Relacje Ateista / Osoba religijna - Netkobiety.pl

Dlaczego jej pójście do kościoła były powodem do "scysji"? Normalna aktywność jak każda inna.

Ja jestem wierząca, mój partner nie. On mi nie zabrania, ja go nie ciągam ze sobą.

u mnie jest to umiarkowane - do kościoła chodzę czasem raz w miesiącu, czasem częściej albo rzadziej, źle zniósłbym zarówno próby przekonywania do porzucenia wiary, jak i próby krytykowania mojej częstotliwości praktykowania, nakłaniania do zmian. Przy braku takich sytuacji nie miałoby to wpływu, można rozmawiać o wszystkim, m.in. o różnicach dotyczących religii:) może pani z którą rozmawiałeś poczuła się niekomfortowo z powodu pytań, ale tego już nie wiem.

Jeżeli jesteś ateistą, nie pozostaje Ci nic innego jak cudzą religijność zaakceptować, tolerować. Zgadzam się z opiniami, że w poważnym związku może to być problem, zwłaszcza, że ta osoba jest nad wyraz praktykująca. Natomiast w luźnej znajomości, to może nie wścibiaj tak nosa w sprawy z jaką częstotliwością ktoś biega sobie do kościoła.

Scysja.?? Odpuść sobie dla jej i swojego dobra.

Da się.

Ja do kościoła chodzę co niedzielę, czytam czasem książki na temat duchowości, modlę się, a mój partner, choć jest zainteresowany religią w sensie historycznym, wierzący nie jest. Nie ciągam go po mszach i nie ewangelizuję na siłę. On mnie też nie stara się odciągnąć od wiary. Żyjemy razem od wielu lat bez żadnych konfliktów w temacie.

Oczywiście zdaję sobie sprawę, że gdybyśmy mieli dzieci, sprawa by była skomplikowana.

U mnie w związku to niestety nie przeszło, chociaż nie z takich powodów się rozstalismy.

Jeśli chodzi o religię to ja jestem wierząca,  partner był ateistą. Dla mnie jednak chciał przyjąć bierzmowanie, by wziąć ślub kościelny. zrobił to, zaczął czytać pismo święte,  natomiast po pół roku wymachiwac różańcem(wieszał go sobie czasem na prxyrodzeniu..) przed moimi oczyma, odwracac krzyze.. aczkolwiek te zachowania pewnie mają związek z jego zaburzeniami psychicznymi.  Był jednak czas, gdy mówił że cieszy się że wszedł znowu na tą drogę,  dziękował mi, ale to raczej było krótkotrwałe, bo nie był sobą jak widać. Po więcej absurdów zapraszam na mój wątek,  choćby ostatnie posty.
Teraz to mi gada ze mam sobie iść do kościoła i takie tam, a o sobie ze jest satanistą. W sensie utozsamia się z ideologią ich, inspirowany chyba muzyką lidera zespołu Kat. Dużo swego czasu mi o nim mówił. Zeby nie było, nic do Kata nie mam.
Dodam że jeszcze niedawno żyjąc za granicą bylam w kościele może 3, 4 razy. Normalnie tutaj chodzę, ale nie jestem jakąś nawiedzoną wariatką. Po prostu zostałam wychowana w tej wierze, przyjęłam sakramenty i ślub kościelny miałby dla mnie wielka wartość duchową. Dobrze, że z jeszcze mężem mamy tylko cywilny.

Nauczona tym doświadczeniem wolałabym jednak partnera wierzącego, jeśli nie byłby to trudno, ale z szacunkiem do mnie i wiary a nie zachowaniami z psychiatryka lub profanacją rzeczy symbolizujących tą wiarę. Poza tym ja sama jestem tolerancyjna, ale granice mam.

u mnie by to nie przeszło, ja  bym się nie dogadała w związku z kimś wierzącym i praktykującym.

Tak długo, jak ktoś nie wchodzi z butami w mój system poglądów, tak jest mi to obojętne.
Fanatyzmu w każdej formie nie zdzierżę, więc naprawdę tutaj to nie ma większego znaczenia.
Kobitko - partner nie musiał nic robić, żeby móc wziąć z Tobą ślub. Obecnie te granice są tak przesunięte, że to nie problem.

Nie trzeba mieć bierzmowania do ślubu kościelnego ale trzeba wiedzieć, w jaki sposób poprowadzić dyskusję na ten temat. W żadnych dokumentach oficjalnych nic na ten temat nie ma, więc jak człowiek wie na co się powołać to wywalczy:)
Moim zdaniem bierzmowanie dla ślubu mija się z ideą bierzmowania.