Czuje się niekochana - Netkobiety.pl

Z początku było okej. Po paru tygodniach zdystansował się,  powiało lodem, że tak powiem niby dalej wszystko okej, niby się rozwijało, ale jakiś taki chłodny był,  przestał dawać się ponosić chwili, wiecie jak to na początku znajomości jest...
Ale związek trwał,  dosyć szybko zaszłam w ciążę.

Przed nią był raczej taki typ "dupka" za którym panny same sie uganialy.  Zastanawiam się czy sama taką panną się nie stałam.

Obiecywalam sobie ciągle walczyć i się starać ale czy w takiej sytuacji warto ? Może miał ktoś podobnie może  macie jakieś rady ? Z góry dziękuję

Skoro rozstanie byłoby dla ciebie koncem swiata, to zaakceptuj fakt, że tak spedzisz resztę życia.

Hm trudno mi się skonfrontować z tym wszystkim tak naprawdę. 
Nie chciałabym się też oszukiwać całe życie i nie chciałabym kiedyś usłyszeć że to nie to i że ma inną. 
Mam mieszane uczucia.  Raz myślę, że to nie "TO" a raz że on taki jest. Bo on jest "taki" nie tylko w stosunku do mnie. On jest pomocny zawsze jak trzeba coś zrobić zawieźć przywieźć itd ale jak np urodziny kogoś są czy to jego brata mamy najlepszego przyjaciela to też nie myśli jak komuś można zrobić przyjemność.  Jak i jego dziadka jest/  jesteśmy też ciężko mu się od pracy oderwać  ( mieszkamy w tej samej wsi) na kawę a jak przyjdzie to wypije i ucieka dalej cos robić.  Dziadek czesto je na mieście czy to śniadanie czy obiad,  ile razy mu proponował-  też nie chce. To nie jest typ który w ogóle do kogokolwiek na kawę by przyjechał zawsze tylko w jakieś sprawie jeździ i przy okazji ewentualnie kawy się napije. Jego kuzynka sama mi mówiła że co ja od niego chce ze on się nie nadaje na rodzinę. W weekend np zje z nami śniadanie i ucieka na podwórko/ do garażu coś robić.

Trochę "dobija " mnie wasze zdanie.  Nikt nie napisze spróbuj pogadać albo zrób tak i tak tylko tak od razu się rozstać i jaki to ma być powód?  Że było wszystko okej ale motylow namiętności i szaleństwa zabrakło? 

Mamy małe dziecko dom dopiero postawiliśmy i nie za pieniądze wygrane w totka. Przecież jak ja mu powiem że chcę się rozstać i mu podam powód to sie mnie zapyta czy ze mną wszystko w porządku.

Trochę rozczarowana jestem ludźmi tu i tym forum w ogóle.  Nie wiem jakie wy życie prowadzicie ale ja starą panną być nie zamierzam i przede wszystkim nie będę dziecka dobrego ojca pozbywala by co jakiś czas nowych wujkow poznawalo.

Trochę "dobija " mnie wasze zdanie.  Nikt nie napisze spróbuj pogadać albo zrób tak i tak tylko tak od razu się rozstać i jaki to ma być powód?  Że było wszystko okej ale motylow namiętności i szaleństwa zabrakło?

Skoro rozstanie byłoby dla ciebie koncem swiata, to zaakceptuj fakt, że tak spedzisz resztę życia.

summerka88 napisał/a:

Monika.ak napisał/a:

Wiecie nie wiem co jest dobre a co złe.  Jeden trąbi i osądza kogos kto szuka tej iskry i ma wrażenie że relacja ta jest jedyną i wyjątkowa . Drugi trąbi że to codzienność tak wygląda i strasznie nieodpowiedzialne jest szukanie"  tego czegoś " bo po latach wszędzie jest tak samo.

