Związek, dziecko, choroba, brak sił. - Netkobiety.pl

Co masz zrobić? Przetrwać. Teraz masz trudny okres twój  mąż jeszcze trudniejszy. Nie rozczulaj się nad sobą , bo to najgorsze co możesz zrobić.  Ja mam takie powiedzenie kiedy się wszystko wali i brakuje doby na ogarnięcie wszystkich spraw  :  odpocznę sobie w innym terminie.

Czasem w życiu następują sytuacje, czy sploty wydarzeń, które wymagają od nas dawania i 150 procent, i myślę, że we właśnie takiej znalazł się obecnie Twój mąż.
Gdyby to mój partner znalazł się w takiej sytuacji, na pewno starałabym się go wesprzeć i pomagać mu. Nie przyszłoby mi do głowy marudzenie, czy pretensje, podczas kiedy waży się zdrowie, a może i życie jego mamy.
Rozumiem, że jest ciężko, ale przecież teściowa nie wybrała sobie choroby.
Sama piszesz, że ta sytuacja trwa 2 tygodnie, a to jest bardzo krótki czas. Warto jest rozmawiać i utrzymywać bliskość, nawet jeśli na rozmowy można przeznaczyć tylko krótkie chwile w ciągu dnia. Dzięki temu mąż nie będzie miał poczucia, że masz urazę o to, że on pielęgnuje w chorobie swoją mamę, a Ty nie będziesz miała uczucia narastającego między Wami dystansu.
Warto jest również powściągnąć nieco emocje i pretensje w tak trudnej dla niego sytuacji, żeby nie dokładać mu dodatkowych zmartwień.
Niestety, a może i stety - tak to jest w życiu, że pojawiają się problemy, które mają priorytetowy status i zajęcia się nimi nie można przesunąć w czasie.

Absolutnie nie marudze mu nad uchem. U nas właśnie brak tej rozmowy, bo nie ma kiedy, a mąż nie za bardzo chce ,,wylać" z siebie emocje. Ja bym bardzo chciała mu pomóc przy mamie i nie ma pretensji. Jedynie o co mam ,,pretensje" - zaniedbuje siebie. Nawet na dyżurze mając chwile wolnego idzie do mamy. Rozumiem go i chyba to ja powinnam teraz o niego zadbać.

No przecież w Twoim życiu najważniejsza jesteś Ty. A tu chcesz pomagać przy szanownej teściowej, gdzie nic nie masz do zrobienia. Chcesz towarzyszyć wszędzie mężowi, czego on kompletnie nie potrzebuje. Syn wydaje się u was najdzielniejszy i najbardziej poukładany. Przypomnij mężowi, że poza mamą ma też żonę. Nie matkę jego dziecka, ale żonę. To wszystko jest do pogodzenia, wystarczy tylko odpowiednio priorytety ustawić.

Skąd mamy wiedzieć, czy mąż Cię potrzebuje? Sa ludzie, ktorzy w takiej sytuacji potrzebują kogoś obok, a są tacy, którzy w tym momencie skupia się na mamie i potrzebują samotności i zrozumienia. To twój mąż i ty powinnaś go znać.

widocznie Twój partner jest z tych, którym wystarcza poczucie bliskości i wsparcie na zasadzie "jest ktoś obok" kto w tak ciężkim momencie potrafi udźwignąć te codzienne problemy i odjąć ich mu. uszanuj to i nie domagaj się rozmów. po prostu odbarczaj go w codziennych obowiązkach.

Ale o mamie rozmawiał, o Waszych obecnych problemach ?
Czy po prostu kurtuazyjnie rozmawiał o niczym ?

Myślę, że Twój mąż może mieć jakiś problem z mówieniem wprost o trudnych dla niego sprawach. Może po prostu nie potrafi, albo z jakiegoś powodu nie chce o tym mówić ?
Może obawia się, że się rozklei, albo że wyjdzie na mięczaka. A może też w taki sposób radzi sobie z trudnymi sprawami, że przeżuwa wszystko w sobie, nie rozmawiając o tym z nikim.
A czy próbowałaś może pytać go wprost ? Co odpowiada, kiedy pytasz jak on się czuje, jak się trzyma ?

To trudna sytuacja, i rozumiem, że czujesz się odrzucana i odsunięta.
Myślę jednak, że Twoja obecność - nawet milcząca, wiele dla niego znaczy i jest dużym dowodem wsparcia.

