Nieudane mieszkanie razem - Netkobiety.pl

Powiem tak: miałam i mam bardzo podobnie. Mieszkam razem z partnerem od października. Zima to była tragedia.
Rad mam kilka. Znajdź sobie czas samotności dla siebie. Zrób coś dla siebie, wywal go do jego znajomych i pobądź sama ze sobą. Wyjdź sama sobie na miasto.
To jest naturalne, że jak zaczynasz z kimś przebywać 24/7 to traci się różowe okulary i zaczynają wychodzić wady. Ale nie da się cały czas spotykać raz tu raz tam. W końcu i tak związek dochodzi do takiego etapu, że mieszkanie razem albo się pojawia, albo pojawia się rozstanie. Bo jak sobie wyobrażasz taki związek za 3-4 lata? Dalej razem ale oddzielnie?
Pomyśl o swoich priorytetach. Wszystko można razem wypracować, tylko trzeba troszkę chcieć.

Ja byłam na etapie, w którym chciałam wracać do domu rodzinnego. Planowałam przeprowadzkę, moje obecne mieszkanie jest tragiczne i źle się w nim czuję, dużo mi przeszkadza, ale tłumaczę sobie, że to stan przejściowy. Mam czas dla siebie. Potrzebuję iść sama ze sobą na zakupy to idę. Mój początkowy błąd polegał na tym, że byłam tak wykończona sama sobą, że nie chciało mi się nic robić, żeby to zmieniać. Więc kisiłam się w mieszkaniu, co tylko pogarszało mój nastrój. Potem zaczęłam wychodzić na godzinkę/dwie godzinki tygodniowo na miasto. Kupowałam sobie kawę i spacerowałam sama ze sobą. I to mi bardzo pomogło. Odbyłam też rozmowę z partnerem na temat tego, co mnie irytuje (mam strasznie duża potrzebą kontrolowania tego co się dzieje, irytuje mnie bałagan i niespodzianki, więc jak obiecywał, że np. pozmywa naczynia i tego nie robił, to ja już się irytowałam), przedyskutowaliśmy nasze sposoby spędzania czasu (ja lubię aktywnie, mój partner może leżeć i się tulić godzinami, kiedy mnie szlag jasny trafia).
Zdecydowaliśmy też się częściej wychodzić, bo wpadliśmy w straszną stagnację i praktycznie siedzieliśmy cały czas w mieszkaniu.

Teraz jest trochę lepiej, więc zakładam, że to po prostu był moment krytyczny.
Jasne, że najlepiej mi się ogarnia mieszkanie jak jestem w nim sama i bardzo lubię te dni, kiedy zostaję sama, a on wychodzi na cały dzień i mogę robić co chcę. Ale jak wyjeżdża na dłużej niż 2 dni to zaczynam tęsknić.

Moim zdaniem to nie jest „ten” facet. Dlatego Ci przeszkadza i męczy Cię jego obecność.

Powrót „każdy do siebie” jest bez sensu.

