Facet i jego podejście do dzieci - Netkobiety.pl

Może to zależeć od konkretnej osoby, mam podobnie odkąd pamiętam, nawet w podstawówce nie umiałem bawić się z rówieśnikami, później w czasach liceum czy studiów mój kontakt z dziećmi ograniczał się do maksymalnie 2 godzin rocznie, zdarzało mi się np. zapytać kuzynów jak w szkole, a czego się uczycie, a to pobawicie się w drugim pokoju a my sobie porozmawiamy. Nie mam większych potrzeb ani chęci w tym zakresie, własnych dzieci nie planuję. Mam niepełnosprawność (spektrum autyzmu) więc u osób niezaburzonych może to wyglądać inaczej. Mogą zdarzyć się zarówno przypadki nieumiejętnego pełnienia obowiązków rodzica (tak byłoby w moim przypadku) lub może być tak jak u kolegi którego opisałaś, czyli niezbyt chętne nawiązywanie kontaktów z innymi dziećmi, ale bycie dobrym ojcem dla własnych.

Wierzę, że tak jest, ale wydaje mi się jednak, że u kobiet może to wyglądać trochę inaczej (instynkt macierzyński itp.), więc pytanie bardziej w kontekście panów

Mój były partner był super wujkiem i uwielbiał dzieci ale swojej siostry i od strony swojej rodziny. Dzieci z mojej rodziny, swoich i moich znajomych ignorował. Może w tym sęk.

Osobiście uważam że to nie ma żadnego związku, jest ogromna różnica pomiędzy dziećmi swoimi a cudzymi.

Pozwolę sobie reaktywować temat, bo zastanawiam się, czy przyczyna takiej sytuacji nie ma głębszego dna.

O to zresztą się z facetem pokłóciłam i m.in. przez to prawie się rozstaliśmy. Chodziło o to, że zawsze gdy do niego przyjeżdżałam, przy rodzinie traktuje mnie co najwyżej jak koleżankę. Tzn. nigdy nie przytuli, nie powie nic miłego, nie rozmawia ze mną tak jak zazwyczaj, o pocałunkach nie ma nawet mowy, ba! ledwo mnie w ogóle dotknie. Jego rodzina też ma dziwne podejście - ojciec z bratem ledwo cokolwiek powiedzą - czy to do mnie czy do siebie - jak to w rodzinie, mój facet z bratem chodzą wiecznie jakby naburmuszeni, tylko matka nadrabia gadką, taki typ Zosi-samosi, baby herszt, wszystko najlepiej wiedzącej i robiącej - no typowa teściowa, od której trzeba trzymać się z daleka Wszystko to składa się na to, że nie czuję się tam dobrze i nie lubię do niego przyjeżdżać. Do tego, gdy jest w domu nigdy do mnie nie zadzwoni - wstydzi się, bo matka "podsłuchuje".
On wytłumaczył to tym, że u niego w domu tak zawsze było, nigdy nie widział np. żeby ojciec dał buziaka matce czy coś w tym stylu. No taki typowy "zimny chów", bez okazywania żadnych uczuć. Dlatego tak się zachowuje, ale nie potrafi tego zmienić i to się nie zmieni, dopóki tam mieszka, a tam, jak twierdzi, nie jest sobą.
Gdy jest przy mnie, zachowuje się w miarę normalnie. Brakuje mi w nim takiej spontaniczności, wyluzowania, ale jest to do przeżycia. Wśród mojej rodziny czy znajomych też okej, chociaż przy przykładowo składaniu życzeń na święta nigdy nikogo nie przytuli. Jest zdystansowany. Do tego jest pełen kompleksów i ma niską samoocenę.
Ale zastanawiam się, czy te wzorce nie przeniesie do rodziny, jaką mielibyśmy kiedyś założyć. Czy dla swoich dzieci nie byłby też taki zimny... Martwi mnie też to, że jako dorosły facet nie potrafi zmienić swojego zachowania przy matce, tylko wciąż zachowuje się tak, jak ona tego oczekuje, mimo że on rzekomo źle się z tym czuje i wie, że mi też z tego powodu jest przykro. A martwi mnie to, bo przecież kontakty z jego rodziną będą zawsze - czy to rodzinne spędy/święta, czy wizyty u jego rodziców, wreszcie dziecko będzie odwiedzało też dziadków - zawsze wtedy będzie mnie odtrącał...? Czasem mam wrażenie, że mam do czynienia z dzieckiem, choć to całkiem ogarnięty facet.

Wybaczcie długi post, ale ja już nie wiem co myśleć.

