Narzeczona przestała mnie kochać tak jak kiedyś ? Pomocy - Netkobiety.pl

Niemożliwą rzeczą jest, by przez cały okres wieloletniego związku żyć z motylami w brzuchu i na wiecznym haju.
Związki ewoluują, przechodzą różne fazy. Od zakochania po spokojną, dojrzałą miłość, jeśli jesteśmy świadomi zmian i niejako się z tym godzimy. Twoja narzeczona oczekuje od Ciebie niemożliwego, nie dostanie znów tego zastrzyku miłosnej chemii jak na początku, tego uniesienia i rollercoastera. Ty wychodzisz ze skóry, żeby jej było dobrze... ale myślę, że ten problem nie leży w Tobie. Przynajmniej nie tylko. Czy ona zrobiła cokolwiek, by poprawić sytuację między Wami, czy też tylko zrobiła wyrzuty i czekała aż Ty coś wymyślisz, nie dając nic od siebie?
Do tanga trzeba dwojga. Nad związkiem trzeba pracować ale i trzeba mieć świadomość zmian i czerpać z każdej fazy to, co najlepsze. Narzeczona chyba nie do końca to rozumie, myślę że mógłbyś jej uświadomić, że nie da się żyć tylko w różowej bańce miłości i że jeśli oczekuje zmian, sama również musi włożyć od siebie coś w związek.

6 lat związku w tym 2 lata narzeczeństwa. A były jakies plany na slub? Chocby data?
Bo to z daleka pachnie przechodzonym związekiem. Nie do naprawy. Zawaliliscie tym, ze nie bylo rozwoju. Co z tego ze sie zareczyliscie skoro nic z tym nie zrobiliscie dalej.

rafal.ygnacyy napisał/a:

Lady Loka napisał/a:

6 lat związku w tym 2 lata narzeczeństwa. A były jakies plany na slub? Chocby data?
Bo to z daleka pachnie przechodzonym związekiem. Nie do naprawy. Zawaliliscie tym, ze nie bylo rozwoju. Co z tego ze sie zareczyliscie skoro nic z tym nie zrobiliscie dalej.

Ślub za niecały rok. Wszystko pozalatwiane. Sala, muzyka, fotograf.

W dalszym ciągu to długo za długo. Po co komu 3 lata narzeczeństwa?

Kilka rzeczy na raz, ale za świetego bym nie uwierzyła, że osoby trzeciej tu nie ma. Objawy są typowe: dystansowanie się, ogólna nieobecność, jęczenie w stylu "pogubiłam się" z jednoczesną niechęcią do skończenia związku. Założę się, że jej przychodzenie i odchodzenie jest połączone z wahaniami boczniaka.

Oczywiście inne czynniki też się tu nałożyły, takie jak wypalenie związku i Twoja kompletna ciapowatość.

MagdaLena1111 napisał/a:

Ech...w ogóle nie bardzo wierzę w tę historię, więc się nawet nie mam zamiaru wysilać na doradzanie czegoś autorce, bo na bank jest nią kobieta udająca tylko faceta.
Odniosę się tylko do tego płaczu, bo nie mam nic przeciwko temu, źe facet płacze, ale całonocne zawodzenie, o którym on pisał oraz o tym, że nigdy wcześniej tyle nie płakał, co teraz, bo na każde rzekome zawahanie partnerki reaguje płaczem, to już gruba przesada.
Można trochę popłakać (krzyczenie, np. w lesie też jest oczyszczające :-D), ale kiedyś trzeba wziąć się w garść, przestać użalać nad sobą i zacząć działać.

Pozdrawiam ozięble wszystkie wielbicielki naciąganych ckliwych historyjek.

Ja wierzę w autentyczność opowieści, niektórzy potrafią płakać całe noce gdy dziewczyna zburzy ich młodzieńczy, wyidealizowany i chory obraz miłości i związku w którym dajemy z siebie wszystko. Wierzę w to bo też tak miałem ale tylko raz. I byłem młody i głupi.