cudo12 Autorko masz na pewno dobrą cechę szukania w Sobie to dobry odruch pomaga w dorastaniu/dojrzewaniu
Nie chodzi mi o szukanie winy i problemów na sile.chodzi bardziej o uwagę w szukaniu przyczyn rozpoznawanie skutków i szukanie rozwiązań a nie dowalanie sobie za błędy "młodości"i obwinianie innych.
"moje wyobrażenia były dużo piękniejsze niż rzeczywistość" tak oczekiwania to największe źródło rozczarowań teraz już wiesz
ale oczekiwania bywają różne nie które są związane z naturalnymi potrzebami inne są fantazjami złudzeniami .
"mieszkanie razem mnie przerosło" zdarza się potrzeba własnej przestrzeni jest właśnie naturalna nie ma nic złego w tym że chcesz się dobrze czuć sama z sobą ,ale jak chcesz być w związku to pracuj też nad dzieleniem się i wspieraniem szczęściem wypracowanym samodzielnie z tą drugą osobą nie będąc jednak  "całym światem " dla niej ."Żyć bez niego nie mogę jest całym moim szczęściem" itp itd to romantyczne brednie opisujące jakieś chore relacje gruba przesada przeginanie w przywiązaniu uzależnieniu się a nie naturalna zdrowa więź jest różnica ale te sprawy mieszają się w życiu i to bardzo oscylują na granicy tego co zdrowe i toksyczne sam wpadałem w takie klimaty i nie ja jeden.
Twój chłopak może jeszcze tego nie widzi chce atencji i chce być czuły przesadza nadskakuje i oczekuje wzajemności .Jeszcze się nie poznaliście w naprawdę trudnych sytuacjach to znaczy poznaliście i rozstaliście to błąd może być nieodwracalny w skutkach wycofaliście się.Teraz będziecie niepewni i nieufni obydwoje gorzej jak będziecie udawać że wszystko jest OK po rozstaniu.
Jeżeli masz  oczekiwania wobec tej innej niby nowej fazy związku to możesz znowu się rozczarować tym moim zdaniem krokiem wstecz to taki powrót do przeszłości ocieranie się o friend zone nie da się wrócić do tego co było zmieniliście się już jesteście w innym punkcie.
Chłopak pewnie teraz czuje się odtrącony i obrażony słusznie niesłusznie to bez większego znaczenia jak ogarnięty to odparuje z tego ,ale nie wiem czy odnajdzie się w roli tak naprawdę kolegi czasoumilacza na żądanie jego potrzeby mogą być inne niż Twoje tak jak oczekiwania kłótnie to normalka podobnie ciągłe rozmowy które przechodzą w dobry nawyk choć czasem są nudne jak flaki z olejem..
Istnieje też spore ryzyko że teraz będziesz bronić swojej przestrzeni za wszelką cenę i ingerować w jego przestrzeń - pouczać co ma robić i wtrącać się kontrolować jego przestrzeń w jego dojrzewanie nie musi mu to się spodobać poza tym nie widzę też u Ciebie dążenia do tworzenia wspólnej przestrzeni w związku to trudne jak się mieszka osobno dawanie komuś przestrzeni jest ważne ale zaborczość może być groźna dla niego i dla Ciebie łatwo przekroczyć granice zazdrości tej naturalnej.Nie wiem które z was jest bardziej stanowcze a które bardziej uległe rywalizacja to zguba dla związku kompromisy nawet w związku w którym mieszkacie osobno są koniecznością nie ma miejsca na domysły i lepszych gorszych mądrzejszych i głupszych .Zastanów się też u siebie nad lękiem przed zranieniem i bliskością ale nie na siłę to nie jest "obowiązkowe",ale dość częste.Ukryta desperacja wewnętrzna presja posiadania związku z" rozsądku" bez uczucia jest tak samo groźna jak rutyna lub niedopasowanie.
Nie nadużywaj słów "zawsze" i "nigdy" to bywają spore ograniczenia w doświadczaniu życia i jeżeli chodzi o planowanie przyszłości życie się zmienia to jest tylko pewne .
Skąd to wiem sam byłem młody jestem w długim związku który cały czas progresywnie i dynamicznie się zmieniał i zmienia no teraz to dużo wolniej Mam trochę znajomych Mam córkę w Twoim wieku i bratanicę a one znajomych i przyjaciół mamy niezły kontakt tak myślę ,to forum potwierdza nasze doświadczenia oraz doświadczenia tych młodych osób.
A no  i z Lady znamy się  z innego wątku  na forum zgadzam się z jej przemyśleniami dość często jeżeli chodzi o przerwy rozstania drugie trzecie szansy itp
Jak byście się nie rozstali to bym Tobie napisał to co Lady z resztą inni wyżej też napisali pożyteczne rzeczy.
To przykre ale z tym chłopakiem chociaż dobry może być za późno niestety na taki układ jeżeli zaangażował się na innym poziomie niż Ty obym się mylił.To spore wyzwanie po rozstaniu nie wiem jak było dramatyczne i "na zawsze" sama to zbadaj i oceń.
Takie życie dojrzewamy w praktyce doświadczeniach akcji nie tylko w teorii i nie bądź dla siebie surowa bądź uważna i nie bój się w życiu błędów.Ułożenie sobie swojej własnej i wspólnej codzienności w równowadze z bliską osoba to największy sukces ale sam się nie zrobi i nie jest z urzędu dany na zawsze.Idealne związki między ludźmi w przyrodzie nie występują i nie muszą być takie doskonałe, Rozwój i  wzrost wspólny razem i osobno jest moim zdaniem celem samym w sobie no i dziecko rodzina dalszy temat nie do ominięcia, A czym związek ma się skończyć?  Czy ma być jeden związek na całe życie ? Kto wie ?

