Co jest ze mną nie tak? - Netkobiety.pl

W pierwszej chwili chciałem odpisać bardzo ostro, ale wziąłem na wstrzymanie. Nie znam Cię i ciężko ocenić człowieka po jednym poście. Mam jednak takie silne przekonanie, że jedną rzecz musisz zrobić na pewno. OTWORZYĆ SIĘ na drugiego człowieka i... obniżyć wymagania? Kilka rzeczy przykuło moją uwagę.

Często podkreślasz jak to potrzebujesz czasu na otwarcie się i nabranie swobody przy kimś. Z jednej strony rozumiem, że są ludzie z takim charakterem i trzeba to uszanować, ale myślę też, że takie osoby bardzo korzystają na treningach umiejętności społecznej. Bo to trochę egoistyczne (zwłaszcza w tych czasach) oczekiwać, że ktoś będzie czekał, aż się odwiniesz niczym Kleopatra z dywanu i pokażesz siebie. Tu nie chodzi o odkrywanie największych tajemnic, aczkolwiek nie mogłem się oprzeć wrażeniu, że poznanie Ciebie bliżej ma charakter czegoś... ekskluzywnego i niedostępnego dla wszystkich?

Kolejna rzecz. Mówisz, że dajesz kredyt zaufania na początku znajomości, ale czy serio tak jest? To robią Ci chłopacy, bo się otwierają całkiem mocno. I to oni podejmują ryzyko, bo nie wiedzą jeszcze do końca jak to się dla nich skończy, a opowiadają o swoich doświadczeniach (nawet jeśli tego nie lubisz). Trzeba mieć twardy tyłek, ale ludzie którzy nie boją się ryzykować i otwierać na innych, to najczęściej Ci najmniej samotni.

A to co najbardziej mnie razi, że ciągle czytam i widzę "Ja, Ja, Ja i jeszcze raz Ja". Czego nie lubisz, czego oczekujesz. Oni wszyscy nawet nie są przedstawieni jako indywidualności, ale każdy z nich jest IDEAŁEM, czyli wpasowuje się (po raz kolejny) w zbiór jakiś Twoich oczekiwań.

Przepraszam Cię jeśli to zabrzmiało zbyt ostro. Sama jednak napisałaś, że "długo czułam się samotna, z czasem polubiłam swoją samotność, lubię być sama, odpocząć od zgiełku ludzi, ale wiadomo, czasem jest tak, że czuję się źle i jest mi smutno bez bliskiej osoby". Myślę, że jest na odwrót. Sama lubisz być tylko czasem, a tak naprawdę bardzo chcesz kogoś mieć przy sobie, codziennie Myślę, że skrytość i nieśmiałość to schowek dla czegoś innego, może małej pewności siebie?

To można wytrenować, bo znam dziewczynę, która mając lat 16 płakała, gdy miała stanąć i powiedzieć coś przed klasą. 9 lat później, po wielu latach ciężkiej pracy i trenowania tego jak się otwierać na innych i być w tym silnym, napotkałem jej zdjęcie jak baluje na after party po Oscarach True story.

To są tak zwane błędne oczekiwania, którymi żyje strach wielu osób. Spodziewasz się w każdej sytuacji tego negatywnego scenariusza. Chociaż też nie oszukujmy się. W życiu będzie tak często, że się otworzysz i zostaniesz odrzucona. Ludzie mogą nas zaakceptować, ale nie muszą. Dlatego tak ważne jest, aby zbudować w sobie taką siłę.

Dla mnie ogromnym przełomem w relacjach z dziewczynami była pewna sytuacja rok temu. Miałam podobnie jak Ty. Wzbudzałem spore zainteresowanie (brzydki nie jestem), ale gdzieś na etapie tworzenia relacji to się zawsze wykruszało. W końcu doszedłem do tego, że sam na to nie pozwalam, bo się nie otwieram. Zacząłem kręcić z taką dziewczyną. Do pewnego momentu było jak zawsze i pojawiła się też taka typowa mała zazdrość. Zauważyła, że się dąsam i zapytała dlaczego. Normalnie bym udawał, że tak nie jest albo odwracał kota ogonem. Nie wiem co mi się stało, ale nagle powiedziałem jej "poczułem się odrzucony". Coś czego NIGDY bym nie zrobił, coś co wiele osób uznałoby za pokazanie słabości. To się właśnie stało moją siłą w tej relacji i zapoczątkowało dużą burzę uczuć ze strony tej dziewczyny. Relacja potrwała ostatecznie krótko, bo pół roku (nie dogadywaliśmy się w poważniejszych sprawach), ale całość oboje wspominamy bardzo dobrze.

