Kupowanie mieszkania na kredyt oznaką głupoty? - Netkobiety.pl

Odpowiedx jest jedna: to zalezy. Sa rodzice ktorych na to stac i tych ktorych nie stac. Samotka kobieta na rencie (wdowa) ma utrzymywac 27 letnie dziecko, placic za media ktore ono zuzyje, prac mu majtki i skatpetki, sobie odmawiac wszystkiego łacznie z lekami po to by synek w dorosle zycie wszedl bez kredytu? Zdecydowanie nie popiersm. Ale jak ktos ma dzianych rodzicow co roczne dochody po pare mln maja to sytuacja inna. Z racji wieku na temat patrze jako rodzic a nie jako dorosłe dziecko.

Polecam kupowanie za swoje. Moje mieszkanie ok. 60 M2 jest warte obecnie jakieś 350 tysięcy. Za podobne nówka nie śmigane trzeba w moich okolicach wyłożyć 350-400 tysięcy. Jest to metraż jaki uznaję za minimalny dla małżeństwa 2+2. Jak ktoś ogranicza się do 2+1, to powiedzmy do 40 M2 tj. ok. 240 tys. Teraz kalkulator w rękę ile możemy odłożyć do skarpetki i ile lat zbieramy na mieszkanie...

I dlatego juz wkrotce najnizsza krajowa to bedzie 4000 zl.

Mieszkan w Polsce dostatek, tylko kazdy chce w nowym budownictwie, kafelki za 100 zl/m2, gładz, taras i 2 miejsca parkingowe
W kazdym miescie ss drozsze i tansze dzielnice i w tych drugich tez mieszkaja normalni ludzie. W moim 130.000 miescie ceny zaczynaja sie od 2500 zl/,m2, tylko pomalowac trzeba - fakt to bloki z lat 70 tych a nie modne grodzone osiedle z fajnie brzmiącą nazwą.

Glupota to jest uwazanie, ze to glupota

Gdybym ja kupila mieszkanie na kredyt to bylaby to glupota. Jak ktos kto chce kupic kupuje to moze byc to swietna decyzja.
To zalezy tylko i wylacznie od tego co ktos chce w zyciu osiagnac i co kogos czyni szczesliwym.
Jezeli ktos bardzo bardzo chce miec mieszkanie, a nie stac go na kupno mieszkania bez kredytu to moze taka inwestycje zrobic. To normalne.
Ja wole oplacic doktorat zamiast mieszkania, wole samochod, wole wiele wiele innych rzeczy. W tym wypadku pakowanie sie w kredyt, kiedy nienawidze dlugow jest bez sensu dla mnie i byloby slepym kopiowaniem jakiegos stylu zycia.

Wszystko w zyciu to kwestia interpretacji. Jednego cos uczesliwia, a innego to samo doluje.

Zdecydowanie wyjazd na studia + samodzielnosc. Wiadomo mlodzi ludzie kasy nie maja, rozsadniejsze z perspektywy zycia jest wspieranie mlodych przez pierwszy rok samodzielnosci ale na swoim niz trzymanie dzieci w domu fo 30 tki. Moje juz o tym wiedzą, ze po maturze to albo studia + wyprowadzka albo do pracy + wyprowadzka. Gdyby nie tak to potem z roku na rok coraz trudniej jest podjac taka decyzje a mlodzi zyja ze starymi w patologicznym ukladzie i czekaja az stazy umrą.

Trzeba po prostu sobie to wszystko rozpisać, wady i zalety

Wynajmowanie mieszkania od kogoś
Zalety:
- dosyć duża ,,mobilność" czyli nie jest się uwiązanym od określonego miejsca, można zmieniać miejsce zamieszkania jak się tylko chce, jednego miesiąca np. w Poznaniu, drugi miesiąc w Warszawie.
- Samodzielność życiowa (ale to samo można napisać o własnościowym/na kredycie)
- W razie jakiejś trudnej sytuacji życiowej (np. rozwód) można się po prostu rozejść ,,w mgnieniu oka" i nie mamy problemów typu jak podzielić mieszkanie na kredyt itp.
- Nie musimy się jakoś zbytnio ,,stresować" warunkami mieszkaniowymi, jak np. blok w którym mieszkamy zacznie się sypać to po prostu robimy ewakuację w inne miejsce.

