Trudna decyzja.. - Netkobiety.pl

Uciekaj gdzie pieprz rośnie! Właśnie sie rozchodzę z chłopakiem który stawia rodzinę matke, siostry, braci ponad wszystko! Byłam z nim 4 lata na dzień dzisiejszy mam depresję.Nie ułożysz sobie z nim życia co najwyżej na torach. Wróciłam dla niego po 18 latach z Niemiec do Polski bo tak chciał. Mam ciężką sytuację w domu rodzinnym a on mi robi zadymy o to że nasz związek.się nie układa. A jak ma się układać skoro ja już mam depresję. On pracuje za granicą jeszcze , ostatnio wrócił po 2 miesiącach , pojechał do mamusi prosto bez mówienia mi że jadzie do Polski( bo będę się martwić) a i był ciężko chory. Był u mamusi tydzień przyjechał do mnie na dwa dni i z powrotem do mamusi

To synuś mamusi. Jego pępowina jest bardzo gruba. Nie do przecięcia. Poza tym facet ma ewidentne problemy z empatią. Zamiast robić sobie "challenge" (co ? ja nie dam rady ? ja ?) i próbować się dopasowywać na siłę do tego gościa, po prostu zadbaj o swój komfort psychiczny. Jesteś "desperado" ? Musi być koniecznie ten facet ? Bycie z kimś w związku przez długie lata to naprawdę ciężka orka. A jeśli coś się pierdzieli już na starcie to lepiej sobie od razu odpuścić. Potem niemal zawsze jest tylko gorzej.  Kupiłabyś samochód, który by rzęził już w Salonie ?

to pierwsza taka sytuacja? dlaczego o niej nie pogadacie? tylko on strzela focha a ty się kryjesz z tym że cię to uraziło...

Dziekuje wszytskim za odpowiedzi. Postaram się teraz odnieść się do każdej wypowiedzi.

Masz trochę racji jego pepowina jest nie do przecięcia. Zrozumiałam to trochę za późno, że przywiązanie do rodzinny jest zbyt duże. Po prostu mój ojciec nie był przywiązany, wiec z początku cieszyłam się ze tutaj jest inaczej. Teraz wiem że się myliłam. To nie tak że chciałam się do niego dopasować, w związkach trzeba iść na kompromisy. Może dlatego próbowałam się z nim zgrać, on najwyraźniej to wiedział. Tylko że on również powinien pójść na kompris, chyba jednak nie zamierza tego zrobić. A na to juz nie moge pozwolić. Nie moge pozwolić by traktował mnie jak kogoś gorszego. To nie musi być ten facet, tylko nie chciałam rezygnować gdy pojawią się przeszkody. Staram sie widzieć te lepsze strony. Zmarnowałam pół roku dla niego, ale chociaż nie moge powiedzieć że poddałąm się bez walki.

Nie wiem czy to dobrze czy nie ale się mylisz. Zamierzam doprowadzić do konfrontacji, prawdopodobnie jutro. Właśnie wychodze do pracy i nie moge tego zrobić teraz. Ta rozmowa przesądzi co zrobie, albo on zrozumie o co chodzi i obieca że sie zmieni wtedy dam mu jeszcze jedną szanse albo druga opcja spakuje się i wyjde na pociąg. Pojade do siostry, poukładam sobie wszystko a potem wróce tylko po reszte rzeczy. Pozna tą gorszą cześć mnie, tą wojowniczą, upartą i twardą. Tą której nie można zranić. Tą którą postawi na swoim nawet jeśli to zakończy związek.

Tak, pierwsza taka poważna. Zdarzało się że podejmował decyzje nie pytając mnie o zdanie ale zwykle rozwiązanie mi pasowało wiec odpuszczałam. Chciałam unikać kłotni, to kolejny błąd który popełniłam. Może wtedy wcześniej bym zrozumiała ze to nie jest facet dla mnie. Odkąd wczoraj powiedział że nie ma ochoty ze mną gadać, siedzi w innym pomieszczeniu. Dzisiaj w nocy jak wróce z pracy albo jutro z rana dojdzie do konfrontacji. Kryje się, wczoraj powiedział mi zaczynając rozmowe wychodząc z domu. Zatrzymanie go i tak nie miało sensu. A w nocy byłam zbyt roztrzesiona by z nim się konfrontować. Za mocno by wykorzystał fakt że działam pod wpływem bólu.  Zmusze go do tej szczerej rozmowy, nawet jeśli to miałoby zakończyć związek

Masz racje pozwoliłam mu nieświadomie kierować związkiem, popełniłam błąd i zrozumiałam to teraz dopiero teraz. Kocham go, ale będzie musiał zrozumieć że z moim zdaniem musi się liczyć. Tak jak pisałam wyżej, najbliższa konfrontacja prawdopodobnie zakończy ten związek choć chce wierzyć że to da sie ratować.

Jesteś pewien że tego nie da się zmienić? Że nie sprawie że bedzie traktować mnie na równi?

Ps. Cieżko mnie urazić, także spokojnie xD

Szczerze mówiąc to dla mnie zachowanie Was obojga to dziecinada.
On strzela fochy, ale sama Patrix nie jest lepsza i płacze po kątach. Ani jedno, ani drugie nie potrafi rozmawiać, więc świetlanej przyszłości tej parze nie wróżę, jeśli czegoś nie zmienią w komunikacji między sobą.
Patrix, tak bardzo byś chciała, żeby Twój partner zrozumiał Ciebie i Twoj brak codziennego kontaktu z rodziną, podczas, gdy Ty sama nie potrafisz zrozumieć, że odkładanie przygotowanej przez „teściową” kolację może zostać potraktowane jak lekceważenie jej wysiłku.
Przestań wymagać, żeby inni czytali Ci w myślach, bo sama też tego nie umiesz.