To może problemem jest to, że nie masz własnej definicji miłości? Najlepiej żeby definicja miłości w parze była do siebie zbliżona.
Może twojemu mężowi wystarczy, gdy zupę doprawiasz miłością, podajesz ją z czułością i życzliwością i dla niego to miłość i tej samej „waluty” używa, gdy coś tam szpachluje w domu albo przykręca, bo towarzyszy temu marzenie o waszym wspólnym szczęściu w tymże domu.
Z drugiej strony rozumiem, że ciężko tobie żyć bez okazywania czułości. Przy okazji dyskusji o przemocowcach i ich związkach, gdy zastanawiałam się, co musiałoby się wydarzyć, żeby moja frustracja osiągnęła taki poziom, w którym miałabym ochotę wszczynać kłótnie, wyzywać i bić , to właśnie taka, jaką opisujesz milcząca cisza i brak czułości, który mogłabym odbierać jako obojętność. Bo z pewnością czułabym się wyrolowana i trudno byłoby mi zrozumieć milczącą obojętność partnera, bo niby dlaczego tak się zachowuje skoro mnie kocha. Wybuch byłby aktem desperacji i pokazem bezradności, może ostateczną próbą zwrócenia na siebie uwagi na to, czego mi trzeba.
Zatem dobrze, że uświadamiasz sobie, czego ci brakuje i próbujesz wynegocjować TO dla siebie. Szkoda, że jednak jest problem z wyegzekwowaniem tego, bo w pewnym momencie trzeba albo z tego zrezygnować, albo poszuakać tego tam, gdzie nie będzie stanowiło problemu obdarzanie ciebie tym.

W punkt.
Nie mam własnej definicji miłości. Ba,  poza malzenstwem babci i dziadka nie ma małżeństwa, które by się w moim otoczeniu utrzymało. Dodając,  że się tłukli wyzywali i bardzo przesadzali z alkoholem. Od dzieciństwa jestem świadkiem patologicznych sytuacji gdzie zdrady były na porządku dziennym i to nie byle jakie zdrady- ciotki  ( siostry mojej mamy)  z moim ojcem na przykład.  W tym jedną nie była nawet pełnoletnia. I parę innych.

Od małego nauczyłam się szybko kłamać i kręcić.  Mojego pierwszego chłopaka zdradzałam przez prawie całe 5 lat.
Zawsze byłam ta " najładniejsza " w klasie i cieszyłam się dużym zainteresowaniem chłopaków później mężczyzn. 
Każdy chciał coś więcej,  każdy zrobiłby by dla mnie wszystko,  dla każdego byłam "największą miłością " . Później wplątałam się w znajomość,  która różniła się od poprzednich.  Trwała kilka lat. Facet niby coś czuł,  niby nie byłam mu obojętna ale miał stały związek . Byłam ta drugą z czym oczywiście się nie mogłam pogodzić.  Byłam zakochana po uszy.  Pierwszy raz bez wzajemności. Byłam święcie przekonana o tym że to ten jedyny.  Po jakimś czasie zerwał ze swoją i mieliśmy okazję by spróbować. Naprawdę się zakochał,  Na rękach mnie nosił zaskakiwał,  nawet terminem w urzędzie stanu cywilnego bo się zenic ze mną chciał bo jestem jedyna i nigdy tak nie czuł.  No ja też nie. Niby miałam to co chciałam ale zaczęłam go poznawać.  Okazało się że to " facet  z przeszłością " jest. Nie dość że w więzieniu siedział za rabunki i ostre pobicie to okazało się że borderline. Na oodziale psychiatrycznym też spędził trochę czasu. Handlował narkotykami  ( koksem)  i sam brał. Przez co w wieku 30 lat miał problemy z sercem jak 80letni dziadek i był już po kilku operacjach.  Jak z nim byłam to niby nie brał ze względu na zdrowie no ale i tak.. dosyć dużo miałam "ALE " jego przyjaciele tacy jak on. Z przeszłością,  więzienie za rabunki,  handel samochodami , narkotykami, pobicia. Nie tylko rozum kazal mi wiać gdzie się działo ale też serce się zdystansowało. Dochodziły jazdy za głupie lajki od znajomych na fejsie i kontrola.  W końcu chciałam się rozstać z czym się w ogóle nie mógł pogodzić. Groził i prosił na przemian a ja zaczęłam się nad sobą samą poważnie zastanawiać co jest ze mną nie tak. 

