Kompleksy z powodu otoczenia - Netkobiety.pl

Generalnie polega to na pewnej grze ze samym sobą. Mam małe cycki - ale ona jest głupia, mam pryszczatą twarz --> ale on niski, jestem grupa --> ale ona niesympatyczna. Chyba rozumiesz? Zobacz sam na przykładzie, który podałeś. Wojtek jest gruby i nieatrakcyjny, a skupia się na Twoim wzroście, nie swojej tuszy Daj ludziom się dowartościować. Szkoda na to czasu. Z czasem trafisz w dojrzalsze środowisko.

Wzrostu nie zmienisz i warto to zaakceptować. Tymczasem dokuczają Tobie nie z powodu wzrostu, ale dlatego, że nie masz nic innego do zaoferowania. Miałam w szkole koleżankę, której dokuczali z powodu ogromnego biustu. Nigdy nikomu nie pokazała jak jej przykro (domyślam się, że było). Zawsze miała cięte riposty, nie pokazała, że ją to ubodło. Z czasem dogadywali jej tylko nieliczni, ci najodporniejsi/najodważniejsi, bo reszta poległa z powodu jej ciętego języka. Pod koniec szkoły już jej prawie nikt nie dokuczał. Czasem ukradkiem coś gadali, ale nie na głos.
Zamiast skupiać się na tym aspekcie, skup się na mocnych stronach, aby nimi przebić tę jedną wadę. Znajdź jakieś hobby, w którym będziesz odnosił sukcesy. Polub inne cechy siebie samego, aby nimi zaimponować.
Skoro usłyszałeś taką gadkę, to trzeba było kobiety wprowadzić w zakłopotanie i z uśmiechem powiedzieć np. niski ale ogier lub, niski ale mam inne zalety, chce się pani przekonać (zalotny uśmiech)? Możesz tez grzecznie odpowiedzieć mój ojciec ma/miał... wzrostu, chce pani coś jeszcze o mnie wiedzieć?

Grubemu kumplowi trzeba było powiedzieć to co nam napisałeś, wyśmiewając go w ten sam sposób jak on Ciebie. Zwalczaj wroga ich własną bronią.
Czepiają się słabej strony, bo widza, ze Cię to boli. Po prostu.

Jak widzisz nie ma innej opcji jak zaakceptować coś czego zmienić nie możesz, polubić siebie za inne cechy, nabrać pewności siebie i dystansu do siebie.
Poza tym.. jest tylu niższych od Ciebie mężczyzn i znaleźli sobie żony, albo wyższe (nikomu to nie przeszkadzało) albo jeszcze niższe od siebie.

Parsknęłam
Ty może rzeczywiście poćwicz cięte riposty?
Ewidentnie ci ludzie są chamscy, że tak tobie mówią.
Ale ten rondel - bomba

Tylko nie uzywaj chamskich słówek, bo wcale nie robią wrażenia. zamiast ryja użyj gęby.

Ty jesteś niski, ja jestem gruba, ktoś inny ma piegi, a ktoś inny zaczął łysieć po 20tce.

Tylko co z tego?
Daj sobie spokój. Pogódź się z rzeczywistością, na którą nie masz wpływu.
Wykorzystaj swoje ATUTY.

Da mu nauczyć się, jak nie pozwalać sobie na wchodzenie na głowę. Jeśli autora spotykają takie przykrości, to dlaczego miałby udawać, że po nim to spływa i nie reagować? I co? Potem w domu w jakiś sposób swoje frustracje wylewać? Jeśli teraz się nie nauczy odpierać takich tam, to później będzie coraz gorzej.
Autorze, nic tak nie pomaga i nie orzeźwia, jak natychmiastowa reakcja na takich tam różnych, z którymi musisz gdzieś dłużej przebywać (bo gdy zaczepi cię chamsko ktoś zupełnie przypadkowy, kogo pewnie już nie zobaczysz, to można sobie darować).
Kwestia taka, jak zareaguje - cięte riposty pewnie okażą się bardziej ok, niż udawanie głuchego lub ugrzecznione próby tłumaczenia kolegom, że tak im nie przystoi.

Osobiście nie chiałabym faceta, który nie potrafi zareagować i uciąć (a przynajmniej próbować) kogoś, kto sprawia mu chamsko jakąś przykrość. Toż to wyrośnie na męską c*kę.

Ale otoczenie nie zmieni się dlatego, że on tego chce. Gdyby był pogodzony z tym, jaki jest, to miałby w nosie opinie otoczenia.

lul, o mało co mi się wątki by nie pomyliły.