Wady:
- Brak większej stabilności w życiu, w każdej chwili właściciel może powiedzieć, że chce np. sprzedać to mieszkanie i musimy robić ewakuację (kolejna przeprowadzka, pakowanie i dźwiganie gratów, szukanie innych ofert)
- Poczucie, że nie mamy swojego 100% kąta na tym świecie, no bo to mieszkanie nie jest nasze, ono jest czyjeś, nie mamy swojego ,,przyklepanego" kąta w życiu, jesteśmy jakby ,,w biegu"
- Dla wielu ludzi jest to po prostu wywalanie pieniędzy w błoto, przykładowo wynajem jakiegoś 2-pokojowego mieszkania w większym mieście, które nie byłoby slumsem - koszt ok. 1500 złotych miesięcznie to daje nam 18 tysięcy rocznie, jeżeli będziemy wynajmować np. od 20 roku życia do 65 roku życia (jakiś tam przykład) to minie 45 lat, czyli przez ten okres wydamy ok. 0,8 MLN złotych na wynajem mieszkania od kogoś (przy założeniu, że ceny wynajmu przez następne 45 lat nawet nie drgną do góry) - a za takie pieniądze moglibyśmy mieć już własnościowy dom.
- Inwestujemy pieniądze w mieszkanie, które nigdy nie będzie nasze. Całe życie na wynajmie i w wieku 70 lat to mieszkanie dalej nie jest nasze. Nie możemy z tym mieszkaniem nic zrobić, nie możemy dać dzieciom/wnukom w spadku, nie możemy sprzedać i dać potrzebującym/chorym ludziom. P.S. wynajmując mieszkanie od kogoś tak naprawdę spłacamy kredyt hipoteczny - tylko, że to nie jest nasz kredyt

Własnościowe mieszkanie na kredyt
Zalety:
- Mamy swój własny kąt, jesteśmy suwerenni i niezależni życiowo jeżeli chodzi o nasz byt i nasze warunki mieszkaniowe, mamy swoje miejsce na ziemi, w każdej chwili mamy gdzie wrócić.
- Samodzielność życiowa (ale to samo można napisać o wynajmowanym)
- Każdego miesiąca zamiast wywalać kasę w czarną dziurę (Czyt. na wynajem) opłacamy kredyt, swój kredyt, inwestujemy w swoją nieruchomość (a nie czyjąś) i za kilkanaście/kilkadziesiąt lat to lokum będzie w 100% nasze, będziemy właścicielami kapitału o wartości kilkuset tys. złotych, który będziemy mogli np. przepisać swoim dzieciom/wnukom w spadku, sprzedać i dać pieniądze dla potrzebujących itp.
- Jest to nasze mieszkanie i robimy je po swojemu, możemy w tym mieszkaniu zrobić wszystko co chcemy, pomalować ściany na sraczkowato-żółty, dać wieśniackie dywany do salonu, przerobić całą kuchnię, kuć kafelki w łazience, wstawić meble jakie chcemy - nie musimy kompletnie nic z nikim uzgadniać, jesteśmy ,,panami" na własnym ,,kawałku ziemi" - robisz co chcesz z tym mieszkaniem bez niczyjej zgody. P.S. to mieszkanie każdego roku wzrasta na wartości.