Żeby znaleźć kilka wartościowych osób trzeba przekopać się przez cały muł ludzi, którzy nie są warci Twojego zaangażowania. Otworzenie się i zaryzykowanie odrzuceniem to jedyna droga, aby jak najszybciej trafić na żyłę złota

Z tego jak siebie opisujesz wynika, że jesteś introwertyczką, a spotykasz sie z otwartymi ekstrawertykami. Pewnie po czasie po prostu się nim nudzisz - brak otwartości, spontaniczności, nie jesteś towarzyska, a oni pewnie chcą się cały czas spotykać z innymi ludźmi. Na początku interesują się Tobą, bo jesteś ładna. Po czasie widzą, że charakterem do siebie nie pasujecie. Może zacznij się spotykać z podobnymi do siebie introwertykami. Koniecznie to muszą być ekstrawertycy?

To chyba jest ostatnio modna metoda, znaczy "proponowanie przyjaźni" żeby "zaliczyć".

Dokładnie. Chyba, że ten "internet" to nie "randki online".
+ jak ktoś ma konto na randkach od X lat i tak się buja dla bujania,
+ 4 przystojniacy  z tindera to mogą przebierać w pannach.

[Ja mam to do siebie, że mówię wprost co uważam, nie lubię gierek, jestem bezpośrednia.]...[ Na początku każdej znajomości jestem mało otwarta, nieśmiała, nie mówię o sobie dużo,]

Muszę przyznać że sam nie wiem jak to ocenić. To wbrew pozorom nie jest paradoks, bo ja też tak mam. Zazwyczaj bezpośredni ale w pewnych sytuacjach mogę być dosyć nieśmiały. Wy kobiety jesteście z natury nieśmiałe. Mocno zachęcam do poznawania facetów mniej atrakcyjnych fizycznie zato intelektualnie i charakterologicznie. Zresztą życie i pasmo niepowodzeń z tymi atrakcyjnymi fizycznie i tak samo zweryfikuje twoje podejście do facetów mniej więcej kiedy osiągniesz 35-40 lat. Po co marnować życie na takich, którzy mogą mieć każdą i chętnie zamienią ciebie na każdą inną.

Nigdzie nie napisałam, że naiwnie wierzę w ich słowa. Napisałam, że ma do tego dystans. Po prostu nie rozumiem dlaczego po tym jak każdy z nich uważał mnie za swój ideał partnerki - bo niejednokrotnie to słyszałam od każdego, wycofują się proponując przyjaźń.

Dlaczego nie poznałam mik po go w realu? Bo nie jestem towarzyska i unikam ludzi. Łatwiej jest mi przez internet. Każdy z tych chłopaków podobał mi się fizycznie i to właśnie to mnie do nich przyciągało, dopiero potem okazywało sie że każdy z nich miał jakąś tam swoją byłą, z którą sie rozstał itp. Tak głupio trafiam.

Może jesteś nudna? Po prostu nudna? Można być najpiękniejszym, najśliczniejszym, ale jeśli w kimś nie ma jakiejś takiej żywotnosći, no to to jest taka piękna mimoza. A samo piękno, jak to samo piękno - po czasie cżłowiek się do niego przyzwyczaja, przestaje mu dawać uciechę, nudzi się.
Jak tak patrzę sobie na ludzi, to własnie dużo większym powodzeniem cieszą się wesołe, żywe i bezpośrednie kobiety, niż jakieś mimozy. Nie wiem, może tu leży problem, ze w sumie nie macie o czym pogadać, bo się późno otwierasz na przykład. Nie wiem.
A o co chodzi z tym mówieniem wprost i nielubieniem gierek? Na pierwszej randce  juz planujesz z kimś dzieci, wnuki, czy co? Tak trochę się kupy nie trzyma - raz piszesz, że się późno otwierasz, a potem, że jesteś bezpośrednia?

