Zaczęła mi się podobać. - Netkobiety.pl

Nie ma żadnego komentarza i rozumiem, bo temat jako taki nie daje miejsca na pytania, jest opisem i nic z niego nie wynika. Ale teraz się trochę zmieniło, chciałbym jednak rady/komentarza.

Po pierwsze podjąłem w zasadzie pierwszą próbę zaproszenia ją "gdzieś", tzn. do kina bo wygrałem bilety, ale odmówiła, mówiąc że ma sesje.
Generalnie prawdą jest że studiuje ultraciężki kierunek.

To co mnie najbardziej zaczyna martwić to stan mojego umysłu, który coraz bardziej jest zafiksowany na tej sprawie. Jak trenuje, jak mam robić swoje obowiązki, jak ide na spacer, słucham muzyki, spotykam znajomą/znajomego, ciągle mam w głowie że bardzo się chce z nią umawiać, że mi się podoba, wręcz, jakbym się w niej już zakochał.
No i właśnie, jeśli się nie mylę, spotkałem ją cztery razy.
CZTERY.
W internecie mało z nią pisałem bo ona tego nie lubi.
A ja znając swoje poprzednie przypadki, raczej ni mogę mieć wątpliwości że się mocno zauroczyłem.

To nie jest nic niezwykłego dla mnie,ale jak ja mam to teraz udźwignąć zachować się ?

Bo są dwie opcje:
1.Mimo klapy z kinem, dążyć i to już na dniach do spaceru/spotkania, i powiedzieć o tym co właśnie pisze, że w podoba mi się itd.
2.Przeczekać wakacje (cały ten okres może być po za moim miastem) i wtedy bardziej na spokojnie podejść do tego, bo na pewno po wakacjach będę miał okazje do spotkania z nią.

Opcja
1.Ma takie wady że nic z tego nie wyniknie i tak po za tym że ona się dowie co mi siedzi w głowie, więc mi na moment ulży, i tego, że jeśli do tej pory tak nie było, to teraz może spojrzy na mnie jak na faceta, nie kolegę. Bałbym też się zacząć ją zbyt mocno komplementować i wyskakiwać ze swoimi emocjami, mogę być uznany za desperata, czy że coś ze mną nie tak, spotkałem ją w końcu przypominam raptem cztery razy.

2. Ma wade że będę się truł wewnętrznie cały ten okres, "co ona robi" "czy właśnie kogoś poznaje" itp. , będzie mnie denerwować moja bezczynność. Alternatywnie może być zupełnie na odwrót, mogą mi te emocje przejść, i może stać się dla mnie zupełnie obojętne. Tyle że ja wcale tego nie chce, chce się zakochać i żyć miłością, a cholernie ciężko było mi do tej pory spotkać kogoś kto by mnie wzbudził emocje.

A do tego wszystkiego ciągle ciąży to fatum że może mieć chłopaka po za Warszawą, i w ogóle od tego musiałbym zacząć, żeby to ustalić, ciągle mimo wszystko jestem raczej przekonany że jest sama, a nie że ma boyfrienda który na codzień studiuje kilkaset czy kilka tysięcy kilometrów od niej.

Jeśli chodzi o wygląd to czuje się atrakcyjnie, i to wiem to także od wielu dziewczyn.
Jestem wysoki, i względnie wysportowany (względnie bo nie zawsz ostatnio trenowałem i dbałem o diete).

Jestem z rozbitej rodziny i mam silne potrzeby uczuciowo emocjonalne zapewne z tym to się wiąże. Jakiś czas temu uznałem że nie powinienem z tym walczyć ale w tym realizować się, że to jedyne rozwiązanie.

Mogę dodać że uważam że moje emocjonalne podejście do życia doprowadziło mnie raczej do wielu sukcesów na różnych płaszczyznach, bo się bardzo denerwowałem, a przez to starałem. I nawet to lubię wspominać te chwile.

Tak słabo ją znam, ale gdy kilka lat temu się zakochiwałem też ją słabo znałem na początku.

Gdybym kierował się tym uczuciem/emocjami to można by było ocenić, a właśnie nie kierowałem się, to dłuższe historie.

W dodatku dopóki ta cecha we mnie dominowała także na płaszczyźnie relacji z interesującymi mnie dziewczynami odnosiłem sukcesy, choć nie od razu. Dlatego że z tym się wiązało moje zdecydowanie, determinacja w staraniach o daną dziewczyne, pełne zainteresowanie itp.
To raczej cechy które się mogą dziewczynom podobać.

