Partner- wieczny student ,co myślicie o mojej sytuacji? - Netkobiety.pl

W czym właściwie jest problem?
On Ciebie prosił o pomoc?
Ty potrzebujesz pomocy? Jakiej?

Jak to nie da rady ciągnąć studiów zaocznych i pracować? W zależności od kierunku studiów to jest mniejsze lub większe wyzwanie ale wykonalne.
Rozumiem miłość, uczucia, że pieniądze to nie wszystko, ale wiązanie przyszłości z osobą, która nie garnie się do pracy to zły pomysł. Chyba że przez resztę życia chcesz dźwigać go na plecach.

A dlaczegóż to? Wiele osób jakoś daje radę.

Owszem wypada się kształcić - jak najbardziej, ale wypadałoby też na siebie zarobić.

On nie ma zamiaru, bo liczy na rodziców, albo - no coż - na Ciebie. Boi się dorosłości i odpowiedzialności.

29?!

E:

Wybacz nie źle przeczytałem ma 27 i skończy studia w wieku 29 lat i chce jeszcze 2 lata w tym wieku ciągnąć kasę od rodziców. Hmm. Co studiuje?

Jak na innym kierunku nie dał rady to jak ma dac rade na informatyce - która jest trudnym kierunkiem. Chyba ze to uczelnia nie najwyższych lotów. Twoj chłopak ewidentnie boi sie wziac odpowiedzialnosc za swoje zycie. On dalej jest dzieckiem - dalej "chodzi do szkoły" i "utrzymują go rodzice" - potem on dalej bedzie "chodzic do szkoły" lub nie bedzie pracy "dla ludzi z jego kwalifikacjami" a utrzymywac bedzie go żona - czyli Ty.

W takim razie jakim sposobem zachęcić go do tego? Jeżeli widzę ze nie ma kasy na jakieś wyjście to ja idę ze znajomą i widzę ze to daje mu sporo do zrozumienia. Nie chce się z nim rozstawać, ale tez nie chce rządzić kimś. W jaki sposób dać mu do zrozumienia żeby kontynuował studia zaocznie albo po prostu nie szedł już na drugi stopień?

Hmm zachęcić.. może porozmawiać z nim tak na poważnie? Tylko jeżeli on nie będzie chciał, bo tak mu wygodnie to nie wiem z jakim skutkiem.

A napisz coś więcej o nim i jego relacjach z rodzicami? Czy ma rodzeństwo, jego rodzice są nadopiekuńczy?

Wiesz informatyka nie jest raczej kierunkiem, który uniemożliwia inne aktywności. Gościu jest na maksa wygodny.

Osobiście znam osoby, które pracują, studiują dziennie/zaocznie, mają dzieci. Nie licytujmy się na kierunki.

Bo z tego co widzę kończy licencjat, więc te najtrudniejsze lata ma za sobą, magisterka powinna pójść z górki. Może spróbuj z nim pogadać, żeby studiował zaocznie i szukał pracy w zawodzie, bo ciężko będzie mu wystartować na rynku pracy w wieku 29 lat bez doświadczenia. Szczerze nie wyobrażam sobie na rozmowie kwalifikacyjnej przychodzi dorosły facet.. 29 lat i mówi, że nigdy nie pracował bo .. no właśnie bo co?

Z drugiej strony czy po studiach, nie będzie miał innych powodów, żeby nie pracować, może będzie musiał odpocząć po studiach rok. Po zrobieniu magisterki. Kto wie? Rzecz polega na tym, jak widzisz przyszłość z takim człowiekiem? Myślisz, że się zmieni? A może zmieni się na lepsze po ślubie? Zostawiam Cię z tymi pytaniami.

Bardzo mi to przypomina mojego ex niestety. Poznałam go jak miał 27 lat, nigdy w życiu nie pracował, zaczynał studia, a potem rezygnował i tak w kółko. Jak go poznałam to też był na kierunku informatycznym, ale po roku zrezygnował bo stwierdził, ze sobie nie radzi. Powiedzial, ze pojdzie do pracy... Tylko nie tak łatwo znalezc prace bez zadnego doswiadczenia, więc zajęło mu to bardzo dużo czasu. Z perspektywy czasu widzę, że on po prostu nie chiał znalezc pracy, przez rok wysłał kilka CV i tylko dlatego, że ja mu 'kazałam'. W koncu dostał prace w call center, nic specjalnego, ale lepsze niz nic. Ale nie dla niego, dla niego pojscie do pracy to była najgorsza kara, nie był już 'wolny', nie mógł już decydować tak jak na studiach czy iść na zajęcia czy sobie darować. Był wiecznie nieszczęśliwy i niezadowolony, ciągle słyszałam, że marnuje sobie życie, bo nie moze robić tego co chce (czyli grać w gry na kompie) tylko to co musi. Teraz wiem, że on po prostu mimo wieku dalej był mentalnie dzieciakiem nie gotowym na żadne obowiązki i 'niepracowanie' przez taki długi okres nie było dla niego dobre, ponieważ on nigdy nie 'nauczył' się pracować, a w wieku 29 lat to niestety ciężko się już przestawić na troche inny tryb życia bo nie oszukujmy się, studenckie życie jest dużo łatwiejsze i beztroskie w porównaniu z 'dorosłym' życiem...