A na której randce takie kwestie poruszaliście?

A na żywo? Nikt nie był tobą zainteresowany z wzajemnością?
No ok, ale jak szybko takie tematy poruszaliście? Zresztą, może masz zniechęcający styl mówienia przypominający maszynkę, która produkuje jakieś instruktaże, zarządzenia, rozporządzenia, wymogi. Może o niewłaściwy styl dyskusji chodzi...

Czterech panów z internetu to bardzo mała próbka.
Don`t worry,

Nie rozumiem co masz na myśli o ogarnianiu ego. No i właśnie, jakie wnioski? Mi się podoba to jaka jestem, dlaczego mam się zmieniać? Może ja nie lubię się otwierać tak od razu? To nie jest łatwe, ja tak nie potrafię. Jeśli ktoś chce mnie dobrze poznać to zapraszam to relacji, która będzie się rozwijać spokojnie, naturalnie nie "na chama". Nie będę robiła z siebie słodkiej milusińskiej otwartej dziewczyny z bananem na twarzy, bo taka nie jestem i już.

Co do wyzwolonej kobiety - nie chce mi się tutaj na forum poruszać tego wątku, bo zrobi się offtop.

Po czym tak wnioskujesz? Nie rozumiem.

A o czym mam pisać jak nie o sobie. Temat jest przecież o mnie. Nie oczekuję od chłopaka tylko wyglądu, skąd taki wniosek. To ze mi się podoba określony typ to coś złego? Mężczyźni tez mają swoje typy. Przecież pisałam już o niedopasowaniu charakterów i bez tego nie da się stworzyć czegoś głębszego. Poza tym byłam w związku, gdzie kochałam chłopaka, który nie kochał mnie. Jako partnerka starałam się być dobra, romantyczna, robiłam dla niego wszystko. Nie oceniaj mnie tak płytko. O tych chłopakach nie będę się przecież rozpisywała, bo tu nie chodzi ściśle o nich, tylko o mnie. Dlatego piszę Wam o tym jaka jestem z własnej perspektywy, żeby dowiedzieć się co jest ze mną nie tak. Dostałam konstruktywne odpowiedzi, za co dziękuję. Co prawda nigdy mi nie przeszkadzało to jaka jestem - np. przyjaźń z moją przyjaciółką zrodziła się właśnie z powolnego poznawania się i budowania zaufania z czasem. Sądziłam, ze ktoś komu będzie na mnie zależało doceni to i co więcej podjedzie do tego tak samo jak ja.

PS: chciałabym poznać chłopaka, który owszem, będzie mi odpowiadała fizycznie, ale będzie miał też podobny charakter do mojego. Takiego już właściwie poznałam, ale jak już pisałam, zatrzymało się to tylko na etapie przyjaźni.

Rozumiesz, droga Autorko i to doskonale.
Jesteś moim zdaniem, księżniczką na szklanej górze o wysoce przesadzonym poczuciu własnej wartości, które - jak można było przypuszczać, opierasz na swoim wyglądzie zewnętrznym, który w założeniu, powinien zastąpić braki w empatii i niedostatek życzliwości.
Bądź skrajnie nie wierzysz w siebie i stąd te problemy. A nie potrafisz się do tego przyznać.
Zapytałaś "Co ze mną jest nie tak", co miało chyba znaczyć "Powiedzcie, dlaczego tak się dzieje?" A jednocześnie, agresywnie reagujesz na sposób patrzenia przez rozmówców na Twoją osobę, inaczej niż Ty sama. Którzy może i nie znają Ciebie, jak Twoi rodzice, ale opierając się na Twoich wypowiedziach, potrafią wnioskować. A wnioski ich już Tobie nie w smak.
I do tego, zdajesz sobie z tego wszystkiego sprawę. Dlatego Internet zastępuje zwykłe, bezpośrednie kontakty mające inicjować znajomość. Gdy przyszło następnie do kontaktów bezpośrednich, fiasko za każdym razem. Na "przyjaciółkę" może i się nadajesz.
Ale partnerka? To już inna para kaloszy.
Znasz siebie i obawiasz się, że bezpośrednio, bez pośrednictwa portali randkowych tym bardziej nikogo z preferowanymi przez Ciebie cechami, nie znajdziesz, mimo urody.
Nie wiem, co poradzić. Terapia psychologiczna? Banał powtarzający się w co drugim wątku.
Może jednak, warto to rozważyć?

