to zmieni, a stało się w ręcz przeciwnie , już na porodowce chciała oddawać to dziecko i robiła cyrki.
Więc po najbliższej rodzinie mam przykład czym to się morze skończyć.

Szkoda mi tej bratowej. Zyje z facetem, ktory nie chce jej tak naprawde znac wiec jej nie kocha. Wolal udawac, ze ona jest kims innym.
Mysle, ze to straszne miec dzieciaka, ktorego sie nie chce.
Oczywiscie ona tez winna bo mogla aborcje zrobic i go zostawic. A za glupote obojga zaplaci dziecko.

Mieli kryzys, ona chciał niby od niego odejść, brat chciał wziąć dziecko na wychowanie byle sie zrzekła praw, ona nie chciała oddać ,awantury itd itp Siedziała przez tydzień u mamusi która się po tym czasie wypiela i powiedziała ze nie będzie wychowywać dzieciaka to z czystego wygodnictwa wróciła z powrotem. Brat głupi ja przyją, powinien kopnąć w duu... powalczyć o dziecko i życie by miał łatwiejsze. Nie wiem na jakich teraz oni układach sobie siedzą, nie mam zamiaru w to wnikać ale coś ostatnio narzekał że sobie ona kogoś szuka na boku.
Brat jej na tyle w niej zakochany ze nawet zdrade by jej wybaczył , żadne logiczne tłumaczenia do niego nie docierają.

A pomysł z aborcją ...  powinno się takich ludzi zamykać za morderstwo a ludzi którzy tak radzą/namawiają za współudział. Po urodzeniu mogła zrzec się ,oddać . Są przecież takie opcje. Brat by wychowywał ale sama w sumie najwidoczniej nie wie czego chce i szarpie tym swoim zachowaniem psychikę i nerwy bratu.

I to mnie nieustannie zadziwia w takich tematach. Czy ludzie ze sobą nie rozmawiają zanim wezmą ślub? Jak można nie znać wzajemnych poglądów na każdy temat życiowy/małżeński/rodzinny? To można było omówić w czasie chodzenia ze sobą i wcale się nie chajtać.

Jeśli żona jest tak nastawiona do chorych dzieci, to pewnie ma podobne nastawienie do starych ludzi i do dorosłych chorych. Po prostu wygląda jakby brakowało jej empatii lub jest niedojrzała. Co zrobi w sytuacji gdy choroba dziecka wyjdzie na jaw w późniejszym wieku? Nie każdą chorobę od razu się wykrywa, np. psychiczne choroby (autyzm, adhd, chad) często wychodzą z wiekiem i co(?) bez skrupułów odda kilkuletnie dziecko, bo będzie wymagało innego postępowania? Będzie się go wstydzić?
Nie wiem czy taka osoba powinna mieć dzieci, bo dziecko to nie zabawka, to nie lalka, która gdy się popsuje to się ją wyrzuca.
Masz trudny orzech do zgryzienia, bo teraz dopiero się okazało, ze nie znałeś swojej żony i pewnie jeszcze wiele o niej nie wiesz.
Czas się poznać, a potem zdecydować jak ma wyglądać Wasze życie.

Jeju autyzm I ADHD to nie są choroby psychiczne ludzie żyjemy w czasach kiedy każdy powinien mieć minimum wiedzy na ten temat.

Oczywiście że powinno to są podstawy i choć nie jestem zagorzała katoliczka to tu  warsztaty przedmalrzenskie robiły ta robotę, otwierały oczy na to co faktycznie w życiu następuje i można było baze ustalić przed zawarciem związku. Życie też weryfikuje jak u mnie, niby dziecko jakie by nie bylo miało nie wpłynąć na nasze relacje i fakt nie wpłynęło ale wpłynęły badania, stres, kliniki, diagnozy w kilku krajach okropna narwowa tego nie wytrzymalismy a to trzeba brać pod uwagę decydując się na dzieci. Na szczęście teraz jest dobrze, dziecię ma się dobrze jest kochane przez oboje rodziców takim jakie jest ale małżeństwo nie przetrwało.

