Samotnosc w dobrej rodzinie - Netkobiety.pl

Dzieci były dla mnie całym życiem i myślałam że wartości które im przekazywał były też ich wartościami -dobrze się nam rozmawiało śmiało aż tu okazuje się ze one pewne rzeczy robimy tylko dla mnie nie z własnej woli i przekonania cały świat mi runął. Nie mogę nawet na nie patrzech. To straszenie co czuje.osobiście głęboki żal i pustkę i samotność w całym swoim systemie wartosci

Nie rozumiem tych żali... Do dorosły ludzi miec pretensje,  że żyją jak chcą. Słabe....

Jest takie powiedzenie, że dzieci wychowujemy dla świata, nie dla siebie. Wygląda na to, że żyłaś nierealistycznie, z myślą o tym, że zrobiłaś dzieci dla siebie, żeby je "mieć" dla siebie. Dosyć to samolubne. Czyżbyś rzeczywiście przekazała im tak dobre wartości? A może po prostu robią to co Ty - Ty miałaś dzieci dla siebie, z myślą o sobie przede wszystkim, i teraz one też żyją głównie z myślą o sobie. Taki model.

Porzuciłaś życie swoim życiem ile - 20 lat temu? Nie dziwne, że w tym momencie, kiedy musisz całkowicie zmienić styl życia, czujesz się zagubiona. Tak jak ludzie, któzy idą na emeryturę albo przenoszą się do nowego kraju, albo zmieniają szkołę i tracą starych znajomych. Muszą sobie poukładać życie na nowo. No i możesz albo jak dziecko w nowej szkole, zamknąć się w sobie, żyć w żalu, że straciłaś dawnych znajomych, pozostały tylko sporadyczne kontakty i twój gniew, ból, bunt. Albo godzisz się z nową rzeczywistością - jesteś w nowym miejcu, czas wyjść do nowych ludzi, poznawać ich.
Właściwie to twój wybór. Oczywiście, nie jest prosty, i musisz go podejmować codziennie, a nie raz na zawsze. Ale skoro dzieci sobie radzą gdy zmieniają szkołę, i dorośli sobie radzą, gdy odchodzą na emeryturę, tak i ty sobie możesz poradzić, kiedy dziecy wyfrunęły z gniazda. Ot, zamknęłaś pewien etap swojego życia, zacznij nowy.