Czym jest prawdziwa miłość? - Netkobiety.pl

Moim zdaniem na miłość składa się wiele czynników. Między innymi wzajemny szacunek, zaufanie, chęć bycia ze sobą blisko i nie tylko w ten erotyczny sposób, ale też.

Jak objawia się miłość? Poprzez okazywanie uczuć, czułość, troskę, wspólne wykonywanie czynności życia codziennego. Słowa też mają znaczenie.

Znalezienie miłości jest możliwe jak najbardziej. Trzeba się tylko dowiedzieć, czego potrzebujemy i ile jesteśmy w stanie dać od siebie drugiej osobie. Tak ja to widzę.

Podeszłam do tematu jak do pracy domowej z liceum. Jednak nie wyszedł mi z tego żaden esej.

Czym jest prawdziwa miłość?- Jest wtedy , kiedy dobro. szczęście, bezpieczeństwo...dziecka, matki, partnera, ojczyzny, religii...przedkładamy nad swoje.
Czego oczekujemy w zamian? - niczego.
Czy jest możliwe jej odnalezienie?-  sama przychodzi.
Inne filozofie?- ilu poszukiwaczy miłości tyle filozofii
Wszystko.
Jeśli chodzi o to jak ma się objawiać względem nas ( kobiet) to odpowiedź można znaleźć po dokładnym przestudiowaniu pierwszego lepszego harlequina.:)

Alez niektórzy sa zgorzkniali.. wspolczuje.

burzowy, może jeszcze nie trafiles na odpowiednią dziewczyne po prostu. Może mam naiwne do tego podejście, ale mysle, ze jeśli ktoś się zastanawia, czy to milosc, albo czym jest milosc, to znaczy, ze jeszcze jej nigdy nie poczul, nie przezyl, nie doswiadczyl. I tyle. Jak się zakochasz, to będziesz wiedział, ze to to.

O jej, nie ma to jak kobiece współczucie Aż się normalnie wzruszyłem ale niepotrzebnie mi współczujecie, jeśli już to pewnie trzeba by komu innemu Ja tam koledze Burzowemu zwyczajnie dobre rady daję. Młody jest to niech sobie tam wszystko dobrze zaplanuje i nie zapomina, że trzeba kobitce zafundować parę ekstra wynalazków co by mogła sobie przez lata wspominać "jaki on był wtedy we mnie zakochany!", "jaka ja jestem/byłam wyjątkowa!". Jak kolego dobrą bajerę wykoncypujesz, to później nawet przez dłuższy czas możesz olać tą troskliwość, czułość itd., bo pojedziesz na tym paliwie całkiem długo. Rzecz jasna jak w nowoczesnym silniku nie należy długo jeździć zimą na rezerwie więc co jakiś czas trzeba tankować tfuj podlewać związek "okazywaniem miłości". Grunt żeby czuła się wyjątkowa, inna, lepsza niż pozostałe kobiety. Tak, ze kombinuj młody człowieku

Aaaa, to prawidłowo.

Myślę, że z obu stron "barykady" wygląda to podobnie. Pewnie gdyby mogła się tu wypowiedzieć pani Snake'owa to okazałoby się, że sytuacja wcale nie jest taka jednostronna.

Jedna strona tworzy drugą i na odwrót. Tylko obecnie trend jest jadący w dół, zamiast w górę

Zawsze trend był jadący w dół. Kiedy był w górę ? No chyba, że z punktu widzenia kogoś kto ma dopiero 20-cia parę lat.

Kultura społeczna ? W tym momencie to ja już się pogubiłem o czy mówimy. Bo jeśli mówimy o pewnych procesach, które zachodzą w związkach z czasem ich trwania, to pozwolę sobie zauważyć, że są one niezmienne.

Dla mnie "prawdziwa miłość" to troska o drugiego człowieka, zaufanie, akceptacja niedoskonałości drugiej osoby, pewna mentalna więź, być może wspólne pasje i zainteresowania. 