Nie wiem jak na to odpowiedzieć.
Wygląd na pewno ma znaczenie.
Pozostałe rzeczy też. Ale ta kolejność, pewnie każdy ma inną opinie.
Nie chciałem też tak tego ująć że moja emocjonalność czy uczuciowość była taka ważna dla tych dziewczyn. Niekoniecznie, chociaż na pewno przynajmniej w jednym przypadku miała fundamentalne znaczenie. Bardziej to że moje zachowanie to determinuje, że po jednej odmowie mógłbym odpuścić, a nie odpuszczałem tylko brnąłem do oporu, aż się udawało, starałem się itp.

Pokaż te badania. Ich jest tyle, że można udowodnić każdą teorię, bo to nie matematyka, ale nie wykluczam że coś jest na rzeczy.

Moje doświadczenia nie potwierdzają opinii, ani obserwacje jakie mam.
Negowanie znaczenia aspektu uczuciowości i emocji w relacjach damsko-męskich wydaje mi się nie najlepszą opcją.
Tak czy siak ja jestem bardzo uczuciowy i tego się już nie zmieni.

Ale trochę mnie Twoje podejście zachęca do odpuszczeni przynajmniej w tej chwili. Nad sylwetką muszę jeszcze popracować nie jest optymalnie jeszcze. Na pewno ją później tak "zwyczajnie" jeszcze spotkam, więc powinna być okazaja na drugie podejście.

Jeśli miałbym szukać jakiegoś pozytywu to właśnie w spotkaniach bo tam można odnieść jakieś minimalne wrażenie że jest zainteresowana, sama podejdzie zagada i tym podobne.
W internecie to się z nią fatalnie pisze, i to od początku i z innymi tez to widzę (mamy grupowe czaty) jakby kompletnie jej się nie chciało.

No właśnie taką już dawno obrałem strategie-by postępować w zgodzie ze sobą, a nie walczyć z własnymi emocjami.

Po za tym nie przekonuje mnie że okazywanie troski itp. nie ma żadnego znaczenia (w odniesieniu do Bonzo). Już mi nie jedna dziewczyna mówiła, jeśli się starałem, że moje towarzystwo z tego powodu jest bardzo przyjemne.

Głupio to sformułowałem. Po pierwszych spotkaniach, a najlepiej już w zaawansowanej relacji, czy też po rozejściu się, jak rozmawiałem z niektórymi dziewczynami to podkreślały że jestem atrakcyjny, a swoim zachowaniem dawałem poczucie bezpieczeństwa. Były też inne aspekty ale nie chce rozmywać tego co piszę.
Chyba dobrze się przełożyło skoro udawało mi się "zdobyć" te dziewczyny . Nie jest też tak że patrzę na dziewczyny jakbym był aseksualny.
Później było źle, ale to z powodu moich patologicznych zachowań, i to nad tym trzeba popracować, ale to znów, inny temat.

Witam, znów wracam do tematu bo historia rozkręciła się.

Przez wakacje udało mi się stworzyć z nią jakąś relacje przez internet, nie było jej w moim mieście ale coraz częściej ze sobą pisaliśmy.
Udało mi się też znaleźć taką formę działalności która oznacza że mam szanse się z nią od października w miarę regularnie spotykać.
No i po wakacjach raz się z nią spotkałem w tym tygodniu.
Miałem plan ją zaprosić do jakiegoś parku itp. ale doszło w sumie do dziwacznej sytuacji gdy to ona mnie zapraszała, i to był bardzo długi spacer, przegadaliśmy ogrom tematów, łącznie z naszym życiem prywatnym, rodzinnym, była też momentami mowa o sprawach uczuciowych.
Teraz jak to pisze czuje że za nią tęsknie, wobec chyba na serio zaczynam się zakochiwać w niej.

Tylko że ja się pomyliłem w fundamentalnej sprawie.
Zakładałem że jest mała szansa że ma chłopaka.
Jednak ma...
Mieszka on w Anglii, znaczy studiuje tam, a ona nie.
Mówiła mi o nim też że przeżyła załamanie uczuciowe bo miała z nim jechac na studia do Niemiec, ale on nagle zdecydował się na wyjazd do Anglii i teraz to tak wygląda, ona tu, on tam.
Ale wakacje chyba razem spędzili całe m.in. na wycieczce po Europie.