Niemożliwą rzeczą jest, by przez cały okres wieloletniego związku żyć z motylami w brzuchu i na wiecznym haju.
Związki ewoluują, przechodzą różne fazy. Od zakochania po spokojną, dojrzałą miłość, jeśli jesteśmy świadomi zmian i niejako się z tym godzimy. Twoja narzeczona oczekuje od Ciebie niemożliwego, nie dostanie znów tego zastrzyku miłosnej chemii jak na początku, tego uniesienia i rollercoastera. Ty wychodzisz ze skóry, żeby jej było dobrze... ale myślę, że ten problem nie leży w Tobie. Przynajmniej nie tylko. Czy ona zrobiła cokolwiek, by poprawić sytuację między Wami, czy też tylko zrobiła wyrzuty i czekała aż Ty coś wymyślisz, nie dając nic od siebie?
Do tanga trzeba dwojga. Nad związkiem trzeba pracować ale i trzeba mieć świadomość zmian i czerpać z każdej fazy to, co najlepsze. Narzeczona chyba nie do końca to rozumie, myślę że mógłbyś jej uświadomić, że nie da się żyć tylko w różowej bańce miłości i że jeśli oczekuje zmian, sama również musi włożyć od siebie coś w związek.

Myślę że ona jest po prostu niedojrzała i tak naprawdę to chciałaby jakiegoś badboya coby zawrócił jej w głowie, zdradzał ją a na koniec porzucił zapłakaną, wtedy miałaby emocje których jej tak brakuje. Ty jesteś taki przewidywalny, miły i dobry dla niej, ona się czuje osaczona i znudzona.

Drogi Autorze, mi tez to wyglada na taki typowy przechodzony związek. Kiedyś ktoś powiedział mi taka mądra rzecz... chodzi się max 3 lata, jeżeli nadal jest dobrze to zaręczyny i ślub, bo im dłużej sie zwleka tym większe prawdopodobieństwo ze związek się rozleci. Dziewczyna ewidentnie jest już znudzona, nie wie czego chce, próbuje Cię zmieniać. Ja bym postawiła sprawę na ostrzu noża i albo w lewo albo w prawo, bo tylko marnujcie sobie czas no a przecież 18 lat już nie macie.

Traktujesz ją jak księżniczkę na ziarnku grochu i lecisz na każde zawołanie jak udzielna pani ma focha. W oczach kobiety to wygląda jak desperacja, a to jest niesamowicie mało atrakcyjne.

Rafał naprawdę bardzo się starasz i dużo dajesz swojej dziewczynie. Może aż za dużo? to nie jest księżniczka, a tak karze się traktować.. Sam jesteś szczęśliwy jak ona się do Ciebie uśmiechnie, chcesz jej rąbka nieba przychylić dosłownie a nadal coś nie pasuje. To w niej jest problem. Nie nadskakuj jej , nie będziesz w stanie robić tego całe życie, nie da się żyć tak po prostu.

Rafał, trochę za dużo tych "poważnych" rozmów.  Ty liczysz na rozmowy, a podczas nich wychodzi z niej totalnie zagubione biedactwo (świetna manipulacja) i znowu wszystko chodzi na jej modłę, podczas gdy znowu Ty cierpisz i Ty płaczesz (dla mnie to normalna reakcja). Jesteś zmanipulowany, a wcale nie bliżej sedna jej "problemów".  Myślę że ona doskonale wie, o co jej chodzi, ale robi i mówi wszystko na okrętkę... Żeby asekurować własny tyłek. Dlaczego? Powody mogą być różne. Mogłeś się jej znudzić, może jest ktoś inny, może ona stwierdziła że to nie to, ale nie zerwie pierwsza, żeby nie było, że to jej wina... Nie chcę brać odpowiedzialności za rozpad związku i czeka aż Ty coś "przedsięwziesz"
Na Twoim miejscu już bym odpuściła te starania o nią i rozmowy, bo tak w gruncie rzeczy i tak i tak spelniasz tylko jej zachcianki, o sobie nie myśląc wcale. Masz jakieś zainteresowania, które nie dotyczą Twojej narzeczonej? Wychodzisz gdzieś bez niej? Masz chwilę oddechu od niej, czy żyjesz jej problemami i skupiasz uwagę tylko na tym żeby jej sprawić różowego jednorożca?