Ciemną stroną, której Autorka twierdzi, że nie ma. Ona nie widzi problemu w sobie, chociaż zadaje pytanie co z nią nie tak.
Piękna, inteligentna, wykształcona, niezależna, a jednak nie może znaleźć odpowiedniego kandydata.
Ja zmieniłabym sposób poszukiwań, lub w ogóle zaprzestała. Miłość znajdzie się w odpowiednim czasie, tego nie da się zaplanować. Można jej pomóc, ale metody Autorki są, jak widać, kiepskie.
Królowo, piszesz że jesteś niby bezpośrednia, ale gdzieś tam nieśmiała, skryta, nie otwierasz się od razu, co nie przeszkadza Ci wypowiadać się o swojej niezależności. Więc na "nieśmiałość" to trochę jest chyba udawana, co? Bo nieśmiała Kobieta nie wali od razu prosto z mostu o tym, że nienawidzisz patriarchalnego sposobu życia i myślenia.
Wydaje mi się, że Ci Panowie mogą czuć się oszukani po spotkaniu w realu. Może inaczej odbierają Cię w internecie, a inaczej w realu?

Jejku, co wy macie z tymi terapiami? A ja nie odnoszę wrażenia, że ona agresywnie reaguje. Reaguje normalnie. Ktoś coś jej zarzuca, to jak ma reagować...

Teraz podczytałam posty w tym wątku i natknęłam się na to:
aczego nie poznałam mik po go w realu? Bo nie jestem towarzyska i unikam ludzi. Łatwiej jest mi przez internet. Każdy z tych chłopaków podobał mi się fizycznie i to właśnie to mnie do nich przyciągało, dopiero potem okazywało sie że każdy z nich miał jakąś tam swoją byłą, z którą sie rozstał itp. Tak głupio trafiam.

Czyli dla mnie sprawa jest prosta - jeśli autorka rzeczywiście ma mało kontaktu z ludźmi, to jest po prostu niewyrobiona towarzysko. Czyli powinna jak najczęściej spotykać się z różnymi ludźmi na pogaduchy, aby wyrobić w sobie umiejetność rozmowy. Ot, cała filozofia. Zatem FairyQueen - do dziela! Umawiaj się, spotykaj się, ale niekoniecznie z intencją randkową, a bardziej w celach ćwiczebnych.

Feministyczne spojrzenie na świat nie wynika z towarzyskiego wyzwolenia i łatwości w nawiązywaniu i utrzymywaniu kontaktów, i vice versa.. Tak samo jak uroda. Czy płyniesz w towarzystwie, czy nie - to zależy głównie od osobowości. A tychże jest od groma. ;-)

Mordimer, tylko ze pewne blokady są do zauważenia samemu, to jeszcze można je samodzielnie i powolutku eliminować. Ba, nawet uważam sobie, że samodzielna praca na eliminacją jakichś blokad da lepsze rezultaty niż pogaduszki z psychologiem, a to dlatego, że w tym pierwszym wypadku działasz aktywnie, natomiast w drugim działasz biernie - bo nie dość, ze słuchasz gadającego psychologa, to jeszcze, jeśli już wejdziesz na poziom praktyki i jakichś ćwiczeń, to ów psycholog będzie jedynym obiektem do tychże ćwiczeń... bo to, że przed psychologiem będziesz chętny się otworzyć, to nie oznacza od razu, ze będziesz nadal skłonny do tego przed innymi ludźmi. I tak kółko się zamyka- i potem chodzą tacy po 20 lat do psychologów, bo tam im się chce pobawić, a w "realu" już nie.