Jak zachęcić 27 letniego mężczyznę do pójścia do pracy - dobre googluj może Ci coś wyskoczy. Nawet jeśli perswazja, prośba, groźba go zachecisz, potem zrobisz mu dziecko może i znajdziesz pierścionek zaręczynowy i pod ołtarz zaciagniesz to zawsze może przyjść taki dzień że on powie że jednak nie da rady i chciałas to masz. To on ma chcieć, to on ma się zachęcić bo to wtedy jego odpowiedzialność. Pamiętaj wszystko do czego go zmusisz staje się Twoja odpowiedzialnością.

Jeszcze jedno, piszesz o nim mój partner, to nie jest partner tylko facet z którym się spotykasz do partnerstwa jeszcze lata świetlne.

Serio chciał byś się spotykać z niepracująca 27 letnia wieczna studentka?

Myślę, że nie jest to największy problem z jakim można się spotkać dzisiaj u ludzi i nie przekreśliłoby to takiej osoby u mnie.

@2018Facet27 Trochę to brzmi jak gdyby się na to zanosiło, ale masz rację, mój błąd.

Idąc w te żeglarskie porównanie - ta para "dryfuje" a nie "płynie" do celu jakim zwykle jest małżeństwo/dom/dzieci.
Ktos na tej łajbie musi być "kapitanem"  i powiedziec, "chciałabym somodzielności, pewności finansowej, rodziny, samodzielnego mieszkania/dzieci, jeśli chcesz tego to możemy razem stworzyć taką rodzine, ale potrzebuje równorzędnego partnera, jestes gotowy?"
Aby sie usamodzielnic zwykle potrzeba 2 wypłat, do kredytu lub chocby utrzymania samodzielnego mieszkania plus niezaleznego wyżywienia/utrzymania siebie i (moze) dzieci potrzeba 2 wypłat.
Kapitan na statku nie pali w maszynowni, nie ustawia żagli do wiatru - on określa kierunek w jakim należy płynąć oraz jest odpowiedzialny za bezpieczenstwo załogi.

Dziękuje za wszelkie odpowiedzi. Jeżeli chodzi o rodzine mojego chłopaka to ma on starsza siostrę, jego siostra ma już dziecko i w ogóle mieszka z mężem w innym miejscu. On został w domu sam ze starszymi rodzicami. Jego rodzice raczej nie interesują się jego sprawami, być może tez nie doradzają mu w niektórych sprawach. Widzę ze ja jestem dla niego bliską osobą i w tym temacie mogę wiele zdziałać. Chyba ze będzie szedł w zaparte

Prawda, że ta para dryfuje, ale może dla faceta ten związek to tylko sytuacja przejściowa, jak kolejne studia. Jeszce szuka czegoś najlepszego dla siebie, zarówno jeśli chodzi o zawód, jak i o partnerkę, więc nie spina się, żeby odpowiadać jej oczekiwaniom, których nota bene nawet mu nie oznajmiła. Z tego wnioskuję, że główną przyczyną dryfowania jest mierny poziom komunikacji w tym związku. Gdy zaczną że sobą rozmawiać, to jest duża szansa, że wspólnymi siłami będą mogli sobie poradzić z problemami, które teraz są tylko w głowie jednego.

Mnie bardziej interesowało dzierżenie steru w związku na poziomie ogólnym niż w tym konkretnym przypadku, bo z zasady nie podoba mi się to żeglarskie porównanie, które wygląda na „walkę o władzę” zamiast komunikacji. Wiem, że funkcjonują związki, gdzie jedno rządzi a drugie podporządkowuje się pod dyktando pierwszego i im całkiem dobrze w takim układzie, ale mało to do mnie przemawia. Nie chciałabym, żeby ktoś mi mówił, gdzie i w jakim tempie mam płynąć. Od partnera oczkiwałabym, że wysłucha, czego ja oczekuję i spróbuje mnie zrozumieć, podzieli się swoimi refleksjami w temacie, najwyżej w formie propozycji przedstawi swoje oczekiwania, bez wydawania komend ;-)

Mądrze prawisz rusałko. Wiadomo, że to jest trochę strach przed tym, że boimy się po prostu, że samemu się nie utrzymamy. Dlatego chcemy kogoś, kto zarabia jakoś. W przypadku faceta najlepiej więcej niż kobieta. A to, że ktoś chce zostać kurą domową niezmiernie mnie dziwi. Przecież to kastrowanie samej siebie. I ja bym za bardzo takiej kobiety nie chciał, chyba, że zarabiałbym tak ciężki pieniądz, że mógłbym jej finansować różne ciekawe zajęcia, typu jakaś mała działalność z domu, plus non stop jakieś wycieczki by wyrwać się z tego marazmu. Nie ma co się ograniczać.

