Pomocy!! - Netkobiety.pl

Witam. Chcialabym porozmawiac z kims o swoim problemie ale chce rowniez uprzedzić ze historia bedzie bardzo dluga poniewaz zaczne wszystko od pocztaku.
Mam 21 lat 7 lat temu poznalam chlopaka jak to w zyciu bywa wydawalo mi sie ze to jest milosc od pierwszego wejrzenia i moze faktycznie tak było poniewaz dalej jesteśmy razem ale to nie w tym rzecz. W wieku 14 lat zaszłam w ciaze wiadomo to jest jeszcze ten wiek kiedy siedzi nad toba prokurator urodzilam majac 15 lat dwoch zdrowych chlopakow bo okazalo sie ze to ciaza blizniacza. Udalo sie zrobić tak zeby dzieci nie trafily do domu dziecka tylko moi rodzice zostali dla nich spokrewniona rodzina zastepcza. Niestety pech chcial ze pozniej zaczelo sie wszystko pod gorke. Ogolnie rzecz biorac moi rodzice nie przepadali za moim chlopakiem. Moja mama probowala nawet namawiac mnie do tego aby nie wpisywac go w akt urodzenia dzieci jako ojca. Wtedy sie jej postawilam i powiedzialam jej ze nie zrobię tak jak ona chce i wpisalam go. Moi rodzice utrudniali kontakty ojcu z dziecmi i od tego zaczely sie problemy. Ja zaczelam sie buntować z reszta bylam wtedy sama jeszcze dzieckiem nie czulam sie jak matka nie potrafilam zajac sie dziecmi trafilam do MOW-u moim rodzicom wydawało sie ze to jedyny sposob na to abym nie miala zadnego kontaktu z chłopakiem i zeby wszystko skonczylo sie tak jak oni chca. Nie moglam utrzymywac z nim kontaktu poniewaz kiedy ddzwonił do mnie nie pozwalano mi z nim rozmawiac nie dostawalam listów ktore do mnie pisal nie mogl mnie odwiedzac nic. Wtedy moi rodzice totalnie przegieli. Nie dostalam przepustki na swieta i wtedy dopiero zaczelam robic to co chcialam ucieklam z ośrodka ukrywalam sie u niego nie majac zadnego kontaktu ani z moimi rodzicami ani z dziecmi. Kiedy skonczylam 18 lat zostaly mi odebrane prawa rodzicielskie i moi rodzice zostali prawnymi opiekunami dla blizniakow. Po roku zglosilam sie do MCPR z prosba o przyznanie asystenta rodziny chcialam w koncu ulozyc swoje zycie zaczelam chodzic do rodziców pomagalam przy dzieciach staralam sie narawic relacje z nimi w koncu musieli zaakceptowac chlopaka z ktorym jestem bo po mimo ich ciezkich prob rozdzielenia nas ze soba im sie nie udalo wiec tak na prawde juz nie mieli wyboru. Ale stopniowo staralam sie wydoroslec i dojrzeć do tego zeby wziąść dzieci pod swoja opieke. Zostal mi przydzielony asystent z ktorym wspolpracowalam i wspolpracuje do tej pory w miedzyczasie urodzil mi sie jeszcze syn ktory obecnie ma 2,5 roku. Obligatoryjnie zostaly mi ograniczone prawa do niego ale od malego syn mieszka z nami i to my go wychowujemy od poczatku. Ponad rok temu zlozylam wniosek o przywrocenie mi praw rodzicielskich do starszych dzieci ale jeszcze z utrzymaniem rodziny zastepczej. Moi rodzice po mimo tego ze mieli chlopakow 6 lat pod opieka nie uwazam aby byli dobrze wychowani ja wiem ze wiekszosc w tym jest mojej winy i przyznaje sie do tego ale staram sie wszystko naprawic. Moi rodzice jako dziadkowie nie byli konsekwentni w wychowywaniu wnukow, nie bylo dyscypliny tylko pozwalali na wszystko. Moja mama kupila 4-tero letnim dzieciom xboxa 360 do grania. Malo wychodzili z nimi na dwor jednym slowem troche ich rozpiescili ale tez nie