awantury, zazdrość, manipulacje, pomocy. - Netkobiety.pl

Hej, mam na imię Karolina, 27l.
Mam poważny problem w związku, chcę sie nim podzielić, bo nie wiem co robić.
Postaram się po kolei, ale będzie chaotycznie i długo.
W pracy pozanłam faceta, przychodził do mnie, jako klient. Na początku nie zwracałam na niego uwagi, ale zaczął być codziennie.
Ładnie ubrany, zadbany, jak potem się okazało starszy ode mnie 5 lat.
I tak przychodził kilka msc... po czym zaczęliśmy sporadycznie gadać, a to poszliśmy na papierosa, a to zaczął mi coś opowiadać. Mówił, że nie układa mu się w związku i w ogóle. Ja też z kimś byłam. Tak zaczęliśmy gadać, skomentował kiedyś mój post na fb, niby zaczepnie, ale olałam temat, bo miałam kogoś, on przecież też.
W moje imieniny wchodzi do pracy poczta kwiatowa, facet trzyma ogromny bukiet, ledwo wszedł w drzwi. Nie wiedziałam, że to od niego, żadnego listu, nic. Potem przyjechał za godzinę, spytał, czy może być? Ja wielkie oczy, zmieszanie...no bo dziwne, obcy facet wysyła mi kwiaty. Potem na urodziny przyniósł mi drogie prezent, nie chciałam przyjąć, więc oddałam mu, ale on położył z powrotem i powiedział... to oddaj komuś i tyle. Także, nie zostawił mi wyjścia, prezent schowałam w pracy i tyle.
Potem wiedziałam, że on coś do mnie chyba poczuł i umówiłam się z nim po pracy, aby mu powiedzieć, że jeszcze nic się nie zaczęło, ale niech tak zostanie, bo nie psujemy sobie życia i innym, nie wyszło... Zaczęliśmy się spotykać, oczywiście rozstaliśmy się z poprzednimi partnerami, ciężko było, ale daliśmy radę. Stwierdziliśmy, że będziemy razem. Super było przez rok... kolacje, niespodzianki, a to on coś zorganiozwał, a to ja wpadłam na super plan fajnego wieczoru... i tak mijało życie. Dodam, iż ja i on mamy dzieci z poprzednich związków.
Zwierzałam mu się, opowiedziałam o wszystkich moich facetach z którymi byłam, nawet o takim z którym nie byłam, ale niestety coś między Nami było kiedyś... Chciałam być fair, to było z 8 lat do tyłu, ale chciałam, aby wiedział o mnie wszystko. Powiedziałam mu nawet, że kiedyś prawi byłam ofairą gwałtu, choć udało mi się uciec.
No i się zaczęło po jakimś czasie, wyszedł z niego potwór po raz pierwszy, gdy pokłócił się z przyjacielem, wypił piwo, odwoziłam go jego autem do domu, po czym doszło do sprzeczki- ja coś skomentowałam, on się wkurzył, uderzył mnie w twarz, zaciągnął ręczny, wyrzucił mnie z auta na środku drogi...zaczął kopać drzwi. Jezu, nie wiedziałam, co się dzieje, co w niego wstąpiło... Przyjechałam do domu, twarz miałam całą czerwoną od tego liścia, powiedziałam wszystko mamie. Mama zaczęła dzwonić do niego, że nie życzy sobie go w moim życiu i żeby spadał. Wtedy bez sensu pożaliłam się w złości mojemu ex... że żałuję chyba, bo zostawiłam go dla kogoś takiego, a on mnie pocieszał, przyjechał nawet pogadać itp... i chyba narobiłam mu przypadkiem nadzieji, bo później wszystkie rozmowy wysłał mojemu facetowi, jak się dowiedział, że mu wybaczyłam. Wtedy zrobił mi piekło, wyzywał, że jestem szma*a, najgorsza, jak mogłam... jestem taka, siaka, najgorsze epitety. Oczywiście ciche dni, potem znowu zaczął się odzywać. Ja w tym czasie płakałam, dzwoniłam, jeździłam, prosiłam o wybaczenie, zrzucił na mnie całkowicie winę i odwrócił kota ogonem, a o sytuacji z uderzeniem mnie w twarz zacytował "jednak Ci się należało głupia Dzi*ko".
Wybaczyłam, serio wzięłam to na siebie... ja też taki nerwus trochę jestem. Potem miałam problemy w domu, nigdy nie mogłam liczyć na niego, bo dla Panicza liczyło się tylko jego super auto i super ego... mi sypało się życie, moja mama popadła w depresję i w alkoholizm.... trwało to już jakiś czas, ale trafiła do szpitala, potem obiecała poprawę, że skończy z piciem, nie skończyła... i tak w oto sposób nie ma jej już dwa lata, zmarła. Do dziś nie wiem, czy miała raka, czy co.. czy to tylko alkoholizm, nigdy nie chciała się leczyć, a nas miała za wrogów, względem czego my też trochę odwróciliśmy się od niej, zamiast walczyć. Nie miałam już nikogo... oprocz dziecka i 2 młodszych sióstr, w czasie szkolnym jeszcze.
Spadło na mnie wiele obowiązków, najpierw pogrzeb, pootem dom... Wzięłam się za siebie, poszłam na studia, bo obiecałam sobie, znalazłam, jak najlepszą pracę... Zaczęło mi się układać. W międzyczasie nabawiłam się depresji, przez śmierć mamy i to, że mój facet ciągle, gdy wypił robił mi awantury i wyzywał mnie, zamiast dać mi oparcie.