Taka miłość objawia się pełnym zrozumieniem drugiej osoby. Nadawaniem na tych samych falach. Miłość jest wtedy gdy możesz się w pełni otworzyć na drugą osobę bez lęku o odrzuceniu.

Myślę, że w dzisiejszych czasach dobrobytu, hedonizmu i cynizmu o taką miłość jest bardzo ciężko. Wielce prawdopodobne, że jest ona nie możliwa do doświadczenia.

Najlepszą filozofia miłości jest miłość do samego siebie. I nie chodzi mi tutaj o narcyzm czy egocentryzm. Tylko o wiarę w siebie i w swoje potencjały. O akceptacje takim jakim się jest. O pewną równowagę w życiu.

To prawda, święta prawda. Przyznam, że sam długo tego nie rozumiałem.

A to jest temat rzeka. Bo czy taka osoba nam nie będzie mimo wszystko przeszkadzać w spełnianiu się? Mam wątpliwości, ponieważ miałem okazję się skonfrontować z czymś takim. Niby w teorii tak, a w praktyce nie.

A może właśnie to jest ta właściwa "miłość", a pożądanie to coś co występuje obok? A może miłość się w ten sposób nie wypala wcale, tylko w dobie, gdzie otacza nas seks z każdej strony, organizm nam każe szukać nowych bodźców i nie umiemy nad tym zapanować?

Teraz modne jest mówienie o poligamii, która raczej to wyklucza. Mamy też pokolenie narcyzów, którzy wcale jednak niekoniecznie kochają siebie samych. Może więc właśnie ta nieco mityczna miłość ma być czymś, za czym całe życie podążamy, ale nigdy tego nie dosięgniemy? Bo człowiek wypala się właśnie, gdy swój cel osiągnie i nie ma nowego.

och i wszystko w temacie.

Moim zaś zdaniem, nie ma definicji tzw. prawdziwej miłości. Istnieją jedynie indywidualnie przedstawiane jej objawy i czynniki ma nią się składające.
Zakochanie, zauroczenie, pożądanie wcześniej, mogą być, moim indywidualnym zdaniem, wstępem do tej "prawdziwej" miłości.
Stąd, te "nierdzewne" pierwsze miłości, które związku opartego na fascynacji i pożądaniu, nie zdołały przekształcić - z różnych względów, w trwałą relację opartą na miłości właśnie. A później, po rozczarowaniach, z nudy lub zwykłego olewania kolejnego partnera, wracają. Z różnym skutkiem końcowym.
Innym często, niż w komediach romantycznych, w których powrót do przeszłości, kończy film.
Po napisach, nikt nie myśli o dalszym ciągu. Bo happy end przecież. Bo ciąg dalszy, to już zwykła codzienność widziana wyobraźnią.

Idealizujesz. Fajnie, że Twoi rodzice traktowali się bardzo dobrze i są tak długo razem. Moi rodzice też poznali się szkole średniej i dość szybko chajtnęli. No i tak naprawdę te wszystkie lata to była w większości udręka matki. Teraz jest lepiej, ale kiedy ją dawniej pytałem, czemu się z ojcem nie rozwiedzie to jakoś wcale nie mówiła o "pięknie miłości i świętości sakramentu małżeństwa", tylko najnormalniej mówiła, że co jej da rozwód jak nie będzie miała się gdzie podziać. Ot co. Moja matka przeniosła się do miasta ze wsi i była najmłodszą z czworga rodzeństwa. Bida. Takich i innych historii w tych latach 60, 70, 80 jest mnóstwo. Ludzie trwali przy sobie, bo nie widzieli innej alternatywy. W tamtych czasach rozwód był czymś jeszcze "stygmatyzującym" społecznie. Zwłaszcza jeśli chodzi o kobiety.

