Toksyczna mama? Pomocy! - Netkobiety.pl

Piszesz, że ciągle się leczysz, a na terapię psychologiczną się nie zdecydowałaś? Przecież jej potrzebujesz najbardziej.

Te wszystkie diagnozy sama sobie postawilaś? Tę o hipochondrii, nerwicy np.?

Wiesz, istnieje cos takiego jak wybaczanie, wyslę ze tego ci potrzeba. Jednak jesli tych wszystkich złych emocji w sobie nie przepracujesz, nie dojdziesz do tego. Twoja matka została z dwójką małych dzieci i matką "nad grobem" sytuacja niełatwa. Poradziła sobie jak umiała, nie skrzywdziła was w złym tego slowa znaczeniu. Pewnie, ze nie była idealna, ale kto jest? Obwinianie jej teraz o wszystkie swoje niedoskonałości i niepowodzenia w życiu  chyba trochę trąci szukaniem kozła ofiarnego.

Witaj Mildrett , mam dla Ciebie niestety niezbyt budujace wiesci....
Jestes TYPOWA OFIARA narcystycznego ZAWLADNIECIA !
Uksztaltowala Cie matka- kobieta z narcystycznym zaburzeniem osobowosci, stosujac przy tym najgorsza mozliwa narcystyczna manipulacje , to znaczy : Wmawianie swojemu dziecku, ze bedzie ono winne ewentualnej smierci mamusi, oraz instrumentalne wychowywanie pod siebie i pod wlasne potrzeby.
Wiem na tentemat prawie wszystko.
Jesli chodzi o terapie dla Ciebie, w Polsce jest ona jeszcze w powijakach, dlatego istnieje ogromne prawdopodobienstwo, ze bedziesz w niej nieprawidlowo prowadzona.
Poniewaz wiekszosc terapeutow nie ma pojecia jak wyglada takie narcystyczne zawladniecie, nie potrafi w zwiazku z tym dobrze pomoc ofierze.

Tak , Twoja matka jest toksyczna,a ty jestes gleboka empatka.

Od natychmiast mozesz sobie zaczac sama pomagac. Szukaj informacji.
W necie jest coraz wiecej artykulow na temat narcystycznych matek, poczytaj sobie, one wszystkie dzialaja tymi samymi  metodami, jaby chodzily na te same kursy manipulowania.....
Trzymaj sie i pisz, bede zagladac.

Dziękuję za post. Otworzył mi jeszcze szerzej oczy. Przykre że trafiają się tacy rodzice i przykre że często oni sami siebie nie rozumieją i nie chcą spróbować spojrzeć inaczej na siebie czy swoje zachowania. Ja mogę podać 200 sytuacji, kiedy mama była ok, ale mogę podać 200 takich, że bolą do dzisiaj. Najgorsze że ciągle czuję poczucie winy że staje naprzeciw niej, pisząc te posty i że ją "obmawiam". Straszenie jej chorym sercem zawsze było. Nie mów tak, nie rób, nie pyskuj , bo mi zaraz serce zacznie pękać i umrę zobaczysz. Więc siedziałam cicho. Na temat szpitaluli mogę napisać cała kronikę bo tyle czasu tam spędzaliśmy. Nigdy nie miałam normalnego dzieciństwa. Pamiętam stres, nerwy, pamiętam jak codziennie w szkole zastanawiałam się czy to dziś? Czy to dzisiaj wroce do domu i babci już nie będzie bo umarła? Pamiętam jak obserwowałam jak oddycha spiac i czy jeszcze oddycha.. godzinami tak patrzyłam w nerwach. Dużo takich było rzeczy, gdzie zamiast 12 latki, czułam się jak zmęczona życiem 60. W dodatku to nieprzyznanie się do żadnej winy, zamiatanie pod dywan problemów czy kłamstw. A potem jakby nigdy nic przechodzenie do porządku dziennego. Na terapię na pewno się zapisze bo chce walczyć o siebie i swój spokój ducha.