Co to za pomysł by mieszkać w kawalerce? Ja bym się chyba zapłakała, gdybym miała z kimś mieszkać wciąż w jednym pokoju. Wolałabym dać ostatnie grosze na wynajem dwupokojowego mieszkania. Dla mnie to było oczywiste gdy zamieszkiwałam z facetami (mieszkałam w życiu z dwoma - teraz wciąż z tym drugim).
Miałam zawsze swoje łóżko, swój komputer, swoją przestrzeń. Robiłam swoje rzeczy, a wieczorem "spotykaliśmy" się na oglądanie filmów itd.
Jeśli masz taką potrzebę, możecie wtedy nawet spać osobno, jeśli nie wysypiasz się z kimś.

Tak zróbcie, zamiast rozstawać się czy zamieszkiwać osobno, bo to krok w tył, który dokona zniszczeń w Waszym związku - nie oszukujmy się.

To jest normalne.

Gdybym z moim partnerem miała mieszkać w kawalerce, to chyba bym się pocięła. Nie dlatego, że go nie kocham, ale, że potrzebuję własnej przestrzeni. Mieszkamy w 130 metrach kwadratowych, mamy dwie, osobne, sypialnie, bibliotekę i duży salon. Zawsze mam możliwość być sama i nie wyobrażam sobie innej sytuacji. Może to mój introwertyzm, jednak cenię sobie święty spokój i ciszę.

Polecam znalezienie większego mieszkania.

Może to trochę za wcześnie na takie wspólne życie, ale to już jest chyba droga w jedną stronę. Nie słyszałam o przypadkach, które wróciły do mieszkania oddzielnie i coś z tego sensownego dalej było.

Jeden błąd, to pośpiech. Drugi błąd to... ścisła symbioza, której facet Twój zapewne oczekuje. I wymaga by być 24/24. Tak się nie da żyć. Czas dla siebie musi być, nawet mieszkając razem. Ta, te "razem"... razem śpicie, jecie, pracujecie, wydalacie... tak się nie da. I stąd te kłótnie.

Lady Loka- ale ty masz 2 pokoje! to juz jest jakas prywatnosc.
kawalerka to jeden pokoj.

Nie da sie zyc we dwoje i nie dam sie przekonac, ze jest inaczej.

Nie wyobrażam sobie mieszkania w kawalerce nawet sama ze sobą.

Nie przesadzajcie. Istnieja mazlenstwa, które z roznych wzgledow mieszkają w kawalerkach i potrafią się dogadać.
Sama pierwszy rok z moim przyszłym męzem mieszkałam w pokoju w akademiku, i brak przestrzeni nie był jakims problemem - być może trochę z tego względu, ze wiedzieliśmy, ze to sytuacja przejsciowa, a moze po prostu wiedzieliśmy, ze chcemy mieszkac razem.

Tu, wydaje mi się, decyzja o wspólnym zamieszkaniu była podjeta trochę za wcześnie, i chyba autorka bardziej ulegla presji, niż sama chciała (suwerennie). I chyba jednak to nie jest do końca to.