Wady:
- Pewnego rodzaju obciążenie psychiczne, że musimy spłacać kredyt przez następne ,,30 lat" i pytanie co się stanie gdy np. stracimy pracę? (ale w sumie można ubezpieczyć kredyt na wypadek utraty pracy gdzie mamy przerwę w płaceniu przez np. rok (gdzie nie mamy takich opcji przy wynajmie) i do tego jak wynajmujemy mieszkanie to przecież też będziemy musieli płacić wynajem bo właściciela nie interesuje to, że straciliśmy pracę, on też ma swoje kredyty.)
- Jesteśmy przywiązani do jednego miejsca, już nie jest tak łatwo jak w przypadku wynajmu, że przenosimy się z pkt. A do pkt. B w jeden dzień, musimy sprzedać, kupić nowe, negocjować się itp.
- Większe stresy np. jak się budynek zacznie sypać, trzęsienie ziemi, huragan itp. jesteśmy bardziej ,,uwiązani" niż w przypadku wynajmu.
- W razie innych życiowych rozterek (np. rozwód) mamy problem wtedy co zrobić z tym mieszkaniem, czy sprzedać i podzielić na pół itp.

O niczym już bardziej nie marzyłam niż o przywiązaniu się do jednego miejsca. Wreszcie mam na to szansę i jestem szczęśliwa. Od dziecka żyję na walizkach i zawsze zazdrościłam tym, którzy urodzili się i wychowali w jednym miejscu, którzy mogli jako nastolatkowie wskazać miejce i powiedzieć: tu się bawiłem jako małe dziecko, zadrościlam starszej kobiecie, która mieszka w kamienicy i opowiada, że po schodach w klatce schodowej jako dziecko zjeżdżała na desce do prasowania Ja takich korzeni nie posiadam. Mobilność w ogóle mnie nie pociąga, zresztą zawsze mogę wyjechać na wycieczkę.
Nie jest dla mnie żadnym problemem, że mieszkam nie we własnym mieszkaniu, ale kiedy wreszcie nasz polski rynek wyjdzie naprzeciw najemcom? Kiedy realnym się stanie wynajmowanie jednego mieszkania przez całe życie? Mnie zawsze prędzej czy później oznajmiano, że właściciel chce mieszkanie sprzedać, więc oczekuje, że się wyprowadzę. Nawet jeśli tego nie mówił, żyło się w niepewności, bo nikt mi nie obiecywał, że będę mogła użytkować lokal przez kilkanaście czy kilkadziesiat lat.
To przepakowywanie, przewożenie rzeczy, dopasowywanie starych firanek do kolejnego lokum (wiadomo, że jedno jest wyższe, drugie niższe, do jednego dywan pasował, a w drugim już się nie mieści) wspominam jako gehennę. Zrezygnowałam z własnych mebli, bo niszczyły się w transporcie, a i dźwiganie, ponoszenie kosztów transportu to nic przyjemnego. Znowu w cudzych mieszkaniach z estetyką bywało różnie, bo jeśli właściciel zadbał o nią, podwyższał cenę, a jeśli z kolei było taniej, właściel oszczędzal na wszystkim do mieszkania wstawiał np. szafę z wybitą szybą biblioteczki czy odrapany wiklinowy fotel.
Przyzwyczaiłam się i nie wczuwałam, ważne było to, że w ogóle mam gdzie spać i jeść, zawsze mogłam ten wiklinowy fotel przykryć jakimś barwnym kocem, ale to była jednak wieczna prowizorka, moje mieszkania nie wyrażały mnie, bo po prostu szkoda było kasy i pracy nad czymś z założenia tymczasowym. Dlaczego mam kupować nowe firanki, czy koc, skoro za dwa trzy lata, w jakimś nowym miejscu okażą się zupełnie nieprzydatne.
Proszę bardzo, mogę wynajmować, ale długofalowo, choćby do końca życia. Tak czy siak zawsze trzeba wyskoczyć z kasy, czy wynajmując, czy kupując, czy tez ciułając latami na przyszłość.

No właśnie dzwoni się po właściciela
dzwoni się, dzwoni
trzeba uzgadniać z właścicielem
Pytać się właściciela, negocjować z właścicielem
Dogadywać się z właścicielem, informować właściciela.