hmmm przez dwa lata jedno instastory zainspirowało nas do rozmowy o tym że on nie chce mieć psa i nie toleruje psa w mieszkaniu a w sumie rozmawiamy dużo, tv to jest max godzinka dziennie, w weekendy często w ogóle. Jakiś technicznych rozmów też wiele nie ma bo dawno podział obowiązków nastąpił i trwa bez żadnych uchybień

Swoją drogą skoro jest już lista tematów do omówienia przed ślubem w internecie to czekam na gotowe ankiety Uzupełniacie, przesyłacie sobie na wzajem i po temacie... to by był mój osobisty hit

jasne że poznajesz co kto lubi i jaki jest z biegiem czasu i w codziennym życiu ale już pogląd na niepełnosprawne dzieci albo temat aborcji to nie jest coś co w codziennym życiu jest tematem pogawędek przy herbatce przynajmniej u mnie.

My i tak traktujemy dom jak hotel więc szans na zwierzaka nie ma przez kolejnych 10 lat, to nie było też takiego tematu ale zaskoczył mnie po prostu swoją stanowczością dotyczącą psa w domu.

Kurcze... to o czym narzeczeni rozmawiają jak nie o życiu? Na początku to ja rozumiem, ale gdy się zaręczają, gdy planują wspólne życie to logiczne, ze się rozmawia o poważnych tematach. Powiem więcej, to samo wychodzi Weź np. reklamę w tv (czy w internecie) dzieci ciężko chorych- jakaś fundacja- to się automatycznie rozmawia w stylu: biedne te dzieci takie chore, pewnie rodzice maja ciężko... i się temat rozwija, albo jak słyszę, że ktoś komentuje, ze te fundacje tylko zdzierają, ze chciwi, ze nikomu nie wpłacę, bo to oszuści...to już mi się zapala lampka ostrzegawcza i mam powód, by temat drążyć. Przecież małżeństwo to poważna decyzja i nie wyobrażam sobie chajtać się bez poznania swojego partnera.
Właśnie przez to, ze zawsze jest jakiś inny temat- nieistotny, nieżyciowy to wychodzą takie kwiatki po ślubie.

Ok, przepraszam, to zaburzenia psychiczne, źle się wyraziłam, ale wymagają specjalnej opieki i to miałam na myśli.

To ja zapytam jeszcze raz...serio? Przykład z życia. Idziesz w odwiedziny do kogoś w szpitalu, potem opowiadasz chłopakowi, ze taka tam widziałaś młodą dziewczynę, która dostała paraliżu podczas porodu i teraz płacze, bo nie moze dotknąć swego dziecka, nie może go przytulić i objąć, a mąż nie przychodzi w odwiedziny, zabrał dziecko do domu i się nie pojawia. Słuchasz co on ma na ten temat do powiedzenia i jeśli usłyszysz, ze nie dziwi się temu mężowi, bo coś tam... to już wiesz czy będziesz mogła na niego liczyć gdyby Ciebie takie coś spotkało. Takie tematy idą z automatu, rozmawiamy, wyciągamy wnioski. Każdego dnia znajdzie się coś co zainspiruje do poważnego tematu.
Piszesz: "to nie jest coś co w codziennym życiu jest tematem pogawędek przy herbatce przynajmniej u mnie", to co jest? O czym rozmawianie każdego dnia, całe weekendy? O pogodzie, plotkujecie o celebrytach, o smacznej herbatce? Przecież poważne tematy same się nasuwają, jak można tego nie widzieć... no chyba, ze się nie chce widzieć, że się samemu unika.

Mam podobnie, rozwiązuję tylko prawdziwe problemy tu i teraz, żadne inne mnie nie interesują. Chociaż o emeryturę się martwię już teraz:D

Może jako para optymistów unikamy:D TV nie oglądamy, jeden odcinek serialu na netflix wystarcza
Jak usłyszę coś albo bardziej przeczytam na necie o chorobach i innych nieszczęsciach to raczej mi przychodzą na myśl komentarze w stylu "zostaw tego kabanosa tam masz jabłko" a nie " co zrobisz jak ja zachoruję na białaczkę".