Powiem Ci coś jeszcze: gdy kogoś się kocha, to się nie doprowadza tej osoby do takiego stanu, w jakim Ty jesteś.

Reakcja nieadekwatna do zaistniałych zdarzeń.
Należałoby odróżnić cierpienie od płaczu.

Nastolatek może mieć problemy z regulacją afektu, ale od 30-letniego faceta. można oczekiwać czegoś więcej niż ciągły płacz, bo usłyszał bolesne słowa, które tak naprawdę też wynikają z tego, że osoba, która je wypowiedziała jest niedojrzała i nie wie nic o dynamice uczuć.

Witam, post będzie przydługi ale chciałbym dokładnie opisać swój problem.
Mam 30 lat, moja narzeczona 27 lat. Jesteśmy razem 6 lat. Zaręczeni jesteśmy od 2 lat. Przez 5 lat była między nami sielanka. Może nie idealnie, ale bardzo dobrze. Mnóstwo spędzanego razem czasu. Wzajemne zapewnienia o miłości, o stworzeniu rodziny, o wspólnym życiu na zawsze. Wspólne plany na przyszłość tak jak np. zakup mieszkania, gdzie co i jak. (pieniądze  mamy odłożone). Owszem zdarzały się kłótnie, ale było wszystko zaraz wyjaśniane. I spowrotem  było super między nami. No jak w każdym związku. Nigdy nie mieliśmy cichych dni, nic z tych rzeczy. Dużo dzwoniliśmy do siebie, miliard smsów dziennie. Spotkania 2-3 razy w tygodniu. Mieszkamy od siebie około 10 km. Każde dla każdego było na zawołanie. Wspólne imprezy, wyjazdy, wakacje. Rodzice się poznali. Od niej rodzice mnie lubią, moi ją też. Można by rzec związek idealny. Gdy się oświadczyłem to była najszczęśliwszą kobietą pod słońcem. Nigdy w życiu nie widziałem jej takiej szczęśliwej. Od około pół roku czasu jednak coś zaczęło się psuć. Narzeczona zaczęła się ode mnie oddalać. Mimo to jednak były dalsze zapewnienia o miłości i wspólnym życiu. Gdy już faktycznie było między nami źle zapytałem co się dzieje. Co się stało, dlaczego tak się zachowuje. Powiedziała, że ma problem z nami ale sama musi sobie z tym poradzić. Dopytywałem o szczegóły, to powiedziała ze potrzebuje czasu i wtedy szczerze na ten temat porozmawiamy. Powiedziałem dobrze, poukładaj sobie wszystko na spokojnie a wtedy znajdziemy rozwiązanie. Po 3 tygodniach przestała mi pisać mi „słodkie” smsy, przestała mi mówić że mnie kocha. Stała się taka jakaś chłodniejsza. Cierpiałem okropnie i wiem, że ona też cierpiała. Serce rozrywało mi się na pół. Ale czekałem cierpliwie. Po miesiącu jednak nie wytrzymałem, powiedziałem że nie mogę tak żyć, że dlaczego tak mnie rani i siebie pewnie też. Po kilku dniach odbyła się ta poważna rozmowa. Stwierdziła, że się bardzo pogubiła w naszym związku, że nie kocha mnie tak jak kiedyś. I nie jest pewna czy chce ze mną być i czy chce za mnie wyjść. Po tych słowach moje serce złamało się na pół. Zapytałem dlaczego dopiero teraz mi o tym mówi, dlaczego przez ten czas była z tym sama. Powiedziała ze myślała że da sobie z tym radę sama i że to tylko chwilowy kryzys (nigdy wcześniej się to nie zdarzyło). Zapytałem czy pojawił się ktoś inny. Od razu zaprzeczyła. Powiedziała, że nikt nie może się ze mną równać. Powiedziała ze powodem tego jej stanu jest to że poświęcałem jej mniej uwagi niż zwykle. Że już nie czuję się tak adorowana przeze mnie jak kiedyś. Wygarnęła mi że coraz rzadziej okazywałem jej miłość, czułość, pieszczotliwie ją nazywałem oraz że kiedyś powiedziałem jej że nie czuję się przy niej szczęśliwy. Owszem była taka sytuacja, miałem wtedy fatalny dzień, powiedziałem coś takiego. Przeprosiłem ją za to. I naprawdę były to szczere przeprosiny. Wiem, było to słabe. Okropnie się z tym czuje do dzisiaj. Powiedziałem że nie wiem co we mnie wtedy wstąpiło i wcale tak nie myślę. Powiedziałem że jest całym moim światem. Ona na to że jakoś tak w niej to usiadło, że nie umie się z tym pogodzić. Kolejna sprawa że w naszą rocznicę nie wręczyłem jej prezentu tylko powiedziałem tutaj mam dla Ciebie prezent. Weź go sobie. Że to ją też uderzyło ponieważ miałem jej go wręczyć. I że od tego czasu zastanawiała się nad tym czy mnie kocha czy nie. I od tego czasu się ode mnie odsuwała. Powiedziałem że nie miałem pojęcia że ją to tak dogłębnie dotknie. Wielokrotnie przepraszałem. Powiedziała że chce mnie bardzo pokochać tak jak kiedyś tylko