Zdrada? Mówić czy nie mówić? Dlaczego? - Netkobiety.pl

Według mnie osoba zdradzana powinna się o tym dowiedzieć i do niej należy decyzja czy chce zostać z tą osobą czy nie.  Dlaczego ktoś ma za nas decydować o tym skoro nas też to obchodzi, dodatkowo możemy się zarazić od takich osób jakimiś syfami.

Uważam jak sosenek. Poza tym nie jestem zwolennikiem radosnej szczerości bez granic w ramach twierdzenia, że lepsza gorzka prawda, niż słodkie kłamstwo.

Też bym nie powiedziała. Wiem, że w przeciwnym razie byłoby pozamiatane w moim związku. Niestety musiałabym żyć z poczuciem winy
Dlatego trzeba się strzec

Gdybym nie chciała zakończyć związku, to bym nie zdradzała. I nie musiałabym się martwić, czy powiedzieć, czy nie.

Partner ma prawo wiedzieć o zdradzie. Z drugiej strony przeważnie skok w bok oznacza koniec związku. Dlatego biorąc pod uwagę interes własny teoretycznie oszacowałabym szanse, że to się wyda. Jeśli niskie ryzyko, to bym nie mówiła. Przy dużych szansach na ujawnienie lepiej, żeby partner dowiedział się ode mnie. Tylko że w miłości dobro obu partnerów powinno być równoważne, co przemawia za przyznaniem się i zdaniem na decyzję drugiej strony, czy zechce wybaczyć.

A jak sam będzie pytał to go okłamiecie patrząc prosto w oczy?

Gdybym zdradziła swojego partnera, byłaby to tylko informacja dla mnie, że moja miłośc do niego, nie jest zbyt silna - i jest to rownowazne z rozstaniem. Nie widze sensu byc z kims dla samego bycia, bo jest wygodnie. Nie kochac go na tyle, by:
a) nie panowac nad soba i zdradzic (mozna zawsze najpierw zerwac lub przekalkulowac, ze jednak moj zwiazek jest bardziej wartosciowy, niz jedno- kilkurazowy dobry seks)
b) byc w stanie skrzywdzic najukochansza osobe
c) nie szanowac partnera
Wiedzialabym, ze predzej, czy pozniej i tak gdzies prysne w bok, wiec to nie ma sensu oszukiwac siebie i jego.

Dodatkowym argumentem jest to, ze sama nie chcialabym zyc w Wonderlandzie, myslec o zdrajcy, ze chlop ze zlota. Nie wiem, czy wybaczylabym zdrade. Jest na to, jakas mala szansa, kazda sytuacja jest inna.Gdybym zostala poinformowana o tym z dobrej woli partnera, nie byloby zadnej dramy, tylko spokojna rozmowa i wtedy wiedzialabym, czy czuje sie na silach, zeby wybaczyc. Jesli udaloby mi sie zrozumiec, jego punkt widzenia i sytuacje to pewnie tak. Ale, gdyby to przede mna jeszcze paskudnie ukrywal, to ja k. za siebie nie recze. Zdrada, nie zabolalaby mnie tak, jak celowe jej ukrywanie. Tak jak zawsze jestem spokojna, to wiem, ze bardziej nie moznaby mnie bylo wkurzyc + nie mialabym najmniejszych powodow zeby sie jakkolwiek hamowac, tak jakby stal to by wylecial.

Może pójdę pod prąd (co mnie, szczerze mówiąc, zdziwiło, no, ale ja nie o tym) - ale jestem w związku, nie zdradzam. Nie podoba mi się związek, to go kończę - nie zdradzam. A jakby mi się zdarzyło - tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono - kończę związek, bo to znaczy, że albo ze związkiem, albo ze mną coś nie tak.

Ze swojej strony - ja bym chciała wiedzieć, że zostałam zdradzona. Nie ma znaczenia, czy to był jednorazowy wyskok po alkoholu, czy długotrwały romans...

Ilu ludzi, tyle przypadków...

Nie będzie pytał. Nigdy nie pyta.

Zdradzasz męża?

Mnóstwo osób reprezentuje pogląd, że wolałoby nie wiedzieć o zdradzie. W pewnym sensie, to niby takie przyzwolenie na zdradę, że będzie ok dopóki się nie dowiem. No można i tak do tego podchodzić.
Generalnie zdrada jest najgorszym świństwem, jakie można zrobić drugiemu człowiekowi i dla mnie jest powodem numer jeden do zakończenia związku. Pod tym względem raczej nie uznaje żadnych wyjątków, chociaż doskonale rozumiem ludzi, którzy wybaczają zdrajcy że względu vna dzieci i pozostają w związku, jeśli oczywiście sam zdradzający bardzo tego pragnie i o to zabiega.
Gdybym była osobą zdradzona, to rzecz jasna, chciałabym o tym wiedzieć, by mieć wybór. Wybrałabym rozstanie i byłabym wściekła, że przez idiotę mam dodatkowe kłopoty, jakbym i tak nie miała ich malo.
Zdrada jest, moim zdaniem, okrutna forma przemocy wobec drugiego człowieka.

Jednorazowy głupi skok ma szansę nigdy się nie wydac, chociaż różnie bywa, niemniej jednak są szanse, że się nie wyda. To po co mówić o tym partnerce/partnerowi? Niech zdradzający walnie się porządnie w łeb i więcej takich rzeczy nie robi, bo jaki jest sens rozwalać idzine dla przygodnej znajomości.

