Jest coś na rzeczy, czy wyolbrzymiam? - Netkobiety.pl

Dopowiem jeszcze, że jest rozwiedziony. Twierdzi, że jego żona okazała się chora psychicznie. Fakt, najmłodszy syn mieszka z nim (pozostała dwójka już się usamodzielniła). Ponad miesiąc temu najpierw zaprosił mnie na urodziny syna, mówił że będą pozostałe dzieci (starszego syna już znałam, córki jeszcze nie), będzie jego matka. Potem stwierdził, że jednak matce chce mnie oddzielnie przedstawić. Więc miałam przyjść po południu, gdy jej już nie będzie i mieliśmy z dziećmi wyjść gdzieś, pogadać. Gdy przyjechałam, nastawiona na wspólne wyjście, nieco zestresowana, okazało się, że jest "po imprezie" i w domu jest tylko najmłodszy syn...Bez ostrzeżenia zmienił plany, nic mi o tym mnie mówiąc. To była dla mnie okazja, żeby poczuć, że traktuje mnie poważnie, ale ...wyszło jakby od początku nie miał zamiaru mnie zapraszać. Próbowałam z nim porozmawiać, dlaczego mnie nie uprzedził, ale tylko twierdził, że faktycznie planowanie nie jest jego mocną stroną, że nie jest w tym dobry itp. Jakby nie chciał dostrzec, że to było coś ważnego dla mnie - choć mu o tym mówiłam...Zresztą to planowanie - pojedziemy tu, tam, do Francji, albo weźmie wolne i wyskoczymy w gry z noclegiem ...a potem do niczego nie dochodziło, to jest notoryczne. Przyznam, że już mnie to męczy, sama mu mówiłam, że to dla mnie trochę niepoważne, bo ja się nastawiam niepotrzebnie...Ciągle przez te różne sytuacje mam wrażenie, że nie traktuje mnie poważnie. Albo po prostu znowu to tylko moje kompleksy się odzywają...

hagith, nie wiem, czy pisząc swój post, skoncentrowałaś się tylko na wadach swojego partnera, ale jest ich sporo. Myślę, że intuicja Cię nie myli, ten pan nie rokuje optymistycznie.
Sytuacje jakie opisałaś, zwłaszcza te z Waszego wspólnego wyjazdu, to cała gama gaf (delikatnie mówiąc) w jego wykonaniu. Fakt, że beztrosko gawędził z recepjanistką w języku, którego nie rozumiałaś i zupełnie nie przejmował się Twoją obecnością, świadczy nie tylko o braku kultury, a też braku szacunku dla Ciebie, kompletnym lekceważeniu i to w towarzystwie innej osoby. Bezustanne szukanie pretekstu, żeby znaleźć się w towarzystwie owej pani jest także zastanawiające, zwłaszcza, że przecież Ciebie, swoją partnerkę  zaprosil na ten wyjazd.
Zachował się i potraktował Cię fatalnie. Nie dostrzegam żadnych okoliczności łagodzacych, nawet, jeśli chciał porozmawiać w swoim ojczystym języku, to jednak okoliczności temu nie sprzyjały, był przecież z Tobą.
Odnoszę też wrażenie, że gdy na horyzoncie pojawia się kobieta, która go w jakiś sposób zainteresuje, Ty schodzisz na dalszy plan, tak przynajmhniej było na tym wyjeździe.
Spotykacie się dopiero od 4 m-cy, to niedługo, trzymaj uczucia na wodzy, jeśli tym wyjazedm zupełnie Cię nie zniechęcił do siebie.
Rozumiem też Twoje obawy, co do ewentualnego pojawienia się tej pani w jego miejscu pracy, zresztą prawdopodobnie już teraz nawiązuje z nią kontakt, wreszcie mu nie przeszkadzasz. Kiepsko to widzę.

Nie jara mnie ponizanie, dominacja. Krotko sie znamy, tak niepokojacej sytuacji po prostu nie mialam, choc teraz coraz wiecej dostrzegam drobniejszych sygnalow...

Nie.Nie możesz tego sobie tak tłumaczyć.To jest po prostu facet który się bawi.Są tacy,niestety.I na pewno nie można od takiego oczekiwać poważnego podejścia do związku itd... Nawet przyłapany na gorącym uczynku będzie Ciebie winił a Ty będziesz się ciągle zastanawiać o co mu chodzi... Nie szkoda życia?

Bardzo dziekuje za odpowiedzi. Bardzo duzo mi daja, a nawet nie spod,iewalam sie, ze ktos mi odpowie. To chyba znowu to moje niskie poczucie wartosci;)
Musze sprostowac pare rzeczy. Odnosnie urodzin, ja do niego przyszlam, byl w domu z sybem, tylko po prostu nie bylo juz imprezy, wszyscy sie rozeszli. A przeciez mialam z nim I z dziecmi gd,ies wyjsc..ale az tak ekstremalnie, ze jegi w domu nie zastalam, to nie bylo. Tlumaczyl sie wlasnie bardzo oglednie, ze ma stresujaca prace(to fakt) I przez to jest zakrecony, czesto cos faktycznie planuje, potem zmienia. No ale o zmianie,I to w takiej sprawie uwazam,ze powinien mnie poinformowac...

Niestety, musze przyznac Wam racje, ze moje uczucia bagatelizowal I tyle. Za nim   przemawia fakt, ze caly czas jest gotowy na rozmowe. Boje sie tylko, ze moze ponownie nie przyjac moich odczuc, albo przyjac w czesci I mnie tez o cos obwinic (choc na pewno nie zachowywalam sie idealnie). Mysle, ze jednak taka rozmowe chce z nim podjac.
Co do zony, lapalam sie juz wczesniej na tak ich wlasnie watpliwosciach...Za faktem, ze mogla byc faktycznie chora przemawia to, ze syn zostal z nim, nie z matka..Napomknal tylko kiedys, ze zona nie potrafila mu wybaczyc I ze na pewno nie byl idealny. Niby fajnie,ze jest zdolny do samokrytyki, tylko nachodzi mnie mysl,co niby zona mialaby mu wybaczyc? I to w kontekscie tego, co zauwazylam, jak chce zawsze zwrocic uwage innych kobiet, wywolac w nich jakas reakcje na wlasna osobe, Mimo, ze stoje przeciez przy nim..niby to tylko takie tam bajerowanie, rzucona uwaga,ale...jakos to srednio dla mnie wyglada I zaczelam lapac sie na watpliwosciach, czy jest to facet zdolny do wiernisci, czy tez skakal sobie z jwiatka na kwiatek i dlatego mu sie zwiazki rozpadaly.

