Czy uważacie, że jeśli dwoje ludzi ma być ze sobą, to po prostu będą? - Netkobiety.pl

Nie ma czegoś takiego jak ludzie, którzy mają ze sobą być.
Jak nie weźmiecie tego w swoje ręce to Wam fajna relacja ucieknie.

Uczucie nie zginie, ale jeśli odłożycie relacje na później to w przyszłości mogą pojawić się przeszkody. I miłość nie zawsze zwycięża, np. jak dziewczyna narobi sobie dzieci z innym to jest już raczej pozamiatane. Według mnie można kogoś kochać i jednocześnie nie chcieć być z tą osobą.

No to nie masz żadnego kontaktu do niego?
On wie, ze masz kontuzję? Kto ma tą kontuzję w ogóle?

To skontaktuj się i zapytaj o zdrowie

Ile Ty masz lat?
Brzmi jak 14..

Coś więcej zrobić!

Ja jestem trochę po 20, a On jest 7 lat starszy ode mnie.

Tak, pewnie się ucieszy. Tylko ja mam jakąś głupią obawę przed pokazaniem mu, że go lubię bardziej niż zwykłego kolegę. Wiem, że tutaj problem tkwi we mnie, bo dla innych ludzi to raczej naturalna sytuacja. Napiszę do niego.

To są twoje błędy poznawcze po prostu przypisujesz waszej relacji rzeczy których nie ma. Możesz się domyślać o co mu chodzi i on może się domyślać o co Tobie czasem z tym traficie czasem nie ale nie przywiązywał bym do takiego wrażenia większej wagi bo to grozi problemami.

Co do twoich dylematów czy napisać czy czekać na los. Czasem ludzie wygrywają w totka ale większość musi ciężko pracować aby mieć pieniążki tak samo aby mieć fajny związek trzeba odpowiednio wybrać i ciężko nad nim pracować. Nie licz że coś się stanie samo bez twojego wysiłku bo zostaniesz z niczym.

Wiem to dobrze, że trzeba nad tym pracować. Tylko chodzi mi o ten sam początek, o pokazanie drugiej osobie, że jest się otwartym na coś nowego. Bo później to wiadomo, 2 osoby muszą sporo od siebie dać, by coś mogło trwać.

Ja wiem, że On ma kontuzję od niego samego, bo ostatnio jak się widzieliśmy to już ją miał i go trochę pytałam właśnie o to. A teraz okazało się, że niestety jednak to coś bardziej poważnego...

Dopiero co był identyczny wątek chyba z tydzień temu, gdzie tak samo laska miesiącami roztrząsała czy on coś do niej ten tego,
po czym się okazało, że facet ma żonę i po prostu zwyczajnie tylko starał się być miły dla koleżanki z pracy. W szkole jakiejś bodajże.
Podział ról w naszej kulturze jest dość jasny i czytelny, więc jeśli mężczyzna pozostaje bierny i nie okazuje oznak zainteresowania,
to nie znaczy nic więcej ponad to, że nie jest zainteresowany. Gdyby były, to uwierz na słowo, że nawet leżąc w szpitalu z urwaną nogą
znalazłby sposób, żeby zorganizować jakieś spotkanie. A ten ma kontuzję, no błagam...

Tak, ale mimo wszystko są sytuacje gdzie dochodzi do czegoś mimo, ze facet pierwotnie nie byl zainteresowany daną kobietą. Właśnie dlatego, ze ona pierwsza coś tam zakręcila. Najlepiej chyba spróbować i tak.

No tak, gorzej tylko, jak się wyjdzie na nachalną  desperatkę,  a on się tylko miło uśmiechał  i ogolnie był uprzejmy, a kobieta już sobie wyobraża bógwieco.

No, to po co sobie wyobrażać (nawiązuję do postu Rossanki, którego nie zacytowałam)? Napisać, odezwać się i zobaczyć, co z tego wyniknie. Śmieszą mnie te wszystkie "rozkminy" dotyczące bycia uznaną za desperatkę. Póki ja sama siebie za taką nie uważam, póki postępuję naturalnie i w zgodzie ze sobą, nie tracąc szacunku do samej siebie, wszystko jest o.k.
Nie należę do mocno przebojowych kobiet, ale mojego Sąsiadunia nieraz zaczepiałam pierwsza, ze trzy razy zaproponowałam wyjście na jakąś imprezę w mieście albo bibliotece. Skoro raz i drugi odmówił, więcej nie proponuję, ale czasami się odzywam, bo go po prostu lubię. Większych oczekiwań jednak już nie mam, jest dobrze jak jest.

Nie jestem doświadczona na tym polu. Przez lata miałam ogromne trudności z nawiązywaniem nawet nie relacji, ale kontaktów. Przemyślenia jednak, obserwacje i ogólne życiowe doświadczenie (plus odrobina nadrobionych "na polu") mówią mi, że nic w życiu na siłę, a prawda leży pośrodku. Nie ma co się "spinać", szaleć, desperacko szukać, ale postawa księżniczki w wieży też jest mało konstruktywna. To też jest w pewnym sensie na siłę, bo się człowiek odgradza wbrew własnym pragnieniom.

