Niegrzeczne dziecko i moj partner - Netkobiety.pl

opisz sytuacje w jakich dziecko jest niegrzeczne, bo dla każdego "niegrzeczne" to znaczy co innego.

Współczuje Twojemu dziecku. Masz do niego bardzo roszczeniową postawe. Oceniasz jako niegrzeczne. Przerzucasz całą odpowiedzialność za jego zachowanie na niego. To nie jest dorosła osoba, zdajesz sibie z tego sprawę? Że ma 7 lat? Że nie ma przy nim taty? Wiesz, że ma tylko Ciebie, a Ty jesteś wiecznie zawiedziona jego zachowanien. Że sobie z tym nie radzi? Że mamusia ma nowego partnera? Że pojawił się braciszek, co dla dzieci jest dużym stresem- boja sie, ze pojda w odstawke, i faktycznie chwilowo tak jest, bo noworodki są bardzo absorbujace. Dawniej mama miala wiecej czasu, a teraz musi nakarmic malego bo placze, przewinac, ogarnac, a wczesniej przeciez w ko kretnych momentach mama zawsze byla. Dzieciak boi sie, ze przestaniesz go kochac, a ojca juz stracil. Do tego, 7 latek wciaz uczy sie radzic sobie z emocjami. Nie ma w Tobie, zadnego wsparcia. Poprostu oceniasz go swoja dorosla miara. Ma wiedziec jak sie zachowywac, bo tak. Bo mu powiedzialas, ze tak ma byc i tyle. Dostosuj sie mlody, albo gin jako niegrzeczny. Twoje dziecko przez to bycie "niegrzecznym" odreagowuje stresy, z ktorymi sobie nie radzi. Probuje zwrocic Twoja uwage na siebie. Pomoz mu do jasnej cholery, ucz go jak radzic sobie z emocjami i nie pozwol mu czuc, ze Cie traci. Wspieraj. Badz matka.Wychowujesz dziecko, przygotowujesz go do bycia doroslym. Jesli nie wiesz jak sie do tego zabrac idz do poradni psychologiczno - pedagogicznej, czy poradz sie jakiegos pedagoga. A swojego partnera postaw do pionu nastepnym razem, jak bedzie czepial sie Teojego dziecka. Chlopak to slyszy i czuje. Chcesz, zeby czul sie odrzucony? Chcesz wychowac osobe pelna kompleksow i emocjonalna amebe? Nie wystarczy, że ojciec go odrzucil (nie utrzymuje wystarczająco kontaktu). Obecny facet niech też go gnębi. Na pewno zadziała to pozytywnie na jego rozwój!!! Twoj partner zamiast sie z Toba kłocic, powinien przejąc role ojca i troche wesprzeć dzieciaka jak mężczyzna. Twoj syn, pewnie czuje się przy nim jak kula u nogi - "nowy partner mamy pewnie, by chcial, żeby ona nie miala wczesniej dzieci, żeby mnie tu nie było". Pokaz swojemu synowi jak sie zachowywac, wspieraj i nagradzaj jego dobre zachowania, tlumacz, kochaj, i bierz udział w jego emocjonalnym rozwoju. O ile to mozliwe, olewaj jego negatywne zachowania - pokaz mu, ze jestes zawiedziona, ale nie dawaj mu swojej uwagi i nie gnęb. Bedzie wiedzial, ze jedynie pozytywnym zachowaniem, bedzie mogl zdobyc Twoja uwage i uznanie. Stwarzaj mu mozliwosci pozytywnego wykazania sie i nagradzaj. Badz konsekwetna, wczesniej wyznaczaj granice jak ma sie zachowywac. Dawaj mu wyzwania (jak ma sie zachowywac) i motywuj malymi nagrodami, niespodziankami. Powiedz, ze to challange. Zrob zabawe. I wytrwaj. Wspieranie pozytywnych zachowan z czasem sie oplaci. Możesz poszukać bajek terapeutycznych dotyczacych jego problemow. Zagospodaruj mu troche czas wolny. Hobby, sport. Naucz go pozbywać sie negatywnych emocji w pozytywny sposob. I zrozum, za jego negatywne zachowania odpowiadasz również Ty. On ma jedynie 7 lat. Naucz go być człowiekiem. To Ty jesteś dorosla. Nie on. Nic dziwnego, że: brak ojca, nowy nieprzychylny partner mamy, nowy braciszek i zawiedziona mama to nie jego świat. To nie są problemy, które 7latek zrozumie ot tak i sam sobie z nimi poradzi.