A w d...pę z tymi wynajmami, jak we własnościowym coś się zepsuje to robię po swojemu jak chcę i kiedy chcę, a może i w ogóle nie będę musiał naprawiać - wolna amerykanka.
Z tym ,,właścicielem" gorzej jak z teściową na rodzinnym obiedzie

P.S.

Kilka postów wyżej wypisałem wady/zalety wynajmy/własnościowego ale każdy to ignoruje.

Wynajem kojarzy mi się z życiem ,,na walizkach" jest do dobre jak ma się np. 20-30 lat a nie człowiek np. w wieku 50 czy 60 lat musi robić kolejną przeprowadzkę z wielkimi i ciężkimi kartonami.
W pewnym wieku człowiek chce mieć chyba coś swojego, jakiś własny kąt, własny kawałek ziemi na tej globie a nie ciągle pakować walizki.

P.S. 2

Mój znajomy kupuje mieszkanie w kredycie
Ma zamiar je wynajmować,
Wpływy z wynajmu mają się pokrywać z ratą hipoteczną
Obcy ludzie będą mu spłacali inwestycję
A jak się już spłaci to sprzeda to mieszkanie i dostanie kilkaset tys. złotych przez to, że obcy ludzie od niego wynajmowali lokum
Tak to widzę

Podkreślam jeszcze raz - wynajmując od kogoś mieszkanie - tak naprawdę spłacasz kredyt hipoteczny - tylko, że nie jest to Twój kredyt i Twoje mieszkanie - tylko kogoś innego
I jak wynajmujesz mieszkanie przed 40 lat za 1500 złotych miesięcznie to wywalasz w wynajem 0,80 Miliona złotych - za to można postawić dom z działką i potem dać go w spadku swoim wnukom albo sprzedać i sobie żyć na emeryturze na Filipinach albo sprzedać i np. rozdać potrzebującym albo kupić nową klasę S z salonu. A jak wynajmujemy to po 60 latach nadal G z tego mamy. Kurde bela no nikt mnie nie przekona, że wynajem jest lepszy od własnościowego nawet w kredycie.

A mnie irytuje to jak jakiś człowiek mi pisze, że wynajem jest lepszy od własnościowego bo wywala pieniądze w czarną dziurę zamiast inwestować we własny kapitał i w majątek, który potem przepisze następnemu pokoleniu.

Tak więc trzeba się wyluzować a nie się denerwować

Kto tu pisze, że wynajem jest lepszy? na pewno nie ja. Ja uważam, że wynajem jest tragiczny. ale siedzenie 30 latka z rodzicami jest równie beznadziejne

Ja trochę nie widzę perspektyw Moi znajomi mają 25-28lat i nie znam nikogo, kto odłożyłby na własne mieszkanie. Ludzie albo wynajmują albo mieszkanie kupili im rodzice, bo mieli odłożone. Średnie zarobki i mieszkanie z drugą połówką nawet po ślubie nie pomaga nawet w uzbieraniu na wkład własny na mieszkanie, a co dopiero na całość. Więc ja trochę nie widzę, jak miałabym uzbierać na coś swojego. Bardzo bym chciała, ale obecnie na sam wkład własny będę zbierać koło 8 lat jak już wyliczyłam wcześniej, musiałabym odkładać ponad 10 lat mieszkając u rodziców, żeby kupić to, co chcę kupić. Niestety mieszkania w miejscu, w którym docelowo chcę mieszkać obecnie zaczynają się od 480 000 zł.

Mam dzisiaj jakiś taki dzień bezsensu, bo sobie to wszystko uświadomiłam no i nie jest to fajna perspektywa. Mogłam łapać MdM jak jeszcze było, teraz to zostaje mi znalezienie drugiego etatu.