Zdrada nie dzieje się tak hop siup, jest czas na wycofanie, a przede wszystkim na unikanie okazji ... no chyba, że ktoś chce ... Ale wtedy nie mówmy o uczciwości

Zdrada to najwyraźniejszy objaw że jest w związku źle. Trudno mi wyobrazić sobie sytuację że mógłbym zdradzić. Gdybym to zrobił to bym dążył do rozstania pewnie bym wolał nie mówić i zabrał to ze sobą do grobowej deski ale był już samemu. Chyba że bym widział że byłej partnerce jakoś ta informacja że została zdradzona by pomogła w zrozumieniu dlaczego.
Ale fundować komuś życie z partnerem który go zdradził aby każdego dnia przeżywała to patrzyła na mnie wiedząc co jej zrobiłem to by było słabe.

No chyba że ta zdrada by była za jej wiedzą i zgodą ale wtedy to chyba nie zdrada.

Jeżeli był to jednorazowy wybryk, którego partner żałuje okropnie - wolałabym nie wiedziec a i sama bym raczej nie powiedziała. Przyznawanie sie do zdrady to poszukiwanie rozgrzeszenia od partnera, bo sam czujesz sie ch*jowo. Liczysz na to, ze ta osoba wybaczy i bedzie lżej. A to jest bzdura. Jesli nie chce sie kończyć relacji, trzeba samemu uporać sie z wyrzutami sumienia i emocjonalnym balastem.

Musiałabym odejść, nie mogłabym partnerowi spojrzeć prosto w oczy.

A ja myślałem, że jak jest źle to się próbuje naprawiać i ewentualnie związek kończy. A tu wychodzi, że jak postanowiłem sobie (cholera wie po co) zaliczyć na boku, to nie jestem idiotą, tylko w związku jest źle. Bo przecież jak jest dobrze, to staje się aseksualny na cały świat poza partnerką.

Nie rozumiem, nie chcesz zakończyć związku, ale jednak zachowujesz się tak by go zakończyć. Możesz wyjaśnić? Dopiero co Lady Loka się oburzała na pewne stereotypy ;-)

Zaraz, zaraz... Radosna szczerość to jest mówienie rzeczy - nazwijmy to - nadprogramowych. Typu ktoś podchodzi i mówi "o, ale masz brzydką bluzkę". To, że kogoś zdradzasz i jeszcze się z tym kryjesz i wypierasz, to nie jest brak radosnej szczerości, tylko bycie ... < - tu sobie wstaw odpowiednie słowo.

Pozamiatane byłoby przez zdradę, a nie przez mówienie o niej. Ponownie nie rozumiem tej logiki...niektóre kobiety mają jakąś inną moralność chyba jak tak czytam ten temat.

Serio dałybyście radę żyć dalej z partnerem, którego oszukujecie i jeszcze mówić mu "kocham Cię"? To jest to mityczne ciepło charakterystyczne dla Pań ;-)?

+1

Zgodzę się z postem ogólnie, ale z tą linijką niekoniecznie. To nie jest żadna informacja, bo to jak jest w Twoim związku doskonale wiesz cały czas. To zabrzmiało jak dziwne usprawiedliwianie swoich potencjalnych czynów.

Hmm, bronimy zazwyczaj tego, co nam tożsame. Z jakiegoś powodu jednak kobiety się zazwyczaj bardziej kryją i są bardziej wyrozumiałe w temacie zdrad. Ciekawe dlaczego?

Nigdy nie mogłem pojąć jak takie jednorazowe przespanie się z kimś ma pomóc w czymkolwiek .

Tytułowe pytanie jest lekko źle zadane, bez obrazy. Ono zakłada, że zdrada już się wydarzyła i my odpowiadamy hipotetycznie, czy byśmy się przyznały, czy nie. Wątek pomija fakt, że lwia cześć odpowiadających nie dopuści się zdrady. Nie można oceniać niczyjej moralności w ten sposób, że bierze się pod uwagę to, co hipotetycznie zrobiłaby dana osoba, gdyby stanęła przed dylematem, czy powiedzieć o zdradzie, ponieważ ta osoba w rzeczywistości być może nigdy nie dopuściłaby do sytuacji, w której zdradzi.

Udawanie, że nie powiedzenie o tym drugiej osobie "żeby nie zrzucać na nią cięzaru" to najsmieszniejsza wymówka na bycie tchórzem jaką słyszalam.

Najlepiej nie zdradzać wcale.

Jednorazową zdradę można przebaczyć, przepracować. Problem z tym, ze takie zdrady jednorazowe..chyba nie istnieją.
Z jakiegoś powodu coś w ukladzie pękło i rzadko to jest błaha przyczyna.
I raczej uwierzę w lepsze skrywanie zdrad, niż wierność.
Z punktu widzenia zdradzanej osoby - lepiej wiedzieć, by żyć świadomie,
Z punktu widzenia związku, rodziny to przeważnie rozpad..
Bo przyczyna zdrad lezy zwykle w zdradzającym, chyba ze ktos ma to szczęscie i powód jest w ukladach w związku, i tam są niewykorzystane poklady, z których mogą jako para czerpać jeszcze..

Tłumacząc: czyli w jakiejkolwiek możliwej sytuacji.

Zawsze się mówi, że liczą się czyny, a nie słowa i to prawda w dużej mierze. W jaki sposób zatem czyn, który prawdopodobnie zakończy związek nie jest... czynem oznaczającym chęć jego zakończenia?

Czy ten związek byłby dalej dobry, skoro wiesz, że Twój partner wiedząc o tym od razu by go zakończył?

Po co byś miała być w złym związku?