Trochę rozumiem. Sam mam 171cm obecnie, ale w gimnazjum byłem niższy. Wtedy byłem szykanowany, ale nie ze względu na wzrost a za bycie skrajnie nieśmiałym, cichym i skrytym. Też nie od razu, przez pierwsze pół roku. Może rok było w miarę. Potem wyczuli gdzie boli i dowalił się zwłaszcza taki jeden. Typ był niższy ode mnie(ciut). Tylko że whocare's był najbardziej bezczelnym, egoistycznym, cwanym gówniarzem jakiego ta szkoła miała do zaoferowania. Miał charyzmę herszta bandytów. Zawsze znajdzie się jakiś zawistny nikt, co jedyne co potrafi to szukać drzazgi w czyimś oku. Do Ciebie mogli się dobrać bo(skoro sam w odróżnieniu ode mnie nie masz kompleksów na tym punkcie) pewnie masz kilka dużych plusów które rażą po oczach tych którzy próbują u Ciebie zburzyć pewność siebie.

Powątpiewam.
Może niech autor wypróbuje parę razy. I zobaczy. W końcu zripostowanie nic nie kosztuje.

Orety. Przecież jeszcze nie było żadnej rekcji ze strony autora. Na razie podoba im się brak takiej reakcji, a co będzie, gdy tupnie nogą kilka razy, to się zobaczy. Choć będąc świadkiem takich sytuacji w swoim życiu, teraz napiszę, że tupnięcie nóżką właśnie bardzo pomaga.
Tylko, aby tak potupać nogą, trzeba mieć jaja. Co co jej mają sobie radę dadzą. A ci co nie bardzo, będą własnie mówić, ze najlepszy jest święty spokój i brak reakcji. Ludzie, przecież tu chodzi o słowną  odpowiedź, a nie bójkę.

Cyngli, zależy. Czasem wcale nieproste.
Jednak fatyga związana ze zmianą otoczenia jest duuużo większa, niż fatyga wymówienia paru słów do kogoś. Jeśli próby autora nie przyniosą oczekiwanych rezultatów, to owszem, lepiej byłoby, aby zmienił otoczenie, ale dopiero wtedy, gdy już spróbujeuporać się z tym otoczeniem, w którym teraz dane jest mu przebywać.

Siedź cicho, nie odzywaj się, udawaj ze po tobie spływa, ucieknij, przenieś się - sorry, ale to w sumie jest proponowaniem autorowi postawy tchórza. Po prostu.

No to proponuję się powiesić na pierwszym lepszym drzewie w takim razie, może być?

Całe gimnazjum byłam prześladowana z powodu braku kasy i fajnych ciuchów. Nie zmieniłam szkoły, bo nie było takiej możliwości. Matka miała mnie w dupie, nauczyciele też. I co? I nic. Żyło się dalej, bo nie było czasu ani możliwości narzekać.

Z własnego doświadczenia wiem, że najlepiej działa IGNOROWANIE. Ale każdy musi znaleźć swój własny sposob na radzenie sobie z czymś takim, w życiu nigdy nie będzie tak, że każdy nas zaakceptuje.

W liceum nazywali mnie "polską dziwką" (uczyłam się we Francji). Spokojnie było dopiero na studiach.

Zgadzam się. Gdy ktoś nas poniża słowami skierowanymi bezpośrednio do nas, jak można to zignorować? To brak szacunku do siebie.  Samoobrona jest podstawą przetrwania. Nikt nie każe mu atakować, jedynie się bronić. Osoby nie potrafiące reagować były i są popychadłami. Nikt nie ma do nich szacunku.
Jestem osobą, którą mama wychowywała, ze nie mam być taka jak moi prześladowcy, mam być lepsza od nich, czyli nie odpyskowywać im, nie reagować, zawsze siedzieć cicho. Zbuntowałam się dopiero w szkole średniej. Miałam dość, można było mi napluć w twarz i wciskać, że deszcz pada... nooo heloł. Trudno było się tak nagle bronić, nie umiałam, nie wiedziałam jak. Do tej pory zdarza się mieć cięte riposty dopiero po fakcie . Jednak podejmowałam próby, uczyłam się.

To zależy od sytuacji.
Jeżeli jego riposta będzie niepewnie wypowiedzianym tekstem, oklepanym, wziętym z internetu, a postawa będzie jak zbity pies... to owszem, będzie większa beka. Jeśli natomiast autor zna swoją wartość, jest zdecydowany i pewny, odpowie coś oryginalnego... to zmniejszają się szanse na bekę. Moze też z początku tak wyglądać, bo prześladowca będzie chciał jakoś odreagować, a najłatwiej zrobić to śmiechem. Jednak pewność siebie zmiażdży go, trzeba być jedynie konsekwentnym w działaniu i pewnym swojej wartosci.

Na tekst:

powinieneś odpowiedzieć, że wcale im nie masz zamiaru proponować.