A i jeszcze zapomniałem dopisać. Dlaczego tak bronię autora? Bo sam tak wszedłem do branży. Na początku studiowałem dziennie informatykę i pracowałem na pól etatu (oczywiście studia od razu po liceum), moi koledzy byli na utrzymaniu rodziców przez co nie pracowali, tylko uczyli się całymi dniami. Szybko znaleźli jakąś pracę. Ja zmarnowałem prawie dwa lata, bo przez pracowanie praktycznie niczego się nie nauczyłem, bo praca pochłodniała mi masę czasu. A w dodatku nauka na studia to jest co innego niż nauka do pracy. Bo studia to są tylko takie podstawy w IT, a jak ktoś chce pracować w branży to sama wiedza studencka to za mało. Tak więc nie dość, że trzeba zaliczać te wszystkie egzaminy i uczyć się na studia, to drugie tyle trzeba przeznaczyć na naukę we własnym zakresie, bardziej praktyczną niż to, co poruszają na studiach. Trzeba realizować własne projekty i rozwijać się we własnym zakresie. Tak więc po skończonym 2 roku dziennych przerzuciłem się na zaoczne, żeby mieć mniej pracy na studia na przedmioty, które w pracy i życiu mi się nie przydadzą. Zrezygnowałem też z pracy na rok i byłem przez chwilę na utrzymaniu rodziców.

Również byłem z każdej strony zjechany, że jak to 22 letni chłopak na utrzymaniu rodziców, siedzi w domu, niby coś tam robi zamiast pracować. Kobiety również się dziwiły jak tak mogę robić, że nie pracuję tylko wolę siedzieć w domu i się uczyć. Każdy mi tylko doradzał idź do pracy, bo bez doświadczenia pracy nie znajdziesz. Tylko ci ludzie nie rozumieli, że nawet jakbym miał rok doświadczenia w pracy na budowie, sklepie czy magazynie, to w branży IT to nikogo nie obchodzi. Można mieć 10 lat doświadczenia jako kierowca, ale to nie ma znaczenia jeżeli kandydujesz na inne stanowisko. Po niecałym pół roku nauki dostałem się na bezpłatny staż do jednej z większych firm, wtedy tez ludzie mówili, że staż i bezpłatny głupota totalna. No i dobra, ale po stażu dostałem od razu fajną ofertę pracy za dużo wyższą stawkę niż taką, którą oferują świeżakom bez doświadczenia, bo na tym bezpłatnym stażu w dobrej firmie nauczyłem się więcej, niż nauczyłbym się w słabej firmie za niską stawkę.

Dlatego nie ma sensu słuchać ludzi, którzy chcą wszystko "szybko tu i teraz". Pracując w gówno-pracach typu magazyn, sklep czy budowa nic się nie zyskuje w CV, jeżeli ktoś mierzy wyżej. Lepiej w tym czasie się rozwijać i być na utrzymaniu rodziców, a potem iść odrazu na staż/praktyki związane z kierunkiem studiów/kariery, niż pracować w byle jakiej pracy i marnować swój czas.

Odzywam się po kilku miesiącach. Rozmowy były różne ale zrobił tak jak chciał, poszedł na studia dzienne na mgr. Stoję przed dużym dylematem, poniewaz jako człowiek jest dobry, czuje się z nim dobrze, natomiast o zaręczynach/ślubie mogę pomarzyć. Ja nie będę za niego wiecznie płaciła. Teraz robię tak ze jak idziemy do restauracji coś zjeść to ja zamawiam danie dla siebie a on siedzi i się patrzy bo „nie jest głodny”, na wyjazdy jakieś tez nie ma pieniędzy. Obawiam się ze marnuje sobie czas z taka osoba. Nie będę wykrywała ze współżyjemy ze sobą, co w sytuacji wpadki? On nie ma żadnego zaplecza finansowego. Facet fajny ale wyglada to mało ciekawie. Czy mam na kogo czekać? Jak się zachowywac, płacić tylko za siebie? Oczywiście już zaczęłam tak robić. Chłopak zdrowy, pełny sił a o pracy można pomarzyć.