Uciekaj dziewczyno.

Kochani, tak sobie dalej wałkuję temat i może ktoś mi poradzi też w tej kwestii: jak pisałam już, chcę podjąć z nim rozmowę na temat tego weekendu...Tak sobie jednak myślę, czy dobrze zrobię, okazując mu, jak mnie zranił swoim zachowaniem. Nie chcę, by np. urosło mu ego, że jestem zazdrosna, na zasadzie - no bo to przecież tylko rozmowa była, o co mi chodzi?Wstępnie taka rozmowa już była, tylko w weekend, a wtedy nie wszystko do mnie jeszcze docierało - ale już wtedy jakby zbagateliował to, co mówię, umniejszając tą sytuację. A mnie boli jednak ciągle to, że dał jej te namiary na firmę, że w ten sposób pozostawił możliwość kontaktu ze sobą, że coraz wyraźniej widzę, jak babka wyraźnie mu okazywała zainteresowanie...
No i niestety, odkąd zaczęłam tu pisać, pewne fakty same zaczęły układać się w jakąś nie za fajną całość, chyba...Tzn. mam wrażenie, że może być takim niedojrzałym typem, który funkcjonuje w związku na zasadzie przeciągania liny, kto nad kim ma przewagę emocjonalną...A dlaczego tak zaczęłam podejrzewać? Ano jak napisałam już wyżej, ostatnio coraz bardziej zaczęło mi na nim zależeć, poczułam większe zaangażowanie i przywiązanie, co też przełożyło się na większe okazywanie uczuć, podjęłam też rozmowę pod kątem oczekiwań w związku, polepszenia komunikacji. No i jak przyjechałam do niego w ten nieszczęsny weekend, zauważyłam subtelną różnicę w jego zachowaniu. Do tej pory zabiegał, adorował, teraz swobodniejszy, bardziej protekcjonalny, potem właśnie te olewające zachowania na wyjeździe...Tzn. żeby być dobrze zrozumianą, nie chodzi mi o to, żeby koło mnie ciągle skakać czy coś, tylko tak łączą mie się fakty, zauważyłam po prostu tą zmianę.  Zaczynam mysleć czy kurcze kurcze jest to typ, który jak czuje, że zwierzyna jest upolowana, to zaraz zaczyna rozglądać się za nową, bo tej złowionej jest już tak pewny? Czy mam cały czas stwarzać dystans, żeby przyciągnąc jego uwagę? Przecież to chore....Mam nadzieję, że chociaż tu wyciągam za szybkie wnioski, bo przesłanek - przynajmniej na razie - mam mało. Tak czy inaczej zaczynam zastanawiać się, czy takie wygarnięcie, że mnie zabolało, jak rozmawiał z tą babką, nie połechcze mu tylko ego i nie da pewności, że jestem niedowartościowana i może się ze mną nie liczyć. Chcę jakoś w umiejętny sposób zaznaczyć granice, niezgodę na poniżanie i nielojalność, ale przy tym ochronić jakoś siebie, nie wyjść na jakąś histeryczkę, zazdrośnicę, dać mu tylko samozadowolenie, ale zachować szacunek dla siebie samej. Wielu ma tu wielkie doświadczenie i być może zrozumie mi, o co chodzi i mądrze doradzi...

Dzieki za odpowiedzi. Coz, po tym weekendzie na pewno sie od siebie oddalilismy, jest bariera emocjonalna, brak czulosci czy bliskosci, co bylo wczesniej. Zastanawiam sie, czy moglabym mi jeszcze zaufac, a przeciez bez zaufania nie ma nic.
Z tym poglebieniem rozmowy chodzilo mi o to, ze po powrocie mowilam o tym tylko w kontekscie ignorowania mnie, ale nie w kontekscie zauwazenia flirtu I w konsekwencji braku zaufania do niego. Ale moze faktycznie nie ma to sensu.
Tym bardziej, ze recepcjonistka byla zainteresiwana mozliwoscia piracy w firmie, w ktorej on pracuje. Jest osoba samotna,bez zobowiazan, praca w hotelu jest ponizej jej kwalifikacji, a nim byla zainteresowana....

Hmm, dzięki assassin za ten wpis...w ogóle za wszystkie wasze wpisy. Nie zawiodłam się na was, faktycznie bardzo pomagacie mi zobiektywizować tą relację. Kurczę, lata lecą, a i tak rozum i intuicja podpowiada swoje, a uczucia swoje. I taka już chyba nasza natura;) Ale widzę, że będzie mi zawsze trudno i mogę ciągle przyciągać do siebie manipulatorów, jeśli nie podejmę terapii. To pierwsze postanowienie jako owoc mojego wątku i waszych rad...
Co zrobię dalej z tą znajomością..., jeszcze nie wiem. Ale te odczucia związane z głosem intuicji będę już trzymać nie z tyłu głowy, ale przed oczami...Sama nadal mam sprzeczne podejście, za dużo dobrych chwil i gestów z jego strony, żeby tak nagle wyjść z relacji. Na przykład łączy nas wiara, wspólne tematy o Bogu, widzę też, że chociaż wyłapuję u niego nieciekawe cechy manipulatora, to sam zdolny jest do samokrytyki i autorefleksji, choć przy jego chyba po prostu narcystycznych cechach (nazwijmy rzeczy po imieniu), nie jest to łatwe.  Nawrócił się 1,5 roku temu i wygląda na to, że wpłynęło to na jego chęć zmiany. Jakby wyciągał wnioski ze swoich błędów w postępowaniu z kobietami, stare nawyki i sposób bycia ciągle jeszcze się przebijają, ale ..było ładnych parę sytuacji, gdzie po czasie różne problemy sygnalizowane przeze mnie sobie przemyśliwał, sam do mnie potem przychodził, mówił o swoich wnioskach, brał pod uwagę moje odczucia i faktycznie jakby starał się wdrożyć te zmiany, a nie tylko potakiwał dla świętego spokoju, a robił dalej to samo. Z drugiej strony...jak już wyżej pisałam, nie wszystko dostrzega lub chce dostrzec, łapię go na kłamstewkach i manipulacji, ma sposób bycia uwodziciela, nie przyjmował ostatnio moich odczuć lub je umniejszał a sytuację przeinaczał, no i ta ostatnia sytuacja w recepcji była już pewnym przegięciem...Staram się dostrzec całość jego zachowania, ale  to tylko potęguje sprzeczne odczucia. Po prostu już nie wiem, czego się mogę po nim spodziewać, na ile jest zdolny do czegoś poważnego...
Kurcze, właśnie tak przyszła mi myśl - czy ja nie staram się być za bardzo jego terapeutką...
Jak ktoś jeszcze tu zajrzy i zechce coś od siebie dodać, będę nadal bardzo wdzięczna.