Po tym incydencie poznałam obecnego partnera. On wie że święta nie byłam ale motywów i całej historii mojej rodziny nie zna. Już mi starczy ze za matkę się wstydzić muszę która u mojego eksa mieszka i romans ze swoim szefem ma czym się szczyci na prawo i lewo.

Nie wiem czemu to pisze. Ale może to znów problem mój,  a nie mojego faceta. Może  to że jestem nauczona sie przeglądać w oczach innych mężczyzn jest powodem dla którego nie mogę się pogodzić z jego brakiem szaleństwa za moją osobą.

Jego była jest moją zmorą. Bo to jedyna kobieta była która kochał.  Ale z opowiadań jego rodziców miała równie tyle swobody co ja jeśli chodzi o jakieś wychodzenie czy kontakt z płcią  męską.  Więc może to nie objaw braku zainteresowania tylko objaw tego ze mi ufa. Nigdy go nie zdradzilam i nie mam takich myśli. Dziecko i pewne doświadczenia pozwoliły mi dorosnąć, zrozumieć pewne sprawy ale to się ciągle odbija w różnych dziedzinach życia.

Bardziej wiem czego nie chcę  a nie czego chcę. Trochę jestem zagubiona trochę niepewna. Mam dużo myśli bo nie chcę zawalić.
Może ja przesadzam.  Najpierw moje studia i praca potem dodatkowo dziecko i budowa. Od samego początku nasz związek jest na pełnych obrotach.  Moze dlatego jest ciężko znaleźć czas i ochotę na czas we dwoje.

Monika.ak napisał/a:

summerka88 napisał/a:

To może problemem jest to, że nie masz własnej definicji miłości? Najlepiej żeby definicja miłości w parze była do siebie zbliżona.
Może twojemu mężowi wystarczy, gdy zupę doprawiasz miłością, podajesz ją z czułością i życzliwością i dla niego to miłość i tej samej „waluty” używa, gdy coś tam szpachluje w domu albo przykręca, bo towarzyszy temu marzenie o waszym wspólnym szczęściu w tymże domu.
Z drugiej strony rozumiem, że ciężko tobie żyć bez okazywania czułości. Przy okazji dyskusji o przemocowcach i ich związkach, gdy zastanawiałam się, co musiałoby się wydarzyć, żeby moja frustracja osiągnęła taki poziom, w którym miałabym ochotę wszczynać kłótnie, wyzywać i bić , to właśnie taka, jaką opisujesz milcząca cisza i brak czułości, który mogłabym odbierać jako obojętność. Bo z pewnością czułabym się wyrolowana i trudno byłoby mi zrozumieć milczącą obojętność partnera, bo niby dlaczego tak się zachowuje skoro mnie kocha. Wybuch byłby aktem desperacji i pokazem bezradności, może ostateczną próbą zwrócenia na siebie uwagi na to, czego mi trzeba.
Zatem dobrze, że uświadamiasz sobie, czego ci brakuje i próbujesz wynegocjować TO dla siebie. Szkoda, że jednak jest problem z wyegzekwowaniem tego, bo w pewnym momencie trzeba albo z tego zrezygnować, albo poszuakać tego tam, gdzie nie będzie stanowiło problemu obdarzanie ciebie tym.