uczyli tego co powinni. Przechodzac do sedna sprawy a w tym mojego problemu chodzi o to ze od sierpnia tego roku dzieci prawomocnym wyrokiem sadu mieszkaja juz z nami swoimi rodzicami rodzina zastepcza ktora byli moi rodzice zostala rozwiazana. Teraz o wszystkim decydujemy my ale moi rodzice sie nie potrafia z tym pogodzic. Mieszkamy blok w blok poniewaz żeby miec lepszy kontakt z dziecmi kiedy byli jeszcze u moich rodziców wynajelismy jak najblizej nich mieszkanie. Ale teraz wiem ze to byl blad. Ja rozumiem ze minely dopiero 2 miesiace i ze dzieci sie musza przyzwyczaic ze u nas sa inne zasady niz byly u dziadkow bo dla nas tez jest to nowa sytuacja. Ale moi rodzice za bardzo sie wtracaja po mimo tego ze juz nie mogą decydowac dalej probuja to robic. Podwazaja moje decyzje. Probuje sobie wypracowac pewne zasady lecz moi rodzice to wszystko niszcza. Kiedy juz zaczyna byc dobrze, czyli kiedy dzieci zaczynaja sie sluchac mnie, pomagac i kilka innych rzeczy moi rodzice od tak to niszcza. Zdarza mi sie krzyknac na dzieci ale nie stosuje wobec nich kar cielesnych czasami postawie ich na 2 minuty do kata ale to wszystko. Oni od dluzszego czasu niszcza meble w domu po mimo tego ze tlumacze im za kazdym razem ze nie moga tego robic poniewaz to mieszkanie nie jest nasz meble tez nie i kiedy oni cos zniszcza to trzeba bedzie oddac za to pieniazki panu, albo wylewaja moje perfumy wydaje mi sie ze oni maja nadzieje na to ze wroca mieszkac do dziadkow. Pozwalam im co jakis czas na weekend nocowac u dziadkow i wtedytak wlasnie to sie konczy zle bo oni wymyslaja jak to im tu nie jest zle mowia ze nie mogą nic robic tylko albo maja siedziec i nie wstawac albo stoja w kacie ze nie moga wychodzic na dwor. No fakt czasami kiedy narzeczony ma na popoludnie do pracy a ja siedze sama z trojka dzieci w domu ciezko mi ich zabrac wtedy na dwor ale biore ich najczesciej jak to mozliwe. Ale kazdy taki spedzony weekend chlopakow u moich rodzicow konczy sie pozniej awantura miedzy mna a moimi rodzicami. Zwlaszcza ze tak jak napisalam chlopaki nie mowia do konca prawdy moim rodzicom tylko przeinaczaj to tak zeby dla nas to wygladalo zle i tak jak pisalam wyzej powod tego jest tylko jeden oni maja nadzieje ze wroca mieszkac do babci.. ja rozumiem ze tam im moglo byc lepiej bo mieli konsole mieli wszystko co chcieli nie bylo konsekwencji i dyscypliny a tu przyszli sa zasady obowiazki kary nagrody. Ale kazde nocowanie ich konczy sie awantura miedzy mna a moimi rodzicami poniewaz chlopaki opowiadaja wszystko co sie dzieje. W sobote znowu sie tak skonczylo wyszlam od rodzicow z placzem. Nie radze sobie z tym czuje ze trace sily nie wiem co robic jak poprowadzić to dalej zeby bylo dobrze. Wiem ze nie jestem idealna matka ale staram sie jak moge. Boli mnie to w jakim swietle moje dzieci stawiaja mnie przed moimi rodzicami i jest mi przykro ze moi rodzice nie staraj sie tego wytlumaczyc ze mna tylko wytykaja mi bledy krytykuja i twierdza ze dzieci przeciez nie klamia ale nie patrza na to obiektywnie. Prosze pomozcie. Dzisiaj czytalam o samobojstwie wiem ze  nie powinnam sie poddawac tylko walczyc i pokazac moim rodzicom jak bardzo sie myla ale czuje ze psychicznie u mnie jest zle. Wiec pisze z zapytaniem co zrobić?