Mnie coraz lepiej wychodzą kontakty, ale jeszcze trochę się boję wyjść z wieży.

Ross, od pewnego czasu zwracają moją uwagę słowa: "wyjść na...". A co mnie to obchodzi, na kogo wyjdę? Byle ze sobą być w zgodzie i szacunku.
Tak, uważam, że w życiu najważniejszy jest spokój i złoty środek. W teorii to łatwe

W kontekście przytoczonej historii pytanie wypada dość... dramatycznie Wystarczy pójść za radą @santy i zwyczajnie zapytać obiekt westchnień jak się czuje.
Odpowiadając tak czysto teoretycznie na to pytanie - nie uważam aby tak było. Mnie się to bardziej kojarzy z jakiś bezczynnym siedzeniem i czekaniem na szczęśliwe zrządzenie losu, które być może nastąpi, a być może nie, coś a'la przeznaczenie - bywa, ale to raczej w filmach. W realnym życiu należy działać. Odrobina dobrej woli, inicjatywy własnej.

Racja

Mnie bardziej chodziło o to, że nie można być takim "romantycznie bezczynnym" i liczyć na cud

Oj tam zaraz rozwiązłosc.  Przynajmniej na starość będą miały co wspominać

Jak go zobaczysz na żywo, to będzie jak zawsze do tej pory, no chyba że masz odwagę zamiast cześć powiedzieć "stęskniłam się" w co wątpię:)
więc jak nadaezyła się taka okazja jak ta kontuzja, to napisz do niego z pytaniem o to, dasz mu znać, że nie jest Ci obojętny.
Będzie wiedział że jakoś Ci zależy-- bo teraz może Ty czujesz chemię, a on wcale tego nie podejrzewa.
Braku reakcji nie bierz do siebie, bo może mieć swoje powody. Ale warto spróbować.
Więc krótkie "jak się czujesz, zobaczymy się niedługo? jest jak najbardziej na miejscu.
Nie słuchaj Anderstuda, On chce by jak najwięcej dla niego zostało

On mi kiedyś na żywo powiedział, że lubi ze mną rozmawiać. Nie powiedział tego wprost, ale tak ułożył słowa, że to właśnie oznaczały. A raz kątem oka zauważyłam, że za mną się oglądał. Wtedy jeden jedyny raz byłam w koszulce z krótkim rękawem, tak zawsze to jestem w bluzie. Czułam jego wzrok na sobie, jak myślał, że ja tego nie widzę.

Zdecydowałam, że mimo wszystko do niego napiszę i spytam się o zdrowie. Nie chcę dalej żyć w niepewności, albo w jedną stronę, albo w drugą, tak jest chyba najlepiej. Po co się męczyć...

Wiem, że stoję w miejscu... Ale niestety nie wiem, jakie miałabym wyciągać wnioski z tych sytuacji... Wiem jedynie czego bym chciała, ale nie wiem jak spełnić swoje marzenia... Z trudnych doświadczeń życiowych zawsze wyciągam wnioski, ale jeżeli chodzi o relacje z mężczyznami, to tego nie potrafię...

Jest między nami 7 lat różnicy, ale w ogóle tego się nie odczuwa. I o dziwo, wcale mi to nie przeszkadza.

Ja mam 25.

Nie 2 tylko 7.

Wiesz co... troche przypominasz mi mnie z przeszlosci. Tez zawsze to mi chyba bardziej zalezalo. Bardzo chcialam sie zakochac, z kims zwiazac, i zrobilam wiele glupich rzeczy z tej desperacji. Dopiero jak poznalam mojego obecnego faceta, to zobaczylam jaka jest roznica, jak to on sie stara bardziej niz ja. I wtedy zamigotalo mi swiatelko - kurde, to tak wlasnie powinno byc! Oczywiscie z tych zwiazkow, kiedy to ja sie staralam bardziej, nic nie wyszlo. Nie zalezalo im, zeby cos budowac ze mna. Przeczytaj sobie ksiazke na poczatek, "Nie zalezy mu na tobie", znajdziesz w sieci. To mi dalo duzo do myslenia. Nadal popelnialam bledy, ale szybciej sie orientowalam, ze nic z tego nie bedzie. Przytulam Cie wirtualnie. Za bardzo chcesz. Odpusc, a samo przyjdzie.

Wow..dajcie spokój 1 okazanie zainteresowani a jako sonda jej nie zabije.
Przecież oczywiste ze jak gość cos do niej ma to chwyci tę gałąź. A jak nie to nie.
Chcecie by goście zabiegali o was to dajcie jakiś sygnał.
A jemu to juz inna kolano lodem oklada jak autorka taka szybka jak błyskawica..