Sex- przyczyna awantur i problemów - Netkobiety.pl

Dlaczego to akceptujesz?
Po co Ci taki mężczyzna?

Nie akceptuje, choć to ze jesteśmy razem pewnie o tym świadczy. Nie chce żeby tak robił. Bardzo zależy mi na tym żeby się zmienił. Czas, uświadamia mi Ze to się juz nie zmieni.

Maz uważa ze to ze mną jest cos nie tak.ze jego zachowanie jest w porządku, a ja to negatywnie odbieram z uwagi na niska samoocene.nie potrafi zrozumieć Ze dla mnie to jest chore i poniżające zachowanie. Uważa mnie za emerytke co dla mnie nie ma kompletnie związku, bo to ze mam 28 lat nie zmienia faktu ze chce być szanowana i kochana.

Twój mąż jest maniakiem seksu, traktuje cię przedmiotowo. Tak traktują właśnie maniacy seksu. Jesteś do tego żeby mu dać dupy. Obawiam się że to się nie zmieni. Tego typu manie seksu wiążą się z niską samooceną która powoduje kompulsywny seks. Kompulsje to rodzaj wyładowania napięcia psychicznego. Jeśli tak u niego jest to prawdopodobnie jest chory - a dokładnie uzależniony od doznań seksualnych. Ciężka sprawa bo raczej mu tego nie wyjaśnisz skoro uważa że z nim jest wszystko w porządku. Wygląda na to że jeśli nie pójdzie na leczenie to małżeństwo się rozpadnie. To co robi nie jest normalne i wykracza poza standardowe potrzeby seksualne. Jest seksoholikiem, a ty jesteś jego uzależnieniem. To tak jak z narkomanem któremu nie daje się narkotyków... wpada od razu w gniew. Tak samo jest z nim.

Nie Jednokrotnie myślałam o odejściu. Kilka razy wyprowadzalam sie do mamy, ale po kilku dniach wracalam.
W rezultacie nabawiłam się depresji,nerwicy serca, braku poczucia własnej wartości.

Co będzie dalej Nie wiem,nie umien od niego odejść... Stracić rodzinę to stracić sens życia.

Czyli uwazasz Ze nie warto wierzyć w ludzi? Ja wierzylam ze to wszystko jeszcze wróci ze będzie mnie kochał tak jak dawniej. Nie sadzilam ze jeżeli ktoś kocha szczerze i chce dobrze może zostać tak potraktowany.
Nie to nie jest sensem mojego życia co pokazuje mu na każdym kroku stad te kłótnie. On odbiera to tak ze ja go odtracam i olewam.
Czasem zastanawiam sie czy kocham jego czy wspomnienie o nim. Zawsze bardzo przywiazywalam się do ludzi do niego zwłaszcza.
Od paru miesięcy próbuje się od niego uniezależnić co on na każdym kroku mi utrudnia. Nie został z córkami kiedy chciałam iść na rozmowę o prace, nie podpisał zgody na dotacje kiedy chciałam otworzyć działalność, nie daje pieniędzy na życie...
Ja naprawdę nie chce tak juz żyć. Nie potrafię się zebrać w sobie i od niego odejść. Nasza młodsza córka tak bardzo go kocha...
Jesteśmy razem od 14 lat... Ja nie pamiętam życia bez niego.
Dziś znów kolejna awantura, po jego ostatnim wyjściu postanowilam zrobić jakiś krok i zalozylam konto na portalu randkowym nie po to żeby szukać sexu, ale normalności...której tak bardzo mi brakuje... Zostalam zwzywana od dziwek kurew i puszczalskich. Choć za taka sie nie czuje...

''Nie sadzilam ze jeżeli ktoś kocha szczerze i chce dobrze może zostać tak potraktowany.'' Ja też i dlatego, jeśi mnie ktoś tak by potraktował, uznałabym, ze mnie nie kocha i mu NIE ZALEŻY.     
    no ale ty wolisz  ufać, choć widzisz, że to nie daje efektu.  Poczytaj sobie o kobietach kochających za bardzo i blog ''moje dwie głowy'' - może zrozumiesz , co chcę Ci przekazać. Zaufanie się buduje latami, ale często można go stracić jednym gestem. Ufasz komuś, kto wielokrotnie pokazał, że nie można mu ufać, więc wybacz, dlaczego mu NADAL UFASZ? 

I powiedz, dlaczego on nagle miałby się zmienic, skoro od lat cię nie słucha i ma gdzieś, a ty na to nie reagujesz?? 
Dlaczego on ma się zmienic, skoro on ma to, czego chce i mu z tym dobrze?? 
Dajesz mu komfort jego postępowania i chcesz, żeby on ten swój komfort pogorszył?
Ładny wzorzec traktowania kobiet i wzorzec rodziny przekazujecie oboje swoim córkom.
No ale najważniejsze, by nie stracić rodziny....
niechby pił, niechby bił, ale był...

Łatwo jest napisać, rozumiem ze przyjmoesz mnie pod swoj dach z dwójka dzieci.
Zdaje sobie sprawe ze moje dzieci maja ciężkie dzieciństwo strasznie mnie to boli.
Mam jeszcze jeden wybór zniszczyć męża w sądzie, bo wbrew tym opiniom nie godze się z tym jak maz mnie traktuje i sprawa została skierowana do sadu przez prokuratora o znęcanie się.

Gdybym miała warunki, możliwe, że bym to zrobiła.
Nie piszę o tym , by się powymądrzać. Pisze raczej z perspektywy dziecka, którego matka nie chciała odejść od ojca, bo miała tysiąc wymówek. Wolałam by nas oddała do domu dziecka-poważnie. Wolałam mieszkać skromnie i ubogo, ale w spokoju i miłości. Tylko ze mną-dzieckiem- mama się nie liczyła. Dzis wiem, że bardziej jej zależało na własnej wygodzie niż na tym co dziecko czuje. Nie twierdzę, że z tych samych powodów Ty nie chcesz odjeść. To tylko moje spostrzeżenie wynikające z własnego doświadczenia.
Napisać jest łatwo, to prawda, ale nie ma rzeczy niemożliwych. Trzeba sobie tylko uświadomić, że prostsze rozwiązania rzadko są lepsze.

Oczywiście, ze da się. Dlatego o tym pisałam. Znam osobę, która od męża tyrana uciekła nawet się nie pakując. Tak jak stali, wykorzystali jego nieuwagę i uciekli. Tułali się trochę u mamy, trochę u siostry, trochę u kuzynki, trochę w domu dla bezdomnych. Ostatecznie wylądowali w domu samotnej matki.
Druga osoba tez uciekła pakując w worek od śmieci najpotrzebniejsze rzeczy dla dzieci (nawet nie dla siebie). Mieszkali w domu gospodarczym u obcej kobiety, w zamian za pomoc w gospodarstwie. Tylko to wszystko wymaga wyrzeczeń. Nie każda kobieta chce się ich podjąć.