Jak się otrząsnąć ? .. Uzależnienie od relacji - Netkobiety.pl

Wcześniej też to przeżywałam, ale nie aż tak, bo chyba miałam świadomość, że on i tak sie odezwie i ze da sie jakos naprawic to wszystko, dogadać się.. Teraz nie ma takiej możliwości, wie o tym moja mama i ona nie chce nawet o nim słyszeć. Wstyd by mi było po prostu zaczynać to od początku wiedząc, co moja mama o tym myśli i inne osoby. Ale przeraża mnie ten brak kontaktu z osobą z którą sie spotykałam i pisałam przeważnie od rana do wieczora..
Ja święta też nie byłam w tym związku, ale nie zakonczyłabym tego w tak chamski sposób jak on to zrobił z krzykiem, ze nie chce mnie znac, ze ma mnie dosc, że ma w du.. ta relacje i duzo takich
Mówił mi też, że z zadną koleżanek z ktorymi pisze się nie widuje.. Wzielam go pod włos i powiedział że jakiś czas temu raz na jedną wpadł i chwile z nią pochodził, gdy napisałam, że wiem, ze widzial sie wiecej razy to napisał "no potem jeszcze raz sie z nia widzialem chyba"
Gdyby wcześniej powiedział wprost, a nie kłamał, no to okej.. ale liczy się sam fakt..
Nie wiem co mam myśleć o tym..

Z jednej strony to wszystko co jest teraz chciałabym żeby okazało się nieprawdą, a z drugiej wiem, że mnie i jego to niszczy i chciałabym się uwolnić od tego.. On też by pewnie chciał, nie rozumiem dlaczego zrywał i zapewniał że nigdy sie nie odezwie, a potem wracał kiedy ja jeszcze nie do konca doszłam do siebie. Jestem rozdarta bo wiem, że razem nie będziemy mogli być na 100%, a z drugiej gdzieś tam jest ta głupia niepotrzebna nadzieja i chęć kontaktu z nim.. Ale razem nie będziemy, mam nadzieje że będzie się trzymał tego zerwania..

Nie nie, nie tylko od niego. Ja też mam wpływ wiadomo Chodzi mi bardziej o to, że może jestem za słaba na to żeby nie dać się złamać gdy się odezwie gdzieś ? Ja chciałabym żeby nie utrudniał kolejny raz wypisywaniem do mnie po jakimś czasie..
A razem nie będziemy, bo to co się stało to po prostu nie da się odkręcić. Chyba sama nie potrafilam tego urwac bo lepiej mi bylo z tym niz z bolem po rozstaniu. Ciężkie to jak cholera.. Strasznie sie czuje z tym

Nie chce dać się złamać, ta chęć kontaktu bywała silniejsza Wszystko się kręciło wokół niego tak naprawdę, byle tylko ten kontakt był.. Wiem, że to może wydawać się chore dla wielu osób, ale nie radze sobie z jego brakiem. Duzo racji jest w tym co piszesz, podswiadomie chcialabym zeby sie odezwał zebysmy rozmawiali dalej, a z drugiej strony wiem ze tego juz sie nie naprawi. Nie chce takiego rozdarcia

a ja rozumiem autorkę, na poziomie świaodmości wie, że ten związek nie ma sensu, ale podświadomie tęskni za nim, nie ma w tym nic nienormalnego. ot, walka serca z rozumem.

Pierwszym krokiem jest zaniechanie oszukiwania się i usprawiedliwiania swych decyzji. W przypadku autorki przykładem tych zabiegów (oszukiwania się, usprawiedliwiania) jest wzmianka o nieuświadomionych chęciach oraz o tym, że jest zbyt słaba, by nie odpowiedzieć na ewentualny kontakt.
Poza tym, jeśli ktoś uważa jakieś działanie za głupie i niepotrzebne, to... z nich rezygnuje.

Na szczęście moje życie nie zależy od decyzji autorki wątku, więc i nadziei nie mam.

Póki co, jak wiele osób jej podobnych, żyje wedle pogrubionego zdania z mej sygnatury. A o jej decyzji świadczy też pytanie zawarte w pierwszym poście:

Myślę, że masz tendencje do chwiejnych relacji i jesteś żądna emocjonalnego haju. Też byłem kiedyś w Twojej sytuacji; jako ten "porzucony".
Skądś ta tendencja się u Ciebie wzięła. Ja akurat swoich upatruje w kiepskim dzieciństwie. Zacznij od siebie - dlaczego w tym tkwiłaś, bo tu jest "klucz" całej sprawy.
Tak naprawdę tylko całkowite zerwanie kontaktu jest Cię w stanie z tego uleczyć; ewentualnie psycholog i terapia.

W jaki sposób on mnie przekonywał żeby wrócić po zerwaniu ? Co chwile pisał do mnie, że on nie miał wtedy na to wszystko siły i był za bardzo wkurzony całą sytuacją, pisał że nie potrafi tak beze mnie, że to naprawimy, ze nie wiedział przez ten czas co robię nawet i mu mnie brakowało.
Gdy się spotkaliśmy po zerwaniu np. to się starał jak nigdy, zabierał mnie gdzieś, kupował coś. Szybko te starania malały. Ja oczywiscie zaczynalam sie nakrecac wtedy od nowa... czepiać sie ze nie jest tak jak było.

Myślę, ze masz racje.. lubilam byc chyba na takim haju, caly czas cos sie dzialo, teraz nic, no i pustka.. zdaje sobie z tego sprawe, ze to jakies uzaleznienie emocjonalne Dziecinstwo.. z rodzicami jakos szczegolnie blisko nie bylam, niby mialam wszystko, ale tej milosci rzadko doswiadczalam, ciezko mi to sobie przypomniec.. Za to wszystko bylo zalatwiane krzykiem. Tata w mlodosci czesto pil, byly w domu awantury, potem sie uspokoil trochę.. Może to wszystko stąd..

Wiem.. czuje sie zbyt slaba na to wszystko, rozgryzles mnie, chcialabym dalej z nim rozmawiac, mimo ze mnie to niszczylo.. Ale chcialabym zeby ta chec minela, zeby bylo tak jak kiedys i zebym normalnie funkcjonowala bez niego, nie mam pojecia jak to osiagnac

Śnić bo tak latwiej pewnie.. Na razie jestem na etapie, ze obwiniam sie za to wszystko, ze ja to zniszczylam swoim zachowaniem i natarczywoscia.
Że mogłoby być inaczej gdybym była inna, gdybysmy mieszkali blizej, gdyby on byl zawsze szczery.. Że mam chcialabym zeby to sie odmienilo, choc wiem ze nie ma na to szans.. Czuje pustke, brak sensu w czymkolwiek.. Chcialabym byc silniejsza, nie chce osiagnac tego dna