W punkt.
Nie mam własnej definicji miłości. Ba,  poza malzenstwem babci i dziadka nie ma małżeństwa, które by się w moim otoczeniu utrzymało. Dodając,  że się tłukli wyzywali i bardzo przesadzali z alkoholem. Od dzieciństwa jestem świadkiem patologicznych sytuacji gdzie zdrady były na porządku dziennym i to nie byle jakie zdrady- ciotki  ( siostry mojej mamy)  z moim ojcem na przykład.  W tym jedną nie była nawet pełnoletnia. I parę innych.

Od małego nauczyłam się szybko kłamać i kręcić.  Mojego pierwszego chłopaka zdradzałam przez prawie całe 5 lat.
Zawsze byłam ta " najładniejsza " w klasie i cieszyłam się dużym zainteresowaniem chłopaków później mężczyzn. 
Każdy chciał coś więcej,  każdy zrobiłby by dla mnie wszystko,  dla każdego byłam "największą miłością " . Później wplątałam się w znajomość,  która różniła się od poprzednich.  Trwała kilka lat. Facet niby coś czuł,  niby nie byłam mu obojętna ale miał stały związek . Byłam ta drugą z czym oczywiście się nie mogłam pogodzić.  Byłam zakochana po uszy.  Pierwszy raz bez wzajemności. Byłam święcie przekonana o tym że to ten jedyny.  Po jakimś czasie zerwał ze swoją i mieliśmy okazję by spróbować. Naprawdę się zakochał,  Na rękach mnie nosił zaskakiwał,  nawet terminem w urzędzie stanu cywilnego bo się zenic ze mną chciał bo jestem jedyna i nigdy tak nie czuł.  No ja też nie. Niby miałam to co chciałam ale zaczęłam go poznawać.  Okazało się że to " facet  z przeszłością " jest. Nie dość że w więzieniu siedział za rabunki i ostre pobicie to okazało się że borderline. Na oodziale psychiatrycznym też spędził trochę czasu. Handlował narkotykami  ( koksem)  i sam brał. Przez co w wieku 30 lat miał problemy z sercem jak 80letni dziadek i był już po kilku operacjach.  Jak z nim byłam to niby nie brał ze względu na zdrowie no ale i tak.. dosyć dużo miałam "ALE " jego przyjaciele tacy jak on. Z przeszłością,  więzienie za rabunki,  handel samochodami , narkotykami, pobicia. Nie tylko rozum kazal mi wiać gdzie się działo ale też serce się zdystansowało. Dochodziły jazdy za głupie lajki od znajomych na fejsie i kontrola.  W końcu chciałam się rozstać z czym się w ogóle nie mógł pogodzić. Groził i prosił na przemian a ja zaczęłam się nad sobą samą poważnie zastanawiać co jest ze mną nie tak. 

Po tym incydencie poznałam obecnego partnera. On wie że święta nie byłam ale motywów i całej historii mojej rodziny nie zna. Już mi starczy ze za matkę się wstydzić muszę która u mojego eksa mieszka i romans ze swoim szefem ma czym się szczyci na prawo i lewo.

Nie wiem czemu to pisze. Ale może to znów problem mój,  a nie mojego faceta. Może  to że jestem nauczona sie przeglądać w oczach innych mężczyzn jest powodem dla którego nie mogę się pogodzić z jego brakiem szaleństwa za moją osobą.

Jego była jest moją zmorą. Bo to jedyna kobieta była która kochał.  Ale z opowiadań jego rodziców miała równie tyle swobody co ja jeśli chodzi o jakieś wychodzenie czy kontakt z płcią  męską.  Więc może to nie objaw braku zainteresowania tylko objaw tego ze mi ufa. Nigdy go nie zdradzilam i nie mam takich myśli. Dziecko i pewne doświadczenia pozwoliły mi dorosnąć, zrozumieć pewne sprawy ale to się ciągle odbija w różnych dziedzinach życia.