To że ktos robił za mnie kanapki to nie problem. Bo rozumiem zrobić komuś śniadanie czy kolację. Tak po prostu. Problemem jest to że ja wiecznie słyszałam, że noża dotknac nie, bo ukroje palce. Posmarować nie, bo nie wiem ile. Przekroić chleba nie, bo ukroje źle. Spakować się do szkoły nie, bo zapomnę o czymś, ona zrobi to lepiej. Napompować koła od roweru nie, bo mama lepiej wie, a ja nie napompuje do końca. Tych przykładów jest milion. Jak całe życie słyszysz że jesteś na coś za głupia, to w końcu stwierdzasz, że właściwie to może być prawda. Że tylko mama / ktoś inny wie jak coś zrobic. Ja nawet nie miałam żadnych obowiązków domowych, bo wszystko ona wola zrobić bo zrobi lepiej. Czułam się jakbym umiała schrzanic nawet coś tak banalnego jak starcie kurzu (bo niedokładnie zetrzesz, daj mamie szmatkę). I to nie w kanapkach jest źródło niesamodzielnosci, tylko w tylu zdaniach i przykładach, które powtarzaly się non stop. Mamie wybaczyć wybacze, bo ja kocham mimo wszystko. Nie chcę pluć na nią jadem na kilometr . Nie mam w sobie chęci by umarła (co innego moja siostra..) . Problemem jest to, że nie wiem jak przeprowadzić taka konfrontacje, od czego zacząć, jak ona zareaguje (wiedząc że nigdy w życiu nie usłyszałam za nic przepraszam lub to byl mój błąd, zamiast tego obrażanie się i nie odżywanie). Problemem jest też to, że nie byłam do końca pewna czy jest to mama toksyczna, bo jednak chciałam poznać opinie osób które same się z tym borykają lub borykały. Ja dużo myślę, dużo analizuje , umiem spojrzeć krytycznie jednak ciągle mam z tyłu głowy, że to moja mama i pamiętam też dobre rzeczy. Jednak myślę że nie miałam 1000% cudownego i normalnego dzieciństwa, bo tak nie powinno to wszystko wyglądac. I wiem też jakie są skutki. Wiem jakie mam w sobie nerwy, lęki, wiem jaka sie czuje. Gdyby wszystko było ok a ja bym była tylko rozwydrzonym bachorem któremu coś tam nie pasuje , to nie byłoby watku. Jestem zwyczajnie pogubiona w tej relacji i ciągle niestety wracam do przeszłości której nie umiem zamknąć. Może to dlatego że u nas w domu wszystko było zamiatane pod dywan, na zewnątrz idealna rodzina mimo braku ojca, cudowni ludzie, normalnie, ładnie. A w domu wieczne krzyki, płacze, pretensje i żale. Mama potrafiła zmienic charakter o 180°. Tyle.

Ja nie mam pretensji do babci jako osoby ze śmiała chorować, bo choroby nikt sobie świadomie nie wybiera. Raczej mam żal do kij wie kogo, że przyszło mi mieć takie dzieciństwo, w rodzinie, gdzie w każdym dniu każdym tygodniu, miesiącu, roku żyłam w stresie, nerwach . To naprawdę nie jest coś świetnego. To jak życie przy tykającej bombie. Ok, nie powinnam się wtrącać w wybory mamy, ale nie mniej jednak jej wybory odciskały się na mnie . Bo zylam z nią pod jednym dachem, nie tak jak teraz kiedy za mnie już nie odpowiada bo jestem dorosła.

Nikt nie wypowiada się na temat mojej siostry. A raczej tego że mama wraz z babcia nakręcały mnie przeciwko niej. To też nie jest fajne. Mama powinna kochać dzieciaki jednakowo a przynajmniej jednakowo je traktować. Tymczasem jak moja tylko zobaczyła bunt siostry, że niekoniecznie podoba jej się takie życie, zaczęła mi na nią mówić, mówić że mam jej nie słuchać, że ona jest za ojcem, że ona ta zła, ta czarna owca, że ja mam być mądrzejsza bo przecież jestem za mamusia, ułożona, że grzeczna i że przecież mądra. Siostra ma stwierdzona depresję, chodzi na terapię, ma leki. Jest ciężko. Zawsze pomijana, odrzucona , niezrozumiana. Mnie mama stawiała wyżej niż ją, bo zawsze przytakiwałam i siedziałam cicho (bo szantażowała mnie że przecież nie chciałabym aby ona umarła na zawał). Z siostrą nie umieją rozmawiać do dzisiaj. Obie najlepiej by się nie widziały do końca życia. I to nie jest tak że mama sobie nie ułożyła życia bo tata był wielką miłością i nie chciała kogoś innego. Kiedyś pamiętam jak babcia wspomniala że tata był niefajny, lubił wypić, a dwa miesiące po moich narodzinach wzięli rozwod. Później umarł. Tyle tylko wiem, bo to zawsze był wielki temat tabu. Wydaje mi się że jego rola było tylko spłodzić dzieci i tyle. Dwójkę bo moja mama nie chciała aby siostra była jedynaczką . Mieszkaliśmy na początku mojego życia na wsi , stara panna bez dziecka to przeciez coś niewyobrażalnego przecież.

