Dlaczego nie warto być miłym - Netkobiety.pl

To o mnie

Zostałam wychowana w myśl "bądź grzeczna , dziewczynce nie wypada ".
Na szczęście ja pomagam ale mnie również pomagają .Rzadko czuję się wykorzystywana, ale gdy to nastąpi - nie potrafię się przeciwwstawić

W pierwszym kontakcie warto być miłym, a potem zastosować regułę wzajemności i dostosować swoje zachowanie do tego, w jaki sposób traktują nas inni, albo po prostu zrezygnować z kontaktu z nimi. Ale bycie miłym dla kogoś, kto ma to gdzieś, albo wykorzystuje - mija się z celem.

Ale co, sugerujesz, że na wszelki wypadek warto w pierwszym kontakcie nie być miłym?
No nie wiem. Przy takim nastawieniu nie byłby możliwości budowania jakichkolwiek relacji z początkowo obcymi ludźmi.
Chyba wolę na początek zdystansowaną uprzejmość i nie zakładać od razu, ze ktoś to wykorzysta.

Też zawsze miałam takie podejście. Jednak ostatnio, jak wspominałam wyżej, miałam niemiła sytuacje z mechanikiem. Byłam miła, on mnie naciągnął. Mam dalszego znajomego (z innej części Polski) właściciela warsztatu i on mi doradził, że jak będę szła następnym razem gdzie indziej to żebym była niemiła i roszczeniowa. Tak zrobiłam. Ten drugi mechanik (mimo, że taki sam bufon jak pierwszy) potraktował mnie lepiej, nie naciągnął. Po tym trochę wnosze... Że na niektórych bufonow to trzeba być wręcz wredna baba, bo inaczej tylko szukają okazji aby oszukać.

Ogólnie w kontaktach międzyludzkich (i z natury) jestem mila, ale właśnie ostatnio miałam 2-3 sytuacje z rzędu (właśnie usługi/kupno), że jakiś śliski typ próbował "wejść na głowę". Trochę jak z niegrzecznym dzieckiem - jesteś zbyt miła to nie budzisz respektu w sumie bufona łatwo, już w pierwszym kontakcie rozpoznać, więc może - w stosunku do nich nie warto byc miłym, ale masz rację - z 'normalnymi" ludźmi to popłaca i po prostu jest przyejmniej

chyba nie ogarniacie czym jest bycie miłym, a bycie uległym, bez własnego zdania...
miły może być asertywny, może odmówić, może wyrazić swoje zdanie. Warto być miłym

Naprawdę. Niejednokrotnie, niespełnianie wszelkich próśb wszystkich znajomych i krewnych, brak bezustannego potakiwania a w szczególności krytykowanie, odbierane jest jako bycie niemiłym właśnie.
Takie wnioski płynące z kontaktów z innymi ludźmi. Mało tego, czasem nawet prosto z mostu można usłyszeć to stwierdzenie - jaka on/ona niemiły/niemiła.

Więc może zamiast zadawać pytania retoryczne dla ich samego zadawania byleby tylko coś napisać, warto bliżej przyjrzeć się ludziom i ich przeróżnym reakcjom, oraz temu, co i dla kogo kryje się pod pewnymi pojęciami.

Pytanie do autora tematu?
Bo ja generalnie nie jestem miła, wiec nie mam z tym żadnego problemu
Natomiast jestem kulturalna. Ale nie zawsze w miłym wydaniu.

Odpowiem pytaniem na pytanie. A po licho nam empatia?

Dla mnie bycie miły, to bycie empatycznym i kulturalnym jednocześnie, nie wykluczając przy tym asertywności.

Wszystkie drogi może i prowadzą do Rzymu, jednak nie wszyscy chodzą tymi samymi drogami

Jak widać, założenie poczynione z góry, przez pryzmat własnych odczuć, okazało się kolidujące z czyimś odczuciem i rozumieniem pojęcia.

Wyraziłam swą opinię, a że napisałam niżej, że to pytania retoryczne? Cóż… . Czynię tak czasem w opozycji do poglądów cytowanego interlokutora. Tak było i tym razem: Twe zdanie znałam, moje jest inne.

I… przyjrzałam się ludziom, robię to od lat i wiem, że są tacy, którzy mają zdanie identyczne z Twoim, którzy uważają, że bycie miłym równoznaczne jest z byciem uległym.
Wiem, że niektórzy twierdzą, że bycie miłym wyklucza bycie szczerym.
Wiem, że są osoby określane mianem „miła”, które mają i prezentują swoje zdanie, a które potakują wyłącznie wtedy, gdy myślą identyczne jak ich rozmówcy.
Wiem, że są osoby, które krytykując zachowanie innych dalej są uważane za miłe (może dlatego, że nie krytykują osoby a jej zachowanie i robią to w sposób niezwykle taktowny, zwracając uwagę na uczucia osoby krytykowanej).
Wiem też, że są osoby mylące asertywność z agresją.

Wiem, bo tego doświadczyłam i doświadczam.