Więc tak to wygląda nie wiadomo jak.
Raczej jestem zdecydowany o nią walczyć, bo to się cholernie rzadko teraz mi trafia żeby jakaś dziewczyna zrobiła na mnie takie wrażenie. Widziałem też już nie takie rzeczy, w sensie już nie raz myślałem że ktoś mnie "uprzedził", a potem dziewczyna wybierala jednak mnie, więc nie powinienem wpadać w pesymizm za bardzo.
Ale mógłbym kompletnie zignorować temat, albo np. nastawić się że to tylko koleżanka (choć ciężko by mi z tym mogło być).
Zastanawiam się teraz długo czy jej zachowanie powininem interpretować jako np. badanie mnie w kontekście potencjalnego partnera czy tylko miała ochotę się przejść na spacer.

Dopiero teraz zobaczyłam ten temat i naszła mnie taka konkluzją- jeśli się zrywa z chłopakiem (dziewczyną)- wywala się serduszkowe fotki z fejsa- na cholerę trzymać coś, co jest przeszłością. Przynajmniej ja mam takie zadanie, więc wtedy powinieneś dać sobie na wstrzymanie i nie odpływać za daleko.
Walczyć? Chłopaku, no dajże spokój. Po prostu chcesz komuś odbić pannę- nie istotne czy to związek na odległość czy inny temat.
Teoretyzując- jakoś ją odbijesz, będzie fajnie. Ona wróci do Szczecina, wróci jej eks, ewentualnie pozna tam fajnego kolegę. I co? I z tego teoretycznego ,,fajnego" zostanie... No właśnie. Raz odbita panna/chłop będzie odbijana/y x razy, jeśli nadarzy się okazja. To takie proste. Inna sprawa, że nie robi się innemu/innej takich numerów. Kręgosłup moralny i takie tam.
Olej, daj sobie spokój, nie szukaj z nią kontaktu.

Nowy, kieruj się swoją intuicją, bo masz dobrą.
Dziewczynę poznawaj jako człowieka, jak myśli, jakie ma priorytety l postaw granicę- zanim przekroczycie romantyczny próg- nie bój się jej powiedzieć że tego chcesz - niech zakończy swój związek . Niech to będzie  bezwzględny warunek i tylko jej decyzja.
Nie będziesz się z tym bujał i zastanawiał co będzie jak przyjedzie do Polski.
Ale to ma być jej wyłączna decyzja.

Zrobiłem to co pisałem, czyli wygadałem się jej ze swoich emocji, przy czym może jednak zrobiłem to w z znacznie bardziej stonowany sposób.

Intuicja mnie nie zawiodła, mojemu stanowi emocjonalnemu, czy psychicznemu znacznie to pomogło.

Z interesujących rzeczy to przede wszystkim jej reakcja.
Ja mimo wszystko zakładałem że przyjmie to z chłodem, przede wszystkim  z obojętnością i szybko się rozstaniemy, więc na jej faktyczną reakcję nie byłem przygotowany.
Wg. jej słów i zachowania było to: zaskoczenie, coś w stylu uznania za otwartość i szczerość, wdzięczność za różne komplementy które przy okazji padły w jej stronę (to mnie chyba nawet nieco rozbawiło bo zwróciłem jej uwage że wcześniej wielokrotnie mówiłem jej to samo, tylko najwyraźniej uważała to wtedy za "koleżeńskie uprzejmości), no i najważniejsze jak to ujęła "trzeba tu wypracować jakąś koncpecję a nie urywać relacje".
I w tym ostatnim słabo wyszło. Generalnie najpierw sama zauważyła że w sumie słabo się znamy, a potem uznała że mnie lubi i nie chce urywać relacji (która sama w sobie gdyby nie moja inicjatywa i tak by upadła). Problem w tym że nakreśliłem tą swoją opowieść jakbym chciał jej powiedzieć że w związku z tym że ma chłopaka nie chce jej już widzieć-a to nie tak miało wyglądać.
Ostatecznie odprowadziłem ją i się to skończyło.
Na końcu intesywnie sie na mnie patrzyła i uśmiechała.