Benita, nie wiem, ale jak ja musiałam mieszkać przez tydzień w akademiku z wtedy moim chłopakiem, to myślalam, że go zabiję. Wszystko mi przeszkadzało: chrapanie, zapach potu, oglądanie przez niego filmów akcji, muzyka. Na szczęście w collegu była biblioteka otwarta całą dobę, bo bym zwariowała. A był to okres kiedy w nim byłam szaleńczo zakochana

Zgodzę się z Gosią, że przestrzeń jest niezbędna dla zdrowia psychicznego. Przecież ludzie są różni i różnie spędzają czas. Misiek często budzi się w środku nocy i czyta, potem szybko zasypiając. Jak mnie by o 3 w nocy obudził, to mam zmarnowaną całą noc, bo już nie potrafię zasnąć. On ogląda jakieś seriale przed snem, ja potrzebuję ciszy i kompletnej ciemności. Naturalne, że mamy osobne sypialnie, bo inaczej byśmy żyli niedospani i w ciągłym stresie.

Mieszkanie w kawalerce to dla mnie jakiś totalny kosmos.

No tak tylko Wy to już jesteście dojrzalsze ustawione życiowo kobiety Autorka startuje dopiero mogła do końca nie wiedzieć i nie znać swoich potrzeb w warunkach zmiany miejsca zamieszkania nowej pracy w ciasnocie poznała  swoje oczekiwania i tolerancje na drugą osobę na małym metrażu i co się z nią dzieje .Kawalerka to wyzwanie ale dwa pokoje z kuchnią to też wyzwanie.W ogóle mieszkanie to weryfikacja związku ale czy metry mają decydujący wpływ ,jakiś wpływ mają jednak własne terytorium jest naturalne tak jak potrzeba bliskości dotyku równowaga i bezustanne dochodzenie do niej mimo dołków czyni związek udanym.
Tymczasowość na początku dorosłości to dobra postawa podobnie jak otwartość elastyczność na zmiany idealnie nikt tego oczywiście nie ma  i bywa z tym różnie u młodych osób.Wygórowane oczekiwania pod jakąś presją powodują  frustracje zbyt szybo się nie da dorobić od razu wszystkiego mieć nie można .
Mało który dwudziestoparolatek ma duży dom zdobyty własną pracą.

Dla niektórych nawet 250 m2 w pojedynkę to za mało...

Ktos tu pisze: niewazne gdzie, wazne z kim.
Slogan, ktorego zycie nie potwierdza.

Mieszkanie z ukochanym mezem  (=z kim) w domu z tesciami (=gdzie), gdzie tesciowa rzadzi i zatruwa zycie nie bedzie sprzyjalo rozwojowi malzenstwa. Dlatego nie rzucajcie pozytywnymi sloganami, bo zycie wyglada zgola inaczej...

Ja wiem, ze w PL mlodych ludzi nie stac na duze mieszkania.Ale bardzo ubolewam nad tym, ze niektorzy bronia zaciekle ten stan rzeczy i twierdza, ze moje slowa- to jest chore- kwituja zwyklym " nie przesadzajcie".
Autorka przeciez  pyta, co my myslimy o tej sytuacji.Wiec ja pisze, co mysle.

Zdania sa jak zwykle  podzielone.

Moze gdyby nie mieli (jeszcze) parcia na wspolne mieszkanie byliby dobra  para?

Ja twierdze, ze kawalerka dla dwoch osob jest nieodpowiednia, tym bardziej na poczatku zwiazku, gdy nie zna sie nawykow drugiej osoby.

netbabeczka: co masz na mysli piszac o 250 metrach-ze to za malo? Nie zrozumialam przeslania….

Po prostu Pani Schmidt przeginasz z pisaniem  z punktu widzenia osoby żyjącej w jednym z najbogatszych krajów na świecie.
Każdy wie, że lepiej żyje się w dużym domu. Nikt nie wybiera kawalerki, bo myśli,  że w jednym pokoju jest zajebiście.
Lepiej też mieć dużo pieniędzy niż dużo długów i nie fajnie jest być chorym. Zdrowi mają lepiej.
Danke Captain Obvious

