Jak podjąć decyzję o ciąży - Netkobiety.pl

Skoro tak juz to zdaj sie na traf bedzie to spoko;) nie bedzie to drugie spoko

Wydaje mi się, że chodzi o zmianę trybu życia. Dzisiaj mamy bardzo bogate życie poza pracą, bo rzeczywiście wkładamy wysiłek w to, żeby co wieczór nie siedzieć na kanapie przed telewizorem. I tak jak nie kino, to teatr, wspólne gotowanie albo weekend w SPA. Bardzo, bardzo to sobie cenię i obawiam, że w momencie jak będziemy mieć dziecko staniemy się jedną z tych par, które poza pracą, obiadem i wieczorem przed Netflixem już nic nie robią. Przecież nikt tego nie planował a jednak tak się stało. Moja siostra ma 3 dzieci i płacze jak opowiadamy jej jak my spędzamy weekendy czy czas wolny. Mój partner nie do końca pomaga, bo sam opowiada " jak to nasze życie się zmieni, skończą się wieczory przy winie i kolacje na mieście...". Racja - wszystko zależy od nas samych i wychodzić można również z dzieckiem ale jednak nie wierzę, że większość z nas wybiera kanapę i siedzi na niej, bo lubi. Jakkolwiek irracjonalnie to brzmi najchętniej chciałabym żeby mi partner podpisał, że obiecuje, że nie zdziadziejemy na kanapie Nie wiem skąd ten cały strach.

Na traf się zdać nie mogę, bo pilnuję płodnych jak jastrząb i przestać nie mogę

Dodam jeszcze, że ja mam 28 lat a prawie mąż 35.

Ja Cię rozumiem. Też się boję zmian jakie nadejdą wraz z dzieckiem, żyję w podobny sposób jak Ty. Już teraz zastanów się jak chcecie funkcjonować przy dziecku - czy będziesz rok na macierzyńskim, czy krócej i praca a dziecko opiekunka lub żłobek. Poczytaj, jest sporo blogów o np podróżach z dziećmi, dzięki takim ludziom łatwiej Ci będzie poczuć, że z dzieckiem "też się da" żyć

Dziecko ZMIENIA WSZYSTKO.
Nie jesteś jeszcze gotowa na te zmiany, nie przyspieszaj tego na siłę. Narzeczonemu powiedz prawdę, że wolałabyś jeszcze poczekać.

Zawsze zmienia wszystko, a przede wszystkim spojrzenie na dotychczasowe życie i przyszłość.

Oczywiście, że są ludzie, którzy dalej realizują swoje plany. Ale to już są plany zmodyfikowane.

Ja musiałam zmienić całe swoje dotychczasowe życie, ponieważ okazało się, że syn ma Zespół Aspergera. Trzeba było wszystko dostosować do jego potrzeb, tryb życia, tryb dnia, posiłki, pracę oraz jakikolwiek czas wolny. Do tego terapie, rehabilitacja.
Wszystko się zmieniło. Nie piszę, że na gorsze, choć zapewne łatwiej byłoby mieć całkowicie zdrowe dziecko. Dziecko wróży zmiany. Jak ktoś nie jest na nie gotowy, to powinien sobie darować myśli o rodzicielstwie, przynajmniej na jakiś czas.

Nigdy tak nie myślałam decydując się na dziecko.Ze zmienia wszystko.W naszym życiu dziecko nie zmieniło wiele-od malucha ciągaliśmy ją na nasze wyprawy,wakacje,narty.Owszem,czasem było tak,że mąż zwiedzał Klasztory Meteora a ja z młodą siedziałam w aucie bo jej się nie chciało już chodzić.Wieczorami do knajpy braliśmy dziecko i wózek,w którym panna spała a my raczyliśmy się winem:)
Ale normalnie funkcjonowałam,pracowałam robiłam studia doktoranckie,wychodziłam wieczorami-no cóż,bez męża bo siedział z młodą
Mam takie wrażenie,że nasze dziecko cudownie wpasowało się w nasze życie i bezkonfliktowo się zaaklimatyzowało

Przecież tak naprawdę im szybciej w tej sytuacji sie zdecydujesz na dziecko, tym szybciej zycie wroci na swoje poprzednie tory.