Masz w swoim życiu mnóstwo nieprzyjemnych bezczelnych, ale też zakompleksionych ludzi, którzy odbijają sobie swoje problemy na Tobie.

Czułam się z tym źle i niekomfortowo. Nie jestem z kamienia przecież.
Gimnazjum mnie nauczyło, że nie warto na takie zaczepki reagować. Na początku próbowałam i było tylko gorzej, więc uznałam, że to nie ma sensu. Potem byłam już mądrzejsza i się nie przejmowałam, bo przecież znam siebie i wiem, że nie jestem taka, jak oni mówią - to po co ryć sobie głowę.

Marakujka> łatwiej mi przychodziło wraz z nabieraniem pewności siebie. Gdy poznawałam swoją wartość i zaczynałam się wreszcie szanować, to jakoś łatwiej mi przychodziły do głowy jakieś teksty do samoobrony. Fakt, że wszystko zależy od sytuacji. Gdy mi ubliża jakiś menel lub ktoś kogo nigdy więcej nie spotkam... to się słowem nie odzywam, ale gdy poniża mnie znajoma/koleżanka to mówię spokojnie, aczkolwiek zdecydowanie, że nie podoba mi się to i to.  A jeśli nie pomoże to zwalczam  ich własną bronią. Nie ma innej drogi. Dopiero gdy wróg widzi, że ma kogoś na równi, albo silniejszego-popuszcza.

Proponuję obracać głupie docinki w żart. Tak robił mój mąż dawno temu. Ma 170 wzrostu i zawsze się śmiał, że jak Bóg rozdawał wzrost, to on stał w kolejce po rozum , a dziś jak słyszę że mam męża przy którym nie założę wysokich szpilek, to żartem odpowiadam że mój * skrzacik to nie dryblas, mały wzrost ale serce ma wielkie*:P
Złośliwych ludzi nie brakuje w dzisiejszych czasach. Po prostu olewaj ich chore docinki. Widocznie ty też stałeś w kolejce po rozum:))
Nawet ja miałam w szkole  w Technikumprzygadywane z powodu duzych brązowych oczu, które później były atrybutem mojej urody i są po dziś dzień. Nieraz wspominam i smieję się z czasów szkolnych po 30 latach, choć wtedy czułam się podobnie jak Ty. Zyczę wytrwałości.

Z tego co czytam to myślę, że te panienki mają wielkie mniemanie o sobie. Myślą,że tylko one są jedyne na świecie? Prawdziwego faceta poznaje się po tym co ma pod *deklem*, a nie po wzroście. Myślę, że masz wielki kompeks odnośnie swojego wzrostu i twoje otoczenie i znajomi to wykorzystują. Jeśli tak bardzo będziesz to przeżywał to doprowadzi to Ciebie do depresji albo innej choroby. Wiem,ze łatwo doradzać, lecz gorzej to przeżywać. Na swoim przykładzie więc napiszę, mam duże brązowe oczy i koleżanki mnie od żaby przezywały. Czarne naturalnie kręcone włosy były pretekstem żeby mnie od małpy wyzywać. Wzrost? Z dziewczyn trzecia od końca byłam. Smiałam sie, że na materiale oszczędzę bo mniej potrzebuję na sukienke czy spódniczkę. Zycie mi pokazało, że to była ich zazdrość. Nie udało im się mnie zdołować bo zawsze coś śmiesznego starałam się powiedzieć i pół klasy rżało ze śmiechu. Czasami nie miałam odpowiedzi to wiesz co robiłam? Szeroki uśmiech od ucha do ucha i mówiłam:...no dalej wygadaj się, lepiej będziesz spać w domu.... i takie podobne teksty. To była moja broń. I o dziwo...skutkowało Do dziś jestem szczęśliwą osobą z poczuciem humoru. Wiem, że się rozpisałam. Skonczysz szkołę zmienisz otoczenie i znajdzie się kobieta którą zainteresują Twoje inne wartości jakie na pewno posiadasz. Moja córka wyszła za mąż za kolegę z klasy i wzrostem są jednakowi mają po 166cm  a przede wszystkim są szczęśliwi. Życzę Tobie więcej wiary w samego siebie, optymizmu i poczucia humoru, bo to pomaga wiele przetrwać w takich chwilach. Szkoda tylko, że dzisiejsze pokolenie chełpi się bardziej chamstwem niż życzliwością. A może Ty masz pecha i trafiłeś na wyjątkowe GADY.

p.s. nie chcę nikogo urazić swymi słowami, po prostu napisałam ciutkę własnego życia i to co myślę.

Autorze, Ty tak na serio? Ani w gimnazjum, ani w średniej nigdy nikt mi nie robił wytyków z powodu wzrostu. Ale to było 5- 10 lat temu. Więc może to nowy trend...