Nigdzie nie napisałam że wybitna patologia było że nie jeździłam na super wakacje w hotelu 5 gwiazdkowym. Stwierdziłam tylko fakt - koledzy jeździli na obozy, wycieczki szkolne, mieli rodziców pracujących. Dla mojej mamy to były zbędne rzeczy, bo wystarczy jeść i przeżyć. Ja nie uważam że fajne jest robienie dzieciaków na które Cię nie stać. Egzystencja to nie życie. I nie chodzi mi o drogie rzeczy. W szkołach czasem potrafią cię wykluczyć bo nie będziesz na wycieczce do kina za 25 zł. To nie jest mile. Dzieciaki potrafią być wredne, a ja sama jako dziecko raczej chciałam akceptacji, bo odrzucenie od grupy jest przykre. Po prostu większość miała normalne rodziny, gdzie dziadków odwiedzano raz na jakiś czas lub na wakacje. Ja jestem półsierotą, która jako dzieciak widziała więcej szpitali chorób i przeżyła więcej nerwów niż niejeden dorosły. Tak, mogę śmiało tak powiedzieć, bo pamiętam i wiem co przeszłam. Tego chyba nie da się opisać , to trzeba przeżyć i nie przesadzam

mama chciała mi wynagrodzić brak ojca i przelała może za dużo miłości na mnie, chociaż terapeutka siostry mówi, że zrobiła to celowo, byśmy uważaly, że potrzebna jest tylko ona, dlatego zacierała jego obraz i temat ojca to tabu. Jej terapeutka uważa mame za toksyka - narcyza. Bo mama zawsze uważa siebie za idealna ktora poświeciła wszystko , ale nie można wytknąć jej najmniejszego błędu, bo jest foch, nie odzywanie się, milczenie i nigdy przyznania się do winy, nawet najmniejszej, ona nie cierpi jak ktoś coś jej wytknie, nawet jeśli wie, że ta osoba ma rację. Ja uważam, że każdy normalny człowiek potrafi jednak powiedzieć przepraszam lub chociaż poczuć się winny jeśli doskonale wie, co zrobił. Co do jej pracy - wolałabym nawet usłyszec że kasę ukradła lub dostała w spadku czy wygrała w lotto, zamiast wiecznie się zastanawiać skąd ma. Bo nigdy nie wiedziałam, a zawsze była. To też trochę niefajne, znajomi wiedzieli że mama nie pracuje no jednak w szkole się wie takie rzeczy jak rodzice się znają, ale nie chodziłam głodna, byłam ubrana i jednak w domu nie było PRL czy jakiejś kompletnej biedy, a jednak ojca nie było (druga pensja). Czułam że ich okłamuje mówiąc że mama nie pracuje , czułam że ona sama mnie okłamuje że renta po ojcu musi przychodzić na jej konto bo nam się nie przelewa. Teraz renta się skończyła, mama nie pracuje nadal, ale ciągle kupuje coś do domu, jakieś poduszki, zastawy, ostatnio meble. Nie mam nic do tego, niech sobie urządza mieszkanie, nie chce od niej kasy, po prostu to skąd ją ma zawsze było takim zasranym tabu że czuje się oszukiwana w tej kwestii. I naprawdę wolałabym jakby powiedziała nawet ze okradła bank .