Po prostu przy nim bądź, to wystarczy.

Mam wrażenie, że na siłę chcesz być taką "matka Teresą" ( tą dobrą, zanim świat dowiedział się o jej prawdziwej twarzy., czyli taką przysłowiową.), a nadgorliwość jest gorsza od faszyzmu
Boli Cię, że mąż nie szuka w Tobie oparcia, że nie wypłakuje Ci się na ramieniu, a Ty jesteś gotowa nieść wszystkie ciężary świata. I ogarniesz dom, dzieci, pracę, problemy męża i chorej teściowej. Wg mnie , jesteś małą egoistką.
Zrozum, tu nie chodzi o Ciebie, nie jesteś w tej chwili osobą, o której myśli Twój mąż. I może, tak jak napisała Sosenek , on nie potrzebuję rozmów, tylko poczucia, że jesteś obok, że w tym ciężkim dla niego czasie, zajmiesz się domem i dziećmi. Widzi, że ciężar tych obowiązków spadł na Ciebie i na pewno jest Ci za to wdzięczny, więc nie próbuj go wpędzać w poczucie winy, że nie chce z Tobą rozmawiać.

To, że potrafi prowadzić rozmowy z kolegami w pracy jest całkiem normalne. To są obcy ludzie i zawsze przed innymi, potrafimy założyć maskę i udawać, że jest wszystko ok. Zobacz, oni nie męczą go rozmowami o matce, nie pocieszają, tylko rozmawiają o codziennym życiu i pracy. To też jest ważne, bo ile można rozmawiać o smutku i rozmyślać o złych rzeczach.

Bądź przy nim, ale nie naciskaj, wspieraj ale nie przytłaczaj, bo to nie Ty jesteś tutaj ważna. Po prostu bądź, nawet wspólne milczenie jest czasem ważeniejsze od rozmowy.

On jest jaki jest, jest po prostu sobą.
Czy do tej pory był bardzo wylewny w takich emocjonalnych sprawach i czy często rozmawialiście o tym ?
Czy to się zmieniło teraz, kiedy jest dużo stresu związanego z chorobą teściowej ?

TakaSobie to dobrze, ze chcesz wspierać męża, natomiast musisz wziąć pod uwagę, że różni ludzie potrzebują różnego wsparcia. Gdy moja mama zachorowała, ja nie chciałam o tym rozmawiać, nie chciałam nawet, zeby ktoś przy mnie był, gdy się nią zajmowałam. Potrzebowałam ciszy i spokoju, ale też pewności, że jak ja zacznę chciec o tym rozmawiać to będę miała wsparcie np. w chłopaku.
Druga kwestia to kwestia dziecka, na nim teraz powinnaś sie skoncentrować, dla niego to też trudne, dziwne chwile, mam wrażenie, ze po macoszemu go traktujesz, bo "sobie dobrze radzi", to po co coś robić.
Moim zdaniem wystarczy mężowi powiedzieć "wiesz, że zawsze Ci pomogę, jak będziesz chciał porozmawiać, czy po prostu ze mną pobyć, jak będziesz potrzebował pomocy przy mamie to powiedz, a zawsze pomogę. Wiem, ze to dla ciebie trudny czas, ale musimy razem też zając się dzieckiem, bo on na razie mało z tego rozumie i nadal potrzebuje bliskości i mamy i taty, dobrze by było, jakbyśmy znaleźli chwilę w ciągu dnia, zeby spędzić czas tylko we troje"

Synowi poświęcam ok 3-4 godziny w ciągu dnia. Wiem, że troche mało, ale tak było od momentu powrotu do pracy. Kiedy zajmuje się nim, nie zajmuje się niczym innym. Co do obecności taty. Rzadko spędzamy chwile w 3. Ale trochę zmieniło się od 2 września, bo kiedy mały nie chodził do żłobka, opiekowała się nim niania, która też ogarnia nam dom, więc kiedy ona sprzątała, gotowała mały był z mężem i tak to głównie wyglądało, kiedy mąż mógł zajmował się młodym.
A teraz niewidzieli się od poniedziału i mały pyta o tate. Do szpitala go nie zabiore, na dzień wolny od żłobka jest za wcześnie.
Ja uciekam z pracy i jade zerknąć do teściowej.