Przeczytałem pierwszy post dwa razy, żeby się upewnić, że nic nie pominąłem.
Później zauważyłem, że był wcześniej edytowany przez autorkę, więc nie wiem co tam było wcześniej,
więc mogę się odnieść jedynie do tego co widzę, a widzę... potwornie roszczeniową postawę i same żale
o w sumie jakieś kompletnie niepoważne duperele, bo urodziny jakieś, bo na recepcji rozmawiał... serio?
Nie chcę być niemiły i psuć humoru pozostałym, ale szczerze mówiąc na miejscu tego faceta, to ja bym wiał od Ciebie.
Cokolwiek ten gość zrobi lub nie zrobi, zawsze i wszystko źle o nim świadczy i przemawia przeciwko niemu. Wszystko!
Bo powiedział, bo nie powiedział, bo wstał, bo usiadł, bo przyszedł, poszedł, bo się obrócił nie przez to ramie co powinien...
Chrystusie nazareński i matko bosko częstochowsko! Bo na recepcji w dialekcie rozmawiał. Poważnie? No i co z tego?
Weź Ty się wyluzuj dziewczyno, bo albo wylewu dostaniesz, albo koleś Cię zaraz pożegna, bo tak się nie da żyć.
Jak chce sobie pogadać w recepcji, to niech sobie gada, daj mu spokój i zajmij się chwilę sobą, zamiast nad nim wisieć.
Myślisz że o czym tam rozmawiali? Bycie miłym dla hotelowych gości, należy do obowiązków personelu, nie wiesz o tym?
A w bycie miłym jest wpisane między innymi prowadzenie z nimi rozmów o dupie maryni, bo niby o czym mieliby rozmawiać?
To samo z tymi urodzinami. Masz pretensje do faceta, że goście imprezę opuścili przed twoim przybyciem i to coś znaczy.
Oczywiście że znaczy. Znaczy, że ma do czynienia z przewrażliwioną na swoim punkcie laską, która we wszystkim widzi problem
i kiedy zacznie to do niego docierać, a chyba już zaczęło z tego co piszesz dalej, no to sorry, jakiej reakcji się spodziewałaś?
Puszczania balonów i fajerwerków na twój widok? Powiem Ci jedno, a Ty sobie z tym zrobisz co zechcesz -
zachowując się w ten sposób (jak niedopieszczona księżniczka na ziarnku grochu z muchami w nosie i pretensjami o każde byle g...)
tylko go do siebie zniechęcisz i to znacznie szybciej niż Ci się wydaje. Moim zdaniem nie zrobił nic niewłaściwego,
a twoje sapanie o jakieś bzdety albo wręcz urojone historie, jest mocno przesadzone i dla mnie osobiście niezrozumiałe.
Albo chcesz z tym facetem być, albo chcesz go tresować, żeby chodził przy nodze i robił sztuczki na pstryknięcie w palce.
Jeśli to pierwsze, daj mu po prostu więcej luzu. Jeśli to drugie, nie sądzę żeby to był odpowiedni kandydat, więc...

Anderstud, myśmy chyba inne wątki czytali...

Wcale nie uważam, że Autorka ma jakieś wymagania z księżyca. Wręcz przeciwnie- za wiele rzeczy toleruje. Jakby mnie facet zaprosił na urodziny syna, na których też mieliby być inni członkowie jego rodziny, a potem by się okazało, że zmienił godzinę imprezy totalnie mnie o tym nie informując, to byłoby dla mnie wystarczające do zerwania, bo znaczy to, że albo się mnie wstydzi albo mnie kompletnie nie szanuje. Podobnież z otwartym flirtowaniem w obcym języku, którego nie rozumiem, na WSPÓLNYM wyjeździe. Już nie wspominając o chceniu zawsze mieć racji i perfidnym odwracaniu kota ogonem, jak coś jest mu nie po myśli. To są wszysko syreny alarmowe informujące Autorkę o tym, że ten koleś jest egoistycznym, zadufanym w sobie pozerem, o ile jeszcze nie kłamcą i manipulantem.

Dzięki za nowe punkty widzenia. Fajnie, że są z różnych stron. Przyznam, że wszystkie czytam sobie nawet po parę razy.

Do anderstud: jeśli chodzi o edycję, nie zmieniałam treści postu, po prostu dopisałam na koniec jeszcze parę zdań przemyśleń.
No nie wiem, czy może za bardzo byłam krytyczna i przewrażliwiona...Może i brak mi pewności siebie i mogłam za bardzo domagać się uwagi, za bardzo się czepiać...ale jakoś tak cały ten kontekst, wzięcie pod uwagi wszystkich zachowań...wydaje mi się dwuznaczny. Może faktycznie za mocno mu zwróciłam uwagę za pierwszym razem, ale wie, że dialektu nie rozumiem, a obie recepcjonistki zwracały się do NAS, nie tylko do niego. Były już takie sytuacje, np.spotkaliśmy parę jego znajomych. Gdyby to była krótka wymiana zdań w dialekcie, to jakoś inaczej bym się czuła, nawet bym nie zwróciła uwagi, ale rozmowa była koło półgodzinna i też stałam jak kołek, a dopiero jedna osoba z tej pary spytała mnie, czy może nie rozumiem dialektu i może przejdą na powszechny.