Teoretycznie zawsze da się zmienić, ale tutaj zdecydowanie plusy przeważają nad minusami. Głównym plusem jest to, że bardzo dobrze znamy się z właścicielką i wiemy, że nie podniesie nam nagle czynszu, nie wywali nas, mamy wielką swobodę działania, nie musimy praktycznie nic uzgadniać, jak coś się psuje to informujemy i ona bez problemu daje kasę. Nie nachodzi nas, nie sprawdza. Tutaj jest naprawdę bajka. Zmieniając to możemy trafić dużo gorzej.
Trzyma nas też to, że bardzo dużo zainwestowaliśmy w to mieszkanie. Jak się wprowadzaliśmy, to ono było puste. Były 2 szafy, łózko i meble kuchenne. Teraz jak tak myślę, to zrobiliśmy głupotę, bo się tak uwiązaliśmy, ale wszystko jest nasze. Lodówka, pralka, wszystkie meble, całe wyposażenie. Wiadomo, że możemy i zabierzemy większość rzeczy ze sobą przy okazji przeprowadzki gdzieś, ale teraz musielibyśmy szukać mieszkania, w którym właściciel nie miałby problemu z zabraniem swojej pralki, bo my mamy naszą. Albo musielibyśmy sprzedać pralkę i lodówką albo wynieść do rodziców do piwnicy. Tak samo z meblami. Ostatnio kupiliśmy nowe łóżko.
Ja się bardzo chciałam tam poczuć jak u siebie, więc inwestowałam bez sensu w toaletkę, wieszaki, kubeczki. Rzeczy, które w każdym innym mieszkaniu już są. Po czym jak weszliśmy z remontem (swoją drogą też głupota, ale właścicielka nam spuściła z czynszu) już z mieszkaniem klepniętym, rzeczami spakowanymi, to okazało się, jak bardzo tam jest źle. Ściany, z których farba odpadała płatami, brak umywalki w łazience, gniazdka, którym trzeba było dorabiać uziemienie, bo prąd szedł na obudowę pralki, podłoga położona byle jak, karnisze bez połowy zaczepów, rozlatująca się kuchnia. Ech. Braliśmy trochę po znajomości i wiedzieliśmy, że szału to tam nie będzie, ale nie myśleliśmy, że będzie aż tak źle.  Ostatnio mój chłopak się śmiał, że to jest kwestia tego, że przez ostatnie 15 lat nikt o to mieszkanie nie dbał i jak my zaczęliśmy dbać, to zaczęło nam pokazywać wszystkie rejony, w których jeszcze czegoś mu brakuje.

Rozmawiałam dzisiaj z moimi rodzicami i założyliśmy wstępnie rok ogromnego oszczędzania i potem zakup mieszkania. Zobaczymy jak to wyjdzie, mam nadzieję, że się uda uzbierać na wkład własny i znaleźć coś fajnego. Moi rodzice też widzą jak się męczę i też widzą, jak to wygląda, bo do wszystkiego w pierwszej kolejności wołam tatę.

Po tym inwestowaniu rozpoznaję nowicjuszy w sprawie wynajmowania
Ja miałam kompletnie wywalone, ale to ma swoje konsekwencje, bo teraz jestem zupełnie zielona w temacie urządzania się. Wszystko mnie przeraża, nie wiem, od czego zacząć, nie mam jakiejś całościowej koncepcji, jak moje stałe nareszcie i upragnione mieszkanie ma wyglądać. Pewne inspiracje pojawiają mi się w głowie, ale to robota na lata, zwłaszcza gdy się ma raczej skromne środki finansowe.
Ale co tam! I tak się cieszę jak szalona, że wreszcie jestem u siebie.