No to ja jestem ciekawa, skoro to takie chore w Polsce jest, po co buduje się tutaj tyle osiedli. Ja mieszkam w bloku gdzie jest 120 mieszkań (+ po 120 mieszkań w 3 blokach obok) i wszystkie mają takie same wymiary. I mieszkają tu rodziny z dziećmi. Ba, w naszym obecnym mieszkaniu wcześniej mieszkała para z dwójką dzieci. Dzieci w mniejszym pokoju, rodzice w większym.
Ja do 10 roku życia mieszkałam z rodzicami i młodszą siostrą w jednym pokoju z dziadkami za ścianą.
Wręcz bym powiedziała, że obecnie kilka pokoi i duży dom to luksus, przecież babcie ciągle powtarzają, że kiedyś to się wszyscy mieścili i nie było problemów, a teraz ludzie sobie życzą przestrzeni żeby nie było, marzy mi się wielka przestrzeń.
Ale patrzę też realnie. I widzę znajomych, którzy wynajmują lub kupują mieszkania i żadni póki co nie dorobili się więcej niż pokój + salon z aneksem kuchennym. A w sumie jakby nie patrzeć bliżej mi do 30tki niż 20tki.

Też marzą mi się osobne sypialnie i dużo miejsca w domu. Chociaż małe przestrzenie uczą porządku i minimalizmu

Nie wiem skąd się bierze różnica. Ja nie znam ludzi, którzy by czekali na sensowne warunki. Znam samych takich, którzy zaczynają zarabiać i od razu się usamodzielniają. Ba, znam parę, która jest razem już 4 lata, a pierwsze, co wynajęli to był pokój w mieszkaniu. Poza nimi mieszkały tam jeszcze 2 inne pary. W sumie znam sporo ludzi, którzy zaczęli od wynajmowania pokoju z innymi, a potem dopiero przechodzili na coś większego. Może to też specyfika tego, że mieszkam w mieście akademickim, ludzie się powprowadzali na studia i całkowicie naturalne dla nich było, że nie wracają do rodziców po studiach tylko mieszkają w dalszym ciągu na swoim.

No i tak jak mówię, mam tu w bloku 120 mieszkań. Na mojej klatce jest ich 20. Są tutaj przynajmniej 3 rodziny z małymi dziećmi i jedna ze starszymi.

Gosia a jak Ty sobie wyobrazasz mieszkanie mając 20-25 lat? Z rodzicami? Przyprowadzać partnera na obiadki do mamusi bo przecież 4 pokoje minimum?

Ja dobrze zarabiam, a jednak nie stać mnie.
Zachowujesz się jak moja siostra. Przyzwyczajona przez rodziców do najlepszych hoteli na wakacje marudzi jak jedzie ze znajomymi i w pokoju nie ma czajnika. Ale zapomniała, że zanim rodzice się dorobili to jeździliśmy na wakacje i mieszkaliśmy w gorszych warunkach bo ważniejszy był wyjazd i żeby po prostu było gdzie spać i jeść.

Moi rodzice się dorobili i wybudowali dom. Oni za własną kasę. Teraz kolej na mnie,  tak się składa, że stać mnie akurat ba takie mieszkanie. I tak się cieszę, że je mam, bo za cenę wynajmu, którą płacę, normalnie dostałabym max 25 metrów.
Młodych ludzi nie stać na lepsze warunki. I tak, małe mieszkanie uczy minimalizmu. Mieszkanie bez rodziców uczy odpowiedzialności i oszczędności. Nie sztuką jest wynająć większe mieszkanie w wyższej cenie i mieć kasę tylko na mieszkanie, jedzenie i czasami jakieś kino. Ja wolę uznać to za sytuację przejściową, skorzystać z tego, że płacę mało i odłożyć kasę, która będzie wkładem własnym do kredytu na domek. A przy okazji poczekać na zdolność kredytową, której młodzi ludzie nie mają, jak im się na wstępie daje umowy zlecenie

Co do szukania pozytywów na siłę to mieszkałam w domu a teraz mieszkam w bloku. Widzę plusy i minusy obu opcji. I takie są warunki i tak ludzie żyją. I nie ma co dorabiać do tego większej ideologii, nawet tej negatywnej. W Krakowie jest masa starych PRLowskich bloków z mieszkaniami 38-45metrow i ludzie w nich normalnie mieszkają. Ba, niektórzy te mieszkania lubią i są one dla nich azylem. Wg Ciebie są gorsi? Głupi bo nie wiedzą, że mogą mieć dom?:P

Prawda też jest taka, że jak facet chce z nią spędzać cały czas, to i 5 pokoi tego nie zmieni.