Co do rozmowy na recepcji. Jasne, zdaję sobie sprawę, że personel ma być miły dla gości hotelowych. Tyle, że mój partner rozmawiał długo tylko z tą młodszą, a teraz widzę, że to ona inicjowała i przedłużała rozmowy, ale za to on nie chciał kończyć. No i właśnie było to zróżnicowanie w podejściu do mnie, gdy byliśmy sami - dystans, praktycznie brak rozmowy, coś się nie kleiło wyraźnie. Mieliśmy już jechać, oddać tylko klucz na recepcji, ale pani na recepcji zaczęła rozgadywać się o swoich planach w nowym kraju, parę razy powtórzyła, że jest osobą samotną, mieszka sama, szuka pracy, chętnie przyjęła namiary na firmę partnera, sama przechodziła na węgierski, co partner podejmował. Czy na tym polega bycie miłym dla gości hotelowych? Po 40 minutach spytałam czy jednak możemy już jechać, bo przed nami 5 godzin jazdy...Pani zdążyła już dokładnie opowiedzieć, w jakiej miejscowości mieszka, ile czasu tam będzie mieszkać, w jakich miejscowościach pracuje, co ile czasu jest przenoszona i gdzie na nowe miejsce, przedstawiła się z imienia i nazwiska...No i oddziałów firmy, w której pracuje partner jest wiele - nie tylko w tym kraju, ale i na świecie, a także w miejscowości, gdzie mieścił się hotel. O czym pani wiedziała, bo sama to powiedziała. Ale podał namiary do swojego oddziału, z numerem telefonu - nie wiem, czy nie mógł powiedzieć , że w mojej firmie o nazwie takiej i takiej czasem są wolne stanowiska? Chyba łatwiej jej będzie coś znaleźć , jak weźmie pod uwagę wszystkie oddziały, a nie tylko jeden - partnera...ale ok, może się czepiam.

Co do urodzin. Najpierw partner zapraszał mnie na całą imprezę, bo miała być matka i dzieci. Potem zmienił zdanie i chciał przedstawić mnie mamie na osobnym spotkaniu. A miałam przyjść, kiedy mamy już nie będzie i wtedy mieliśmy z dziećmi wyjść do restauracji, pogadać. To dla mnie dużo znaczyło..Pokazywało, że mnie uważa za poważną partnerkę. Nastawiłam się na to spotkanie, nieco się stresowałam. Przyszłam na umówioną godzinę, a tu po imprezie, żadnego wyjścia nie ma, dzieci nie ma (oprócz syna, który z nim mieszka). I to tak bez uprzedzenia... Niestety, nie mogę się z tobą zgodzić, nie uważam, że to zwykłe czepialstwo. O tym, że znowu zmienił plany powinien mnie poinformować.

No co do tych much w nosie - to nieraz mam;) Cóż, jestem tylko człowiekiem. Ale ja wiem...nadal jakoś uważam, że mogłam się czuć po prostu lekceważona. Nie wiem, czy wziąłeś pod uwagę też całość moich postów, tego, jak mój partner się zachowuje nie tylko na tej recepcji, w sprawie urodzin...Bo mi się to jakoś coraz bardziej układa w średnio ciekawą całość. Ale cieszę się, że poznałam głos męski. Pomyślę jeszcze nad tym.

Dziękuję też za pozostałe uwagi. No cóż, tez zaczynam się łapać na coraz większym dystansowaniu się w tej relacji...I to  też dzięki waszym opiniom..

Dzięki Beyondbalckie, chyba w punkt...
No właśnie próbowałam w ten sposób przedstawić problem mojemu partnerowi. Że by mi do głowy nie przyszło, żeby rozmawiać ze znajomymi po polsku, a on by siedział sam i nie obchodziłoby mnie, że jest wyalienowany. Teraz widzę, jakbym tłumaczyła rzeczy, które powinny być oczywiste dla dorosłej osoby, ale mi odpowiedział, że ja tam bym mogła rozmawiać ile chcę po polsku, nie ma w tym problemu. Nie przyjął tego, że dla kogoś innego, dla mnie, to może być problem. Nie widzi tego czy nie chce zobaczyć, nie wiem, bo jak zauważyłam już wcześniej, ma problem z empatią...

Co do wypowiedzi anderstuda..Trochę tez sprowokowały mnie do zastanowienia się nad sobą. naprawdę staram się być obiektywna, ale mam też tendencję do przegięcia i nadmiernego samokrytycyzmu. Oraz, jak już to świetnie wyłapaliście, do wybielania innych...Ale wyłapałam, że ostatnio mogłam nieraz księżniczkować i mieć muchy w nosie, parę razy mogło się to ostatnio zdarzyć. Muszę nad tym popracować. Mimo to, nadal nie usprawiedliwia to dla mnie w pełni zachowania mojego partnera. Zaczynam zastanawiać się, co on rozumie przez partnerstwo, kim właściwie dla niego jestem. Anderstud przyznał, że czytał tylko mój pierwszy post. W sumie rozumiem, że nie każdemu chce się czytać wszystko, bo się rozpisałam, ale gdyby to zrobił, miałby - tak uważam - pełniejszy obraz ogólnego sposobu bycia i odnoszenia się do mnie mojego partnera. A ten obraz coraz bardziej wywołuje we mnie odczucia mieszane.