Przykro mi, myslalem że jednak związek moich rodzicow jest dobrym przykladem z tamtego czasu. Oczywiście trwanie kobiet z takimi mezczyznami to nieszczęście. Chodziło mi o takie nagłe odejścia nie spowodowane żadnymi przezyciami jak przemoc, alkoholizm, tylko takie nagłe i beztroskie: nie pasujemy do siebie i wszystko kończy sie, nieważne co by zrobić. Akurat że tacy tyrani nie mają takiej wladzy jak kiedys, to dobrze.

Przyznam, że nie rozważałam dzisiejszych czasów- jakoś mi ten akapit umknął.
Nie wydaje mi się, że jest tak pesymistycznie Czy jakaś różnica w sensie pragnienia miłości.
Jest oczywiście w możliwościach kobiet.

Misinx tutaj mój temat www.netkobiety.pl/t116301.html Mniej wiecej juz wiem co zrobiłem źle, pewnie dało się zrobić to czego ona chciała, ale nie miałbym koncepcji jak. Mama mi czasem mowila ze aktualny czas nie jest dobry zeby być aż tak za dziewczyną i az tak zakochanym, ona wykłada na uczelni, mówiła że widzi młodych codziennie i teraz związki wyglądają calkiem inaczej niz bylo w jej czasach jak oni zaczynali. Dzieki za napisanie innego spojrzenia, powodzenia na terapii

Chodziło o porównanie tego co bylo w dawnych latach, jak ona zaczynala z ojcem, z tym co widzi teraz na uczelni mając kontakt z mlodymi i tym jakie związki teraz są. Jednak z Twoich postow wynika ze w każdych czasach zdarzalo sie źle. Akurat ze tacy tyrani nie mają wladzy tak jak kiedys, to dobrze.

Mam. A co ? Chcesz popilnować ?

Czemu nie trawisz? I co to znaczy hipergamia?

Aż jestem ciekaw jak to powinno być w Twoim "idealnym świecie"
A o mój rozwód się nie martw. Dziecko w tym roku kończy 18-tkę. Da sobie radę. I nawet pilnować nie trzeba

Rozumiem Mordimer, nie zauwazylem przyczyn zeby nie lubic. Ma inne zdanie od mojego i dzieki temu sie dowiedzialem czegos.

Przeczytalem o hipergamii i to sie wszystko zgadza z moim doswiadczeniem, ale mimo to nie podoba mi sie. Taki cytat "Hipergamia jest nieodłącznym elementem i przyczyną skakania kobiet z gałęzi na gałąź, tworząc w nich pragmatyczne, a nie idealistyczne podejście do związków." To sie zgadza ze tego idealizmu który ja mialem, w zaden sposób nie doswiadczylem dla mnie. Ale ta teoria o hipergamii jest niefajna i nie podoba mi sie, sprowadza kobiety do roli jakichs istot bez rozumnych. A co mamy po drugiej stronie? Setki glupich wiadomosci od mezczyzn na portalach randkowych, propozycje erotyczne czy sponsoringu, stalking, randki z wieloma, pozniej w zwiazkach alkoholizm ponizanie i przemoc fizyczna? Tez by można zrobić taką teorie czym niby mezczyzni sie kierują i tez nie bylaby zawsze pasujaca.

No właśnie problem z hipergamią jest taki, że tak jakby myśleć, że kobiety to bezrozumne istoty, które działają tylko instynktownie, za popędem, szukając tylko tego dobrego materiału genetycznego. A faceci to biedne uduchowione "misiaczki", którzy jedyne co chcą to śpiewać serenady pod oknem i w ogóle, tylko oni "patrzają w serce" , nie chodzą po ziemi tylko tak unoszą się z 10 cm nad powierzchnią.

Nie każdy rozwód jest wojenką rodziców o dziecko. Jeśli ludzie dla dobra dziecka chcą się dogadać w kwestii opieki po rozwodzie to się dogadają. A jeśli nie chcą to tak naprawdę żadne regulacje prawne nie ochronią tego dziecka przed piekłem wojny między rodzicami. Ono to odczuje i tak, nawet jeśli będzie dokładnie jak w zegarku spędzać czas po równi z każdym z rodziców.