Problem w tym, że on nie traktuje mnie nawet neutralnie. Nie chodzi mi o jakieś "lizanie" się przy wszystkich, jak może sobie wyobrażasz, tylko zwykłe sympatyczne gesty, jak to para, których na co dzień u innych widzę pełno, dla mnie są normalne i mi ich brakuje. Np. jak jest u mnie, jest w stanie chociażby pogładzić mnie po kolanie, gdy siedzimy obok siebie, objąć, uśmiechnąć się do mnie, a nie zachowywać się jak obcy człowiek. U siebie zachowuje się jakby jakiś "zaszczuty", nawet nie uśmiechnie się do mnie. No nie wiem jak to określić, żeby było wiadomo co mam dokładnie na myśli.
Myślę też, że nie wyolbrzymiam, skoro on sam twierdzi, że w swoim domu nie jest sobą i boi się/wstydzi matki. Poza tym kiedyś powiedział, że przez matkę ma pewne kompleksy. I ja się wcale nie dziwię. Tylko to już jest dorosły facet.

A to, że dużo myślę i analizuję, to fakt. Jestem DDD/DDA i mam jakąś swoją wizję idealnego partnera/rodziny i mam lęki, że też w jakiś sposób skrzywdzę swoje dzieci i siebie, w tym wypadku wyobcowanym, zimnym ojcem i być może też partnerem.

Trochę może jak powietrze, a trochę jak jakąś totalnie obcą osobę, która przyjechała skądś do nich w gości. Tak oschle.

Chcesz zerwać z facetem, ponieważ nie przytula Cię w obecności rodziców, nie przytula twojej rodziny i innych znajomych i ma dziwną rodzinę? No cóż, wolny wybór, ale jak dla mnie szukasz problemu nie tam, gdzie on jest. Masa ludzi ma problem z przytulaniem, ZWŁASZCZA jeśli sami nie byli przytulani.
U mnie tez był zimny chów. Byłoby mi strasznie przykro, gdyby ktoś, zamiast zrozumieć, że mam z tym trudność, stwierdza, że jestem dziwna i nie wie, czy warto przez to ze mną być. A trudność mam. Nie znam zasad zachowania się wśród ludzi, jak to jest z dotykiem - kiedy jaki, co wypada, kogo przytulić, pocałować w policzek, podać rękę, położyć rękę na ramieniu (to wszystko jest dla mnie CZARNĄ MAGIĄ, ale się staram). Tacy ludzie potrzebują bliskości, tęsknią do bliskości, chcą tego kontaktu, ale NIE UMIEJĄ.

A on nie powiedział, że nie chce, tylko nie umie, czuje się niekomfortowo.

Idź na terapię. Serio. Znajdź grupę DDA i idź na spotkanie.

Od prawie roku mieszkam z partnerem. Nie mam żadnego problemu z okazywaniem uczuć jak jesteśmy sami. Dalej uważam, że mój dom rodzinny i rodzinne spotkania nie są na to odpowiednim miejscem.

O takie rzeczy pyta, ale to tak jak się gościa pyta z grzeczności. Nie powiem, jeśli chodzi o picie/jedzenie, to dba, ale chodzi mi o brak tego właśnie podejścia, o którym piszesz - zwykłych sympatycznych gestów, nie jakichś wylewnych, ale tak jakby się mnie wstydził przed rodziną. Ale zachowuje się tak dlatego, że tak zachowywano się u niego w domu i on się wstydzi zachować inaczej, jak zazwyczaj, gdy jesteśmy chociażby u mojej rodziny - wtedy jest nieco bardziej "wylewny". Jak jesteśmy sami, też nie ma z tym problemu.
No ale wobec dzieci z mojej rodziny jest totalnie zimny (w swojej nie ma). Może nawet nie to, że ich nie lubi, ale one do niego lgną, to nic nie zagada, nawet jak one zagadują - nie odpowie, nie uśmiechnie się, jak chcą się przytulić - odpycha, nie pobawi chwilę, przychodzi mu to z trudem - tak jak się zachowuje w domu rodzinnym. I boję się, że taki "zimny chów" z domu przeniesie na własne dzieci, bo tak po prostu został nauczony. Poza tym z jego rodziną kontaktu przecież nie utniemy. Niby on twierdzi, że tak się zachowuje, bo się wstydzi, że ktoś go obserwuje i nie potrafi być swobodny. Ogólnie on ma problem się wyluzować, powygłupiać. Jest strasznie poważny, chociaż przyznał kiedyś, że chciałby inaczej, ale nie potrafi. Ten wstyd go blokuje.