Bardzo dużo rozmawiamy o pracy,czasem o planach na weekend, na jutro, na wakacje, o fajnych rzeczach które widzieliśmy albo o których słyszeliśmy, bardzo często też, ze względu na to że nie pochodzimy z jednego kraju to rozmawiamy o różnicach między nami, ja go zawsze zalewam ciekawostkami z Polski o podwyższeniu płacy minimalnej, zusach, krusach i chorych wymaganiach na pełne odliczenie samochodu kupionego na firmę Nic nie poradzę że mamy tyle głupich przepisów

Ok, ponownie przepraszam, źle się wyraziłam; wymagają specjalnej opieki i to miałam na myśli. Możemy już zakończyć temat czy chcesz mnie ubiczować ?

No tak podejrzewałam.

Moja koleżanka miała tak samo. Wszystko omawiali, tylko nie życiowe tematy. Oj... jak się rozczarowała w małżeństwie. Zresztą już się rozwiedli
Rozumiem, ze macie więcej tematów z powodu różnic kulturowych, ale tym bardziej trzeba o tych poważnych sprawach pogadać. Ta różnica moze się potem okazać nie do przeskoczenia. a poważne tematy to też pretekst do rozmowy o różnicach kulturowych, bo w każdym kraju inaczej sie reaguje na dany problem. To jest argument

Dodam, ze ja też jestem optymistką ale nie oznacza, ze mam czegoś unikać, bo unik to właściwie oszukiwanie siebie. Nie jesteście szczerzy wobec siebie i poruszacie tylko tematy wygodne.

Winter. Kween chyba bardzo młodziutka jesteś i bardzo bezdzietna. Multi kulti nic tu nie zmienia u mnie jest mieszanka polska/hiszpania/anglia I jako osoby dojrzałe najpierw była pogadanka o prozie życia a potem o wakacjach, ale my już starzy jesteśmy doświadczeni przez los.

Wydaje mi się, że terazszczesliwa odnosiła się do wypowiedzi krolowejchlodu ;-)
Co u autora?

Jasne że multi kulti tu nic nie zmienia bo można mieć wiele wspólnych tematów i bez różnic kulturowych, podałam tylko przykład Wiek chyba w pewnym momencie też przestaje mieć znaczenie po 30stce nie powiedziałabym że jestem bardzo młoda a znam młodszych co tylko tematami związków swoich (i cudzych też często) żyją Mój luby to już w ogóle jest stary i za chwilę będę musiała wymyśleć prezent na 40ste urodziny

Bezdzietność - trafiony, zatopiony. Czym potwierdzamy tylko że brak dzieci = brak problemów

Ty, to się naucz czytać ze zrozumieniem. Pisałem o pozbawieniu wolności dla takich osobników ...

Zgadza się dlatego mam obawy co się może stać w przyszłości.
Chcę mieć dziecko i normalną rodzinę.
W weekend porozmawiam z żoną na spokojnie , oznajmię jej moje stanowisko co do tego, że chce mieć dziecko, nieważne jakie ono się urodzi i o ewentualnym odejściu jeśli dziecko urodziło by się chore itp zadecyduje już sama.

Sam nie masz pewności jak się zachowasz w przypadku chorego dziecka. Nie możesz teraz tego przewidzieć, czy Ty udźwigniesz taki ciężar. Jeśli żona by odeszła, to tym bardziej nie wiem jak sobie wyobrażasz opiekę 24 h nad chorym dzieckiem, rehabilitację, pracę.

Uważam jak Rising Sum. W większości przypadkow, gdy rodzi się chore dziecko, to po pierwsze - kobieta odchodzi z pracy , by opiekować się dzieckiem, a po kilku latach zarabiania samemu na rodzinę, tatuś zawija d.. w troki i ucieka od dziecka, żony i małżeństwa.  Wcale się zonie autora nie dziwię, dziwię się,że taki temat wypłynął dopiero po takim dlugim czasie znajomości .

Tatusiowie są zazwyczaj cudowni w .. deklaracjach. potem jakoś prawdziwe życie ich przerasta, zwłaszcza z niepełnosprawnymi dziećmi . Teoretyzowac i deklarować jest łatwo. Gorzej z wykonaniem.

Masz rację, sporo osób nie radzi sobie z tą sytuacją, ale znam też wspaniałych ojców dzieci niepełnosprawnych. Wiadomo, że życie weryfikuje nasze przekonania, ale autor ma pewne postanowienia i dlaczego mu nie wierzyć?