Co do poligamii Moja dziewczyna byla jedyną jaką mialem, czyli nigdy zadnych byłych, przyjaciolek, telefonu z sms-ami w ukryciu itp. zadnych powodow do zazdrosci i niepewnosci, zaprzeczenie poligamii. Ona juz wiele lat temu mi mowila ze miala inne wyobrazenie o mnie jak mnie poznawala i ze wydawalem sie bardziej inteligentny i pewny siebie, niedostepny. Mialem świadomość że musze byc czlowiekiem sukcesu bo inaczej nic z tego nie będzie. Robilem wszystko co moglem, tylko ze w pewnym momencie trafilem na bariere trudną do przejscia, w pracy nie moglem awansowac, stałem sie kimś na niezmiennym poziomie, a ona - starsza, atrakcyjna, wyszła z choroby i zaczeła miec lepsze perspektywy, miała mi za złe że nie zadzialalem w taki sposób żeby nie stracila mniej czasu. Może ma rację, moze dało się zrobic to czego ja nie potrafilem. Nie moge tego mieć za zle, każdy jest wolny. Ale czy to są jakies zasady na planecie co obowiązują zawsze? Chyba pare wkurzonych osób wymyslilo teorie która pasuje do ich doswiadczeń, a trudno mi uwierzyć żeby standardowo byla prawdziwa.

Każdy w życiu ma swoje priorytety. Z hipergamią, czy bez Poza tym ludzie się z wiekiem zmieniają. To normalne, że w wieloletnim związku po dłuższym czasie widzi się u drugiej osoby rzeczy, które się kiedyś nie widziało. Samo życie. W pierwszej fazie związku, kiedy "chemia buzuje" to ludzie najczęściej zakochują się w swoim wyobrażeniu na temat tej drugiej osoby. A czas potem weryfikuje to wyobrażenie. Czasem bardzo boleśnie.
Zasad nie ma. Zasady ustalają się same indywidualnie dla każdego związku. To nie jest tak, że jak jedna kobieta Cię potraktowała w związku tak, to inna będzie robić to samo. W następnym przypadku możesz trafić na kobietę dla której Twoja kariera zawodowa nie ma większego znaczenia. Bylebyście tylko razem nie klepali biedy

Ela nie o to mi chodziło. To nie jest tak, że widzę tylko same negatywy w dzisiejszych czasach. Ja się z wami zgadzam co do kobiet i tych nieszczęsnych przymusowych małżeństw. Tutaj doskonale widać ewolucję społeczną, jaką dokonały białe społeczeństwa. Reszta świata nie miała takiego przywileju jak białe kobiety. I nadal coś takiego niestety funkcjonuje.

Mi chodziło o wpływ technologii na relacje. Wpływ portali społecznościowych i randkowych na ludzi. Na przewartościowanie wizji związku. Owszem technologia jak to Misinx pisał daje ogromne możliwości. Nigdy takich możliwości ludzkość nie miała. I to jest bardzo dobre. Chodzi mi powierzchowność tego wszystkiego. Owszem można bardzo łatwo kogoś poznać. Ale być i żyć z tą drugą osobą to już nie jest tak chop ciup. Ludzie stali się wybredni przez powszechny dobrobyt i obfitość. Chcą ideałów. Chcą więcej i więcej. Życie jednak potem bardzo boleśnie weryfikuje te magiczne myślenie o drugim człowieku. Jest taki serial Black Mirror, który fajnie opisuje wpływ technologii na ludzkość. Polecam.

Rozumiem, że "róbta co chceta" ale w ramach rodziny jest ok ? Co do fundamentu kultury i cywilizacji to jak wiemy modele rodziny są różne i też się sprawdzają. My jesteśmy przywiązani myślowo do naszego modelu "chrześcijańskiego", ale to nie znaczy wcale, że on jest jakiś najlepszy. Można się zżymać i śmiać, ale były, są kultury w których model wychowania dzieci jest inny i też działa. Nie opiera się wcale ściśle na takim modelu jaki my wyznajemy.