Dziecko (zdrowe, bo nie ma co z gory zakladac, ze bedzie inaczej) nie zmienia zycia w sposob drastyczny, o ile sie z tego dziecka nie zrobi centrum swiata (a w tej kwestii przodują matki, nie ojcowie, wiec w twoich rekach co z tego wyniknie).

Z jednym dzieckiem bez wiekszego kłopotu (choć z wyrzeczeniami)  potrafi sobie poradzić samotny rodzic, wiec nie ma co dramatyzowac.

Oczywiscie zycie sie zmienia, nie wyjedziesz na przyklad ot tak, na wycieczke do Afryki, ale jak masz psa, to problem podobny.

Natomiast im szybciej podejmiesz decyzje o dziecku, tym szybciej bedziesz znowu wolna i znow bedziesz mogla wrocic do obiegu.

dziecko zmienia wszystko, przy okazji mogą pojawić się rozstępy, mi opadły cycki ;-), od 2 lat nie wyszłam wieczorem z domu, bo próbuję bezskutecznie odstawić dziecko od pół roku od piersi. Kiedyś siedziałam do 20 w pracy, a potem zaczynałam pracę w domu koło 23. Teraz wylatuję z roboty o 16, do 22 ogarniam dziecko, od 22 do 23 gotuję obiad na następny dzień i siadam do roboty o 23.00 Padam na pysk, w nocy podaję dziecku pić, tulę go jak się obudzi itd. Wstaję o 6.00, 6.15 budzę dziecko, o 7.15 prowadzę je do żłoba, jadę do pracy ... tak codzień... w międzyczasie - telefon ze żłoba, że bostonka, rotawirus, synek ma stan podgorączkowy, telefon od opiekunki, że się spóżni/nie przyjdzie/chora itd.

Niczego nie żałuję i nie zamieniłabym wcześniejszego życia na to, które mam dziś. A ciąża to była niespodzianka

Sądząc po opisie, po prostu go nie ma.
To przykre, ale bywa i tak.

Gdy rodzi się dziecko przez pierwsze miesiące uczymy sie życia z nim, przyzwyczajamy się do zmian które zaszły w naszym życiu. Myślę że powinnaś odpuścić robienie testów owulacyjnych, odłożyć temat zajścia w ciążę i poczekać jak los zdecyduje za Ciebie.

Nie oceniam Ciebie, ale całe to podjeście do poczęcia dziecka jest jakieś takie zbyt formalistyczne, mechaniczne i sztuczne, a do tego dochodzi Twój całkowity brak szczerości z parnterem. Odnoszę wrażenie, że mimo wszystko czujesz podświadomie, że do tej decyzji jesteś jednak naciskana, że istnieje presja, którą teoretycznie akceptowałaś, lecz poddanie się jej w praktyce napawa Cię lękiem. I nie mówię, ze jest to presja ze strony parntera, jego egoistyczne życzenie, że już teraz nawet przed ślubem masz zajść w ciąże. To moze być ogólna presja wynikająca z faktu  ułożenia sobie jakiegoś tam planu na życie. Rozumiem że chcecie podjemować świadome, odpowiedzialne decyzje, ale ja nie widzę w Was żadnego, ale to żadnego spontanicznego podjeścia do życia.

Strach jest zawsze,  z wielu powodów,  nawet i przy pelnym przekonaniu że jest się gotowym. Bo wychowanie dziecka to duża odpowiedzialność,  nielekka praca i częste chwile zwatpienia i bezsilności.  Ale też szczęście,  spełnienie i brak samotności.
Może odwróć pytanie czy jesteś gotowa i odpowiedz sobie, czy wyobrażasz sobie swoje życie i szczęście bez dziecka? Bo to jest najczęściej wyznacznik , albo się nie chce, albo może być,  a nie będzie to też ok, albo zrobi sie wszystko, by to dziecko/dzieci mieć.  W tym trzecim przypadku byle tylko nie pójść za daleko w drugą stronę i nie podporządkować  staraniom o nie całego  życia i seksu niwelujac przyjemność. Skutecznie, ale na luzie. No i w miarę dynamicznie, z uplywem czasu wiadomo ze szanse na zdrowie dzieciątka i wlasnego raczej maleją,  po co narażać się na niepotrzebne ryzyko.