Gosia, pytanie było co sądzimy o sytuacji autorki, nie co sadzimy o mieszkaniu w kawalerce.

@Benita, sytuacja Autorki (=rozstanie) jest scisle powiazane z mieszkaniem we dwoje w kawalerce.
Jestem prawie pewna, ze oni dalej byliby niezla para, gdyby nie zdecydowali sie na ten krok.

Nie mozna wyrywac z kontekstu jej sytuacji. U nich sie pogorszylo, bo bylo dla niej za ciasno, nie bylo intymnosci i chwil samotnosci, ktora ona sobie ceni.

@Mallwusia: na malej powierzchni mozna sie sprawdzic, powiadasz? czyli co? ktos, kto nie nadaje sie do mieszkania w ciasnocie "nie sprawdzil sie"? fajny jest tylko ten, kto lubi i daje rade koczowac  na 30 metrach t tesciowa?

---olaboga---

A Ty Gosia znów o tych teściach??

Jeżeli nie dogadują się nie z powodu ciasnoty, ale ponieważ mają ze sobą jakieś problemy, to nawet w 200 metrowej willi będą się źle ze sobą czuli.

Jednak weźmy pod uwagę to, że ciasnota sama w sobie jest czynnikiem stresogennym, szczególnie jak jeden z partnerów lubi własną prywatność i po prostu czuje, że się dusi, kiedy jedynym miejscem gdzie może być sam jest łazienka. Mogłabym mieć najwspanialszego, idealnego faceta w domu (a takiego mam ), ale jeżeli musiałabym z nim koczować w kawalerce, to chyba bym zwariowała i związek by się rozlecial po kilku miechach. I wcale się Autorce nie dziwię, że łazi po ścianach z frustracji.

Żeś się uwzięła.
Pierwsze wspólne mieszkanie zawsze jest trudne. Zawsze rozbijają się o siebie oczekiwania.
U mnie przy 2 pokojach było tak samo i też musieliśmy wypracować swój system spędzania czasu. Z tego, co znajomi mówili, mieli dokładnie tak samo. Jedna osoba w związku potrzebowała więcej psychichicznej przestrzeni niż druga. I to jest niezależne od metrażu. Jedyne co, to to, że w większym mieszkaniu ten konflikt pojawiłby się później, bo Autorka miałaby gdzie uciekać. Tutaj konflikt będzie wcześniej, ale to kwestia chęci i rozmowy.

Polska Polską, metraż metrażem ,komfort komfortem, dojrzałość dojrzałością i wzajemny wpływ na siebie oraz doświadczenie cierpliwość i tolerancja,emocje postawa charaktery cechy wady i zalety temperamenty szacunek,reakcje na zmiany,oczekiwania potrzeby.....etc itp itd tylko z tego co wiem młodzi Niemcy też się rozstają z dokładnie takich samych powodów jak młodzi Polacy.A możliwości finansowe i socjalne mają jednak na starcie trochę inne przynajmniej teoretycznie .
Oczywiści młodzi Polacy w Niemczech też się rozstają czasami.Jak to jest ?

Na sytuacje Autorki patrzę jak na sytuacje mojej córki i jej eksa z przed roku przykro że się rozstali pewnie oboje cierpią cierpieli .po tym .
Czy coś zmienią i nauczą się  z tego doświadczenia czegoś, podniosą pogodzą zbudują coś na nowo  jak zwykle czas pokaże a może nie.

madoja
Dla niektórych młodych osób te 300 zł to wielka kwota.
Ale i Ciebie rozumiem, bo całe życie mieszkałaś w dużym domu  rodziców, więc już przywykłaś do pewnych standardów.

Pięknie napisała Lyssa

"...Jakieś ustępstwa, wyluzowanie w pewnych kwestiach są potrzebne. Zresztą, jedni mogą ciągle przebywać razem i nie mają przesytu ani problemów, a inni potrzebują czasu dla siebie i to sporo bo zwariują. Ważne żebyś robiła coś w zgodzie ze sobą i swoimi potrzebami smile"