Nie rozumiem pytania. Można być miłym, ale "miluśińskim" już nie.
Warto być miłym bo nigdy nie wiesz co ktoś ma "za uszami" i czasami można kogoś najzwyczajniej w świecie . nieświadomie urazić.
Chodzi mi konkretnie o początki znajomości, kiedy obydwie strony jeszcze nie znają swoich wzajemnych reakcji
Ja tam zawsze jestem miły, a jak wyczuje, że mam do czynienia z inteligentnym rozmówcą to pozwalam sobie na kąśliwość
Przede wszystkim. robie to w zgodzie ze sobą i własnymi przekonaniami. I to jest najważniejsze.

Czemu Sony zniknęła?

Granica jest wtedy gdy wulgarnie odnosisz się do innych ludzi nie szanujesz ich mam tu na myśli najbliższych tych co spotykasz. Nie można myśleć zero-jedynkowy popadać z skrajności w kolejną skrajność. Spotkałem kiedyś mistrza na portalu poświęconym filmom filmweb. Tam się ocenia filmy od 1 do 10 Weszło się w jego profil i pierwsze co się rzuciło w oczy to skrajności w ocenach były tylko 1 albo 10. Ja rozumiem ciebie wiem co przeżywasz jeśli chodzi o dawną zdradę. Mam w rodzinie osobę zdradzoną.

Oglądałaś filmik polecam.

No właśnie ja mam ten problem i bardzo ciężko mi się zmienić i próbować być niemiłym. Jak czegoś odmawiam, to muszę naprawdę się przełamywać albo coś musi mi wybitnie nie pasować. Ale pracuję nad sobą

zarówno zwykła rozmowa jak i walka o załatwienie jakiejś swojej sprawy może odbywać się w kulturalny miły sposób, przynajmniej z mojej strony, reakcja drugiej osoby może być różna ale to już nie zależy ode mnie.

@Girl999
Ten twój dyskomfort co wtedy odczuwałaś nie był bez powodu. Nastąpiła przecież zmiana w twoim myśleniu, a my ogólnie nie lubimy zmian, boimy się ich jak coś kompletnie nieznanego. Tylko że jednak trzeba tak robić. Gdy jest się tak miłym dla wszystkich to prędzej czy później pojawiają się pewne momenty w których się z kimś ewidentnie nie zgadzamy, i może to dotyczyć naszych spraw. Mam tu na myśli sytuacje kiedy jeżeli coś uważamy że trzeba zrobić i dotyczy to naszego dobra ale inni uważają że nie powinniśmy tego robić to trzeba olać ich opinię i to zrobić. OD RAZU będą się z tobą liczyć. Z twoją opinią, postanowieniem do konkretnego działania. Jeśli w tym momencie dalej jesteśmy mili dla wszystkich i staramy się nie przeszkadzać to gromadzi się w nas pewna wyczuwalna złość wobec nich. Więc lepiej po jak to się mówi "postawić" i żyć w zgodzie ze sobą. Ja tak miałem ze swoją mamą, bo ojciec zmarł gdy miałem 6 lat on może by mnie lepiej zrozumiał ale tego nigdy się nie dowiem. Starałem się nie przeszkadzać, być miłym itd. ale w pewnym momencie MUSIAŁEM podjąć jedną decyzję od której tak serio i do dzisiaj zależy moje życie. Jeszcze w końcu marca tego roku chciałem ze sobą skończyć, i to serio. Przyjaciel jednak pomógł mi się z tego otrząsnąć i podjąłem decyzję że koniec z tym, albo ja albo zgon. Wybór oczywiście oczywisty. Gdy powiedziałem o tym swojej mamie to co usłyszałem w odpowiedzi nie zapomnę chyba do końca życia, i to nie były miłe słowa... Dopiąłem jednak swojego i na tym dobrze wyszedłem, ona też o wiele bardziej zaczęła się liczyć z moimi decyzjami. Poszedłem do psychiatry, potem terapeutki i w końcu wykonałem te parę kroków naprzód by pokonać tą kulę u nogi zwaną depresją.
Wniosek jest taki, że owszem powinno się być miłym ale do pewnej granicy. Raczej się już domyślasz o jaką granicę chodzi. Skrywanie pewnych rzeczy w sobie powoduje że inni odbierają nas jako fałszywych ludzi, tymczasem gdy powiemy, zrobimy to co uważamy za słuszne powoduje zupełnie przeciwne myślenie o nas. Jesteśmy wtedy po prostu o wiele bardziej prawdziwi.
Takie moje 3 grosze w polskich złotych.

Mawiają też że jak ktoś jest dobry, to powinien mieć twardą dupę. Coś w tym jest.

Nie zmieniaj się, masz po prostu dobry charakter. Na tym świecie trzeba więcej takich ludzi jak ty. Wystarczy tylko odmawiać w odpowiednim momencie, nie dawać się wykorzystywać, tak w skrócie być asertywnym i stawiać granice, jak wg. tego filmu.