Tak, wiem ale naprawdę była to dla mnie ogromna zmiana.
W sumie aktualnie rozważam jednak olanie tego mieszkania i powrót do rodziców, tylko jak ja to zakomunikuję partnerowi, że się cofamy w rozwoju o rok i wracamy każdy na swoje

Ja szukałam mieszkań już umeblowanych, ale to umeblowanie bywało różne. Wozić z mieszkania do mieszkania coraz bardziej rozklekotane graty, dźwigać, kombinować, kto to przeniesie, żeby nie było za drogo (brat przewoził mi toboły osobowym samochodem, robiąc po kilka kursów) to nic przyjemnego.
Wkurza mnie nieziemsko, że w naszym kraju praktycznie nie wynajmuje się mieszkań docelowo, na wiele lat czy choćby na cale życie. Mam przeprowadzkową traumę

Moją dziupelkę kupiłam za 85 tys. (miało być 90, ale negocjowałam). Kredyt po wielu trudach (które wzięła na siebie pani doradca kredytowy) udało się uzyskać konsumpcyjny na 30 tys. Wkład własny miałam od Mamy, ona też wyłożyła resztę kwoty. Mieszkanie ma 31 m. (niecałe), przechodnie pomieszczenia, ale sorry, jak czytam narzekania niektórych, to myślę, że za mało po d...e dostali.
Cieszę się, że syn ma własny pokój, bo znam całe rodziny żyjące w jednej czy dwóch izbach, u koleżanki po rozłożeniu łóżek nie da się normalnie przejść przez pokój, a sufit w starym domu, gdzie bieda aż piszczy, ma podparty pniem drzewa, żeby nie runął na głowy.
Z wynajmowanego można by przynajmniej uciec - tak a propos...

P.S. Cholewka, znowu post pod postem napisałam. Na moim sprzęcie (telewizor z dostępem do internetu) nie potrafię kopiować, wycinać i wklejać, nie ma chyba takiej możliwości. Wybacz, moderacjo. Jak mogę, staram się "poprawić".
No przecież, że wybacza

Wynajmowalam mieszkania przez 7 lat. Słabo mi się robi jak pomyślę o tych wszystkich problemach, z mieszkaniem, z właścicielem. Kupowałam swoje meble, łóżko, które potem wozilam ze sobą. Nigdy więcej. Lepiej pomieszkać z rodzicami trochę dłużej I odkładać choć na wkład własny do kredytu. Kupiłam w wieku 26 lat mieszkanie 45 m.malutkie Ale mi jednej póki co wystarczy. Nie kupowałam go z myślą, że będę w nim mieszkać do końca życia. Już teraz czekam by je jak najszybciej spłacić I kupić następne, badz dom, mam nadzieję, że już z przyszłym mezem.
Mimo, że widzę różnice między tym co było te 10 lat temu , a tym co jest obecnie na rynku wynajmu, w sensie lepszy standard, wyposażenie, wlasciciele to i tak wolałabym mieszkać z rodzicami, albo wziąć kredyt na malutkie mieszkanie na obrzeżu miasta.

Rumuński, 60-70latek na wynajmie to równie beznadziejne jak 30latek z rodzicami. Niestety.

Żebyś wiedział, jak bardzo się w moim przypadku mylisz

Haha to było dobre!

To tak samo jak ,,koleżaneczki" z pracy
Każda z nich chwaliła mi się, że jest usamodzielniona, że mieszkają same bez rodziców, że są dorosłe i nie siedzą u mamusi tak jak ja.
Utrzymują się same, mieszkają same itp.
.......................................................................w sensie razem z chłopakiem.... w jego mieszkaniu (ale o tym wspominają na samym końcu już praktycznie po zakończonej dyskusji na drugi dzień)
Albo jedna coś tam chwaliła, że jeździ fajnym nowym samochodem, że jak zarabia to sobie sprawiła bo czemu by nie
.......................... tzn. ............... mąż wziął w leasing na swoją firmę a ona nim jeździ

Cóż, standardowo ja mam o dziwo zupełnie inne koleżanki
jedna ma kupione swoje mieszkanie i mieszka tam ze swoim wieloletnim partnerem, inne wynajmują same pokój lub wynajmują mieszkanie z partnerami. Właściwie to nie znam żadnej, która mieszkałaby w mieszkaniu faceta, ale to dlatego, że praktycznie znam jedną osobę, która sobie mieszkanie faktycznie kupiła. A nie, sorry znam dwie. W drugim przypadku mieszkanie też jest dziewczyny, a mieszka w nim ze swoim mężem

Ja też myśląc o kupnie mieszkania czy o kredycie na mieszkanie myślę, o kredycie na mnie i mieszkaniu na mnie, a nie na mojego faceta. Przy wszystkich moich przeliczeniach odnośnie tego, ile jestem w stanie odłożyć itd. uwzględniam tylko moje zarobki i tylko moje wydatki.