Ostatnio właśnie wybuchłam. Poszło o coś trochę innego, ale poniekąd się z tym wiązało. To powiedział, że nie zmieni podejścia, póki mieszka u rodziców. I musielibyśmy się wyprowadzić na swoje i wtedy powinno być lepiej. Ale to nie zmieni faktu, że ilekroć będziemy widzieć się z jego rodziną, przy różnych okazjach, on dalej będzie się tak dziwnie, obco zachowywał. No i pozostaje kwestia dzieci.
Ze sobą jesteśmy ponad 2 lata.

Rozmawialiśmy już o tym nieraz. Problem polega na tym, że on niby by chciał, ale wynajem nie, bo nie będzie obcym płacił, chciał mnie ściągnąć do siebie do domu (!), gdzie dawałam mu do zrozumienia, że nie ma takiej opcji wielokrotnie. Ostatnio, wiedząc o tym, że nie chcę tam mieszkać, wyskoczył nawet z pomysłem wybudowania mieszkania na jego rodzinnym podwórku, to przy okazji tej kłótni już dobitnie wybiłam mu to z głowy, to chyba dopiero wtedy uświadomił sobie problem. On najchętniej wziąłby kredyt, kupił jakiś dom i go remontował (to typ, który musi mieć swój garaż i warsztat). Sęk w tym, że ja jestem na etapie poszukiwania pracy i teraz nie ma na to opcji, żeby wziąć go wspólnie, a wolałabym, żeby tak to było niż żeby on brał kredyt sam.
Stanęło jednak na tym, że jak znajdę pracę i się w miarę ustabilizuję, to wynajmiemy jednak jakieś mieszkanie niedaleko. Moim zdaniem chociaż te parę miesięcy pomieszać razem zanim się zrobi jakiś nieodwracalny krok jest ważne.

Może takie relacje panują u nich w rodzinie, i nie byłoby komfortowo gdyby to zmieniać, okazywać uczucia bardziej niż standardowo, również dla mnie spotkania rodzinne nie byłyby dobrym momentem na to. Rozumiem natomiast Twoją niechęć do mieszkania wspólnie z nimi, wprawdzie ekonomicznie jest to najbardziej korzystne rozwiązanie, jednakże tego typu model rodziny wymaga dobrych chęci ze wszystkich stron, a np. opisane zachowanie potencjalnej teściowej (podsłuchiwanie, sposób rozmawiania) mogłoby stanowić utrudnienie. Piszesz że on jest poważny, natomiast powagę dostrzegam raczej u Ciebie - tu jest cały plan na życie mężczyzny, gdzie i kiedy ma mieszkać, czy wynajęte czy kupione, kiedy ma mieć dzieci, jak ma się zachowywać do dzieci, jak ma się zachowywać gdy jesteście u rodziców. Możesz mieć własne marzenia, tylko pytanie czy taką chęcią zmian nie unieszczęśliwisz siebie i jego, niezależnie czy uda Ci się osiągnąć to co byś chciała czy nie.

Jasne, ja kredytu nawet nie biorę pod uwagę póki co. On bierze. Tylko, że jak już, to dla własnego bezpieczeństwa wolałabym wziąć go wspólnie. W obecnych czasach różnie przecież bywa.
Wiesz, to też kwestia tego, że przynajmniej przez jakiś czas tak czy siak by tam często przebywał - przerobił u siebie stodołę na warsztat, takie zaplecze pod własną działalność. Więc, no siłą rzeczy tak przez pewien czas będzie i chciał, żebyśmy w tym czasie byli bliżej siebie. Ale mimo to widzę, że go tam jakoś ciągnie. Chciał też, żebym ja przyjeżdżała częściej, nocowała. Ja bym to robiła z chęcią, ale po prostu źle się tam czuję i dlatego nie chcę. Dopiero teraz mu wyłożyłam cały problem i on stwierdził, że mam rację, że on sobie zdaje sprawę. Mimo to jest za swoją rodziną, co z jednej strony rozumiem, ale z drugiej ja w takiej sytuacji chciałabym się zdystansować, jeśli by mi to nie odpowiadało (zresztą w moim domu rodzinnym też jest nieciekawie i dlatego ja z nim absolutnie nie wiążę przyszłości).

Możliwe, że nie. Ja martwię się, że te zachowania przeniesie do rodziny, którą założy, a patrząc na jego podejście do dzieci wydaje mi się to możliwe.