potrzebuje czasu bo nie wyobraża sobie życia beze mnie. Powiedziała ze zrobiła mi okropną rzecz i nienawidzi samej siebie i zrozumie jeżeli wyjdę i trzasnę drzwiami. Nie zrobiłem tego. Gdy emocje już troszkę opadły podziękowałem jej za szczerość i zapytałem czy jest dla nas szansa. Powiedziałem że kocham ja nad życie i tez nie wyobrażam go sobie bez niej. Przepłakaliśmy całą noc. Od tej szczerej rozmowy minęły 4 miesiące. Bardzo się zmieniłem, zacząłem ją bardziej adorować. Wróciły rozmowy, smsy, spotykaliśmy się częściej. Wydawało mi się że wszystko idzie w dobrą stronę. Przy spotkaniach zawsze była uśmiechnięta. Emanowała szczęściem, promieniała. Były czułości, seks, wspólne wyjazdy no powiedzmy związek idealny (z pozoru). Cierpiałem niemiłosiernie. Ona widziała to cierpienie. Była ze mną. Po tym czasie zapytałem co dalej z nami będzie czy cos się zmieniło. Powiedziała ze tak. Że zauważyła że się zmieniłem, że się bardzo staram. Że przestała się ode mnie odsuwać. Że uwielbia moje towarzystwo. Ale że dalej to nie jest to co kiedyś. Zapytałem wprost, jeżeli mnie nie kochasz to mi to powiedz. Nie potrafiła. Powiedziała że mnie kocha ale nie tak jak kiedyś. I żeby dać jej jeszcze trochę czasu. Po miesiącu „horroru” jaki przeżywałem już nie wytrzymałem i powiedziałem że kolejnego dnia chciałbym z nią szczerze porozmawiać bo tak dalej żyć nie mogę. Nadmienię że jak wtedy u niej byłem to drukowała suknie ślubne które jej się podobają. Był płacz z jej strony. Powiedziała, nie zostawiaj mnie. Ja tego nie zniosę. Byłem twardy chodź reszta mojego serca krwawiła niemiłosiernie. Kolejnego dnia wyznałem jej miłość, wyznałem jakie mam oczekiwania, że tak dalej być nie może, że musimy ten problem rozwiązać. Ponowny płacz. Zaproponowałem jej kilka rozwiązań. Że może potrzebuje przerwy (choć bardzo ciężko przechodziło mi to przez usta), że możemy zamieszkać ze sobą przez jakiś czas i wtedy czas zweryfikuje (mieszkam aktualnie sam od miesiąca), pomocy u specjalisty. Powiedziała że sama chciała mi zaproponować wspólne mieszkanie. Dałem jej tydzień czasu na przemyślenia. Nie chciałem aby zdecydowała pochopnie. Pojechaliśmy w między czas na wspólny weekend nad morze. Było super. Wydaje mi się ża bardzo się do siebie zbliżliśmy. Ona powiedziała ze ten weekend bardzo wiele dla niej znaczył, i bardzo jej pomógł. I powiedziała ze od razu chciała mi powiedzieć o wspólnym zamieszkaniu. Bardzo się ucieszyłem. No i zamieszkaliśmy razem. Powróciła sielanka. Cały czas praktycznie razem. Poza pracą oczywiście. Rozmowy na wszystkie tematy bez końca. Wspólne zakupy, sprzątanie, gotowanie itp. Itd. Kasa dzielona na pół. Ona dalej jest rozpromieniona na mój widok, cieszy się gdy przychodzę z pracy, mówi że tęskniła. Że jestem dla niej najważniejszą osoba na świecie. Seks stał się jeszcze lepszy. Tylko że ona dalej mnie nie potrafi pokochać tak jak kiedyś jak to mówi. Nie wierze, że ona mnie nie kocha skoro zachowuje się tak jak się zachowuje. Naprawdę jest szczęśliwa, samo głupie przygotowanie dla mnie obiadu sprawia jej przyjemność. Bardzo to doceniam. JA też jej gotuje. Nie jest tak że przychodzę z pracy otwieram piwo i siadam na kanapie. Robimy wszystko razem. Za kilka dni ona wraca do siebie bo umówiony czas mija. A mi serce rozrywa bo dalej nie wiem czego się spodziewać. Sama jej wyprowadzka mnie przeraża a co dopiero jej zniknięcie z mojego życia. Aha i jeżeli chodzi o seks pieszczoty to ona też jej inicjuje. Nie tylko ja. Gdy gdzies tam w pokoju przechodzimy koło siebie to sama daje mi buzi i przytula. Mówi że dziękuje że jestem. Naprawdę nie wiem sam co mam o tym wszystkim myśleć. Jestem dla niej dobry, nigdy niczego jej nie zakazałem, co chciała to praktycznie miała. Często robię jej jakieś niespodzianki typu karteczki z miłymi wyznaniami, Bardzo mi za nie dziękuje i mówi ze bardzo poprawiam jej humor. Cały czas ona się przy mnie śmieje, lubię ją rozśmieszać. Ona wie że jestem dla niej zrobić wszystko. Ta nie pewność jutra mnie przeraża. Proszę doradźcie mi co mam zrobić. Powoli tracę zmysły. Cały czas myślę tylko o niej. Jest dla mnie wszystkim.