No bo śmiejąc się tak faktycznie jest. Wyczuć ten złoty punkt kiedy już się nie jest się maminsynkiem co to mieszka z mamusią, a jeszcze nie starym, nieodpowiedzialnym i nieudacznym piernikiem, którego nawet na mieszkanie nie stać.
Mieszkanie z mamusią zawsze skreśla tak czy owak, bo panienki nie lubią konkurencji, a mamusia pod nosem, to na dodatek zawsze szepnie słówko prawdy o walorach panienki... To jest podstawowy minus mamusi u boku, a nie że chłopak niesamodzielny. Oczywiście konkretnej, pewnej siebie kobiecie takie pierdoły nie będą przeszkadzać ale ile ich jest? No właśnie...
Ja odkąd skończyłem 18 lat nie mieszkałem z rodzicami więcej niż przyjazd raz na miesiąc ze studiów, czy wakacje. Skończyłem studia, to zmieniłem diametralnie miejsce zamieszkania na zupełnie obce sobie miasto. Przez całe małżeństwo, mimo że moja kobieta jest raczej z tych konkretnych i pewnych siebie byłem oskarżany, że za plecami rozmawiam "z mamusią" i "spiskuję" tudzież skarżę się na połowicę. Zawsze mnie to śmieszyło, bo nigdy tego nie robiłem, pewnie miałem ciekawsze tematy do rozmowy Poza tym moja mamusia pierwsza by ucięła próby takich pogawędek. Niemniej znam oczywiście takich co wisieli na telefonie mamusi i zdawali relacje z pożycia. Z drugiej strony znam takie panny co tak zmanipulowały mężów, że boją się odezwać do matki mieszkając z nią pod jednym dachem. Ogólnie co by facet nie zrobił, to ma przesrane...

Rumuński, jaki egzaltowany jesteś :-D Ten pogrubiony tekst, te podkreślenia :-D

Słuchaj, zgadzam się z Tobą, jak nigdy wcześniej :-)
Też uważam, że mija się z celem płacenie komuś za mieszkanie u niego, jak można mieszkać u siebie i spłacać kredyt za coś, co w przyszłości ma szansę stać się Twoją własnością - w sensie, że nie współdzielisz własności z bankiem :-D

Wtedy nawet jak zmienią się plany, konieczna będzie przeprowadzka, to zawsze można SWOJE mieszkanie, obciążone hipoteką sprzedać, spłacając kredyt i odzyskując część kasy, którą płaciło się w racie.

Swoją drogą sprzedałam ostatnio swoje mieszkanie w stolicy. Kupił je ode mnie facet dla swojej córki, która od października zaczyna tam studia i on uznał, że nie opłaca się wynajem mieszkania i nabijanie komuś kabzy przez 5 lat a lepiej kupić na kredyt, spłacać raty, a po tych 5 latach ewentualnie je sprzedać, jeśli córka nie będzie chciała tam zostać na stałe. To na potwierdzenie tego, że podobnie myślących jest wielu :-)

Też rozważałam wynajem, bo włożyłam trochę serca w urządzanie tego mieszkania i szkoda mi było się go pozbywać, ale mi odradzono, bo było wykończone na wysoki standard a po wynajmie można byłoby je odgruzowywać :-D
Teraz też się pobawię w przedsiębiorcę, bo zamierzam kupić coś w swoim mieście, przygotować pod wynajem a nie jak dla siebie, po czym odnajmować je.
A przy okazji jeszcze jeden argument przemawia za zakupem, bo to mieszkanie w stolicy, o którym pisałam w ciągu 3 lat znacznie zyskało na wartości i sprzedałam je z zyskiem, zatem biorąc pod uwagę to, że dochody ludzi wzrastają, to ceny nieruchomości spadać nie będą, więc nie ma co się ociągać.