Z innych może istotnych uwag, to przy okazji ostro nawjeżdżała na swój związek, ale powiedziała też ktoś tam ją jeszcze interesuje. Wcześniej jeszcze mówiła że życie jest znacznie bardziej skomplikowane niż jak się było dzieckiem i wierzyło w wartości miłości, rodziny czy przyjaźni bo realnie powstają sytuacje które mogą to pokomplikować, co ten komentarz odbieram właśnie jako takie odzwierciedlenie w jakim stanie się właśnie znajduje jej życie.

Ja się z tym wszystkim różnie czuje.
Po pierwsze znacznie mi opadły emocje, więc to się udało.
Po drugie przeplatają mi się myśli obojętności już na tą historię (czego w sumie wcale nie chce), żalu że była dziewczyna o którą się mogłem starać, a teraz w tym sensie pustka, taka utracona nadzieja na miłość, no i czasem konkretnie o niej potrafię myśleć, na różne sposoby, w skrajnym przypadku że jeszcze się zejdziemy.

Tak oceniając to przez pryzmat mojego życia, a zwłaszcza ostatnich kilku lat. Ta relacja nie była bardzo instesywna, ale nie tak dawno był w czymś w rodzaju związek, dlatego "w czymś", bo mi brakowało uczucia silnej miłości które to znałem z lat wcześniejszych, krótko mówiąc "to nie ta".
I jak porównuje tą obecną historie to choć tu było bardzo krótka ta relacja, to tak czułem w sobie, że jest duża szansa  że "to ta", że jeden długi spacer z nią wywołał we mnie emocje których mi brakowało już długo, a wcześniej zauroczyłem się w niej znając ją jedynie nazwijmy to bardzo zewnętrznie, to ulotne, ale też ważne, od czegoś trzeba zacząć.

W każdym razie niemal na pewno będę chciał do niej jeszcze napisać i kolejny spacer, tylko trochę odczekam.
Ale jakoś tak dziwnie się teraz z tym wszystkim czuje.

Nie czułem się olany, a też powinienem unikać jakiś mocnych sformułowań typu że zakochałem się, bo myślę że to szło w tym kierunku ale nie doszło. Ciężko mi też spekulować co ona ma na myśli, można każdą teorię tu uzasadnić. Mogę odpowiedzieć że dziwne że bolałaby ją strata kolegi skoro i tak by ta znajomość na takiej płaszczyźnie się nie utrzymała, jestem pewny tego tak w 99%. I nawet gdyby mnie czekał friendzone to trzymany odpowiednio na dystans nie powinien mnie boleć, a może faktycznie zaczęłaby być dla mnie tylko koleżanką. Ogólnie pozostaje względnie pewny siebie co do ewentualnej opcji że się z nią kiedyś mógłbym zejść jakby naprawdę do tego mocno dążył. Bywałem w gorszych sytuacjach.

I mimo że się nie zgadzam z różnymi opiniami, to i tak dziękuje za nie, bardziej sie tu wygaduje i cieszę że mogę z kimś pogadać o tym, niż żebym oczekiwał drogowskazu.

Nawiasem mówiąc spotykam się w tej sprawie z tak różnorodnymi opiniami że gdyby próbować jakoś ustalić która najczęściej się powtarza to bym takiej nie znalazł .

Dla mnie pojęcie opcji zapasowej zanim  ludzie wejdą w związek jest bez sensu. Póki nie ma bliskiej relacji z jakimiś ustaleniami, to jakie ma znaczenie czy ktoś jest opcją B czy Z?
Liczy się tylko jak w tym układzie się czujesz, czy Ci to odpowiada.
Może dlatego Nowy te dziewczyny ma, bo nie boi się zaryzykować.

Technicznie patrząc taka sytuacja jest skrajnie mało realna z uwagi na to że mieszkają w innych krajach, a jak się spotykają to z kolei w innym mieście niż którym ja spotykam ją .

Generalnie  można tak spekulować co to będzie. A może być różnie.
Mogę po kilku latach poszukiwać wreszcie powiedzieć że spotkałem "tą".
Może faktycznie zostanie moją dobrą przyjaciółką.
Byłem kiedyś we friendzonie skrajnie gorszym bo tam byłem zakochany po uszy, i wyszedłem z niego.
Miałem tez moment że wystartowałem do starej znajomej, ale za późno bo ktoś mnie wyprzedził, ta z kolei sytuacja z kolei była na jeszcze mniejszej fazie zaawansowania niż obecna, w każdym razie dziś jest moją przyjaciółką, a nawet bardzo lubię jej chłopaka.