Oj, on rozumie co robi, i to bardzo dobrze. Tylko przed Toba udaje, że nic się nie stało, żeby Ci w głowie zamieszać i żebyś zaczęła być niepewna własnych odczuć. To jest dobrze znana technika pt. gaslightning, czyli tzw. robienie wody z mózgu. Na przykład, obraża Cię przy ludziach wyśmiewając Twoja wagę/ pracę/ hobby, a jak mu potem powiesz, że Cię zranił, to patrzy się jakby nic nie rozumiał: "Ja sobie tylko tak żartowałem. Na żartach się nie znasz?" Wytwarza to poczucie ciągłej niepewności co do tego co miało miejsce, a co nie i skutecznie rujnuje możliwość jakiejkolwiek oceny sytuacji. Jako bonus, niesamowicie zaniża poczucie Twojej wartości.

anderstud: Ech, on nie utzrymuje kontaktu z żoną.  Dzieci też nie, nie chcą. Nie był to pierwszy raz, kiedy zmienia plany bez informowania mnie. Robi to notorycznie i nie rozumie, że się nastawiam i że trzeba by mnie poinformować o zmianie. Dla niego to jakaś abstrakcja. Nie rozumiem po co zapraszać, jak nie chciał. Mówiłam mu, żeby pogadał z dziećmi, czy nie mają nic przeciwko mojej obecności, brałam pod uwagę, że np. może to być za wcześnie. Ustaliliśmy, że tak zrobi. Ta inicjatywa wyszła ode mnie, chciałam właśnie, żeby wszyscy się dobrze czuli w nowej sytuacji. Więc jakby wyszło, że dzieci jeszcze nie są gotowe i jednak jest zmiana planów- czyli jeszcze mam nie przyjść - to naprawdę nie byłoby z tym problemu. A nie tak bez żadnego uprzedzenia przychodzę na umówioną godzinę a tu - niespodzianka...Niestety, nadal się nie zgodzę, że wszystko ok.

Nie, przeciwnie, w związkach zawsze dawałam siebie całą. mam problem z granicami, a faceci często to wykorzystywali, nie liczyli się ze mną. Nie zawsze tak było, ale widzę teraz jakiś schemat przyciągania pewnych typów do siebie...Żeby wszystko było zawsze po mojemu;)...Ech, chciałabym nieraz umieć właśnie tak bardziej zawalczyć o siebie. Nie, jakoś nie mogę się zgodzić z taką tendencją, raczej zazwyczaj za bardzo ulegam, zgadzam się nawet wbrew sobie - to też mam do przepracowania...Więc nie, przyznam szczerze, że jestem tylko człowiekiem, czasem miałam gorszy nastrój, muchy w nosie, ale bez przesady, nie wydaje się, żebym miała tendencję do stałego księżniczkowania. To już by pewna siebie panna, z zawyżonym nieadekwatnie poczuciem wartości mogłaby robić...Co do sprawy z oknem - trochę przejaskrawiona, ale fakt, że mogłabym to olać. Specjalnie napisałam całokształt sytuacji, żeby pokazać, że przez moją reakcję na to okno facet mógł być zdystansowany...No ale jakoś tak nie klei mi się to wszystko, po drodze było ok między nami i nie tłumaczy to jednak jego zachowania później...

Beyondblackie: Kurcze, słyszałam o gaslighting...Wyłapałam jego tendencję do mówienia, że czegoś nie zrobił, jak jestem pewna, że było inaczej; że ja coś zrobiłam, chociaż nie przypominam sobie, że tak było...No normalnie aż mnie dreszcz przeszedł...

dawidekkk333: ostatnio naszły mnie dokładnie takie myśli - że nie widzę, by miał chęci, bym była częścią jego życia, dokładnie takie spostrzeżenia...

Też mi się tak wydaje.

To jest dziwna forma związku, kiedy tylko jedna osoba decyduje o tym co jest okej, a co nie. Kiedy liczy się tylko jeden punkt widzenia. Chociaż nie jest dziwnym, że takie typy przyciągają kobiety pasywne, o niskim poczuciu wartości, nieśmiałe, bo potrafią na początku nieźle "bombardować miłością" i sprawiają wrażenie bardzo pewnych siebie i maczo. Oczywiście, to tylko fasada. Taki facet jest naprawdę słabym Bolkiem, który przy prawdziwym alfie kuli ogon, dlatego też szuka poddanej sobie partnerki, która robiąc co on chce, dodaje mu animuszu i łechta ego.

Chyba nie sądzę, ale moja narzeczona, przynajmniej na początku, była jego żeńską wersją.
Musieliśmy się rozejść na dobre i po jakimś czasie znów ze sobą zejść, żeby ułożyć sobie wszystko jak trzeba.
Jak już pisałem, metody przemocowe w tym przypadku przyniosą skutek dokładnie odwrotny od zamierzonego.
Tylko rozmowa, rozmowa i jeszcze raz rozmowa. Bez pretensji, wylewania frustracji i żali, bo to jest droga donikąd.

Boże, zaraz nie wytrzymie
Nawet jak Ci facet komplementy sadzi, to też jest źle, bo na pewno coś się za tym kryje. Masakra.
I dalej już leci 17 linijkowy słowotok (tak, policzyłem) którego jedynym celem jest nawiązanie do sytuacji w recepcji.
I w kółko macieju, a bo on jest taki, a bo on nie jest taki, a bo on powiedział, a bo on nie powiedział, a bo on zrobił, a bo on...
Rozumiem, że Ty sama jesteś idealna, doskonała i bez skazy, tylko po prostu trafiłaś na podłego oszusta i socjopatę,
który traktuje Cię jak szmatę, nie okazując należnego Ci szacunku oraz bezgranicznego uwielbienia całując ślady twych stóp?
Bo okno otworzył i na recepcji rozmawiał? Ach nie no tak, jeszcze nie dopilnował, żeby na urodzinach wszyscy zaczekali na twe przybycie.
Co za zniewaga, jak on mógł, bydle i cham. Nie gniewaj się, ale z mojej perspektywy tak to właśnie wygląda.
Oczekujesz cudów na kiju, ale cały czas tylko czepiasz się bzdur. No sorry dziewczyno, ale to wszystko są zwyczajne bzdety.
Zamiast skupić uwagę i chociaż część energii na tym jak sprawić, żeby było dobrze, to mam wrażenie czekasz tylko na to,
żeby mieć kolejny pretekst do nadąsania się i analizowania w lewo i w prawo czy jak byliście wczoraj na spacerze,
to on specjalnie szedł nierównym krokiem, żebyś Ty się przewróciła i złamała nogę najlepiej, to wtedy będzie znowu mógł
bajerować laski na izbie przyjęć w szpitalu i umawiać się z pielęgniarkami. Oczywiście na twoich oczach, no bo jak inaczej.
A jeśli jeszcze tego nie zrobił, to na pewno już to planuje, tak jak zaplanował te urodziny. Taki miszcz planowania

Ciekawe są te dwa skrajne punkty widzenia jednej sytuacji...