Aha i jeszcze jedno jej rodzice żyją ze sobą bo żyją. Ja pochodzę ze szczęśliwej rodziny. I też na ten temat rozmawialiśmy. Ze chce je dać szczęście. Chcę żebyśmy byli szczęśliwi jak moi rodzice. Ze to co możemy robić razem to będziemy. A nie każdy sam sobie tak jak u niej.

Już nawet myślałem że ja przytłaczam. Ale gdy cos wymyśle np. randka kino wyjazd, spotkanie ze znajomymi to ona się zgadza. Nigdy nie było odmowy. Z mojej strony również jak ona coś zaproponuje.

Dlaczego tak niszczy i sobie życie i mi. Wiem że jest dobrą dziewczyna i się mną nie bawi. To się czuje.

Co robiś pomóżcie.

rafal.ygnacyy napisał/a:

Najgorsze jest, że kiedy jej przy mnie nie ma to czuję się nikim. Nic dla mnie nie ma sensu.

Nie masz żadnych zainteresowań?
To co napisałeś jest niepokojące. Skąd takie stwierdzenie?

To co napisałeś jest przerażające. Nie możesz opierać swojego życia na jednej osobie i zakładać, że ona zawsze z Tobą będzie. Może odejść w każdym momencie. Na Twoim miejscu poszłabym do psychologa, próbujesz sobie nią uleczyć lęki i jakieś braki emocjonalne. Nie stworzysz udanej relacji mając takie podejście, dziewczyny będą uciekać, bo nikt nie chce być Twoim kołem ratunkowym. Może stąd Twoja narzeczona waha się czy chce z Tobą być, bo się jej uwiesiłeś.

Powiedziała ze powodem tego jej stanu jest to że poświęcałem jej mniej uwagi niż zwykle. Że już nie czuję się tak adorowana przeze mnie jak kiedyś. Wygarnęła mi że coraz rzadziej okazywałem jej miłość, czułość, pieszczotliwie ją nazywałem oraz że kiedyś powiedziałem jej że nie czuję się przy niej szczęśliwy.