Bardziej wiem czego nie chcę  a nie czego chcę. Trochę jestem zagubiona trochę niepewna. Mam dużo myśli bo nie chcę zawalić.
Może ja przesadzam.  Najpierw moje studia i praca potem dodatkowo dziecko i budowa. Od samego początku nasz związek jest na pełnych obrotach.  Moze dlatego jest ciężko znaleźć czas i ochotę na czas we dwoje.

Trochę Cię rozumiem dlaczego tak jest a nie inaczej. Wszystko niby masz ale nie masz tego chyba czego Ci naprawdę brakuje czyli bycia kochana na swój sposób. Ciężko ci będzie tkwić w tym na sile ale jak sama z tym nic nie zrobisz to nikt tego nie zrobi .

Jak mu marudzę albo docinam to jakby w ogóle sobie  z tego nic nie robił,  jakby on żadnego problemu nie widział. Nie wiem jak mam mu to przestawić żeby da mu do myślenia bo dla niego jest okej a ja wymyślam

summerka88 napisał/a:

Monika.ak napisał/a:

Jak mu marudzę albo docinam to jakby w ogóle sobie  z tego nic nie robił,  jakby on żadnego problemu nie widział. Nie wiem jak mam mu to przestawić żeby da mu do myślenia bo dla niego jest okej a ja wymyślam

Czyli idziesz „standardowo” I kombinujesz jak tu go przekonać, że powinien stać się taki, żeby mi pasowało?

Przpomniała mi się pewna wypowiedź pasująca do powyższego, poszukam i wrzócę później.

Cżyli idę "standardowo" i pokazuję mu, że nie wszystko jest dla mnie w porządku...

U podstaw miłości leżą różne motywy. Ludziom często się myli miłość z tym, że chcą być doceniani i „zaopiekowani”. Albo że dostaną od partnera wszystko to, czego nie dostali w życiu. To jest krucha motywacja do budowania związku, bo partnerzy nie są po to, by spełniali nasze oczekiwania czy zaspokajali nasze potrzeby. To nie jest cel ich życia. Pewna pani powiedziała u mnie w gabinecie do pana, że on nie jest jej potrzebny, by ona żyła, czuła się ważna, ale chce z nim być. On był zszokowany, bo myślał, że ona szykuje rozwód. Bo dla niego kochać kogoś to być potrzebnym, zaspokajać potrzeby, dawać oparcie. Wielu ludzi tak myśli, że kochać kogoś to być jak stacja benzynowa. Jak brakuje paliwa, przyjeżdżam i uzupełniam braki.

summerka88 napisał/a:

...

Trafny cytat.
Hm masz bardzo dużo racji ale czy można być dopasowanym w 100% ? Czy by związek przetrwać musi grać wszystko i czy w ogóle jest to możliwe. 
Myślałam że każdy związek ma jakieś "konflikty" i myślałam że można dojść do kompromisu. 
Wydawało mi się że codzienność i brak nudy jest ważny w związku i wspieranie się nawzajem. Sądziłam że fascynacja czy szaleństwo kiedyś maleje albo znika i dlatego skreslilam to z listy priorytetów.  Mam fajnego faceta.  Nie że jest dobry i nudny jak flaki z olejem i jestem z nim dla własnego bezpieczeństwa.
Jest dla mnie interesujący i pociągający. Ma łeb na karku . Fakt nie daje mi znaków że jestem najwspanialsza na świecie i niw zachowuje się tak jakby świata poza mną nie widział.  Ale nie daje też powodów do zazdrości,  nieufności.  Nie ma tajemnic przede mną,  nie zachowuje się dziwnie i podejrzliwie.  A czaiło i czai się na niego dużo bab.  Wie że mógłby gdyby chciał. 
Dręczy mnie że nie widzę w tym potwierdzenia że mnie kocha.  A potrzebuję fajerwerków jak ktoś wyżej napisał. Mam wątpliwości i wiele osób tutaj je podzielilo. Nie wiem co robić ani co myśleć.