W takim razie żona Autora jest jeszcze bardziej "niestatystyczna", bo wiele kobieta jakoś daje radę, a ona postanowiła się poddać nie próbując. Szkoda, że zamiast tego nie wysterylizuje się, by nie sprowadzić na świat takiego dzieciaczka. Jest to ciężkie, ale opieka w ośrodkach lub innych placówkach też bywa różna. Gwarancji na to że dziecko miałoby tam lepiej nie ma. Moim zdaniem dom z kochającym ojcem, nawet przy niekochajacej matce, byłby lepszy niż jakikolwiek ośrodek. Takie postanowienie jest nieludzkie, nie katolickie, i mega egoistyczne. W podobnej sytuacji dałabym sobie spokój z takim małżonkiem, a nawet zawalczyla o stwierdzenie nieważności małżeństwa. Rodzina w religii jest bardzo ważna, poświęcenie dla dobra bliskich również.

Na mdłości rada jest prosta: nie czytać, ignorować.
Nie masz racji, nie dotyczy to wyłącznie zwierząt. W wielu artykułach tzw. antykoncepcja skuteczna, czyli podwiazanie jajowodów czy przecięcie nasieniowodów jest nazywane sterylizacja. Widać nie wszystkich to słowo razi. Jak dla mnie zabieg korzystny, bo o wiele rozsadniejszy i bardziej humanitarny niż zabijanie życia poczętego. Żałuję, że u nas zakazany i pewnie jeszcze długo niedostępny. Mimo XXI wieku, łatwości dostępu do wiedzy i skutecznych  środków antykoncepcyjnych stanowczo  za dużo jest poczęc niepożądanych. To byłaby świetna alternatywa dla wielu.
I nie śmię decydować za tę kobietę    oceniam tylko jej podejście. Może wzielabys positivum? To, że czyjeś poglądy Cię irytują, nie powinno być powodem takiego zachowania. To publiczne forum.

Czyli polityka: co wolno wojewodzie...
Nie mam, IsaBello. Miałam to szczęście urodzić dzieci zdrowe. Natomiast mam stryjecznego siostrzenca z porażeniem mózgowym. Nie mówi, nie siedzi, ma 15 lat   jego matka jest według mnie bohaterką. Bardzo zmęczona oczywiście. Dziadek szwagra był  w domu opieki, widziałam różnice między opieką domową a tzw. państwową. Były tam młode osoby upośledzone, które krewni oddali nie z wyboru, a z konieczności . Nie wyobrazam sobie skazać dziecka na takie życie i rozumiem bunt Autora, który jako współrodzic chce mieć prawo głosu.

Prawo do decydowania o sobie  ma każdy. Moim zdaniem między  "nie urodzić" a "urodzić i oddać" jest ogromna różnica. A przy dziecku prawo decydowania powinni mieć oboje.
I dla przypomnienia do Moderacji:  uczestnicy forum wypowiadają się we wszystkich tematach, a przynajmniej maja takie prawo? czy to prawo nie dotyczy wszystkich?

Nie wiem czego ma się tyczyć to przypomnienie, bo przecież ani moderacja ani nikt inny nie zabrania Ci wypowiadania się. Jestem zaskoczona, że przypominasz mi o czymś, co nie ma żadnego związku z moimi wypowiedziami, więc ta celowa złośliwość jest zupełnie niepotrzebna.

Tak, to naprawdę wielkie szczęście, to prawda.

15 lat to nawet nie 1/4 jego życia ... a jego matka-bohaterka mówisz, że już jest bardzo zmęczona? Myślisz, że wystarczy jej bohaterstwa na następne 50 lat? I czemu w tej opowieści o bohaterstwie nie ma ojca?
Sytuacja osób, dzieci niepełnosprawnych w naszym kraju jest taka, że wypadki w których matka rozwala takim dzieciom głowy siekierą, a sama skacze do studni, nie są dla mnie zaskakujące.
Rozumiem i akceptuję, że ktoś może z góry zakładać, że z takim obciążeniem sobie nie poradzi. Nie jest to absolutnie powód do tego, żeby skazywać kobiety, które mają tego świadomość, na potępienie czy pogardę.