Póki nie mieszkacie razem i nie macie wspólnego życia- nie masz prawa go namawiać, ustawiać.
Nie jesteście na etapie wspólnych planów. Twoja postawa jakaś taka mamuśkowata jest..
My na forum Ci nie odpowiemy- chcesz mieć w najbliższym czasie rodzinę, dziecko- to mu o tym powiedz- On się do tego jakoś odniesie i albo będzie Wam po drodze, albo nie.
Płacić za niego nie musisz- ale po co ciągniesz go po restauracjach- jak jego nie stać?
Albo idziecie i nie masz oporów płacić za Was- albo zróbcie kanapki i zjedzcie w parku.
Bo tak to chore jest.
PS . nie zabezpieczacie się?

Eee, a Tobie ani odrobinę głupio nie jest z tego powodu?

Z tej mąki chleba nie będzie.

Ten facet to albo jeszcze taki dzieciak, który bawi się w chodzenie do szkoły i mienie dziewczyny, albo totalny nieudacznik życiowy. Znam mnóstwo ludzi, którzy dziennie studiowali i pracowali. Sama zasuwałam nawet po 30 godzin tygodniowo, jednocześnie uczęszczając na zajęcia, pisząc 2000 słów długi essej (i więcej też się zdarzało) co tydzień i w pełni sama się utrzymując. Więc niech on Ci farmazonów nie wciska, że się nie da. Da się, da, ale trzeba CHCIEĆ.

Jak chcesz czekać na te zaręczyny następne 10 lat, to droga wolna. Jednak jeżeli w miarę szybko chcesz założyć rodzinę i zacząć zbierać na własne mieszkanie, to proponuję wystawić antenki na innego kandydata.

Jesteśmy razem od połowy czerwca wiec niedługo stuknie rok. Chłopak ma 27 lat a ja 25. Ja rozumiem ze może to jest zbyt wcześnie na jakieś zaręczyny ale o pracy tez nie wspomina, natomiast jeżeli chodzi o zaradność, jakieś prace w domu czy na gospodarstwie to daje sobie radę.

Mam za dużo empatii dla opisanego mężczyzny z racji tego że wydaje się podobny do mnie, ale postaram się napisać w taki sposób żeby coś pomogło autorce. Aktualnie mam pracę i drugi kierunek, jestem w stanie to połączyć ponieważ studiuję zgodnie z ITS (opcja dla niepełnosprawnych), w przeciwnym wypadku też byłoby to możliwe ale znacznie trudniejsze. Nie wiem jakie są jego studia, ale niektóre kierunki mogą wymagać obecności na wielu zajęciach i nauki w domu. Bardzo doceniłbym troskę partnerki o moją sytuację materialną i zawodową, gdyby było to bezinteresowne, tzn. gdyby dziewczyna miała na celu pomoc w przyspieszeniu kariery zawodowej, dla poprawienia mojego samopoczucia i samorealizacji. Poniższe zdanie świetnie opisuje nastawienie Twojego chłopaka (właściwie takie samo jak moje)

Twoje zmartwienia to

Każdy ma wolność w planowaniu, kształtowaniu swojej ścieżki życia, niestety widać że wasze priorytety mogą być odmienne. Będąc na miejscu chłopaka chciałbym wiedzieć jakie są Twoje oczekiwania, wtedy mógłbym spróbować poprawić niektóre rzeczy, lub stwierdzić jednoznacznie że nie będę umiał sprostać takim oczekiwaniom (zaręczyny, ślub, pieniądze, mieszkanie - w Twoich postach jest niemal tylko to) i życzyłbym Ci powodzenia w szukaniu bardziej odpowiedniej osoby.

Niecały rok to malutko a Ty już zaplanowałaś mu całą przyszłość. Odpuść. Masz jeszcze dużo czasu żeby brać z nim ślub. Dzieci możesz spokojnie rodzić bliżej 30tki a w tym czasie ogarniesz sobie świetne zaplecze finansowe na ten czas.

Ale to 8 miesięcy znajomości.. jaką byś chciała mieć pewność na takim etapie? Skąd wiesz, że do siebie pasujecie?
Na Twoim miejscu organizowałabym czas tak, by dużo rozmawiać o życiu i poznawać go jako człowieka.. a potem ewentualne poważne rozmowy.
Bo wygląda tak, że uznałaś się za pannę na wydaniu z końcżącym się terminem przydatności do spożycia co mi się wydaje absurdalne.

Ano trochę, bo mając więcej informacji jestem zdania, że to on powinien ewentualnie się zawijać, lol.

Bez przesady, umówić się gdzieś z nim tez nie mogę, wyjazdy odpadają bo chłopak nie pracuje i nie ma pieniędzy. Ja nie będę kogoś sponsorować wiec to ma taczej ukryte dno.