Fziekuje za odpowiedzi. Nestety, ale widze,ze dalej juz nie moge tak ignoroeac sprzecznosci, wlasnie tego dysonansu poznawczego - swietnie wylapane przez beyondblackie...Za duzo ktecenia, przeinaczania, lekcewazenia. Glos rozdafku I intuicji pokrywa sie z tym niestety, co piszr beyondblackie I wszyscy inni oprocz jedneho glosu, udzielajavy sie w tym watku...

Są tacy, którzy np gwałt na kobiecie tłumaczą, że "sama sie prosiła".
Brzmisz, jak adwokat diabła.

anderstud: Jeszcze w ten sam weekend zainicjowałam po powrocie rozmowę na ten temat. Zresztą już o tym wyżej pisałam.  Tak więc nie będę się powtarzać co do reakcji partnera na to, co z nim poruszyłam. Co do ustaleń, mamy się niedługo spotkać i pogadać, co dalej, co nam przeszkadza, takie wyczyszczenie sytuacji i albo pójście razem dalej, albo nie. Daliśmy sobie czas na pomyślenie.

Co do okna i reszty sytuacji, specjalnie to przytoczyłam, odnosząc się zresztą krytycznie do mojej reakcji, żebyście mieli ogląd sytuacji możliwie obiektywny, nie chciałam się wybielać, bo nie o to mi chodzi. Nadal mimo wszystko uważam, że faktycznie  w różnych sytuacjach (hotel, spotkanie ze znajomymi - też się nie będę tu powtarzać) zabrakło mu zwyczajnie kultury - jak to zauważyła Klio...

