Rozstałam się z chłopakiem, którego bardzo kocham - Netkobiety.pl

Witam, bardzo cierpię i czuję się jak emocjonalnie i fizycznie jak wrak. Proszę o pomoc, sama nie wiem co myśleć i jak się zachować. Musiałam zerwać z chłopakiem, którego bardzo kocham. Poznaliśmy się w pracy  (Niemcy). Razem mieszkaliśmy. Po paru tygodniach staliśmy się parą, z nikim nie czułam się tak bardzo dopasowana. Mój mentalny brat bliźniak. Poznałam jego siostrę, która z nami pracowała. Raz wymyślili, że zabiorą mnie do nich i poznam resztę ich rodziny, do czego doszło. Mój luby bardzo chciał się mną chwalić i musiałam rozmawiać z jego inną nie obecną siostrą przez kamerkę. Byłam jego 2 dziewczyną, a tamtej nigdy nie zarosił do domu i nie poznał z nikim, pomimo że byli z tego samego miasta. Rozumieliśmy się bez słowa, razem się śmialiśmy, wspieraliśmy.  Pod koniec pracy dostałam bolesnego guza i nie mogłam chodzić, widziałam, że cierpi razem ze mną. Bardzo mi pomagał i się o mnie troszczył. Musiałam pojechać do Polski i skończyć szybciej pracę, płakaliśmy że musimy się rozdzielić. Byliśmy nierozłączni. Specjalnie dla mnie zjechał szybciej jak to było możliwe. Przyjechał do mnie zaraz na drugi dzień. Poznał całą moją rodzinę. Często u mnie nocował, był na święta. Spędziliśmy razem wiele super chwil.Znajomi z Niemiec widzieli i mówili mi jak za mną lata, jednak znajomi z Polski, którzy go nie znali wróżyli mi koniec. Nie pasowała im nasza różnica wieku, jest młodszy o 5 lat. Ja mam 25, on 20. Koleżanki mówiły, że musi się jeszcze wyszaleć. Mam mu dać spokój. Nie było widać między nami fizycznej różnicy, jak z nim byłam też nie czułam, żeby był młodszy mentalnie. Jest dojrzały, ma ciężką sytuacje rodzinną i od dzieciaka musiał liczyć tylko na siebie.  Mieliśmy i mamy jeden kłopot. Nie umiemy się dogadać przez wiadomości. Prowadziły do kłótni jakich w realu nigdy nie było. Nasza relacja zaczęła się psuć od kłótni.Jest bardzo wrażliwy i ma strasznie niską samoocenę, zawsze potrzebował wtedy potwierdzenia, często to ja miałam decydować. Już nie pamiętam o co się pokłóciliśmy, następnego dnia miał przyjechać. Zadzwonił i mnie przeprosił, że go nie będzie. Następnego dnia mówił, że coś się stało i ma strasznego doła. Mieliśmy się spotkać następnym razem i znów nie przyjechał. Kłótnie, wystawianie. Mój idealny związek legł w gruzach. Oboje nie byliśmy bez winy. Ja miałam huśtawki emocjonalne, on też. Wytrzymałam tak miesiąc. Pytałam się go, czy nadal chce ze mną być. Pisał mi, że bardzo mnie kocha. Oboje malujemy, wysyłał mi zdjęcia swoich prac, gdzie wstawiał moje imię. Trochę dziecinne, ale lubiłam to. Namalował da mnie obraz i miał mi dać. I tak w koło, aż nie wytrzymałam. Napisałam do niego wiadomość z serducha. Przeprosiłam go też za swoje zachowanie, wina zawsze jest pośrodku. Napisałam, że musimy się rozstać. Pisał, że mu smutno, że żałuje i chyba dopiero teraz sobie uświadomił co cennego stracił. Zrozumie moją decyzję, ale będzie się starał i o mnie walczył. Brał całą winę na siebie. Napisałam mu mniej więcej, ze potrzebuję czasu i możemy mieć teraz przyjacielskie relacje. Źle się określiłam w tej wiadomości. Odezwał się na 2 dzień. Zapytał mnie czy to już  koniec wszystkiego. Zaproponowałam spotkanie i znów cisza przez następny dzień. Jak się odezwał kiedy mam ochotę na takie spotkanie, nap że mogę w tym tygodniu, bo w przyszłym jadę do ciotki, a potem znajomych. Znów nic mi nie odpisał. Zabolało i sama napisałam w spokojny sposób, że nie chciałam wywierać na niego, żadnego wpływu, uszanuję to, że może nie chcieć się zobaczyć itp. Odpisał od razu, że chce mnie zobaczyć tylko jest mu tak bardzo wstyd spojrzeć mi w oczy po tym jak się zachował. Porozmawialiśmy i zboczyliśmy z tematu. Wczoraj do mnie napisał i rozmawialiśmy chwilę, ale też nie wyszedł z tematem pogadania w 4 oczy. Nie wiem co myśleć. Nasz związek rozpadł się bo czułam się zaniedbana i nie umieliśmy się dogadać przez wiadomości. Wiem, że gdybyśmy się wtedy nawet przed końcem spotkali teraz był by inaczej. Na żywo jak się widzimy jesteśmy inni. Nie wiem jak się zachować, nie chcę do niego już pierwsza pisać i pytać znowu czy się ze mną zobaczy. Czy męskie ego może być, aż tak sine? Wiem, że jest uparty i jak coś sobie ubzdura w głowie tak będzie. Strasznie za nim tęsknię, mam mętlik bo pisze jak mu zależy, nie chciał mnie stracić, a o rozmowę proszę się ja. Z góry dziękuję jeśli ktoś dotrwa do końca i spr coś doradzić