A to, że jest poważny, chodzi mi o zachowanie, sposób bycia. Jest sztywny, nie potrafi się wyluzować, pożartować, powygłupiać. Ma zahamowania. Jak jesteśmy sami, jest nieco lepiej. On też myśli poważnie, najchętniej już kupiłby dom, remontował go, żebyśmy mogli w nim wspólnie zamieszkać. O dzieciach na razie nie myślimy - ani on, ani ja. Po prostu martwię się na zapas
W związku z jego wstydem wynikają też inne problemy w codziennym życiu i tym też się przejmuję.

Myślę, że tak jak mi, tak i jemu przydałaby się jakaś terapia, ale nie wiem czy udałoby mi się go namówić.

On sam siebie nie akceptuje. Kiedyś wylał mi wszystkie żale z tym związane, dlatego wiem, że ja nie wymyślam, a on sam widzi w tym problem. To, że przez matkę czuł się jak gówno, bo ta mu przykładowo dokuczała na temat wyglądu, mówiła, że nikt go nie zechce, ma trudności w relacjach, czuje się skrępowany, ciągle wycofany, ma niską samoocenę, myślał nawet o samobójstwie. Myślisz, że to moje wymysły? Wspieram go jak mogę, komplementuję, rozmawiam z nim, on mi ufa, sam mówił, że go przez ten czas, jak jesteśmy razem otworzyłam (i to prawda, zrobił postęp odkąd go znam), zwierza się, no kocham tego faceta, ale też mam na uwadze w tym wszystkim siebie i swoją przyszłość. Nie mogę ciągle stąpać wokół niego jak wokół kruchego lodu, bo mam też swoje potrzeby, choć i tak często to robię. Czy to źle? To nie jest łatwy człowiek do rozgryzienia, mimo to czuję, że warto poświęcić mu uwagę.
On nie jest taki sam z siebie, ze złośliwości czy coś. Gdyby tak było, dałabym sobie spokój dawno. On jest po prostu zblokowany. W sensie nie chciałby taki być, ale jest. Na zewnątrz niby jest okej, ale w wielu sytuacjach to wszystko wychodzi.

Pani matka nie zniknie z waszego życia. Facet nie mieni się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Bardzo a to bardzo jesteście niedopasowani, przede wszystkim w kwestii emocjonalnej. Rozumiem, że bardzo go kochasz. Ale jak dla mnie minusy przeważają nad plusami. Twoja racjonalna strona krzyczy - uciekaj.

Ty go nie rozgryziesz. Bo to nie Twoje dziecko tylko partner. Powinien zadbać o swoją terapię sam.

Częściowo mi pomogła. Uświadomiła mi rożne mechanizmy istniejące w domu rodzinnym i trochę mnie na nie uodporniła, chociaż i tak czasaki przychodzą gorsze momenty. U mnie było tak, że młodsza siostra jest najlepsza i najwspanialsza a wszystko co ja zrobiłam było byle jak i tak na odczep. Pomimo tego, że obie poszłyśmy w kierunkach, w których chciałyśmy iść, obie z sukcesami.
Efekt jest taki, że z siostrą nie mam kontaktu, a pomimo mieszkania od roku osobno, jedynie tata kilka razy na początku u mnie był, a tak to nie mają czasu i nie chcą mnie odwiedzać.
Z drugiej strony jak z nimi mieszkałam to też spędzali czas częściej w trójkę niż ze mną. Mama jak mnie widzi nigdy nie zapyta co u mnie albo co zrobiłam ciekawego. Zwykle pierwsze słowa to coś w stylu "przytyłaś?" albo "koszmarnie wyglątasz w tej sukience" co zwykle sprawia, że błyakawicznie się od nich ewakuuję. Czasami chciałabym zerwać z nimi kontakt całkowicie a czasami potwornie mnie to boli i potwornie brakuje mi normalnej relacji z rodzicami.
Nie znoszę spotkań rodzinnych, bo na nich czuję się jakbym była jedną wielką porażką, chociaż w pracy mam drugi najlepszy wynik z zespołu. Nie chcę brać ślubu, bo to oznacza pokazanie się, wesele, dzieci tak samo. Wszystko dla mnie jest polem do bycia skrytykowaną.

Jedyne co z tego jakoś dotyka mój związek to niechęć do ślubu i wesela. Reszta jest do przeżycia.

Powinnaś iść na terapie. Problem nie leży w nim, tylko w Tobie.
Ty go w ogóle nie akceptujesz, bo teraz znając jego rodzinne wzorce tym bardziej powinnaś go rozumieć.
Tymczasem Ty projektujesz swoje lęki co do przyszłej rodziny na niego.
Problem ma podłoże w Twoich obawach, dlatego doradzam spotkanie ze specjalistą.

Zgadzam sie. Nie wierzę w jakis tam instynkt macierzyński....