Rozmowa jak sie czuje, gdy .... - tak.
Pytanie: dlaczego tak sie zachowujesz? - nie.

7 latek nie bedzie w stanie okreslic, dlaczego tak sie zachowuje. Nie jest swiadomy swoich emocji, moze nie umiec okreslic dlaczego tak, a nie inaczej postepuje. Nie wie nawet, co jest problemem - poprostu w określonych sytuacjach jest mu przykro, smutno, czuje siś gorszy lub zły. Do tego, takie pytanie znowu wrzuci go w poczucie winy - że robi źle, że mama jest nim zawiedziona. Na dzieciece mozesz to sobie przetlumaczyc tak: "dlaczego caly czas robisz mi zawod synu?" = pretensje, dlaczego nie jesteś dobrym synem? Dlaczego jesteś zlym synem?

Sytuacja, w jakiej znalazł się Twój syn, jest dla niego bardzo trudna. Nie dość, że pojawił się w Waszym domu nowy mężczyzna, co już może burzyć jego poczucie bezpieczeństwa, to jeszcze malutkie dziecko, które niewątpliwie absorbuje tak Twoją, jak i partnera uwagę. Mało tego, to dziecko jest Wasze wspólne, więc syn może mieć poczucie, nawet niekoniecznie uświadomione, że znajduje się w gorszym położeniu, bo ma tylko Ciebie. Naprawdę nie dziwi mnie, że siedmiolatek czuje się w tym wszystkim zagubiony i sprawia problemy.
Ten mechanizm jest zresztą bardzo prosty - jego zachowanie to wołanie o uwagę. Ono tak reaguje zupełnie naturalnie, ale to Wy jesteście dorośli i to Wy powinniście wiedzieć, że trzeba mu poświęcić mnóstwo swojego czasu i uwagi, by od nowa zbudować to mocno zachwiane poczucie bezpieczeństwa.

Twój partner ma dość Twojego syna, ale czy zrobił cokolwiek, oprócz stawiania wymagań, aby się do dziecka zbliżyć? Czy je akceptuje, czy traktuje jak zło konieczne, jak coś, co kiedy wiązał się z Tobą, musiał przyjąć z dobrodziejstwem inwentarza?

Opisz może jak wygląda Wasz dzień, Wasz/Twój czas spędzony z synem. Czy jesteś pewna, że dziecko czuje się kochane, potrzebne, ma pewność, że bez względu na to jak się zachowuje, to w Twoich uczuciach to niczego nie zmienia? Pozwolę sobie wysunąć nieśmiały wniosek, że chyba nie bardzo.

Pytasz co robić - odpowiadam, że dać dziecku to, czego potrzebuje, czyli ciepły ton głosu, cierpliwość, przytulenie, uwagę. Ono musi czuć, a nie tylko o tym słuchać, że jest bezwarunkowo kochane, że nikt i nic mu nie zagraża, a jego pozycja w Waszym domu jest stała bez względu na okoliczności. Zapewniam, że i jego zachowanie ulegnie wówczas diametralnej zmianie.

Bardzo mądre spostrzeżenia tu padły. 
Dziecko próbuje na siebie zwrócić uwagę.  I robi to tak jak potrafi.

Szkoda dzieciaka.

Brutalne, ale prawdziwe. Niestety.
Zwróciłam uwagę, że w tym wszystkim padła taka kolejność: niegrzeczne dziecko -> denerwujący się partner -> kłótnie. Dla mnie wygląda to tak, jakby dziecko w tym wszystkim było najmniej ważne, pomimo że to ono jest ofiarą zaistniałej sytuacji.

Mądry rodzic, kiedy widzi, że dziecko, zwłaszcza małe, bo okres nastoletni mimo wszystko rządzi się nieco innymi prawami, zaczyna sprawiać kłopoty, najpierw przyjrzy się sobie.

Z założenia nie piszę tu o kochających matkach, bo te wiedzą co robić jak dzieco jest niegrzeczne i na pewno nie stawiają na pierwszym miejscu konkubenta...
Piszę o rodzicach, którzy mają dzieci w tak głębokim poważaniu że dziecka jedyna szansą na uwagę jest rozrabianie. Te matki naprawdę nie lubią swoich dzieci i z czasem nie lubią ich bardziej i bardziej.