Chcialam odswiezyc moj watek, bo znajduje sie w kryzysowym momencie zwiazku. Tyle sie nazbieralo watpliwosci, ze rozwazam jego zakonczenie. Postaram sie jakos w miare konkretnie to opisac. Bardzo licze na wasza pomoc, obiektywna ocene.
Zdecydowalam sie zostac z panem z watku, jestesmy razem od roku. Jednak moje watpliwosci wlasciwie ciagle przez okres trwania zwiazku wracaja jak bumerang. Kiepsko u nas z faktyczna bliskoscia emocjonalna, z otwartoscia. Po tym roku czuje, ze niewiele o moim partnerze wiem. Jest jakis blok szyba z jego strony. Ja tez jestem ostrozna, wrazliwa. Jednak caly czas staram sie jakos poglebiac komunikacje, inicjatywa zazwyczaj jest z mojej strony. Gdy sa sytuacje trudne, nieporozumienia, konflikty – tu tez praktycznie tylko ja sygnalizuje, co bym chciala poprawic, co jest dla mnie np. trudne. Rozmawiajac na zywo, czesto moje wypowoedzi odnosnie danego problemu czy pogladow pozostawia bez komentarza, nie dzieli sie tym co o tym mysli, na prosbe o informacje zwrotne mowi, nie wiem co powiedziec. Jakby ...zbieral informacje? Nie obchodzilo go to? Nie mam do niego dostepu..Poza tym przejawia tendencje do kontroli i dominacji choc nie jest to tak jednoznacznie nasilone, jak naczytalam sie tu w niektorych watkach. Byc moze dlatego, ze nie mieszkamy ze soba...Banalny przyklad – gdy ja gotuje, chce mi pomoc. Tyle ze zaraz zaczyna poprawiac – kuchenke to on nastawia na 9, nie na 7 (jest elektryczna) i mi przestawia, jak przyprawiam, to mowi, zeby dodac tego i tego, jak patelnie chce zalac woda, to sie zwraca uwage, zeby odczekac, bo on nie zalewa. On i on...Jak wspominam miedzy naszymi spotkaniami, gdzie ide, to dopytuje tak dokladnie, ze az zartem go spytalam, czy moze mam mu podac dokladny adres? Nie zaprzeczyl. Jak mam np. wybrac kase chorych, to tylko z nim, nie pytac znajomych. Jakby podjecie decyzji z wylaczeniem jego bylo wymierzone przeciwko niemu. Moje rozwiazania czesto podwaza i neguje. Wsrod jego znajomych zdarzaly sie sytuacje ignorowania mnie lub gdy ktos chce ze mna rozmawiac,  wtraca sie i zaraz przekierowuje rozmowe na siebie, lub tez zaczyna podwazac to, co ja mowie...Na poczatku znajomosci (okolo 2 miesiace) trafilam na ostry dyzur, towarzyszyl mi. To wtedy po raz pierwszy dotarlo do mnie, ze brakuje mu empatii. Bylam wtedy ledwo zywa, z ostrym stanem zapalnym, prawie 40 stopni goraczki. Ledwo szlam, ale ani razu mi nie pomogl, zartowal, niecierpliwil sie przy pielegniarce, ile to moze potrwac, jak czekalismy na lekarza, ani razu np. nie wzial za reke, siedzial tylko obok. Potem lezalam u niego w domu pare dni, to sie mna fajnie zajmowal, kupil tez leki, robil oklady. Po prawie roku znajomosci traf chcial, ze sytuacja sie powtorzyla. Tym razem zachowywal sie inaczej, byl caly czas przy mnie, trzymal za reke, mialam poczucie faktycznego zainteresowania. On zdaje sobie sprawe, ze nie ma wyczucia, trudno mu sie w kogos wczuc, jest gruboskorny. Ma zdolnosc do autorefleksji, wgladu, przyjmuje krytyke. Mowi, ze probuje sie nauczyc nowych zachowan. I ostatnio po tym roku widze, ze w wielu sprawach sie bardzo porawilo. ale w wielu naroslo duzo frustracji. Opisywalam juz sytuacje z recepcjonistka, jak sie skonczylo daniem jej numeru do jego pracy, bo ma odpowiednie kwalifikacje, a mi powiedzial, ze ja nie mam. Po paru miesiacach robil kasting na wolne miejsce do jego teamu. I pisal mi ze wrecz zachwycila go pewna pani z dokladnie moim wyksztalceniem, ze od razu mu przyszlam na mysl. To mam, czy nie mam odpowiednich kwalifikacji? Zachwyty kontynuowal, gdy sie widzielismy do momentu, gdy mu powiedzialam,  ze jak jest taka swietna, to niech ja przyjmie. Od tego momentu juz nie powiedzial o niej slowa a zaczal o innych osobach ktore tez mu sie spodobaly. Ostatecznie okazalo sie. ze od poczatku mial upatrzona starsza babke z doswiadczeniem i to ja przyjal...W sytuacjach konfliktowych bardzo czesto wypiera sie ze cos mialo miejsce, ze cos powiedzial, odwraca kota ogonem, bywa, ze umniejsza moje odczucia. Czasem sie czuje, jakbym byla tylko jedna z jego opcji na spedzanie wspolnego czasu. Mam jakies wrazenie, ze ma inna wizje zwiazku, jest na innym etapie. 11 lat starszy, po rozwodzie, dzieci odchowane. To jest czas na siebie, wolnosc, swoboda, otwarte spotykanie sie bez zobowiazan, ma byc mozliwie milo, bezproblemowo i przyjemnie.
Bardzo dba o poprawny odbior przez innych, czasem mam odczucie, ze az za bardzo stara sie byc „friendly“. Na poczatku znajomosci tez bardzo czesto staral sie wywrzec wrazenie, zagadac zbajerowac czy to sprzedawczynie, kelnerke czy recepcjonistke. Teraz to praktycznie zaniklo ale jakis niesmak pozostal.
Jest bardzo pomocny, potrafi byc hojny. Pomaga mi w moim mieszkaniu, wszystkie meble mam zwiezione czy skrecone dzieki niemu. Czesto kupuje kwiaty, podklada czekoladki. Na Gwiazdke kupil mi perfumy, bez okazji – kolczyki. Jest bardzo dobrym organizatorem naszego wspolnego czasu, ale potrafi byc otwarty na moje propozycje. Swieta i urlop spedzamy razem. Po roku przedstawil mnie siostrze i mamie. Nie jest wylewny nie mowi o uczuciach, nie jestem pewna, co do mnie czuje. Ale potrafi czesto przytulic, mowi, ze cieszy sie, gdy z nim jestem.
Wyzwala we mnie silnie wewnetrzne dziecko. Przepracowuje je, jak i inne rzeczy na terapii. Sama czasem przez to siebie nie poznaje. Cala ta sytuacja dystansu, niejasnosci, jakichs gierek, testow. braku otwartosci frustruje mnie na tyle, ze tez czesto zbyt nerwowo reaguje, denerwuje sie, potrafie krzyknac. To go tez moze oddalac. Czuje sie sfrustrowana, nie czuje sie bezpiecznie w tej relacji.
Niepokoi mnie historia z eks-zona. Twierdzi ze popadla w paranoje. ze jej sie to stopniowo pojawialo, pokazywal nawet szpital, w ktorym byla. Ponoc byla o niego paranoicznie zazdrosna, wypisywala listy z posadzeniami do sasiadek. Ale jak widze, w jak subtelny sposob probowal grac na moich emocjach. wzbudzac niepewnosc...to i tutaj jakos wrecz sobie mysle czy i zona nie miala realnych podstaw do takich zachowan..
Czytajac ostatnio watek Esther natknelam sie na opis pana i az nie wiedzialam, czy smiac sie, czy plakac. Te gacie Kelvina-Kleina...Tak, partner tez ma, cieszyl sie, jak kupil w promocji. Zwraca uwage na markowe rzeczy, ciuchy, zegarki, dobry samochod. Imponuje mu szwagier-milioner, troche mu zazdrosci...Tchnieta watkiem Esther, zajrzalam wczoraj na portale randkowe dla chrzescijan. Na jednym z nich sie poznalismy. Ja wiem jeszcze tylko o drugim, moze sa inne. Na tym drugim go znalazlam, z aktualnym zdjeciem. Na tym, gdzie sie poznalismy, jest stare zdjecie, tego profilu raczej nie uzywa. Na nowym ma nick Special, szuka parnterki madrej, szczuplej, otwartej, czulej i lubiaca seks. Ostatnio logowal sie przed  ponad tygodniem. Nie wiem, czy to wszystko ma juz sens..Ostatnio czesciej byly spiecia, na przemian z bardzo fajnymi okresami. Pare dni temu taki kryzys zaowocowal, ze cos drgnelo. Zaczal sie otwierac. Ja sie zastanawiam czy zwiazek kontynuowac, o czym wie. Wydaje sie, ze bardzo sie tym przejal. Dzieli sie myslami przez mejl, ale pyta sie, czy jego pisanie mnie nie drazni. Jest gotowy sie nie narzucac, nie zasypuje mnie wiadomosciami na whatsupie, ale chce podtrzymywac kontakt, chce sie spotkac. Ja na razie wole mejle, wole sobie przemyslec. Poradzcie, czy to ma sens. On jest zdolny do samokrytyki, przyznal ze bywa egoistyczny, ma problem z wczuciem sie w emocje, pisze, ze trudno mu sie otworzyc, bo boi sie zranienia (kiedys mi to juz mowil). Ale cza to tylko takie mowienie wszystkiego co nalezy w tej sytuacji, zeby nie bylo ujmy na narcyzie. Ktory i tak juz szykuje sobie przeskok na druga galaz?
Przepraszam za chaos. Moze ktos przes to przebrnal i pomoze...

Hmm, czuje się z nim emocjonalnie związana, na pewno oksytocyna na to też wpłynęła. Dużo spędziliśmy miłych chwil, stał się dla mnie ważny. Nie jest to dla mnie wszystko jednoznaczne, mam teraz te dwie glowy, o których pisała Maja Friedrich. Emocjonalna bije sie z racjonalna. Zapewne to jest właśnie dysonans poznawczy...Jestem przez to pogubiona, stąd ten post na forum.
Gdyby wszystko było źle..a tak, to widzę, jak on nad sobą pracuje, cenie go za to, że potrafi pierwszy wyciągnąć rękę, w trudnych sytuacjach stara się rozmawiać. Lubię z nim spędzać czas, potrafi o mnie dbać, stał się częścią mojego życia.
Moja terapeutka twierdzi, że jestem współuzależniona...To by tłumaczyło wiele moich zachowań i to, że tak trudno mi się ogarnąć, tylko bije się z myślami..