No i może pójść to złe strony, i są dwie opcje.
Ja się jednak zakocham na poważnie w niej i nic nie będę mógł zrobić.
Okaże się mój afekt do niej był zbyt przelotny ale ona z kolei uzna że chce skończyć z tamtym i zacząć ze mną. To też dla mnie byłaby niekorzystna sytuacja, a przede wszystkim dla niej.

No może być tak czy siak. A ja nie dowiem się jak nie zaryzykuje.
Będzie co wspominać na pewno.

A jakaz to natura ?

Pomyślałem sobie dziś że jak pójdę z nią znowu na spacer to może być taka wycofana że nawet z tego rozmowy nie będzie...
Pisze to po to żeby na jakiś czas zamrozić temat, ja wiem co zrobię, ale nie wiem co z tego będzie, a opcji jest milion, jak będzie coś ciekawego to pewnie tutaj napisze.

Komplement???
Nie wmawiaj sobie czegoś czego nie ma.
Ona nie chce spotkać się z Tobą dlatego, że coś tam czuje. Ona nie chce dawać Ci jakiś nadziei. I pewnie myśli, że jak minie trochę czasu to Ci przejdzie.

Bardziej obstawiałbym na Twoje myślenie a nie jej związek.

no nieee.. Jednak ta panna kompletnie niepoważną atencjuszką jest. Napisz jej że lubisz klarowne sytuacje. A może to nieprawda i właśnie takie gierki Cię kręcą?

Tragiczne skomplikowane związki  to mają ludzie z wieloletnim stazem dziećmi itd.
A Twoja panna ma chłopca co ma z nim związek na odległość
Narzeka a nie zrywa .Ciebie chce i nie chce.
Czasami ludzie stoją ba takim rozdrożu. Ale zwykle krótko i nie okrakiem nie  chcąc nic stracić

Wygląda na to  że przegrałem sprawę.
I nie potrafię się ciągle z tym pogodzić, źle mi.

Odczekałem czas i napisałem do niej.
W między czasie na fejsie przypadkiem zaprosiłem jej chłopaka do znajomych (i on to zaproszenie przyjął), poczułem się zażenowany i pomyślałem że muszę się jej z tego wytłumaczyć (zakładając że on ją o mnie w tej sytuacji pytał).
No i napisałem, ale była zła na mnie że opowiadam jej o tym że go zaprosiłem i stawiam w nie zręcznej sytuacji zamiast pisać w normalny sposób o jakiś tam naszych sprawach co nas interesuje itp.

Jakoś to wybroniłęm że bałem się że ona to wie i źle ocenia, a potem przypomniałem jej co potwierdziła że ona nie lubi rozmawiać przez internet.
Zaprosiłem na spacer.
I to zignorowała.

Bardzo możliwe że moi krytycy mieli tu rację, i łudziłem się, chciała mieć kolegę. Chociaż wiele jej zachowań mogło/może świadczyć o czymś innym.

Mając świadomość że to prawdopodobnie koniec tej historii, że pierwsza dziewczyna od lat która na mnie tak duże wrażenie zrobiła jest nieosiągalna, czuje się coraz fatalniej. Przez to ze jestem taki rozemocjonowany i uparty jednocześnie mam myśl żeby za kilka dni jeszcze raz do niej napisać, żeby mi jednoznacznie napisała "nie", żebym przestał się już jakkolwiek łudzić, a rozum mówi żeby jak ognia unikać takiego zachowania.

Szczerzenie nie zrozumiałem co chciałeś mi przekazać, możesz jeszcze raz to napisać?

ps.Żeby nie było że jestem taka "emocjonalna baba" to umawiam się też z inną dziewczyną, ale jest mi póki co totalnie obojętna, robię to żeby cokolwiek rozsądnego w międzyczasie robić i zająć jakoś umysł.

Po co nadal pisać, jak Ty i tak ciągle jesteś przekonany, że coś tam jest.

Za każdym razem odnosiłem się do tego i mówiłem że szanuje to że ktoś ma ochotę czytać co pisze i samemu komentować mimo to z ei tak robię swoje.

Najbliższa osoba mi w rodzinie mówi mi żebym nie tracił nadziei.
No i co, gdybym miał kierować się radami, to zwariowałbym bo są sprzeczne.
Ale już wchodzę w fazę którą akurat byś pochwalił.

Do moich hejterów.
Ciągle z nią pisze, a ona zerwała z chłopakiem.
Pozdrawiam.