Kontakt z siostrą mam obecnie dobry. Piszemy, dzwonimy do siebie. Kiedys się nienawidzilysmy bo ja nie rozumiałam jak może tak obrazac mame, bo nie widziałam bledów rodzica. Siostra ciagle czula się niezrozumiana i odepchnieta.
Dla niej mama jest jak obca osoba, wiele razy mówiła, ze moglaby umrzec nawet teraz i po prostu - no trudno. Stało sie. Ona mamy nie moze zniesc za to co nam zafundowała (jej slowa) i ciągle powtarza, ze mama wybrała babcie a nie nas. Ze wybrała zycie ze starsza osoba (która zachorowala dopiero pozniej, nie odkad my sie urodzilysmy), ze starsza osoba mamie oddawała cała rente na cała nasza rodzine, ze tak mama sie ustawiła, bo ani pracy, my renta za niezyjącego ojca, no i babci kasa.

Mama mieszkala z babcia zawsze, juz przed smiercia taty, po smierci po prostu zostala z nia dalej.
Mama nigdy nawet nie starała sie znalezc etatu. Później jak juz babcia zachorowała, to powtarzala tylko, ze no teraz to juz w ogole nie pojdzie pracowac, no bo gdzie, skoro choroba. ( babcia spokojnie przespałaby te 4 h nawet na 1/2 etatu, bo głównie leżała no i bylysmy jeszcze po szkole my w domu). Siostry lekarz mówi, ze mama zacierała obraz taty, bo chciała w naszych oczach liczyc sie tylko ona. Że ona załatwi wszystko, ze ona cos kupi, ze ona pomoze.

Faktycznie tak było, ze w domu np babcia wychwalala jaką to ma ogarnieta córke, która wszystko oplaci, pojdzie załatwic, dziecmi sie zajmie. O ojcu nigdy nie bylo ani jednej rozmowy prócz zdania " głupi był".

Tak, szczucie na siostre było, bo Klaudia była bystra. Ona od poczatku mówiła, ze tak nie zyja rówiesnicy, ze cos jest nie tak. Ze to chyba nie standard, ze są nerwy, ze ktos kogos straszy zawałem serca, ze co miesiac mamy pogotowie w domu, ze ktos krzyczy, ze sie boi, ze umiera. Że chowamy sie do łazienki zestresowane bo mamy takie lęki ze az w głowach nam sie kreciło, kucałysmy wtedy razem i plakalysmy sobie w rekawy.

My nie mialysmy tez swojego pokoju, nie bylo takiego miejsca, zebysmy razem byly zzyte, dogadywaly sie - terapeutka Klaudii uwaza, ze dlatego, ze mama nie chciala, zebysmy byly zgodne. Dlatego wolala spac ze mna w lozku ( DO STUDIÓW ), a siostrze kazala spac w pokoju z babcia. Mama siostry nie lubi i czesto dzwoni do mnie, zeby na nią nagadac, jaka siostra zla, ze cos sie poklocily, wtedy szuka u mnie chyba potwierdzenia, ze tak, Klaudia sie zle zachowala. Bo mama zawsze stara sie wyjsc na biedna, skrzywdzona.
Jednoczesnie siostra czasem tylko mowi na mame - a to, ze znow sie nie przyznała do błedu, a to ze pazerna na pieniadze.
Czesto jestem miedzy młotem , a kowadłem. Nie chce zadnej wybierac, bo obie kocham, dlatego zawsze mówie, ze nie mają sie o mnie miedzy soba licytowac, ktora jest dla mnie lepsza.

Z Klaudią o tym rozmawiamy duzo, ona cieszy sie,ze ja otwieram oczy, bo zawsze bylam za mama, w ogole kazdy byl przeciw siostrze, bo ona śmiała krzyczec, odezwac sie, mówic, ze to chory dom, ze ona nie chce tak zyc, ze na nia nie działaja zawaly i straszenie. Ja siedziałam cicho i nic nie mowilam, bo babcia straszyla mnie ze jak bede taka sama to obie wraz z mama zaraz padna trupem na serce. Babcia ogólnie miała nerwice poobozowa. Dorastala w czasie wojny.