HM, zapewne tak jest...Tym bardziej, że ja sama też tak gdzieś wewnętrznie czuje. Na pewno trzymam dystans, to on bardziej ostatnio starał się pokazać, że nad sobą pracuje, coś z jego strony zmieniało się na lepsze...Ale cały czas to zamknięcie..Jest bardzo racjonalny, mało wylewny, ostrożny. Wręcz w przeczuleniu reagował na wszelkie moje dystansowanie się. A ja po wcześniejszych zachowaniach poczułam się niepewnie w tej relacji, straciłam zaufanie. Widziałam, że się stara, a nie mogłam jakoś zaufać. On to wyczuwał, powiedział mi o tym.
A mimo to święta wielkanocne spędziliśmy razem, z jego mamą i dziećmi, to było niedawno, pod koniec kwietnia. Tydzień wcześniej zaprosił mnie na urodziny siostry, tam mnie jej, szwagrowi i jego mamie przedstawił. Dlatego jakoś wydawało mi się, że jednak na mnie jest zdecydowany. Tylko trudne przejścia z żoną, rozwód tak go zamknęły, tak się stał ostrożny...

No cóż, jak pisałam, ostatnio on się jakby więcej starał, ocieplił, starał się  zmieniać, ja natomiast nie miałam już poczucia bezpieczeństwa, zaczęłam już się irytować na jego przejawy dominacji czy traktowania mnie jak dziecko, okazywalam to wtedy otwarcie. Czasem mam odczucie, że mogłam sobie reakcje odpuścić, niepotrzebnie psulam atmosferę..Straciłam już chyba zaufanie, stałam się uwrażliwiona. Mogłam sobie odpuścić pewne reakcje, mam przez to wyrzuty sumienia. Za bardzo nieraz jestem emocjonalna. Tylko...przykład choćby z ostatniego tygodnia. Miałam bardzo ważny egzamin. Sama u niego się uczylam, skończyłam kosztowne kursy przygotowujące, stresowałam się. W tym dniu on pojechał do matki, ja na egzamin. W przerwie pisałam do niego, na koniec egzaminu też. On ani razu nie spytał sie, jak mi idzie, jak poszło..tylko pisał, jak to u matki się objadl, że zaraz matka przyniesie jeszcze jabłecznik, że chyba wróci przez to później, niż się umawialiśmy. Dodam, że tego dnia mieliśmy wieczorem razem wyjść coś zjeść, planowaliśmy to od tygodnia, ale tak się objadl, że to nie wypaliło...byłam zła i zwyczajnie było mi przykro, nie mógł zrozumieć, dlaczego witam go po powrocie z egzaminu chłodno...Ale nieraz moje nerwowe reakcje oceniam za nadmierne. Dlatego mogło go to zdystansować i zaczął zaglądać na portal. Po prostu wydaje się, że mamy podobny problem ze wzajemnym zrozumieniem, jesteśmy oboje ostrozni. Z drugiej strony mam wrażenie, że przez jego wyraźny rys narcystyczny partner boi się emocjonalnej bliskości, jest zdolny tylko do powierzchownych relacji...

Ciężko mi to wyłączyć właśnie, dobrze wylapalas...Głowa emocjonalna przesłania racjonalna, tylko czasem mam przebłyski..Tak, szukam wytłumaczen... Spróbuję wyłapać samo zachowanie, fakty. Tylko, że mam obraz całości zdarzeń, wspólnego czasu przez ten rok, a tu przedstawiłam tylko jakiś wycinek..to mi zamazuje ocenę..

Nie, masz rację, nie padły.
U mnie uczucie rozwija się powoli, potrzebuje więcej czasu. Owszem, na poczatku jest zauroczenie, ale chyba nie o to pytasz. Mam takie odczucia, że wielokrotnie podczas naszej znajomości moje rodzące się uczucie zostawało przez niego przydeptywane różnego rodzaju zachowaniami, które mnie raniły i chwiały moim poczuciem bezpieczeństwa. Potem znowu zaczynało rozkwitać i znowu opisane wyżej i inne zachowania mnie "studziły". Praktycznie od początku znajomości było pogrywanie ze mną, testowanie, lekceważenie. Oczywiście nie tylko takie zachowania były obecne, bo szybciej bym się zaczęła ogarniać...Nie dał mi na to szansy...choć uczucia rozbudził, związałam się, nie jest mi obojętny. Ale...
Dzięki za to pytanie

Im wiecej tu pytań i mojego zastanawiania się nad odpowiedziami, tym coraz mi ciężej i smutniej...No cóż, Marata, nie ma co ukrywać, z tym szacunkiem to i po obu stronach różnie już bywa..Zastanawiam się, czy i on mógł się czuć tak naprawdę chciany, kiedy taki dystans stawiałam... Tylko po co miał te zagrywki, które wszystko psuły i mnie oddalały? Rys narcystyczny, jego też niskie poczucie własnej wartości-to wiem, ale chyba nie chce go znowu tlumaczyc. Trochę z tymi trudnymi cechami się zazebilismy, wywołujemy w sobie trudne reakcje, zachowania, odsuwanie,przybliżanie. Chciana raczej się czuje, szanowana - z tym to różnie, ostatnio było lepiej, kochana..mam mieszane odczucia. Oboje wydajemy się po równo przewrażliwieni, chowający się przy oznakach oddalenia czy odrzucenia, nadinterpretujacy...Brak mi poczucia bezpieczeństwa

hagith nie rozumiem Twoich dylematów w obliczu odkrycia jego profilu na owym portalu randkowym. anderstud ma rację pisząc, że on nie traktuje Cię poważnie, cały czas szuka szczęścia, a Ty faktycznie jesteś tylko opcją z powodu braku lepszego wyboru na ten moment. Trudno, żebyś w tych okolicznościach czuła się pewnie i bezpiecznie w tym związku.
Fakt, że on bywa miły i czasami opiekuńczy, niczego w tej kwestii nie zmienia.
On cały czas szuka, a Ty jesteś tylko przejściowym czasoumilaczem, tak to widzę.
Uważam, że marnujesz swój czas i angażujesz emocje w związek bez przyszłości.