To pytanie z innej beczki

czy szukając mieszkania do zakupu kierujecie/kierowaliście się ceną? A może czymś więcej?

Wiadomo, że w niektórych miejscach mieszkania są tańsze niż w innych. Czy warto olać okolicę i brać to, co tańsze i potem po lekkim odkuciu się kupić coś drugiego już tam, gdzie domyślnie bardziej chcemy, czy jednak lepiej poczekać i iść od razu tam, gdzie faktycznie chcemy żyć?
Czy idziecie faktycznie w kupno większej ilości mieszkań (jak Olinka:) ) czy wystarczy jedno? Czy inwestowanie w mieszkania to dobra inwestycja? Czemu tak/czemu nie?

Przyznam się, że w Krakowie rynek jest bardzo wysycony i jeżeli chodzi o wynajem i jeżeli chodzi o sprzedaż/kupno. Ceny są wywindowane w kosmos, deweloperzy budują ciągle nowe osiedla i tak naprawdę mieszkania ciągle są i ciągle czekają. Sama w moim bloku widzę kilka mieszkań pustych i kilka takich, które regularnie zmieniają lokatorów.
Szkoda tylko, że nie idzie za tym jakość wykonania tych mieszkań.

Ceną, lokalizacją i jaki deweloper to buduje, czy już budował bloki, czy to jakiś noName Kupując nie zakładałam, że będę  tam mieszkać całe życie, raczej 10-15 lat.
Wg mnie to inwestycja dobra, sprzedając teraz po kilku latach, sprzedałabym z zyskiem. Jak w życiu mi coś nie wyjdzie, to wynajmę jeden z pokoi, albo całe, albo sprzedam. Wynajem, tak jak pisałam to dla mnie strata pieniędzy oraz życie w pewnej niepewności.

No właśnie ja bym chciała obrzeża, niedaleko całej mojej rodziny, a tam niestety jest dosyć drogo i z tego co widzę, to tak się ceny utrzymują, bo też w tym rejonie akurat mieszkań nie ma jakoś bardzo dużo na sprzedać i do wynajęcia.

Trzeba zebrać kasę na wkład własny

Olinka słusznie zwróciła uwagę na piętro jak nie ma windy to powyżej 1 ciężej sprzedać. W przypadku Lady Loka ma znaczenie czy to da się zrobić, bo zakładam, że nie kupisz od razu wymarzonych 3 pokoi?
Na obniżki cen ze względu na dużą ilość mieszkań nie liczyłabym w naszym mieście.
Jak na Twoje obrzeża dojeżdża tramwaj, to mniej bym się przejmowała dojazdem.
Bo poruszanie się samochodem w godzinach szczytu to strata czasu.

Hah oświadczyłam dzisiaj rodzicom, że może do nich wrócę mieszkać i nagle ich wcześniejsze zapewnienia i chęci, że przecież jak najbardziej mogę i oni są jak najbardziej za, poszły się paść wolą szukać mi innego mieszkania do wynajęcia, problem jest taki, że na takie, które bym chciała wynająć, mnie najnormalniej w świecie nie stać. Nie wydam 2/3 pensji na wynajem i bądź tu człowieku mądry.

Wrzuć na luz, nie chcę, żeby ten temat został zamknięty

Teraz trochę inaczej się jednak żyje niż kilkadziesiąt czy kilkanaście lat temu. Wyjazd na studia do większego miasta to standard, potem się nie wraca do rodziców, dużo osób zostaje w dużym mieście.