Mama w kłotniach wtedy plakala, ze jak ona niby moze byc zła mama, jak tyle dla nas zrobila, ze siostra jest niewdzieczna, bo jest za ojcem. Potem szła do mnie i mowila, ze patrz ile mi nerwow napsula, dobrze ze Ty taka nie jestes, Ty jestes za mamusia, nigdy bys mi nic zlego nie zrobiła. Terapeutka Klaudii tez uwaza ze mama myslala wiecej o sobie, no bo jak my wyjdziemy z domu na swoje, to jej bedzie całe mieszkanie, jej sypialnia (ta w ktorej spala razem ze mna) - ten pokoj nigdy nie byl nawet urzadzony dziecieco, zadnych biurek, zabawek na zewnatrz (tylko w szafach). Drugi pokoj to salon w ktorym tez bylo dorosle zrobione. Tam spala babcia i moja siostra. Lekcje odrabialysmy na ławie przy tv.

Ja ogólnie zawsze bylam taka coreczka mamusi. Zawsze grzeczna, podobna do niej z wygladu, kazdy mowil, ze czysta mama, ze Klaudia to taki szatan maly za tatusiem, a ja taka kochana wrazliwa miła.
zawsze dobrze się uczylam, zachowania wzorowe, jak raz nie dostałam paska na swiadectwie to ryczalam, ze mama będzie zawiedziona, bylam cicha, w szpitalu odwiedzałam babcie, chodziłam z mama na cmentarz pooogarniac groby, nosiłam zakupy jak trzeba było zrobić większe i jej już brakowało rąk, schodziłam po zakupy na dol jak dzwonila domofonem. Naprawde chodziłam jak w zegarku, bo slyszalam, ze musze być dobra bo już Klaudia jest zła i ona jest diabłem wcielonym i ona już dużo zdrowia mamie zmarnowała.

Jednoczesnie chcialabym zaznaczyc, ze mama nigdy nas nie uderzyła, nigdy nie wypiła nawet kropelki alkoholu. Nie bylo używek ani przemocy fizycznej. Przykro tylko, ze ta psychiczna sie zdarzała.
Bo my chodzilysmy umyte, wyczesane, ciuchy wyprasowane, nowe podreczniki. Na zewnatrz naprawde idealna super rodzina . Mama heros, ktory zajmuje sie chora osoba i ogarnia wychowanie dzieci.

Mysle, ze mama nie ulozyla sobie zycia troche przez naciski babci. Babcia byla wielka feministka, która ciagle powtarzała, ze faceci są nic nie warci, ze tylko by gwalcili, ze zdradzaja, ze sa do niczego, ze kobiety sa lepsze, ze my wiecej umiemy , ze jestesmy silniejsze. I potwierdzala to mówiac do mamy, ze gdzie by ona lepsze zycie miala niz to ze ma dwojke dzieci pieniadze i wlasne mieszkanie i luz bo nie musi zapierdalac w pracy.

To chyba na razie tyle, co mi przychodzi do głowy.

dodam cos jeszcze - jak cos mialysmy dostać to obie razem. Np. na swieta mialysmy taka sama ilość prezentów, jak klaudia dostała lalke to ja tez, jak ja spodnie, to ona tez. Mama wtedy patrzyła z triumfem na Klaudie, ze jednak ma być wdzieczna bo przecież traktuje nas równo i ona ma tyle samo co ja. Ze tez dostala tyle, ze w ogole o co jej chodzi jak się kloci, ze nie mamy normalnego domu.
Czasem tylko na studiach już, mama pakowała mi np. nowy plaszcz do walizki i mowila, ze ani słowa siostrze, ze mam jej mówic, ze to ja sobie kupiłam za własne pieniądze w jakiejś galerii.

Dziękuję bardzo za wypowiedzi, tak, pierwszą również przeczytałam. Zastosuje się oczywiście do wszystkich rad i dziękuję za każde słowo. Tak, u nas wszystko chyba raczkuje, nie wiem czy to z niewiedzy czy dlatego że w Polsce jest obecny kult matki polki. Dużo będę na pewno czytać i wiem to, że sama muszę sobie pomoc, muszę pogodzić się z przeszłością, muszę chcieć. Dziękuję naprawdę za ocenę sytuacji z perspektywy osoby trzeciej, która ma trzeźwy umysł. Pozdrawiam serdecznie!

Dodałabym - co za różnica, z czego mama Was utrzymywała? Straciłaś rentę i kasy brakuje?

EDIT:w tym, co cytowałam,  był cytat. Z Autorki. Że mama się nie chce przyznać, skąd brała kasę