Wylądowałam u psychiatry z depresją i nerwicą, dostałam leki, po czym odrzuciłam ich przyjmowanie, bo nie funkcjonowałam normalnie, a musiałam pracować.... zarabiać na siebie i dziecko. Stanęłam na nogi, ale on ciągle walił mnie po głowie... Jednego dnia bajka, a za kilka godzin armagedon, bo COS MU SIE NAGLE PRZYPOMNIAŁO. Jak mogłam np, spać z kimś wcześinej przed nim, jak mogłam spać kiedyś z facetem, z którym w związku nie byłam ( to ta tajemnica co mu wyjawiłam z głupoty).... że jestem szma*a, ku*wa, najgorsza... blokował mnie, nie odpisywał, nie odbierał, co tydzień zrywał. Co tydzień ciągle wyzywał, albo za akcję z moim ex, że jak mogłam mu się pożalić, albo za moją przeszłość... która go nawet nie dotyczyła. Był zazdrosny. Nigdy go nie zdradziłam, nigdy...A ja ciągle ywybaczałam, bo on ma ciężkie życie, pracę, firmę na głowie... utrzymanie mieszkania gdzie została jego była z ich dzieckiem, wszystko znosiłam. Kiedy miał zły humor nie mogłam się odezwać, bo musiałm wy*ierdalać. W końcu przestałam się złościć, zaczęłam olewać jego docinki, wieczne przygryzki, szukanie zaczepki. Wcześniej jeszcze chciałam coś z nim wynająć... no i stało się, mieliśmy klucze, zawiozłam swoje i dziecka rzeczy, w ten sam dzień znowu awantura, że ja się nie nadaję, a poza tym jestem taka, siaka... on nie będzie ze mną mieszkał. Jedyna sfera, w jakiej Nam się układało to chyba tylko seks... albo piękne dni, przeplatane awanturami, cichymi dniami. Miesiąc temu znowu po 2 latach podjeliśmy decyzję, że coś wynajmiemy, super mieszkanie Nam się trafiło, duże... na Naszą 3 idealne, a jego dziecko też miałoby miejsce na łóżko i zabawki, gdyby miał zostawać u Nas.... dzień nie minął- awantura... bo mu się przypomniało, że rozmawiałam z takim wspólnym znajomym na spotkaniu towarzyskim na takiej małej imprezie... Rozmawiałam, choć go nie lubię, ale się dosiadł, więc co miałam karate na nim stosować, żeby poszedl? Tym bardziej mój facet bawił się z jakąś koleżanką na parkiecie, a ja już byłam zmęczona.Znowu wypomniał mi jakąś głupotę, bo podobno kolega mu powiedział, że ja się cieszyłam do tego znajomego. Że co? A co to w ogóle znaczy? Nie raz mną szarpał, ciągle wyzywał, życiowa karuzela, wyzywanie, godzenie, najczęściej to ja chciałam rozmawiać, poga dać, załagodzić spór,.. nigdy on. Zaczęłam olewać jego humory, fochy... no sorry, facet 32 lata, a on wrócił do mamusi i tam mu dobrze, ze mną mieszkać nie chce, bo ciągle się wycofuje, bo niby ja znowu coś odwaliłm, jego zdaniem. Czuje się, jak nikt... serio, jestem odstawiana z kąta w kąt, choć tak bardzo go kocham i chcę, aby się zmienił, żeby wyjaśniał problemy, a nie je piętnował. Nie da się. Ciągle mnie zwodził: jak zarobisz 1000 zł więcej to razem zamieszkamy. I co robiła Karolina?! Stawała na głowie, zasuwała i Karolina miała, dostała podwyżkę, bo jej pan powiedział, że tak ma być. Zrobiłam wszystko, co chciał, a nadal nie jest dobrze. On najlepiej by się spotykał wieczorem, spędzić fajnie czas, obejrzeć film, jak nastolatek... ale ja nie mam czasu, straciłam tu ponad 4 lata, czy to dziwne, że nie wiem na czym stoję? Ponad to, jego ex ma wszystko, ja rozumiem..dziecko z nią ma, oczywiście... ale płaci jej kolosalne rachunki za kredyt, mieszkanie, rachunki, choc ona pracuje, nie doklada sie, czemu ja mam na tym cierpiec? Nic nie mam z tego związku, ani wsparcia, ani nic... on nawet mi przy aucie nie pomoze, a o wszystko proszę się znajomych, bo on nie ma czasu, nie ma siły, a to się obrazi. Liczy się tylko jego wyjście na rower z kumplami, basen, jego ekstra auto, jego praca i jego dziecko... a gdzie ja? Ja to jestem na wieczory, jak kto? Panienka do towarzystwa? Jak jest dobrze czuję się szczęśliwa, ale jak jest źle to porażka życiowa. Wynajęłam sobie z dzieckiem kawalerkę teraz, chcialam się odciąć od niego, zaczac nowe zycie... On znowu mąci mi w głowie, znowu niby mnie kocha, znowu żebym przyjechała... Na poważne tematy nie ma z nim gadki, bo jest darcie gęby "nie nadajesz się, zawiodłaś mnie, nie ufam Ci po tym wszystkim"... super, że ja mu ufam, po tylu kłamstwach, albo jak zbierałam go z miasta, bo dostał wpierdziel, bo się upił. Na codzień super zadbany, elokwentny, inteligentny facet... niekiedy tyran, alkoholik i awanturnik. Ja już nie mam siły, co zrobić, czy jest jakiś sens? Co ja zrobiłam źle w tym wszystkim? Czułam, że to miłość mojego życia, a teraz nie umaiem się uwolnić, a żadne rozmowy na ten temat z nim kończą się awanturą i tym, że jak mi nie pasuje to mam się walić. Proszę, pomóżcie.