Dlaczego nie porównywać ze sobą wychowywania się w domu np. z ojcem pijakiem, albo despotą, który terroryzuje całą rodzinę psychicznie i fizycznie, z wychowywaniem się bez ojca ? Niby lepiej, żeby ojciec był "jakikolwiek", byle był ? Analogicznie może być z mamusią. Moja żona pochodzi z domu w którym właśnie był taki despota i po latach widzę doskonale jaki to ma ogromny wpływ na relacje moją z nią i relację jej ze swoim dzieckiem. I co ? Lepiej, że jej matka trwała przy takim mężu, czy lepiej gdyby się rozwiodła ? Mąż tyran w końcu zmarł, a wdowa szybko znalazła sobie faceta, z którym jest już ponad 10 lat i jest przeszczęśliwa. A gdyby tyran nie umarł ?

Po pierwsze nie pisałem o chrześcijaństwie tylko ogólnie o instytucji rodziny. Wiem, że ludzie  nienawidzą wszystko co jest katolickie i chrześcijańskie. Ale to już nie mój problem.

Po drugie piszesz o jakiś skrajnych przypadkach. Po prostu o patologii. A mi chodziło o prozaicznych sytuacjach w stylu : pańci nudzi się misiek bo jest nudny, kopie go w dupe. Potem robi z niego betabankomat na 25 lat i hulaj dusza. A ten misiek ma gówno do gadania jako mężczyzna. Dziecko co najwyżej raz na tydzień i to tyle. To jest ta niby równość i sprawiedliwość społeczna ? I co wtedy dzieje się z takim dzieckiem, które wychowa się bez kochającego ojca? Bez męskich wzorców ? Syn będzie życiowym kaleką wychowanym przez samotną mamusię a córka powieli schemat matki. Piszę o najczęściej spotykanych zjawiskach a nie o patologach o których wypisujesz.

Po trzecie nie można porównywać ponieważ taki patologiczny ojciec czy też matka to automatycznie brak wzorców męskich czy matczynej miłości. Nie chodzi mi o skrajność o której piszesz. Twóje wpisy mają taki dziwny wydźwięk jakby rodzina sama w sobie była patologiczna i zła. I jeszcze ten pocisk po chrześcijaństwie jakbyś wyskoczył jak Filip z konopi.

Po czwarte to w takiej sytuacji lepiej jak odejdzie. To chyba logiczne. I nie powinno być dyskusji.  Ale ty stosujesz hiperbolę jeśli chodzi o pojęcie rodziny. Nie wiem czy celowo czy nieświadomie. 

Tak na marginesie to jest szczęśliwa czy nie? Wcześniej pisałeś coś o drugiej terapii a teraz piszesz, że jest szczęśliwa.

Jaka wspólnota ? Dwóch ojców czy dwie mamusie ? A może mamusia i dwóch tatusiów ? A może trzy mamusie i jeden tatuś ?  A może jakaś komuna czy inny kibuc ? To o czym piszesz to zwykły marksizm. To ten tak zwany postęp, który nas cofnie do czasów jaskiniowych. To wspólnot plemiennych itp.

No to dopytuję czy jeśli mamy dwie mamusie się wspierające albo tatusia i trzy mamusie to jest to wspólnota czy też nie ?
Albo inaczej. Czy dziecko ma sie w takiej "wspólnocie" wychowywać ?
Aha a poglądy to mam normalne. Nie znasz mnie więc sobie daruj insynuacje dyskryminujących poglądów.

a dlaczego akurat doprecyzowujesz w tą stronę?
masz z tym jakiś problem?

dlaczego nie interesuje cię, czy wspólnota, to nie rodzina wielopokoleniowa np.?
albo przyjaciele\kumple?